Το Σεντούκι της Ιστορίας : 28 Οκτωβρίου 1940,Επετειακό

1.επετ3

Ο μοιραίος άνθρωπος της ανθρωπότητας, ο Βρετανός Henry Tandey, στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, τον Σεπτέμβρη του 1918, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με ένα τραυματισμένο Γερμανό στρατιώτη με το όνομα Αδόλφος Χίτλερ, τον λυπήθηκε και τον άφησε να φύγει, αυτός του έγνεψε ευχαριστώντας τον, αργότερα ο Χίτλερ αποκάλεσε την διάσωση του ” Θεϊκή Πρόνοια”, η γεμάτη ανθρωπιά απόφαση του Tandey  στοίχισε την ζωή σε πάνω από 60 εκ. ανθρώπους και ανοικτά ακόμα ψυχολογικά τραύματα!

2.επετ2

Ενα έθνος όχι ψεκασμένων αλλά χαπακωμένων, το χάπι του “Ναι” , χωρίς να θέτεις ερωτήσεις να υπηρετείς το Εθνικό όραμα, να είσαι αποδοτικός στην εργασία, να συμμετέχεις στις συγκεντρώσεις του κόμματος να έχεις πάντα ενέργεια και καλή διάθεση, η πρώτη γερμανική συνθετική μεθαμφεταμίνη το Pervitin σε χρήση σε κάθε στρώμα της κοινωνίας από γραμματείς μέχρι οδηγούς τρένων, υπήρχαν και σοκολάτες για νοικοκυρές με το ναρκωτικό για να μην βαριούνται, το Pervitin ιδανικό για τους εξαντλημένους στρατιώτες μείωνε σημαντικά τις ανάγκες για ύπνο. Το 1940 έγινε παραγγελία 35 εκατ. ταμπλετών, ο «κεραυνοβόλος πόλεμος» (Blitzkrieg), η εισβολή στην Γαλλία μέσα από το δάσος των Αρδενών κατέστη δυνατή λόγω των ναρκωτικών που επέτρεψαν στους στρατιώτες να μείνουν ξύπνιοι για τρία μερόνυχτα, βιολογική επίδοση που εξέπληξε τους Συμμάχους, οι Ναζί έλεγαν ότι ο πρώτος που έκανε χρήση ναρκωτικών στο στράτευμα ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος!. Αντίθετα με την επίσημη προπαγάνδα που τον παρουσίαζε υπόδειγμα υγιεινής ζωής, ο ίδιος ο Χίτλερ στον δικό του κόσμο, εξαρτημένος από ενέσιμα coctails από βιταμίνες, ορμόνες, οπιοειδή, σύμφωνα με τις λεπτομέρειες που έχει διασώσει ο προσωπικός του γιατρός Μορέλ, την κοκαΐνη την ξεκίνησε μετά από την απόπειρα δολοφονίας του με βόμβα, δεν ήταν ικανός καν να παραστεί σε στρατιωτικά συμβούλια, εάν δεν έπαιρνε τη δόση του. Ο συγγραφέας Νόρμαν Οχλερ στο βιβλίο του που  κυκλοφόρησε στην Ελλάδα περιγράφει πως «οι φλέβες του ήταν τόσο σπασμένες που ο γιατρός του δεν μπορούσε να τις εντοπίσει».«’Όλοι μιλούν για την κακή του υγεία τις τελευταίες του ημέρες, είχαν πει ότι ήταν Νόσος του Πάρκινσον, είναι προφανές ότι επρόκειτο για σύνδρομο στέρησης. Η χρήση ναρκωτικών στο στράτευμα επαναλήφθηκε και στον πόλεμο του Βιετνάμ και του Ιράκ.

 

3.επετ5

 

Μουσολίνι, οπορτουνιστής, με τον Χίτλερ σχέση λυκοφιλίας, άλλωστε γερμανικά φύλα διέλυσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ο ίδιος ήθελε να αναστήσει. Προσδέθηκε σε αυτόν αναγκαστικά μια που όλοι οι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει και τον θεωρούσε τον ισχυρό της εποχής. Έτσι υιοθέτησε τον αντι-σημιτισμό με τον οποίο οι Ιταλοί δεν είχαν ποτέ σχέση, άλλωστε Εβραίοι ήταν ήδη μέλη του κόμματος του. Ακόμα και κατά την διάρκεια της συμμαχίας του με τον Χίτλερ, βρισκόταν σε επαφή με τον Βρετανό Πρωθυπουργό, έτοιμος να εγκαταλείψει τον Χίτλερ, εάν οι Βρετανοί έδιναν ισχυρά ανταλλάγματα στην Μεσόγειο κάτι που δεν έγινε. Προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να κάνει τους Ιταλούς από φιλήσυχο, πολεμικό λαό, το αγαπημένο του ρητό ήταν “καλύτερα μια μέρα σαν λιοντάρι παρά 100 σαν πρόβατο”. Μετά την ήττα, μεταμφιεσμένος προσπάθησε να διαφύγει στην Ελβετία, αναγνωρίστηκε και εκτελέστηκε την επόμενη ημέρα μαζί με την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι. Το πτώμα του, το έσυραν στο δρόμο επί 4 ώρες, το κλότσησαν, πετροβόλησαν, ούρησαν πάνω του, τελικά το κρέμασαν ανάποδα από τσιγκέλια-και της ερωμένης του- σε πλατεία του Μιλάνου (φωτο). Δύο ημέρες αργότερα, ο Χίτλερ αυτοκτονεί για να μην έχει την ίδια τύχη.

 

4.επετ1

1952, ο Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ, γραμματέας του νομπελίστα θεατρικού συγγραφέα Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, θέλησε να επισκεφθεί το νησί της Κρήτης, η γερμανική πρεσβεία τον είχε προειδοποιήσει να μην πάει, μια που οι μνήμες από τα ολοκαυτώματα στα χωριά ήταν νωπές και οι πληγές από τη κατοχή ανεπούλωτες. “Αν πας να λες πως είσαι Ελβετός”, του συνέστησαν. Εγώ δεν υπάκουσα, από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά γεύτηκα την διάσημη Κρητική φιλοξενία. Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, εκεί που είχαν ταφεί οι Γερμανοί στρατιώτες, θεωρώντας ότι θα ήταν έρημο , με έκπληξη είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους πηγαίνοντας τελετουργικά από μνήμα σε μνήμα. «Την πλησίασα, και τη ρώτησα:- Είστε από εδώ; – Μάλιστα. – Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς». Και μου απαντά: «Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Είμαι σίγουρη και παρηγορούμαι ότι μια άλλη μάνα θα ανάβει το κεράκι στην μνήμη του δικού μου παιδιού ! Οι μανάδες, τα ζωντανά θύματα κάθε πολέμου!

 

Άνοιγμα μενού
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση