7ο Γυμνάσιο Κέρκυρας Καλώς ήρθατε στο blog μας 

ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ
Κοσμάς Φουσέκης , Αθηνά Φιλάρετου , Δημήτρης Αγιούς Γ’2
DEAD MAN WALKING (ΘΑ ΖΗΣΩ 1995)
Η Αδελφή ‘Ελεν [Σούζαν Σαράντον] , μια σπλαχνική καλόγρια από τη Νέα Ορλεάνη , έρχεται σε επαφή με τον Μάθιου Πόνσελε [Σον Πεν] , έναν οργισμένο, πικρόχολο φυλακισμένο που περιμένει την εκτέλεσή του. Προσπαθώντας να τον στηρίξει πνευματικά και να του χαρίσει τη λύτρωση λίγο πριν το θάνατο , η Έλεν θα έρθει αντιμέτωπη με τα σκοτεινά βάθη της ψυχής του και να δει τις δικές της αντοχές να δοκιμάζονται…

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ
Το Πράσινο Μίλι είναι Αμερικανική δραματική ταινία φαντασίας, παραγωγής 1999, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Φρανκ Ντάραμποτ. Αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος (1996) του Στίβεν Κινγκ. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Τομ Χανς ως Πωλ Έτζκομπ και ο Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν ως Τζων Κόφφυ, ενώ δευτερεύοντες ρόλους έχουν οι Ντέιβιντ Μορς, Μπόνι Χαντ και Τζέιμς Κρόμγουελ. Συμμετέχει επίσης ο Νταμπς Γκρηρ στην τελευταία ταινία, ως ο ηλικιωμένος Πωλ Έτζκομπ. Η ταινία διηγείται τη ζωή του Πωλ Έτζκομπ ως δεσμοφύλακας της πτέρυγας των θανατοποινίτων κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες και των υπερφυσικών γεγονότων στα οποία υπήρξε μάρτυρας.

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Μία γνωστή ρήση υποστηρίζει ότι : «ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για το μεγαλύτερο καλό αλλά και το μεγαλύτερο κακό συγχρόνως» και μία περίπτωση καταφανούς απόδειξής του είναι η θανατική ποινή. Οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλα τα στάδια της ιστορικής εξέλιξής τους, συνοδεύονται από τη βία και το έγκλημα ενώ η αντιμετώπισή τους καθώς και η τιμωρία των εγκληματιών αποτέλεσαν ζητήματα προβληματισμού από πολύ νωρίς. Η θανατική ποινή ως μέσο κολασμού που απειλούσε τα βαρύτερα των εγκλημάτων έχει μια μακραίωνη ιστορία καθώς αναφορές της υπάρχουν στις πρώτες ανατολικές θρησκείες, στην Ελληνική μυθολογία, συνεχίζει στο Μεσαίωνα και σε εποχές που η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν θεωρούνταν αυτονόητη και φτάνει μέχρι τη σημερινή εποχή όπου πλέον η ανθρώπινη ζωή έχει αποτελέσει αναμφισβήτητο πανανθρώπινο δικαίωμα, αναφαίρετο και κατοχυρωμένο τόσο συνταγματικώς όσο και με αμέτρητες διεθνείς συμβάσεις.
Στην ταινία “Πράσινο Μίλι” η θανατική ποινή θεωρούνταν κάτι το αναγκαίο με σκοπό να τιμωρηθούν τα άτομα που είχαν διαπράξει κάποιο έγκλημα και να παραδειγματιστούν μέσα από αυτού του είδους τιμωρίας όλοι οι άλλοι, αθώοι και εγκληματίες. Το είδος της ποινής εδώ είναι ο θάνατος σε ηλεκτρική καρέκλα. Το ίδιο ισχύει και στην άλλη ταινία , την “Dead man walking”, μόνο που εκεί το είδος της ποινής είναι οι θανατηφόρες ενέσεις. Με βάση τις δύο ταινίες , μπορεί για κάποιους η θανατική ποινή να ήταν ένας τρόπος για να τιμωρηθούν οι εγκληματίες και να παραδειγματιστούν όλοι οι άλλοι, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι μια πολλή βίαιη και αποτρόπαιη πράξη, η οποία καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και κόβει το νήμα της ζωής από πολλούς ανθρώπους από τους οποίους μερικοί μπορεί να μην την άξιζαν καν αυτή την τιμωρία.
Σε πολλές δημοκρατικές χώρες σήμερα καθώς και στην Ελλάδα αρκετές φορές επανέρχεται στο προσκήνιο το συγκεκριμένο θέμα καθώς πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν την επαναφορά της εφαρμογής της θανατικής ποινής ως μέσο κολασμού με τα κυριότερα επιχειρήματά τους να συνοψίζονται στα εξής:
Α) Η θανατική ποινή έχει απίστευτη εκφοβιστική και προληπτική δύναμη καθώς ο φόβος της ποινής του θανάτου αποθαρρύνει τον εγκληματία από την τέλεση εγκλήματος .Πολλοί επιστήμονες αναφέρουν ότι ακόμα και η φυλάκιση και οι λοιπές ποινές που επιβάλλονται από το ποινικό μας σύστημα λειτουργούν αποθαρρυντικά για τους μελλοντικούς εγκληματίες πόσο μάλλον η γνώση ότι μετά την τέλεση της πράξης , τους περιμένει η εκτέλεση. Αν λοιπόν τιμωρούνταν τόσο αυστηρά κάποια εγκλήματα πολλοί που τώρα προβαίνουν στην τέλεση αυτών σίγουρα θα αποθαρρύνονταν.
Β) Η ισάξια ανταπόδοση είναι η μόνη που αρμόζει σε άτομα που έχουν αφαιρέσει κάποια ανθρώπινη ζωή αλλά και σε περιπτώσεις άλλων εγκλημάτων που πλήττουν σοβαρά μια ανθρώπινη ζωή όπως είναι οι βασανισμοί, οι βιασμοί , η παιδεραστία, η εμπορία ναρκωτικών κ.ά. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να τιμωρηθούν τέτοιοι εγκληματίες που τυγχάνουν της κατακραυγής του κόσμου και συχνά χαρακτηρίζονται από την κοινή γνώμη ως «ανθρωπόμορφα τέρατα» αν όχι με την εσχάτη των ποινών που είναι η ποινή του θανάτου;
Γ) Η δικαίωση της οικογένειας του θύματος, επέρχεται μόνο με τη θανάτωση του δράστη. Κυρίως σε περιπτώσεις δολοφονιών, πέρα από την τιμώρηση του δράστη ένα σημαντικό ζήτημα που προκύπτει είναι και η δικαίωση των συγγενών και του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος του θύματος οι οποίοι είναι πολύ πιθανόν να ζητούν εκδίκηση. Στην περίπτωση αυτή η θανατική ποινή έχει διπλό ρόλο καθώς και ανακουφίζει ψυχικά την οικογένεια του θύματος αλλά και αποφεύγονται έτσι φαινόμενα αυτοδικίας που παρατηρούνται πολύ συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις και μπορεί να καταλήγουν σε έναν αιματηρό κύκλο αντεκδίκησης.
Δ) Η ισόβια κάθειρξη (που είναι 20 χρόνια) που απειλεί σήμερα τα βαρύτερα των εγκλημάτων δεν εγγυάται ότι ο δράστης δεν θα ξαναπροβεί στην τέλεση του ίδιου εγκλήματος. Εις επίρρωση ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική δύναμη που διαθέτει ο δράστης, παρατηρείται το φαινόμενο η ισόβια κάθειρξη να μετατρέπεται ή να εξαγοράζεται με αποτέλεσμα ο δράστης μέσα σε λίγα χρόνια να είναι πάλι ελεύθερος και σε μεγάλο βαθμό να παραμένει ατιμώρητος. Ο εγκλεισμός κάποιου στη φυλακή ακόμη και αν είναι για όλη του τη ζωή (περιπτώσεις καταδίκης σε δις και τρις ισόβια) δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο δράστης δεν θα διαπράξει το ίδιο έγκλημα και μέσα στη φυλακή αλλά ούτε και μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας πιθανής απόδρασής του. Η θανατική ποινή είναι η μόνη ποινή που μπορεί να εγγυηθεί τη σίγουρη τιμωρία του δράστη χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο αλλά είναι και η μόνη περίπτωση που οι εγκληματίες στέκονται ισάξια απέναντι στο νόμο, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι.
Ε) Η θανατική ποινή, με την προϋπόθεση ότι αυτή γίνεται άμεσα, δεν επιβαρύνει το κράτος οικονομικά. Η λειτουργία των φυλακών απαιτεί μεγάλες οικονομικές δαπάνες με τις οποίες καταλήγει τελικά να επιβαρύνεται ο απλός φορολογούμενος πολίτης. Επιπροσθέτως, ο μακροχρόνιος εγκλεισμός κάποιου στη φυλακή και επιπλέον επιτείνει το φαινόμενο της υπερφόρτωσης των σωφρονιστικών ιδρυμάτων που έχει ως αποτέλεσμα να επικρατούν σε αυτά άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης λόγω του πολύ μεγαλύτερου αριθμού κρατουμένων που αναγκάζονται να φιλοξενούν από αυτόν που κανονικά θα έπρεπε και που είναι σχεδιασμένα να φιλοξενούν.
ΣΤ) Πλέον η επιστήμη και η τεχνολογία στις μέρες μας, είναι τόσο εξελιγμένες που μπορείς να αναλύσεις σκηνές εγκλήματος με πάσα ακρίβεια. Ιδιαίτερα η μέθοδος του DNA η οποία καθιστά το περιθώριο λάθους σε μηδενικά ποσοστά δεν αφήνει περιθώρια δικαστικής πλάνης. Στις περιπτώσεις όπου δε χωράει αμφιβολία για το δράστη του εγκλήματος, πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά.
Ζ) Η πολιτεία έχει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας και της αυτοπροστασίας απέναντι στους «εχθρούς» της, σε αυτούς δηλαδή που επιλέγουν να μην συμμορφωθούν με τους νόμους της και καταλήγουν να αποτελούν κίνδυνο για τους πολίτες της . Με τη θανατική ποινή εξουδετερώνει και αχρηστεύει εντελώς όλους αυτούς τους επικίνδυνους εγκληματίες ενώ αποσοβείται ο κίνδυνος της επανάληψης τέτοιων φρικτών εγκλημάτων.
Ωστόσο τα επιχειρήματα υπέρ της επιβολής της θανατικής ποινής συναντούν έναν ισχυρότατο αντίλογο με τις βασικές του θέσεις να συνοψίζονται στα εξής:
Α) Η θανατική ποινή δεν προλαμβάνει κανένα έγκλημα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για καθ’ έξιν εγκληματίες ή ψυχρούς και φανατισμένους δολοφόνους οι οποίοι δεν υπολογίζουν καθόλου τη θανατική ποινή αφού πολλοί από αυτούς δεν διστάζουν να συμμετέχουν ακόμη και σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας. Άλλωστε και στατιστικές πολλών χωρών έδειξαν ότι μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής δεν αυξήθηκαν τα κακουργήματα. Στη Δανία για παράδειγμα το 1944 όταν οι Γερμανικές αρχές κατοχής διέλυσαν τη δανική αστυνομία επειδή τις σαμποτάριζε, αυξήθηκε ο αριθμός των εγκλημάτων γενικά, με εξαίρεση τις ανθρωποκτονίες και τα βαριά σεξουαλικά εγκλήματα, που έμειναν ανεπηρέαστα από το φόβο της αποκάλυψης και της τιμωρίας, παρ’ όλο που αυτά μπορούσαν να επισύρουν θανατική ποινή. Με άλλα λόγια, η αύξηση ή μείωση της πιθανότητας επιβολής θανατικής ποινής δεν επηρεάζει τους δράστες βαριών εγκλημάτων.
Β) Το σύστημα «οφθαλμός αντί οφθαλμού» είναι αναχρονιστικό και δεν μπορεί να εφαρμόζεται στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Δεν μπορεί η κοινωνία να εφαρμόζει ως ποινή την ίδια η εγκληματική πράξη για την οποία κατηγορεί και καταδικάζει το δράστη καθώς έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος βίας. Με την επιβολή της θανατικής ποινής το κράτος μετατρέπεται σε ένα νομιμοποιημένο δολοφόνο με τη δική μας συναίνεση. Αν λοιπόν δίνουμε στο κράτος το δικαίωμα να δολοφονεί τους πολίτες του, τότε του δίνουμε το δικαίωμα να παραβιάσει και άλλα δικαιώματα.
Γ) Μπορεί με τη θανατική ποινή να επέρχεται ψυχική δικαίωση της οικογένειας του θύματος αλλά με το θάνατο του δράστη το θύμα δεν επιστρέφει στη ζωή. Άλλωστε η θανάτωση του δράστη είναι μια απόφαση την οποία δεν παίρνει το ίδιο το θύμα αλλά η οικογένεια του για λογαριασμό του χωρίς να είναι σίγουρη αν και το θύμα θα είχε την ίδια επιθυμία.
Δ) Ένα από τα σημαντικότερα μείον της θανατικής ποινής είναι το μη αναστρέψιμο αυτής σε περίπτωση δικαστικής πλάνης. Παρά την πρόοδο της εγκληματολογίας και της βιοϊατρικής οι οποίες έχουν ανακαλύψει διάφορες επιστημονικές μεθόδους για την εξιχνίαση εγκλημάτων, με κυριότερη και πιο γνωστή τη μέθοδο ανάλυσης DNA, η οποία εγγυάται υψηλά ποσοστά ακρίβειας, δεν λίγες οι περιπτώσεις που αυτές αποδεικνύονται λανθασμένες και οδηγούν στην καταδίκη λάθος ανθρώπων. Ανάλογη είναι και η περίπτωση όταν υπάρχουν ελαφρυντικά υπέρ του δράστη τα οποία δεν μπορούν να αποδειχθούν και αποδεικνύονται σε χρόνο μεταγενέστερο της εκτελέσεως.
Ε) Η λειτουργία των φυλακών μπορεί να είναι οικονομικά ζημιογόνος για το κράτος και ιδιαίτερα για τους πολίτες που επωμίζονται το οικονομικό βάρος της συντήρησής τους, αποτελεί όμως ένα «αναγκαίο κακό» , μια βασική προϋπόθεση για την διασφάλιση της προστασίας των πολιτών από άτομα που αποτελούν απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε η οικονομική επιβάρυνση που προκαλείται από τους καταδίκους για τα εγκλήματα που απειλούν θανατική ποινή είναι αναλογικά πολύ μικρότερη σε σχέση με αυτή που προκαλείται από τους καταδίκους άλλων εγκλημάτων όπως πχ. Κατά της τιμής, των ηθών, της δημόσιας ασφάλειας κλπ. Άλλωστε η οικονομική επιβάρυνση του κράτους δεν μπορεί να σταθεί ως επιχείρημα απέναντι σε επιχειρήματα όπως είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής.
ΣΤ) Το σωφρονιστικό σύστημα δεν πρέπει να αποβλέπει στην εκδίκηση αλλά να έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα με τελική επιδίωξη την διόρθωση, επανένταξη και επανακοινωνικοποίηση του εγκληματία. Η θανατική ποινή ακυρώνει τη λειτουργία αυτή του σωφρονιστικού συστήματος και εξαλείφει κάθε πιθανότητα μετάνοιας και μεταμέλειας από τον εγκληματία καθώς «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».
Ζ) Βασικότερο καθήκον και πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας αποτελεί ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξίας της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος του 1975). Ο εγκληματίας παρόλη την παραβατική συμπεριφορά του δεν στερείται την ανθρώπινη ιδιότητά του και η ζωή του δεν μπορεί να εξαιρεθεί αυτής της προστασίας. Σε κάθε δημοκρατικό καθεστώς η ανθρώπινη ζωή οφείλει να προστατεύεται απόλυτα χωρίς να εξαρτάται από καμία παράμετρο. Μόνον σε αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα συναντάται το φαινόμενο της περιφρόνησης της ανθρώπινης αξίας σε άτομα που εγκλημάτησαν.
Η) Η θανατική ποινή με το βάναυσο και απάνθρωπο χαρακτήρα της προκαλεί το κοινό αίσθημα, φανατίζει και εξάπτει το μίσος διχάζοντας την κοινωνία. Γενικά η χαλάρωση ή η υπερβολική αυστηρότητα στην επιβολή των ποινών μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για την κοινωνική σταθερότητα, επιφέροντας αναταραχές, συγκρούσεις, αναρχία και να οδηγήσει ακόμα και στην διάλυση της κοινωνίας. Όλα αυτά αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα του σωφρονιστικού συστήματος να διατηρήσει την έννομη τάξη με ηπιότερα προληπτικά μέτρα και οδηγεί στην ηθική καταρράκωση της κοινωνίας.

Σκοπός της ποινής θα πρέπει να είναι ο σωφρονισμός του εγκληματία, η αναμόρφωση του χαρακτήρα του με τη συνειδητοποίηση της πράξης του και του τιμήματος που πληρώνει και η προετοιμασία για την επανακοινωνικοποίησή του για οποιοδήποτε έγκλημα και αν έχει αυτός διαπράξει. Μέσα από την επιβολή των ποινών τονίζεται η ανάγκη του αλληλοσεβασμού και της αποδοχής των κανόνων της κοινωνίας, ενισχύεται η κοινωνική συνείδηση. Η ποινή ηθικοποιεί, εξανθρωπίζει, προϊδεάζει τον πολίτη για τις συνέπειες της απειθαρχίας του και του θυμίζει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην πολιτεία. Όλες αυτές οι λειτουργίες της ποινής παύουν να υπάρχουν όταν πρόκειται για την εσχάτη των ποινών, τη θανατική ποινή η οποία πέρα από τον εκφοβιστικό της χαρακτήρα, ο οποίος ακόμα αμφισβητείται, όχι μόνο δεν δίνει στον εγκληματία την ευκαιρία να αλλάξει και να κοινωνικοποιηθεί αλλά αποτελεί και κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος της ζωής του. Η ανθρώπινη ζωή είναι αγαθό απαραβίαστο και η κρατική εξουσία δεν έχει κανένα δικαίωμα να την αφαιρεί για κανένα απολύτως λόγο. Η πολιτεία δεν μπορεί να μεριμνά πρώτα για την αυτοπροστασία της και μετά για τη προστασία των πολιτών της. Σε μια εποχή πολιτισμικής προόδου, η εκτέλεση της θανατικής ποινής, ακόμα και για το πιο στυγερό έγκλημα, αποτελεί παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων , η θανατική εκτέλεση αποτελεί τη μέγιστη ηθική και φυσική βλάβη που μπορεί να υποστεί ένα άτομο από την πολιτεία.

Προσωπικές γνώμες των μαθητών
Με βάση λοιπόν όλα τα παραπάνω εμείς , τα τρία μέλη της ομάδας διαμορφώσαμε τις εξής γνώμες σχετικά με το ζήτημα της θανατικής ποινής :
Η θανατική ποινή είναι μια απάνθρωπη πράξη με την οποία τιμωρούνται άτομα που έχουν πράξει ενάντια στον νόμο και δεν τους δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για να διορθώσουν τα πράγματα όσο είναι δυνατό. Επίσης με την θανατική ποινή η κοινωνία δίνει βίαια παραδείγματα στον λαό και μας μαθαίνει να δολοφονούμε όποιον βρεθεί στον δρόμο μας και μας προκαλέσει για το οτιδήποτε. Αν ο κρατούμενος έχει καλή συμπεριφορά στην φυλακή και μετά από αρκετές συναντήσεις με ψυχολόγο δείχνει να έχει μετανιώσει για τις πράξεις του τότε θα πρέπει κατά την γνώμη μου να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Όσο για τους συγγενείς των δολοφονημένων ατόμων θα πρέπει να ηρεμήσουν και να κοιτάξουν πιο καθαρά τα πράγματα και να λογικευτούν.
Αθηνά Φιλάρετου
Στο άκουσμα της θανατικής ποινής όλοι μας θα αρχίζαμε να διατυπώνουμε γνώμες του τύπου ‘ααα όχι εγώ ποτέ δε θα ζητούσα να επιβληθεί η θανατική ποινή εις βάρος ενός ανθρώπου ανεξαρτήτως εγκλήματος που θα είχε διαπράξει’. Παρακολουθώντας όμως τις ταινίες , παρατήρησα πως οι ίδιοι οι γονείς των θυμάτων επιζητούσαν να επιβληθεί η ποινή για τους δολοφόνους των παιδιών τους , θεωρώντας πως κατά κάποιο τρόπο θα έπαιρναν εκδίκηση για το χαμό τους. Είναι λοιπόν σχεδόν βέβαιο πως η ίδια ακριβώς σκέψη θα είχε περάσει και από το δικό μας το μυαλό σε στιγμή συναισθηματικής φόρτισης αν είχαμε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Θα σκεφτόμασταν πως θα ήταν άδικο να σκοτώνουν κόσμο αλλά ταυτόχρονα να συνεχίζουν τη ζωή τους είτε ελεύθεροι είτε φυλακισμένοι. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν είναι αυτή η λύση , διότι πρώτα απ’ όλα η θανατική ποινή είναι μια πολύ βίαιη και αποτρόπαια πράξη η οποία καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και κόβει το νήμα της ζωής από ανθρώπους που μπορεί να μην την άξιζαν καν αυτήν την τιμωρία , όπως έγινε στην ταινία ‘Πράσινο μίλι’. Επίσης οι εγκληματίες , με το θάνατό τους , δεν έχουν τη δυνατότητα να μετανοήσουν και να μετανιώσουν για τις πράξεις τους , κάτι που μπορεί να τους άλλαζε ριζικά και σαν ανθρώπινους χαρακτήρες. Τέλος πιστεύω πως αν κάποιος ζητάει να επιβληθεί η θανατική ποινή σε εγκληματία ο οποίος για παράδειγμα είχε πράξει φόνο , τότε είναι σαν κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα ο ίδιος στον εγκληματία , κάτι το οποίο όπως προαναφέραμε καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Κοσμάς Φουσέκης
Κατά την άποψή μου η θανατική δεν θα έπρεπε να εφαρμόζεται σε καμία περίπτωση, όποιο και να είναι το έγκλημα που έχει διαπραχτεί από οποιονδήποτε. Πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για να μετανοήσει για το λάθος του. Για να αποδείξω πόσο χαζή είναι η συγκεκριμένη ποινή ‘σκοτώνουμε κάποιον που έχει σκοτώσει κάποιον για να δείξουμε στους υπόλοιπους ότι το να σκοτώνεις είναι λάθος’ , καταλήγω εις το συμπέρασμα ότι είμαι φανατικά κατά της θανατικής ποινής.
Δημήτρης Αγιούς

Παράρτημα: ο Τσεζάρε Μπεκαρία και η θανατική ποινή
Ο Τσεζάρε Μπεκαρία, Μιλάνο 1738-1794 ήταν Ιταλός εγκληματολόγος, οικονομολόγος, δημοσιολόγος και φιλόσοφος, συγγραφέας του μνημειώδους έργου Περί εγκλημάτων και ποινών [6], το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στον ορθολογικό και ουμανιστικό αναπροσανατολισμό των ποινικών επιστημών και τη διαμόρφωση της λεγόμενης «Κλασικής Σχολής» του Ποινικού Δικαίου. Γεννήθηκε στο Μιλάνο και έζησε τα παιδικά του χρόνια σε ένα εξαιρετικά καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο τον εξώθησε γρήγορα σε στάση αμφισβήτησης απέναντι στις παραδοσιακές αξίες και τα κρατούντα ήθη. Φοίτησε στο Ιησουιτικό Κολέγιο της Πάρμας και αργότερα σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Παβίας. Η επαφή του με τα έργα του Διαφωτισμού καθώς και η γνωριμία του με τους αδελφούς Πιέτρο Βέρρι και Αλεσάντρο Βέρρι, στο σπίτι των οποίων, στο Μιλάνο συζητούσαν φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, επηρέασαν σημαντικά την πνευματική διαμόρφωσή του. Έπειτα από προτροπή του Πιέτρο Βέρρι, ο Μπεκαρία έγραψε το πρώτο του δοκίμιο, που δημοσιεύτηκε στη Λούκκα το 1762 με τίτλο Περί των ανωμαλιών και της θεραπείας των νομισμάτων στο κράτος του Μιλάνου κατά το 1762. Ιδιαίτερα γοητεύτηκε από τις ιδέες του γαλλικού Διαφωτισμού (κυρίως των Ντιντερό, Μοντεσκιέ και Ρουσσώ) και αγωνίστηκε να βρει γι’ αυτές πεδίο εφαρμογής στο χώρο του Ποινικού Δικαίου, που τότε θεμελιωνόταν σε ένα απάνθρωπο και αυθαίρετο καθεστώς διαλεύκανσης του εγκλήματος, καταλογισμού ευθυνών και απόδοσης της δικαιοσύνης. Ύστερα από σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, έγραψε την πραγματεία: Περί εγκλημάτων και ποινών, (1764), που προκάλεσε πάταγο στους νομικούς κύκλους και χαιρετίστηκε με άκρατο ενθουσιασμό από τα προοδευτικά πνεύματα της εποχής με σπουδαιότερο τον Βολταίρο. Μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, το βιβλίο έκανε έξι εκδόσεις. Έχει μεταφραστεί στα γαλλικά από την Olympe de Gouges το 1766 και δημοσιεύθηκε με ένα ανώνυμο σχόλιο από τον Βολταίρο. Η αγγλική μετάφραση εμφανίστηκε το 1767. Μεταφράστηκε και σε πολλές άλλες γλώσσες. Το βιβλίο αναγνώσθηκε και στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ άλλων και από τους Τζον Άνταμς και Τόμας Τζέφερσον.
Κατά την περίοδο 1768-1770 εργάστηκε ως πανεπιστημιακός καθηγητής των Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Μιλάνο και στη συνέχεια (1771-1794) υπηρέτησε ως ανώτερος κρατικός υπάλληλος, ειδικός κυρίως σε οικονομικά ζητήματα. Στον τομέα αυτό η διδασκαλία του θεωρείται προδρομική των οικονομικών θεωριών του Άνταμ Σμιθ και του Τόμας Μάλθους. Τα μαθήματα και οι διαλέξεις του εκδόθηκαν μετά το θάνατό του, με τίτλο: Στοιχεία της δημόσιας οικονομίας (Elementi di economia pubblica, 1804). Αξιόλογο έργο του θεωρείται επίσης η φιλοσοφική πραγματεία: Έρευνες για τη φύση του ύφους (Ricerche informo alla natura dello stile), 1770).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1

Εργασία Θρησκευτικών Γ’ Τάξης 7ου γυμνασίου Κέρκυρας
σχολικό έτος 2017-2018
Θεματικός πυρήνας –Θανατική Ποινή
Υπεύθυνος καθηγητής:
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΟΜΑΔΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

Περίληψη Ταινιών

Το Πράσινο Μίλι

Πρόκειται για μια αμερικανική ταινία φαντασίας που μας γυρίζει πίσω στο 1935. Ένας φύλακας ασφαλείας που εργάζεται στις φυλακές , στην πτέρυγα των μελλοθάνατων , γνωστός ως Τζον Έτζκοπ, αντιλαμβάνεται τους φυλακισμένους με διαφορετικό τρόπο.
Παρ ΄ όλο που ο Πωλ Έτζκοπ είναι άτομο με οξυδέρκεια , η πίστη του κλονίζεται παρακολουθώντας τους κρατούμενους να ακολουθούν την πορεία προς το θάνατο. Μια ιδιαίτερη περίπτωση κρατούμενου είναι ο Τζον Κόφφεϊ , ένα άτομο ευγενικό που φοβάται το σκοτάδι , ο οποίος κατηγορείται για το βιασμό και τη δολοφονία δύο μικρών κοριτσιών. Ο Τζον Κόφφεϊ δεν κατατάσσεται μαζί με τους ψυχοπαθείς δολοφόνους. Όσο προχωράει η ταινία ο Πωλ καταλαβαίνει ότι ο Κόφφεϊ είναι τελικά αθώος και ότι πίσω από αυτή την καλοσύνη υπάρχει και κάτι άλλο … Έχει την ικανότητα να θεραπεύει τις ασθένειες με θεϊκό τρόπο.

Dead Man Walking

Η μοναχή Έλεν Πρεζάν δέχεται για πρώτη φορά στη ζωή της να προσφέρει πνευματική καθοδήγηση σε ένα νεαρό θανατοποινίτη , τον Μάθιου Πονσελέ , για το φόνο και βιασμό δύο εφήβων. Στόχος της είναι να τον απαλλάξει από το μίσος του για την κοινωνία , το οποίο ενισχύθηκε από το γεγονός ότι ο συνένοχός του γλύτωσε τη θανατική ποινή , σε αναγνώριση της αποτρόπαιας πράξης του , ώστε να πεθάνει με αξιοπρέπεια , ενώ ταυτόχρονα η Έλεν θα δει τις αντοχές της να δοκιμάζονται …
ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ

Το Πράσινο Μίλι

Είναι μια εξαιρετική ταινία με πολλά νοήματα. Ένα από αυτά είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον με βάση την εμφάνισή του ή το ότι ποτέ δεν είναι αργά για να μετανοήσουμε . Όμως αυτά τα νοήματα παραμερίζονται για να αφεθεί ο θεατής στα γεγονότα που συμβαίνουν. Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο νόημα που βγαίνει στο προσκήνιο είναι όλα τα θέματα γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία πλαισιώνονται με το μεταφυσικό στοιχείο , που τοποθετείται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι , το καλό και το κακό. Επίσης τίθεται το ηθικό δίλημμα για την ορθότητα της θανατικής ποινής , ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται το αίσθημα στο θεατή να πιστευεί στα θαύματα , με την παρουσία της θείας δύναμης στον κεντρικό ήρωα.

DEAD MAN WALKING

Η ταινία είναι ένα δυνατό και βαθιά ανθρώπινο δράμα, που μεταφέρει στον θεατή πολλά και βαθιά νοήματα. Κύριο νόημα της ταινίας είναι η θανατική ποινή και η επιζήτηση της επιβολής της από τον κοινωνικό περίγυρο , καθώς επίσης , μέσα στην καθοδική πορεία του , ο θανατοποινίτης θα μπορέσει να βρει μερικές ευχάριστες στιγμές μέσα από τη μετάνοια. Ακόμη ποτέ δεν είναι αργά να παραδεχτούμε τα λάθη μας και πως ότι και αν είσαι και ότι και αν έχεις κάνει , πάντα υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν. Όμως εκτός από βασικά νοήματα τίθενται βασικά ερωτήματα όπως :
• Είναι τελικά ένας φόνος ικανός να αντισταθμίσει σε επίπεδο δικαιοσύνης έναν φόνο;
• Μπορεί κανείς να αξιολογήσει την ειλικρίνεια της μετάνοιας , κάποιου που δεν δίστασε να αφαιρέσει τη ζωή ενός συνανθρώπου του;
• Μπορεί η αφαίρεση ζωής να αποτελέσει μέσο παραδειγματισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας;

Πως παρουσιάζεται η θανατική
ποινή μέσα από τις ταινίες;

Μέσα από τις ταινίες η θανατική ποινή παρουσιάζεται ως ένας τρόπος να ξεφορτωθούμε τους εγκληματίες , ο οποίος συγκεκριμένος τρόπος σωφρονισμού των εγκληματιών αποδεικνύεται πως είναι άδικος (όπως στο πράσινο μίλι) , διότι υπάρχει δικαστική πλάνη.
Η θανατική ποινή παρουσιάζεται ως απάνθρωπη και βίαιη πράξη. Μέσα από τα κινηματογραφικά παραδείγματα γεννιέται το ερώτημα : έχουμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε τη ζωή ακόμη και από τον χειρότερο εγκληματία ή μήπως η θανατική ποινή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ανθρωποκτονία με τη συγκατάθεση του κράτους; Η απάντηση βρίσκεται στην ηθική του καθενός.
Προσδίδονται επίσης υπαρξιακές προεκτάσεις και προβληματισμοί πάνω στις ανθρώπινες αξίες , αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και την αμφισβήτηση , του κατά πόσο υπήρξε δίκαιη η ποινή της ηλεκτρικής καρέκλας ή της θανατηφόρας ένεσης , διότι υπήρξαν κρατούμενοι που δεν διέπραξαν ποτέ κανένα έγκλημα ή τουλάχιστον είχαν μετανιώσει πραγματικά για μια τέτοια πράξη τους. Στη θανατική ποινή φαίνεται πως το κράτος λειτουργεί με ανδιοτέλεια και ενεργεί για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από έναν ειδεχθή εγκληματία (αμετανόητο και επικίνδυνο κακοποιό) , με σκοπό την παραδειγματική του τιμωρία , το σωφρονισμό των ομοίων του και την προστασία της κοινωνίας από την επανάληψη της πράξης του.

Γενικές πληροφορίες για τη θανατική ποινή

Γενικά για τη Θανατική ποινή: Θανατική ποινή είναι η ποινή που επιβάλλεται σε έναν εγκληματία από τις αρχές ενός κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής αυτού. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί, και συχνά ονομάζεται “η εσχάτη των ποινών”. Οι περισσότερες εκτελέσεις στην ιστορία, και ακόμα και σήμερα σε κάποιες χώρες, γίνονταν δημοσίως, ενώπιον πολλών θεατών, για παραδειγματισμό και για επίδειξη της δύναμης του κράτους.
Ιστορική Αναδρομή: Τη Ρωμαϊκή εποχή συνηθέστερος τρόπος θανάτωσης σε όλη τη Μεσόγειο ήταν η σφαγή, ο αποκεφαλισμός, η σταύρωση, ο κατασπαραγμός από θηρία κ.λ.π. Μέθοδοι θανατικής ποινής από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. ήταν η κρεμάλα και η πυρά (που έχει συνδυάσει με τον πνευματικό σκοταδισμό και το κάψιμο των μαγισσών). Σε πολλούς πολιτισμούς συνυπήρχαν διαφορετικά είδη θανάτωσης, ανάλογα με το διαπραχθέν έγκλημα, διότι κάθε είδος είχε συνήθως διαφορετικό συμβολισμό. Για παράδειγμα, στην Ευρώπη, ο θάνατος δι’ απαγχονισμού θεωρείτο εξευτελιστικός και προβλεπόταν για ληστές. Αντίθετα ο αποκεφαλισμός θεωρείτο ευγενής τρόπος θανάτου, κατάλληλος για αριστοκράτες. Οι αιρετικοί καίγονταν στην πυρά διότι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, η φωτιά ήταν μέσο κάθαρσης.
Είδη θανατικών ποινών στο παρελθόν: Η θανάτωση εγκληματιών ήταν πολύ συνηθισμένη στο παρελθόν, από την αρχαιότητα μέχρι τον 20ό αιώνα. Οι συνηθέστεροι τρόποι θανάτωσης στην αρχαιότητα ήταν η σφαγή, ο αποκεφαλισμός κλπ. Κατά την ρωμαϊκή εποχή διαδόθηκε σε όλη τη Μεσόγειο η μέθοδος της σταύρωσης και του κατασπαραγμού από θηρία.
Θανατική ποινή στην Αρχαία Ελλάδα: Οι μορφές θανατικής ποινής που ίσχυαν στην αρχαιότητα ήταν οι εξής: -Αποκεφαλισμός με τσεκούρι -Λιθοβολισμός: Συχνά λιθοβολούνταν και οι συγγενείς του εγκληματία, πληρώνοντας και οι ίδιοι για ένα έγκλημα που δεν τέλεσαν. -Εκτέλεση με κώνειο , η πιο γνωστή εκτέλεση ήταν φυσικά αυτή του Σωκράτη, όπου ήταν ένα θανατηφόρο δηλητήριο που το έδιναν σε όποιον αμφισβητούσε τις ιδέες της εποχής. -Σταύρωση: Η σταύρωση ήταν τρόπος τιμωρίας ήδη από τα αρχαία χρόνια. Πολλές πηγές αναφέρουν την εφαρμογή αυτού του μέτρου για την τιμωρία εγκληματιών. -Ρίξιμο σε λάκκο: Χρησιμοποιούνταν στη Σπάρτη, όχι μόνο για ενήλικες, αλλά και για παιδιά που γεννιόνταν με δυσμορφίες. Ενάντια στη θανατική ποινή ήταν ο Θουκυδίδης.
Άλλοι τρόποι Θανατικής Ποινής στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα: Άλλες Θανατικές Ποινές στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα: Θάνατος στην πυρά: Η φωτιά συνήθως στηνόταν έτσι ώστε να εξαπλωθεί αργά πάνω στο σώμα του μελλοθάνατου μέχρι τελικά να φτάσει στο κεφάλι του. Δημόσιος Απαγχονισμός: Ήταν μια αποκρουστική μέθοδος δημόσιας εκτέλεσης. Ο κατάδικος έπρεπε να συρθεί μέσα στην πόλη μέχρι το σημείο που θα κρεμιόταν. Εκεί τον κρέμαγαν από τον λαιμό μπροστά στα μάτια όλων για παραδειγματισμό.
Ο μπρούτζινος ταύρος: Ένας από τους χειρότερους τρόπους εκτέλεσης δημιουργήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Πρόκειται για μια κατασκευή από μπρούντζο, η οποία είχε το σχήμα ταύρου και λειτουργούσε ως φούρνος. Ο καταδικασμένος έμπαινε μέσα στον ταύρο και περίμενε τον αργό και βασανιστικό βρασμό του. Μέσα στον ταύρο υπήρχαν επίσης ειδικά διαμορφωμένοι σωλήνες οι οποίοι μετέτρεπαν τις κραυγές του μελλοθάνατου σε ήχους παρόμοιους με μουγκρητό ταύρου. Τροφή στα θηρία: Ο μελλοθάνατος αφήνεται στο έλεος πεινασμένων ζώων . Ακόμα κι αν κατάφερνε με κάποιον τρόπο να ξεφύγει, νέα ζώα εξαπολύονταν εναντίον του ώστε να εξασφαλιστεί ο θάνατός του.
Θάνατος από ισπανικό «γάιδαρο»: Μία από τις πιο αποτρόπαιες μεθόδους που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ. Ο μελλοθάνατος τοποθετείται πάνω σε μία ξύλινη κατασκευή που μοιάζει με γάιδαρο και η σέλα του έχει τριγωνικό σχήμα. Βάρη δένονται στα πόδια του έτσι ώστε το μέσο του σώματός του να πιέζεται στη γωνία της κατασκευής και τελικά το σώμα να κόβεται στα δύο.
Πριόνισμα: Ο μελλοθάνατος κρεμιέται ανάποδα από τους αστραγάλους του και ο εκτελεστής αρχίζει να πριονίζει το σώμα του σιγά σιγά ξεκινώντας από τον καβάλο με κατεύθυνση προς το κεφάλι.
Σύνθλιψη: Ο καταδικασμένος σε θάνατο ακινητοποιείται ξαπλωμένος μπρούμυτα και περιμένει κάτι πολύ βαρύ να τον… συνθλίψει. Το θανατηφόρο αντικείμενο θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε μεταξύ ενός μεγάλου βράχου έως και του ποδιού ενός ελέφαντα.
Αργός τεμαχισμός: Ο εκτελεστής ξεκινά τη δουλειά του κόβοντας σιγά σιγά όλες τις περιοχές του σώματος που περιέχουν την περισσότερη σάρκα. Η τελική μαχαιριά έχει στόχο κατευθείαν τη καρδιά του καταδικασμένου.
Λόγοι επιβολής θανατικής ποινής στο παρελθόν: Οι δολοφονίες και τα εγκλήματα πολέμου ήταν λόγοι του τουφεκισμού. Οι προδότες, οι εχθροί του κράτους, οι δολοφόνοι και οι ληστές απαγχονίζονταν.
Λόγοι επιβολής θανατικής ποινής στο Βυζάντιο: η ποινή του θανάτου μετά τον 8ο αιώνα διατηρήθηκε μόνο για την προδοσία, τη λιποταξία, το φόνο, αλλά και στις περιπτώσεις αυτές σπάνια εφαρμοζόταν. Οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι ο ακρωτηριασμός ήταν ένα υποκατάστατο της θανατικής ποινής. Πρώτος ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος καθιέρωσε τον ακρωτηριασμό σε μεγάλη κλίμακα και από τότε οι Βυζαντινοί το χρησιμοποιούσαν αρκετά συχνά. Σήμερα βέβαια το αντιμετωπίζουμε σαν μια αποκρουστική και βάρβαρη συνήθεια, ωστόσο πολλοί άνθρωποι προτιμούσαν τότε τον ακρωτηριασμό από το θάνατο.
Σημαντικά πρόσωπα που καταδικάστηκαν σε θάνατο: Σωκράτης: Η μήνυση εναντίον του Σωκράτη έγινε από τον ποιητή Μέλητο, τον πολιτικό Άνυτο και τον ρήτορα Λύκωνα επειδή ένας του μαθητής πήρε μέρος στην εξουσία των τυράννων. Ο Σωκράτης θα μπορούσε να αθωωθεί αλλά δεν το έκανε και τον έβαλαν για 30 μέρες δεσμωτήριο διότι ο νόμος απαγόρευε την θανατική ποινή. Δεν αρνήθηκε τις φιλοσοφικές του απόψεις και περίμενε τον θάνατο ειρηνικά και γαλήνια. Ήπιε το κώνειο όπως πρόσταζε ο νόμος.
Ιησούς Χριστός: Η εκτέλεση του Ιησού Χριστού έγινε με εντολή του Πιλάτου. Έτσι τον κατεδύθησαν προς τον λόφο Γολγοθά οπού εκεί τον εκτέλεσαν με σταύρωση από το ειδικό εκτελεστικό τμήμα στρατού. Μαρία Αντουανέτα: Το 1789, εξαγριωμένες γυναίκες εισέβαλαν στο παλάτι στις Βερσαλλίες και προσπάθησαν να σκοτώσουν τη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Η βασιλική οικογένεια κατάφερε να αποφύγει την εκτέλεση και μεταφέρθηκε στο Ανάκτορο του Κεραμεικού στο Παρίσι. Ο κόσμος ήλπιζε ότι αν ο βασιλιάς ζούσε ανάμεσα στον απλό λαό, θα έβλεπε τη δυστυχία και τη φτώχεια που επικρατούσε.
Σαντάμ Χουσεΐν: Ο Σαντάμ Χουσεΐν κυβέρνησε το Ιράκ από το 1979 έως το 2003, όταν και καθαιρέθηκε από την εξουσία, έπειτα από στρατιωτική επιχείρηση των Η.Π.Α. Στις 5 Νοεμβρίου 2005 οδηγήθηκε σε δίκη, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Περίπου ένα χρόνο μετά, το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον πρώην ηγέτη του Ιράκ και τον καταδίκασε εις θάνατον δι’ απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέστηκε στις 30 Δεκεμβρίου.
Νίκος Μπελογιάννης: Ο ιδεολόγος Νίκος Μπελογιάννης και αγωνιστής της Εθνικής αντίστασης κατηγορήθηκε για κατασκοπεία και το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασαν σε θάνατο με τουφεκισμό στις 30 Μαρτίου το 1952. Αυτό προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση για τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο».
Τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα: Η θανατική ποινή στην Ελλάδα έχει καταργηθεί. Η τελευταία εκτέλεση θανατοποινίτη ήταν του Λυμπέρη Βασίλη και έγινε στις 25 Αυγούστου 1972 στη Κρήτη. Καταδικάστηκε διότι έκαψε όλα τα μέλη της οικογένειας του ζωντανά.
Η θανατική ποινή σήμερα: Η θανατική ποινή αποτελεί αντικείμενο ποικίλλων συζητήσεων και διαφωνιών. Οι πολέμιοί της την θεωρούν απάνθρωπη, με το επιχείρημα ότι κάθε ανθρώπινη ζωή πρέπει είναι σεβαστή και αναφαίρετη. Οι υπέρμαχοί της , αντιθέτως , πιστεύουν ότι είναι κατάλληλη για εγκλήματα όπως ο φόνος ή η παιδεραστία. Υπάρχουν διάφορα είδη θανατικής ποινής, ανάλογα με τους νόμους των χωρών οι οποίες την εφαρμόζουν. Παραδείγματα είναι: ~ Τουφεκισμός ~ Θανατηφόρος ένεση ~ Ηλεκτρική καρέκλα ~ Απαγχονισμός ~ Λιθοβολισμός ~ Αποκεφαλισμός ή καρατόμηση.
Ηλεκτρική καρέκλα : Ο κρατούμενος δένεται στην καρέκλα με δερμάτινα λουριά. Δυο χάλκινα ηλεκτρόδια συνδέονται στο σώμα του. Το ένα βρίσκεται μέσα σε ένα κράνος το οποίο εφαρμόζεται στο ξυρισμένο του κεφάλι. Μια δερμάτινη μάσκα ή ένα μαύρο ύφασμα καλύπτει το πρόσωπο.
Θανατηφόρος ένεση : Μια θανατηφόρα δόση χλωριούχου καλίου είναι η τρίτη και τελευταία της χορηγηθείσας τριών φαρμάκων, και αυτό που προκαλεί πραγματικά τον θάνατο.
Απαγχονισμός: Ο καταδικασμένος οδηγείται πάνω σε πόρτα καταπακτής, σε σκάλα, καρέκλα ή άλογο. Πάνω από αυτόν υπάρχει ένα κλαδί, από το οποίο έχει περαστεί σκοινί που καταλήγει σε αγχόνη. Στη συνέχεια, ο δήμιος περνάει σφιχτά την αγχόνη γύρω από τον λαιμό του καταδικασμένου. Με τη διαταγή της εκτέλεσης, η καταπακτή στην οποία στέκεται ο καταδικασμένος ανοίγει ή η σκάλα/καρέκλα/άλογο μετακινείται μακριά, με αποτέλεσμα αυτός να πέσει στο κενό.
Λιθοβολισμός: Στην εκτέλεση του καταδικασμένου, από την κοινή γνώμη ή την πολιτεία, παίρνει μέρος σημαντικός αριθμός ανθρώπων. Ο λιθοβολισμός συνήθως γίνεται έξω από την πόλη. Βάζουν τον κατάδικο στη μέση και αρχίζουν να του ρίχνουν όλοι πέτρες μέχρι να πεθάνει. Λιθοβολισμός είναι η ρίψη του λίθου. Αποτελεί ένα από τους πιο παλιούς και πιο άγριους τρόπους θανάτωσης των εγκληματιών και των παραβατών, ιδίως των ηθικών νόμων.
Χώρες εφαρμογής θανατικής ποινής στις μέρες μας: Νιγηρία: για σοδομισμό και απαγωγή. Λιβύη: εσχάτη προδοσία, απόπειρα αλλαγής του πολιτεύματος με βίαια μέσα, φόνο εκ προμελέτης. Μαλαισία: για φόνο, απαγωγή, κήρυξη πολέμου. Υεμένη: για φόνο, μοιχεία, ομοφυλοφιλία, αποστασία. Σιγκαπούρη: για φόνο, απαγωγή, εσχάτη προδοσία, διακίνηση ηρωίνης ή μορφίνης.
Σουδάν: για σοδομισμό, κήρυξη πολέμου, αποστασία, πορνεία, εσχάτη προδοσία, φόνο, ένοπλη ληστεία, παράνομη κατοχή και λαθρεμπόριο όπλων. Ταϊβάν: για εσχάτη προδοσία, κατασκοπεία, αεροπειρατεία, φόνο, ληστεία μετά φόνου, βιασμού ή εμπρησμού, κατασκοπεία, πειρατεία, απαγωγή. Ταϊλάνδη: για φόνο βασιλιά, ανταρσία ή επανάσταση, φόνος, δωροδοκία, εμπρησμό, βιασμό, φόνο από πρόθεση, απαγωγή, ληστεία που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο.
ΗΠΑ: Στις 32 επί συνόλου 50 πολιτειών εφαρμόζεται ακόμα για εγκλήματα που σχετίζονται με την ανθρωποκτονία, κατασκοπεία, εσχάτη προδοσία, εμπόριο ναρκωτικών. Ιαπωνία και Σομαλία: για φόνους κατά συρροή. Ινδία: για φόνο, πρόκληση παιδιού σε αυτοκτονία, εσχάτη προδοσία, τρομοκρατικές πράξεις, για διακίνηση ναρκωτικών, αεροπειρατεία, ληστεία κατά συρροή και βιασμό κατά συρροή. Βόρεια Κορέα: για πορνεία “συναλλαγές ναρκωτικών”, συνωμοσίες εναντίον της εθνικής κυριαρχίας, τρομοκρατία, προδοσία εναντίον του λαού, φόνο, βιασμό, ένοπλη ληστεία και μεγάλη κλοπή. Λευκορωσία: για εγκλήματα κατά συρροή, η διεθνής τρομοκρατία, η γενοκτονία, τρομοκρατικές πράξεις, εσχάτη προδοσία, χρήση όπλων μαζικής καταστροφής.
Ινδονησία , Ιράκ και Κουβέιτ: για φόνο, διακίνηση ναρκωτικών, τρομοκρατία.
Ιράν: για φόνο, ένοπλη ληστεία, διακίνηση ναρκωτικών, απαγωγή, βιασμό, παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, κατασκοπεία, τρομοκρατία, αποστασία. Κίνα: για βιασμός παιδιών, η απάτη, η επίθεση με βόμβα, η εμπορία ανθρώπων, η πειρατεία, ο βιασμός, η διαφθορά, ο εμπρησμός, η δολοφονία, η λαθροθηρία, η τρομοκρατία. Μπανγκλαντές: για ανήθικους ή παράνομους σκοπούς, εμπορία γυναικών με σκοπό την εκπόρνευση, τρομοκρατία, βιασμό, ένοπλη ληστεία, ψευδορκία και εσχάτη προδοσία. Αφγανιστάν: για αποστασία, ομοφυλοφιλία και φόνο. Αιθιοπία: για φόνο, εσχάτη προδοσία, ένοπλη συνωμοσία, γενοκτονία. Πακιστάν, Συρία και Αίγυπτο: για φόνο, λαθρεμπόριο ναρκωτικών, τρομοκρατία, βιασμό, παράνομη συνάθροιση και βλασφημία. Σαουδική Αραβία: για φόνο, αποστασία, εμπορία ναρκωτικών, βιασμό, ένοπλη ληστεία, , μαγεία, σεξουαλική παρενόχληση.
Διεθνής Αμνηστία: Η Διεθνής Αμνηστία είναι ένα κίνημα περισσότερων από τρία εκατομμύρια υποστηρικτών μελών και ακτιβιστών που προσπαθούν να διατηρούν την προστασία των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στόχοι Διεθνούς Αμνηστίας και κινητοποίηση: Η διεθνής αμνηστία έχει σκοπό: 1)απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων 2)κατάργηση βασανιστηρίων και θανατικής ποινής 3)η καταπολέμηση της ατιμωρησίας έτσι ώστε οι δράστες να τιμωρούνται σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα πχ φυλάκιση. Κινητοποίηση: ~ Μέλη διεθνούς αμνηστίας διαμαρτύρονται κατά τον απαγχονισμό σε πορείες. ~ Η μέρα κατά της θανατικής ποινής γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου.

ΑΤΟΜΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

• Νεκτάριος Βλάχος
Υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής και γιατί;
Πιστεύω πως μια τέτοια πράξη δεν δικαιολογείται ηθικά. Το πρώτο και σημαντικότερο που έρχεται στο μυαλό του κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου, είναι ότι η ίδια η εκτέλεση της ποινής , έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Η κοινωνία προσπαθεί να τιμωρήσει τον εγκληματία με το ίδιο το έγκλημά του , εφαρμόζοντας την Εβραϊκή αντίληψη <>. Κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται δίκαιο και ειδικά στην οικογένεια του θύματος , η οποία είναι λογικό να είναι συναισθηματικά φορτισμένη. Κατά τη γνώμη μου η θανατική ποινή δεν έχει θέση σε ένα πολιτισμένο και οργανωμένο κράτος. Το σύστημα θα πρέπει να βρίσκει άλλους τρόπους τιμωρίας του εγκληματία αλλά και τρόπους για την πιθανή αποκατάσταση και επανένταξή του στην κοινωνία.
Άλλος σημαντικός λόγος , είναι ότι η θανατική ποινή είναι αμετάκλητη απόφαση , άπαξ και εκτελεστεί δεν υπάρχει περιθώριο ανάκλησής της. Αν αργότερα ο άνθρωπος αποδειχτεί αθώος , δεν υπάρχει περιθώριο επιστροφής στη ζωή. Ακόμα και αν η θανατική ποινή είναι τιμωρία για βαρύτατα εγκλήματα οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή δεν επιστρέφουν αν φύγει και ο εγκληματίας.
Επίσης θα πρέπει να τονίσω ότι δεν έχει αποδειχτεί ότι η θανατική ποινή αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό το έγκλημα. Οι εγκληματίες θα βρουν τρόπους να ασκήσουν τις παράνομες πράξεις τους. Εάν όπως λέγεται , η θανατική ποινή λειτουργεί αποτρεπτικά στο έγκλημα , θα περιμέναμε να βλέπαμε χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στις χώρες που εφαρμόζεται , αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Σε γενικές γραμμές , μπορεί κάποτε να αφήνει την αίσθηση ικανοποίησης του αισθήματος περί δικαίου που υπάρχει στον κόσμο , όμως δεν λαμβάνει υπόψιν της , την συγχώρεση , την δεύτερη ευκαιρία, τη δυνατότητα μετάνοιας του ανθρώπου , αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να είναι άδικη σε βάρος αυτού που την υφίσταται.
Ακόμη , σύμφωνα με την άποψη του περίφημου Ιταλού ποινικολόγου Τσεζάρε Μπεκαρία , σκοπός της ποινής δεν είναι η εκδίκηση , αλλά ο σωφρονισμός αυτού που διέπραξε το αδίκημα και ο παραδειγματισμός των άλλων. Άρα σκοπός της ποινής είναι η πρόληψη υπό δυο έννοιες , γενική πρόληψη του κακού , δηλαδή να αποτρέψει πολλούς άλλους από το να θελήσουν να αδικήσουν (παραδειγματισμός) και ειδική πρόληψη , να αποτρέψει δηλαδή το συγκεκριμένο άτομο από το να ξαναεγκληματίσει. Προσωπικά , συμφωνώ με την άποψή του , διότι η εκτέλεση του ενόχου δεν είναι λύση αλλά ούτε και ποινή. Κάθε ποινή , όπως αναφέρει ο Τσεζάρε Μπεκαρία , πρέπει να έχει το στοιχείο του σωφρονισμού. Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να μιλάμε για σωφρονισμό , αναφερόμενοι σε μελλοθάνατους. Όσον αφορά το θέμα του παραδειγματισμού , κυριαρχεί η άποψη πως η θανάτωση του εγκληματία είναι το αποτελεσματικότερο μέτρο αποτροπής. Η αποτελεσματικότητα όμως αυτή οφείλεται στο φόβο και όταν η συμπεριφορά των πολιτών καθορίζεται από αυτόν , τότε μιλάμε για τρομοκρατία και όχι για δημοκρατία. Η δημοκρατία απαιτεί ελευθερία και η ελευθερία σημαίνει δυνατότητα επιλογών , χωρίς τρομοκρατικούς εξαναγκασμούς. Ο φόβος δημιουργεί τρομοκρατημένους υπήκοους , ανίκανους να υπηρετήσουν τη δημοκρατία. Εξάλλου , ο φόβος δεν εξαλείφει το έγκλημα , απλώς το αναβάλλει. Άλλωστε η θανατική ποινή ωθεί τους επίδοξους εγκληματιές σε πιο φρικιαστικά εγκλήματα , ενώ η θανάτωση των εγκληματιών προκάλεσε ορισμένες φορές την ηρωοποίησή τους (έγιναν τραγούδια – λαϊκά ινδάλματα). Αξίζει να επισημάνουμε και τις ψυχολογικές συνέπειες των δημίων – εκτελεστών της ποινής (Πωλ Έτζκομπ στην ταινία πράσινο μίλι). Η εφαρμογή της θανατικής ποινής ανά τους αιώνες δεν έκανε τους ανθρώπους ηθικότερους , αλλά η κατάργησή της βοήθησε σημαντικά προς την κατεύθυνση αυτή. Αναγνωρίστηκε , πως ένα κεφάλι γίνεται καλύτερο όταν το μορφώνεις και όχι όταν το … κόβεις. Άρα βασικότερο όπλο της πολιτείας είναι η παιδεία και όχι η βία.
Και η εκκλησία , έχει το δικό της σκεπτικό με το οποίο , όχι μόνο απορρίπτει τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές αλλά προλαμβάνει παρόμοιες καταστάσεις διαμορφώνοντας το ανθρώπινο ήθος θετικά. Η ζωή είναι δωρεά του Θεού. Η εκκλησία εναντιώνεται στη θανατική ποινή , επειδή στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να μετανοήσει και να σωθεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πιο ξεχωριστό πρόσωπο που υπέστη τη θανατική ποινή ήταν ο ίδιος ο Χριστός , ο οποίος σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές και τους έδωσε τη δυνατότητα της μετάνοιας την τελευταία στιγμή. Η μετάνοια προϋποθέτει τη συνέχιση της ζωής. Με τη θανατική ποινή αφαιρείται η ανθρώπινη ζωή και έτσι η μετάνοια καθίσταται ανέφικτη. Η χριστιανική παράδοση μας μαθαίνει να μην εξοντώνουμε τους άλλους. Μας οδηγεί στη συγχώρεση. Νόημα έχει η αγάπη , η συγχώρεση , η ζωή και όχι ο θάνατος. Πιο πάνω από την δικαιοσύνη είναι η αγάπη.
Δεν είναι δυνατόν η κρατική εξουσία να χρησιμοποιεί μέσα , τα οποία η ίδια καταδικάζει … τον φόνο , έστω και αν γίνεται για σωφρονισμό. Η θανατική ποινή είναι απαρχαιωμένος θεσμός με εκδικητικό χαρακτήρα και θα έπρεπε να είχε καταργηθεί από όλα τα αναπτυγμένα κράτη.

Συμπέρασμα
Συμπερασματικά , προβληματίστηκα πάνω στο θέμα της θανατικής ποινής , σκεπτόμενος … τις διαστάσεις που λαμβάνει χώρα στη ζωή των ανθρώπων το κακό … από καταβολής κόσμου (προπατορικό αμάρτημα). Επίσης προβληματίστηκα στο γεγονός: πως μπορεί να θεωρήσει κανείς λογικό το γεγονός ότι η κοινωνία σκοτώνει για να μας δείξει ότι είναι κακό να σκοτώνουμε; Η θανατική ποινή , οδηγεί σε μια ψευδαίσθηση δικαιοσύνης , στην ουσία όμως είναι ύβρη, δηλαδή προσβολή προς τον Θεό καθώς μόνο Εκείνος έχει πλήρη εξουσία πάνω στη ζωή και στο θάνατο.

• Νίκος Αναγνώστου
Υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής και γιατί;

Είμαι κατά της θανατικής ποινής γιατί η θανατική ποινή δεν προλαμβάνει κανένα έγκλημα. Το σύστημα <> αναχρονιστικό και δεν μπορεί να εφαρμόζεται στις σύγχρονες κοινωνίες. Μπορεί με τη θανατική ποινή να επέρχεται ψυχική δικαιοσύνη της οικογένειας του θύματος αλλά με το θάνατο του εγκληματία το θύμα δεν ξαναέρχεται στη ζωή. Ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα της θανατικής ποινής πιστεύω πως είναι το μη αναστρέψιμό της σε περίπτωση δικαστικής πλάνης. Πολλές φορές αποδεικνύονται λανθασμένες και στο τέλος θανατώνονται αθώοι. Σκοπός της θανατικής ποινής είναι ο σωφρονισμός του εγκληματία αναμόρφωση του χαρακτήρα του με συνείδηση της πράξης του και την επανένταξή του στην κοινωνία.
Συμπέρασμα
Το συμπέρασμα που έβγαλα από την εργασία αυτή είναι ότι η ανθρώπινη ζωή είναι αγαθό απαραβίαστο και η κρατική εξουσία δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρεί για κανένα λόγο. Ο εγκληματίας γίνεται , δεν γεννιέται. Για αυτό η κοινωνία έχει χρέος με την ανάλογη αγωγή και μόρφωση μελών της , να τα αποτρέψει από το έγκλημα. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Β. Ουγκό <>.

• Σπύρος Θεοδόσης
Υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής και γιατί;
Εγώ είμαι υπέρ της θανατικής ποινής μόνο σε κάποιες πολύ σοβαρές περιπτώσεις εγκλημάτων π.χ. ο βιασμός ανηλίκων ( παιδεραστία ) και δολοφονίες με ασήμαντη αφορμή.
Οδηγήθηκα σε αυτή την απόφαση για τρεις λόγους
• Οι εγκληματίες που τελούν πράξεις όπως βιασμοί ανηλίκων χαρακτηρίζονται ως <>. Η δικαιοσύνη της οικογένειας τέτοιου ανήλικου θύματος ικανοποιείται με τη θανάτωση του δράστη.
• Αν επιβληθεί για ένα τέτοιο βαρύ έγκλημα η ισόβια φυλάκιση , κανείς δεν έγκειται ότι ο δράστης δεν θα ξανακάνει το ίδιο έγκλημα , αλλά αυτή τη φορά μέσα στις φυλακές.
• Η θανατική ποινή έχει τεράστια εκφοβιστική και προληπτική δράση καθώς ο φόβος της ποινής θα αποθαρρύνει τον εγκληματία από την τέλεση τέτοιων σοβαρών εγκλημάτων.

Θανατική ποινή είναι η ποινή που επιβάλλεται σε έναν εγκληματία από τις αρχές ενός κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής αυτού. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί και συχνά ονομάζεται «η εσχάτη των ποινών».
Στην Ελλάδα, η θανατική ποινή καταργήθηκε τον Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου κάτι που επιβεβαιώθηκε και στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001.
Όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πλέον καταργήσει την θανατική ποινή, αλλά συνεχίζει να εφαρμόζεται σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, και πολλά κράτη του μουσουλμανικού κόσμου.
Η θανατική ποινή είναι η πιο ακραία μορφή τιμωρίας για εγκλήματα. Η εφαρμογή της χάνετε στα βάθη των αιώνων στις θρησκείες, στην ελληνική μυθολογία έως και στις μέρες μας. Η εφαρμογή της είναι αμφιλεγόμενο ζήτημα και διχάζει την κοινή γνώμη. Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα υπέρ της θανατικής ποινής.
Π.χ.
• Ο φόβος της αποθαρρύνει το έγκλημα
• « οφθαλμών αντί οφθαλμού» ισούται με την ισάξια ανταπόδοση του εγκλήματος
• Δικαίωση της οικογένειας του θύματος κτλπ.

Υπάρχουν όμως και πολλά επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής
Π.χ.
• Η θανατική ποινή καταπατά το δικαίωμα της ζωής
• Η θανατική ποινή δεν έχει καμία αποτρεπτική επίδραση και αποτελεί όπλο πολιτικής καταπίεσης
• Η θανατική ποινή είναι βίαιος και απάνθρωπος θάνατος
• Η θανατική ποινή είναι φόνος εκ προ μελέτης, εξευτελίζει το κράτος και κάνει την κοινωνία πιο βίαιη
• Η θανατική ποινή δεν παρέχει κοινωνική σταθερότητα ούτε φέρνει ειρήνη στα θύματα
• Η θανατική ποινή αμφισβητεί την ικανότητα των ανθρώπων να βελτιώσουν τον εαυτό τους
Όμως η θανατική ποινή δεν είναι η πρέπουσα απάντηση στο φυσικό και θεϊκό νόμο. Επίσης με την θανατική ποινή διατηρείται η εκδίκηση και όχι η διόρθωση του εγκληματία και η μετάνοια.
DEAD MAN WALKING
Σκηνοθεσία: Tim Robbins το 1996
Στο ρόλο της Helen η Susan Sarandon
Στο ρόλο του Μάθιου Πονσελε ο Sean Penn
Στην ταινία Dead Man Walking η δικαστική απόφαση περί ενοχής είναι σχετικά σωστή, όμως η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της και οι οικογένειες των θυμάτων δεν συγχωρούν τον θύτη και επικροτούν την θανατική ποινή. Μια καλόγρια όμως πλησιάζει τον κατάδικο πνευματικά, τον κάνει να δει την αλήθεια, να μετανοήσει πραγματικά αλλά αποτυγχάνει να τον σώσει από την θανατική ποινή. Σε αυτή την περίπτωση χάνετε μια ζωή μετανιωμένη πραγματικά που ίσως θα είχε να δώσει θετικά στοιχειά στην οικογένεια του και στην κοινωνία και να είναι ένα παράδειγμα μετάνοιας για τους συνανθρώπους.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ
Στην ταινία « Πράσινο Μίλι» έχουμε την περίπτωση ενός χαρισματικού ουράνιου ανθρώπου, ενός επίγειου αγγέλου να είναι θύμα δικαστικής πλάνης για τον φόνο ενός μικρού παιδιού και ενώ προσφέρει αγάπη και έχει το χάρισμα να γιατρεύει, να δίνει ζωή στους συνάνθρωπους του τον εκτελούν. Έτσι σε αυτή την περίπτωση η θανατική ποινή είναι τελείως λάθος και αφαιρει άδικα μια ζωή που σκόρπιζε ζωή και χαρά και θεραπεία.
Το Πράσινο Μίλι (The green Mile) είναι μια αμερικανική δραματική ταινία φαντασίας παραγωγής 1999 σε σκηνοθεσία και σενάριο Φρανκ Νταραμπαντ. Αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος (1996) του Στιβεν Κινγκ. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Τομ Χανκς ως Πωλ Έτζκομπ και ο Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν ως Τζων Κόφφυ, ενώ δευτερεύοντες ρόλους έχουν οι Ντέιβιντ Μορς, Μπόνι Χαντ και Τζέιμς Κρόμγουελ. Συμμετέχει επίσης ο Νταμπς Γκρηρ στην τελευταία ταινία, ως ο ηλικιωμένος Πωλ Έτζκομπ. Η ταινία διηγείται τη ζωή του Πωλ Έτζκομπ ως δεσμοφύλακα της πτέρυγας των θανατοποινιτών κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες και των υπερφυσικών γεγονότων στα οποία υπήρξε μάρτυρας.

ΖΑΔΟΓΛΟΥ ΜΑΡΙΑΝΤΑ

Η γνώμη μου για την θανατική ποινή είναι αρνητική αν παραδεχτούμε ότι η θανάτωση είναι το ύψιστο αμάρτημα για οποίον το κάνει είτε αυτός είναι μεμονωμένο άτομο είτε είναι η πολιτεία. Η ανθρώπινη ζωή είναι δώρο θεού και είναι αγαθό απαραβίαστο από οποιονδήποτε. Από την άλλη η πολιτεία πρέπει να φροντίζει με τους νόμους της για την αυτοπροστασία της και την προστασία των πολιτών της. Η θανατική ποινή απαγορεύει την ευκαιρία της μετάνοιας, την κατάκτηση της αλήθειας και διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο της εκδίκησης πράγμα το οποίο είναι απαγορευμένο από την αληθινή ηθική και την θρησκεία μας

ΧΟΝΔΡΟΓΙΑΝΝΗ ΡΕΝΑΤΑ

Η επιβολή ή όχι της θανατικής ποινής σε άτομα που διέπραξαν εγκλήματα απασχολεί έντονα την ανθρωπότητα. Σε πολλές χώρες διατηρείται και θεωρείται ως μέσο σωφρονισμού, ενώ σε άλλες έχει καταργηθεί. Στη χώρα μας σήμερα έχει καταργηθεί
Προσωπικά είμαι ενάντια σε αυτήν την πράξη για όλα τα αρνητικά επιχειρήματα
που διαβάσαμε παραπάνω. Είναι κάτι το απάνθρωπο και φρικτό. Σχετικά με την ταινία
« dead man walking » θεωρώ ότι αποτελεί μια ευρηματική έμμεση διαμαρτυρία κατά της θανατικής ποινής. Έχει ενδιαφέρουσα πλοκή καθώς δημιουργούνται ερωτήματα τα οποία σταδιακά απαντώνται. Ακόμα οι σκηνές του άδικου εγκλήματος δηλαδή του βιασμού και του διπλού φόνου στο τέλος παρουσιάζονται ισάξια με την θανατική ποινή που επιβάλει η πολιτεία. Η ταινία δημιουργεί έντονα συναισθήματα ενώ ο θεατής στο τέλος έχει το αίσθημα της δικαίωσης χωρίς αυτό να είναι απόλυτα σωστό η απόλυτα λανθασμένο. Στην ταινία « το πράσινο μίλι » οι χαρακτήρες είναι αρκετά ακραίοι και αντιπροσώπευαν το καλό και το κακό. Στο μεγαλύτερο δίλημμα μπαίνουν οι δεσμοφύλακες όπου διαπιστώνουν ότι το επόμενο θύμα της ηλεκτρικής καρέκλας είναι ένα άτομο που έχει καταδικαστεί στον θάνατο για την δολοφονία δυο μικρών κοριτσιών αλλά είναι ένα πραγματικά καλό άτομο που έχει το χάρισμα να θεραπεύει με τα χεριά του.

Εργασία των μαθητών του Γ1 Κωνταντίνου Κουτσούκη, Ελευθερίας Διαμάντη, Ελιέτας Ανδριώτη, Βάλιας Γκούβα

Συμβολή Κωνσταντίνου Κουτσούκη

Περίληψη
Το βιβλίο Φόνισσα αφηγείται την ιστορία της Φραγκογιαννούς, μιας ηλικιωμένης γυναίκας η οποία πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Ένα βράδυ ενώ κάθονταν και πρόσεχε το νεογέννητο κοριτσάκι της κόρης της αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία έρχονταν στο μυαλό της. Άρχισε να θυμάται τα βάσανα που πέρασε σαν παιδί και την μητέρα της την οποία κυνηγούσαν με την κατηγορία ότι είναι μάγισσα. Μετά θυμήθηκε όταν οι γονείς της την πάντρεψαν από τα δεκαπέντε. Επίσης άρχισε να θυμάται την προίκα την οποία οι γονείς της έδωσαν στην οικογένεια του γαμπρού και τις κακές συνθήκες στις οποίες ζούσε. Τα επόμενα βράδια άρχισε να θυμάται τα παιδιά όταν ήταν ποίο μικρά σε ηλικία και τα κατορθώματα ενός από τους γιούς της τον οποίο κυνηγούσε η χωροφυλακή. Μετά από τόσες αναμνήσεις το μυαλό της άρχισε να θολώνει και άρχισε να θεωρεί ότι κανένα κορίτσι στον κόσμο δεν πρέπει να περάσει αυτά που πέρασε κι εκείνη. Έτσι αποφασίζει να πνίξει το εγγόνι της. Ο θάνατος του παιδιού από τον γιατρό θεωρείτε φυσιολογικός. Η Φραγκογιαννού αρχικά νιώθει τύψεις αλλά μετά θεωρεί ότι έσωσε το εγγόνι της από την δυστυχία. Για να σκεφτεί τι είχε κάνει πηγαίνει να απομονωθεί σε ένα ερημοκλήσι. Μετά από αρκετό καιρό που ξανά επιστρέφει στο χωριό της αρχίζει ξανά τις δολοφονίες. Βρίσκει τρία μικρά κορίτσια και τα σπρώχνει μέσα σε ένα πηγάδι. Αυτή την φορά όμως κάτι είχε αλλάξει μέσα της. Δεν ένοιωθε καθόλου τύψεις. Θεωρεί πια τον εαυτό της σωτήρα αυτών των μικρών κοριτσιών. Όταν οι γονείς του ενός από των δυο κοριτσιών καταφθάνουν στο πηγάδι η Φραγκογιαννού κάνει πως πάει να το βοηθήσει και έτσι γλιτώνει τις κατηγορίες ότι αυτή το έπνιξε. Μετά από λίγο καιρό όμως βρίσκεται δίπλα σε ένα κοριτσάκι το οποίο πνίγονταν μέσα σε ένα πηγάδι και χωρίς να το έχει πνίξει η ίδια κατηγορείται για τον θάνατό της. Έτσι ξεκινά ένα ανθρωποκυνηγητό για την σύλληψη της Φραγκογιαννούς. Το τέλος όμως της Φραγκογιαννούς θα το αναλάμβανε η φύση. Ενώ η Φραγκογιαννού προσπαθούσε να περάσει από ένα πέρασμα κοντά σε μια ακτή η παλίρροια έκανε την εμφάνιση της και με αυτόν τον τρόπο πνίγηκε.

Ενοχές, Συνείδηση, Τύψεις
Σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι με προσωπικό συμφέρον οι ίδιοι βλάπτουν άλλους ανθρώπους. Εμείς τους αποκαλούμαι δολοφόνους. Ένα ερώτημα που απασχολεί όμως πολλούς είναι το τι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι την στιγμή που διαπράττουν ένα έγκλημα αν έχουν το πλήρη έλεγχο των εαυτών τους και πως νιώθουν μετά. Καταρχήν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το αν έχουν τον έλεγχο του εαυτού τους καθώς τις περισσότερες φορές είναι καλά προετοιμασμένοι για αυτό που πάνε να κάνουνε. Φυσικά όμως υπάρχουν και οι φόνοι που γίνονται σε βρασμό ψυχής και εκείνη την στιγμή να σκοτώσει αυτόν που βρίσκεται μπροστά του. Την ώρα που θα διαπράττει τον φόνο το μίσος θα διακατέχει τον θύτη. Το θέμα όμως είναι το τι θα επακολουθήσει μετά. Τις πρώτες μέρες θα νιώθει τύψεις και ενοχές αλλά θα θεωρεί ότι έκανε το σωστό. Μετά από λίγο καιρό ακόμα θα αλλάξει ριζικά. Οι ενοχές και οι τύψεις θα τον κατακλύζουν σε σημείο όπου να μην αντέχει άλλο. Κάποιοι θα αρχίσουν να μετανοούν για τα λάθει τους. Άλλοι θα δώσουν τέλος στην ζωή τους. Βέβαια υπάρχουν και οι αμετανόητοι που θεωρούν ότι έκαναν το σωστό και είναι αυτοί που αντί για τύψεις νιώθουν μια ικανοποίηση. Για παράδειγμα ενός τέτοιου ανθρώπου μπορούμε να πάρουμε τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου Φόνισσα, την Φραγκογιαννού η οποία θεωρούσε ότι σκοτώνοντας τα μικρά κορίτσια στην ουσία τα απάλλασσε από τα προβλήματα του που θα αντιμετώπιζαν στο μέλλον και οι ίδιες αλλά και οι οικογένειές τους.

Απάντηση στο ερώτημα του κακού μέσα από το βιβλίο Φόνισσα.
Στο βιβλίο Φόνισσα μας παρουσιάζεται μια από τις πολλές μορφές του κακού το οποίο προκαλεί ένας άνθρωπος και είναι η πιο συνηθισμένη μορφή του. Στο βιβλίο ο συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα του κακού, δηλαδή το πως μπορεί το κακό να εξαλειφτεί. Ο συγγραφέας όμως έχει ο ίδιος ένα προσωπικό δίλημμα. Στο τέλος του βιβλίου προσπαθεί να δώσει την απάντησή του με την φράση <>. Εδώ όμως φαίνεται το δίλημμα που έχει. Με την φράση αυτή εννοεί ότι ούτε της άξιζε να τιμωρηθεί γιατί είχε και κάποιο δίκιο σε ότι έκανε αλλά ούτε και να μείνει ατιμώρητη γιατί δεν ήταν πλήρως εξιλεωμένη για να συγχωρεθεί. Έτσι ο συγγραφέας βρίσκει μια μέση λύση και σκοτώνει την Φραγκογιαννού με σκοπό το κοινό να νιώσει ικανοποίηση όπου τιμωρήθηκε. Έτσι μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας είναι αναποφάσιστος.

Συμβολή Ελευθερίας Διαμάντη
Η θέση της γυναίκας
Η θέση της γυναίκας την τότε εποχή ήταν υποβαθμισμένη και περιορισμένη. Μέσα από το μυθιστόρημα βλέπουμε την συμπεριφορά μιας καταπιεσμένης γυναίκας μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Η Φραγκογιαννού έχοντας βιώσει τις δυσκολίες του να είσαι γυναίκα εκείνα τα χρόνια, όπως για παράδειγμα το ότι υπηρετούσε από μικρή ηλικία την οικογένεια της και αργότερα τον άντρα που της είχαν εκείνοι διαλέξει, και ξεφεύγοντας από τα όρια της αποδεκτής ανθρώπινης συμπεριφοράς, χάνει τα λογικά της. Γι’ αυτήν το να είναι κανείς γυναίκα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα λάθος και έτσι πιστεύοντας οτι είναι καλύτερο ή να μην γεννιούνται κορίτσια ή αν γεννιούνται να τα πνίγουν οι γονείς τους, παίρνει την πρωτοβουλία να τα σκοτώνει η ίδια. Κάνοντας το αυτό η Φραγκογιαννού,νομίζει οτι απαλλάσει τα μικρά κορίτσια από την μίζερη ζωή που τα περιμένει.

Ενοχές-τύψεις-συνείδηση
Η Φραγκογιαννού δεν ένιωθε τύψεις είτε ενοχές για τις δολοφονίες, τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Αυτό συμβαίνει διότι θεωρεί οτι είναι υποχρέωση της να λυτρώσει τα μικρά κορίτσια από τις δικές τους μελλοντικές υποχρεώσεις. Η διαταραγμένη προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας δεν έχει καμία επίπτωση στην συνείδηση και στην επίγνωση των πράξεων της άρα ούτε στην ικανότητα της καταλογισμό.

Τελικές απαντήσεις στο ερώτημα του κακού
Η προίκα έχει ιδιαίτερη σημασία για την Φραγκογιαννού εφόσον όλη η ιστορία της πηγάζει από αυτόν το θεσμό. Για να παντρευτεί μια γυναίκα έναν άντρα θα πρέπει να του δώσει προίκα. Εάν όμως κάποια κοπέλα είναι από φτωχή οικογένεια και δεν έχει αρκετή προίκα οι άντρες την θεωρούν ανεπιθύμητη. Αυτό γίνονταν επειδή πρωταρχικό ρόλο στις ζωές όλων έπαιζαν τα υλικά αγαθά.

Συμβολή Ελιέτας Ανδριώτη

Βιογραφικό Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στην Σκιάθο το 1851.Τελείωσε το δημοτικό το 1863 αλλά το 1867 στο γυμνάσιο Χαλκίδος όπου φοίτησε την Α΄ και την Β΄ τάξη, στον Πειραιά φοίτησε την Γ΄ τάξη. Μετά διέκοψε τις σπουδές του. Τον Ιούλιο του 1872 πήγε στο Άγιο Όρος μόνο για να προσκυνήσει όμως έμεινε λίγους μήνες. Το 1873 ήλθε στην Αθήνα και φοίτησε στην Α΄ τάξη του Βαρβάκειου. Το 1874 γράφτηκε στην Φιλοσοφική Σχολή όπου παρακολούθησε λίγα μαθήματα φιλολογικά. Από μόνος του ασχολήθηκε με τις ξένες γλώσσες (αγγλικά και γαλλικά)και μελέτησε ξένη λογοτεχνία. Από μικρός ζωγράφιζε Αγίους μετά έγραφε στίχους και δοκίμαζε να συντάξει κωμωδίες. Το 1868 προσπάθησε να γράψει μυθιστόρημα. Το 1879 δημοσιεύτηκε <> έργο του στο περιοδικό Σωτήρα. Το 1882 δημοσιεύτηκε το έργο <> στο περιοδικό Μη χάνεσαι. Αργότερα έγραψε περίπου 100 διηγήματα που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες.

Προσωπική άποψη σε ενοχές-τύψεις-συνείδηση
Οι κατά συρροή δολοφόνοι είναι συνήθως άτομα που στην παρέα λόγω των ψυχρών συναισθημάτων και της απομόνωσης τους. Σπάνια μοιράζονται πράγματα για τον εαυτό τους και δεν κάνουν προσπάθειες να καταλάβουν τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω τους. Συνήθως είναι άτομα που έχουν υποστεί κι αυτά στην παιδική τους ηλικία ψυχική και σωματική βία. Οι κατά συρροή δολοφόνοι είναι άτομα που νιώθουν υπερήφανοι για τις πράξεις τους και τα θύματα τους τα θεωρούν τρόπαια. Δεν νιώθουν ενοχές ούτε τύψεις όμως έχουν συνείδηση των πράξεων τους, γι’ αυτό τα δικαστήρια δίκαια δεν δίνουν ελαφρυντικά λόγω ψυχικών διαταραχών.

Τελικές απαντήσεις στο ερώτημα του κακού
Η ηρωίδα του διηγήματος θεωρεί ότι η γέννηση ενός κοριτσιού σε φτωχή οικογένεια θα επιφέρει βάσανα και σ’ αυτό και στην οικογένεια. Επειδή για να βρεις έναν πλούσιο και καλό γαμπρό έπρεπε να δώσεις και μια καλή προίκα. Οι γονείς έδιναν την μεγαλύτερη περιουσία τους στα αγόρια. Έτσι η Φραγκογιαννού έκανε αυτό το κακό(σκότωνε τα νεογέννητα κορίτσια) για να μην περάσουν τα ίδια που πέρασε κι αυτή στην ζωή της. Ιδέα που είναι έξω από κάθε πραγματικότητα.

Συμβολή Βάλιας Γκούβα

Βασικές ιδέες μυθιστορήματος
Η Φραγκογιαννού είναι ένας αντιδραστικός χαρακτήρας στο κατεστημένο της εποχής,της δηλώνοντας την διαμαρτυρία της μπροστά στη Μοίρα των γυναικών του νησιού. Είναι μια γυναίκα σκληρή αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη και προβληματισμένη για τη θέση της γυναίκας,την «σκλαβιά του γυναικείου φύλου», στην εποχή αυτή.Μεσα απο το μυθιστόρημα προβάλλεται το κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχε στην εποχή εκείνη, εποχή «ανδροκρατίας και ανδροτρομοκρατίας», σχετικά με τη θέση της γυναίκας στις επαρχιακές κυρίως κοινωνίες. Η Φραγκογιαννού,είναι η έκφραση της ιδιαίτερης μοίρας της γυναίκας. Επειδή έχει ξεκαθαρίσει μέσα της από πολύ νωρίς το τι σημαίνει να γεννηθείς γυναίκα ή να έχεις να νοιαστείς γυναίκες, όλο και πιο συχνά την άκουγαν να λέει πως καλύτερα να μην παντρεύεται κανείς παρά να γεννήσει κορίτσια. H Φραγκογιαννού είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Θύτης γιατί διαπράττει έγκλημα αλλά και θύμα του κοινωνικού περιβάλλοντος της. Η οικογένειά της δεν της πρόσφερε ούτε τα πρότυπα, ούτε τις αξίες να διαπαιδαγωγηθεί σωστά.
Προσωπική άποψη σε ενοχές-τύψεις-συνείδηση
Πίσω απ’ τη φόνισσα βρίσκεται ένα άτομο αξιολύπητο. Στο μυθιστόρημα φαίνεται η ψυχολογία της φόνισσας όχι μόνο πριν το έγκλημα αλλά και μετά. Η φόνισσα, όσο κι αν πιστεύει ότι εκτελεί θεάρεστο έργο, έρχονται όμως στιγμές που αισθάνεται τύψεις και ενοχές Αμφιβάλλει για τις πράξεις της και φοβάται τη θεία τιμωρία. Προσπαθεί με την λογική και την ηθική να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στα εγκλήματα της και τις θρησκευτικές και της αντιλήψεις. Γενικώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την Φραγκογιαννού ως μια κατά συρροή δολοφόνο που ναι μεν νιώθει ίσως κάποιες τύψεις και ενοχές για τις πράξεις της, αλλά έχει πλήρη γνώση της κατάστασης και των δολοφονιών που διαπράττει.
Τελικές απαντήσεις στο ερώτημα του κακού
Στο μυθιστόρημα παρουσιάζεται μια από τις πολλές μορφές του κακού και οι τρόποι που αντίστοιχα μπορεί αυτό το κακό να εξιλεωθεί. Συγκεκριμένα παρατηρούμε πως η Φραγκογιαννού καθώς διαπράττει τα εγκλήματα δίνοντας τέλος στις ζωές των μικρών αυτών κοριτσιών, νιώθει πως κάνει καλό σώζοντας τα από κάποιες εξαναγκαστικές υποχρεώσεις και μια γενική κακή μεταχείριση που θα δεχόντουσαν από την κοινωνία (ανδροκρατούμενη κοινωνία).Και στο τέλος βλέπουμε το δίλημμα του συγγραφέα, για το ποια ακριβώς θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της φόνισσας να τιμωρηθεί όπως της αξίζει από την κοινωνία; Ή όχι; Αλλά για κανένα λόγο να μην μείνει ατιμώρητη διότι τα εγκλήματα της δεν ήταν τέτοια που να επιτρέπουν συγχώρεση.

Τσεζάρε Μπεκαρία

Ο Τσεζάρε Μπεκαρία ήταν Ιταλός εγκληματολόγος, οικονομολόγος,δημοσιολόγος και φιλόσοφος. Γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1738 στο Μιλάνο. Το οικογενειακό του περιβάλλον ήταν πολύ καταπιεστικό. Σπούδασε στο πανεπηστίμιο της Παβίας και είχε φοιτήσει στο Κολέγιο της Πάρμας.Η επαφή του με τα έργα του διαφωτισμού και η γνωριμία του με τους Πιέτρο Βέρρι και Αλεσάντρο Βέρρι επηρέασαν σημαντικά την πνευματική του διαμόρφωση.Ο Μπεκαρία έγραψε το πρώτο του βιβλίο με προτροπή του Πιέτρο Βέρρι και το δημοσίευσε το 1762 με τίτλο Περί των ανωμαλιών και της θεραπείας των νομισμάτων στο κράτος του Μιλάνου κατά το 1762.Ο Τσεζάρε Μπεκαρία πέθανε από εγκεφαλικό στις 28 Νοεμβρίου του 1794.
Α) Ποινικοί νόμοι:σαφείς λειτουργικοί, να έχουν γενική εφαρμογή και ανθρωπιστικό(όχι εκδικητικό) χαρακτήρα.
Β) Ο δικαστής οφείλει να εφαρμόζει το νόμο “κατά γράμμα”, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, πρέπει η ποινή να αντιστοιχεί λογικά στο αδίκημα.
Γ)Κατάργηση βασανιστηρίων γενικής δήμευσης,ατίμωσης και θανατικής ποινής.
Δ) Ταχύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης.
Η μεταρρύθμιση του δικαστικοὐ συστήματος που προτείνει ο Τζεσάρε Μπεκαρία οι οδήγησε στην κατήργηση της θανατικής ποινής.Κατά τον Μπεκαρία οι ποινικοί νόμοι πρἐπει να εἰναι σαφείς, λειτουργικοί, ανθρωπιστικοί έτσι ὠστε να λειτουργούν αποτρεπτικά σε μια μελλοντική εγκληματική συμπεριφορά.
Τέλος γράφει ο Μπεκαρία:<>..

Εργασία μαθητών Γεωργίου Προβατά και Αλέξανδρου Λίκα
Τάξης: Γ3

Οι Άθλιοι Βίκτωρος Ουγκώ

Ο Συγγραφέας

Ο Βίκτωρ Ουγκώ ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού.
Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1802 στην πόλη Μπεζανσόν της ανατολικής Γαλλίας και ήταν ο νεότερος γιος του Ιωσήφ Ουγκώ και της Σοφί Τρεμπισέ.
Από πολύ νωρίς ξεκίνησε να γράφει ποιήματα και να μεταφράζει κλασσικούς Λατίνους ποιητές όπως ο Βιργίλιος. Η πρώιμη φιλοδοξία του τον έσπρωξε να γράψει σε ηλικία μόλις 14 ετών σε μία εφημερίδα της εποχής: “Je veux être Chateaubriand ou rien” (Επιθυμώ να γίνω ή Σατωβριάνδος ή τίποτα). Στα 1817 βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία για κάποιο ποίημά του και το 1819 βραβεύτηκε από τα Ανθεστήρια της Τουλούζης
Το 1823 κάνει το λογοτεχνικό του ντεμπούτο με το μυθιστόρημα Χαν της Ισλανδίας (Han d’Islande), το οποίο κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο σε τέσσερις μικρούς τόμους.
Ωντας Φιλέλληνας, ο Ουγκώ εξέδωσε τα Ανατολίτικα, ένα από τα πιο αξιόλογα έργα του, εμπνευσμένο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Η πραξικοπηματική κατάλυση της δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα Γ΄ το 1851 και η ανάδειξή του σε Αυτοκράτορα κάνει τον Ουγκώ να αλλάξει τις φιλοβοναπαρτικές του αντιλήψεις και να στραφεί με μένος εναντίον του. Η επικείμενη δίωξή του, μετά από αυτό, τον αναγκάζει να διαφύγει στις Βρυξέλλες μεταμφιεσμένος σε εργάτη. Έτσι εγκαινίασε τη μακρά περίοδο αυτοεξορίας του, που θα διαρκέσει περίπου 20 χρόνια.
Στο τζερσει της Βρετανίας συγγράφει την ποιητική συλλογή Ο Θρύλος των Αιώνων (La Légende des Siècles, 1859) και ολοκληρώνει το αριστούργημά του Οι Άθλιοι (Les Misérables, 1862).

Haute Neuville,Τζέρσει Αγγλία

Στις 30 Ιανουαρίου 1876 ο Βίκτωρ Ουγκώ ονομάζεται ισόβιος Γερουσιαστής από τη Γαλλική Δημοκρατία. Την τελευταία αυτή πολιτική περίοδο της ζωής του γίνεται το είδωλο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο ίδιος είναι πλέον οπαδός ενός ουτοπικού σοσιαλισμού πιστεύοντας στην κοινωνική συμφιλίωση και την ειρηνική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων.
Πέθανε στις 22 Μαΐου 1885 σε ηλικία 83 ετών έχοντας λάβει εν ζωή σπάνια δόξα για πνευματικό δημιουργό. Στη Γαλλία κηρύχθηκε εθνικό πένθος και μία νύχτα η σορός του έμεινε με τιμητική φρουρά κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου.

Περίληψη

Η ιστορία του έργου διαδραματίζεται στην Γαλλία μετά την γαλλική επανάσταση. Πρωταγωνιστής της ο Γιάννης Αγιάννης. Όταν ήταν νέος, η οικογένειά του και αυτός πεινούσαν και γι’ αυτό μια μέρα καθώς περνούσε έξω από έναν φούρνο, έσπασε το τζάμι και άρπαξε ένα καρβέλι ψωμί. Γι’ αυτό το παράπτωμα κατέληξε να παραμείνει στη φυλακή για δεκαεννέα χρόνια. Αφού εξέτισε την ποινή του, έπρεπε να πάει στην πόλη Ντιζόν για να καταγραφεί. Καθώς πήγαινε, σταμάτησε για να ξεκουραστεί σε μια πόλη, το Βιγκό, στην οποία επίσκοπος ήταν ο κύριος Μυριήλ, που βοηθούσε όλους όσους είχαν ανάγκη. Ο ήρωας της ιστορίας μας ζήτησε από τον επίσκοπο να τον φιλοξενήσει μόνο για ένα βράδυ. Ο επίσκοπος όμως κατάφερε να τον πείσει να μείνει και να δουλέψει στο Βιγκό. Υποσχέθηκε μάλιστα στον επίσκοπο Μυριήλ να γίνει άλλος άνθρωπος και τήρησε την υπόσχεσή του. Μετά από χρόνια ο Γιάννης Αγιάννης, αφού είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία, εκλέχτηκε δήμαρχος του Βιγκό, ως κύριος Μαγδαληνής πλέον και έκανε εξαίρετη δουλειά. Μια μέρα έφτασε στην πόλη με μετάθεση ως επιθεωρητής ο Ιαβέρης, που ήταν αφοσιωμένος στους νόμους και στις αρχές της εποχής εκείνης και είχε υπάρξει φύλακας στην φυλακή που εξέτισε την ποινή του ο Γιάννης Αγιάννης. Ο επιθεωρητής αναγνώρισε τον ήρωα, τον οποίο καταζητούσαν γιατί δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στην Ντιζόν και αποφάσισε να τον αποκαλύψει και να τον πιάσει. Μετά από πολλές προσπάθειες δεν κατάφερε κάτι. Ώσπου μια μέρα έπιασαν κάποιον που έκλεβε μήλα για να ξεγελάσει την πείνα και λόγω της κλοπής αυτής νόμιζαν πως ήταν ο Γιάννης Αγιάννης. Κατά τη διάρκεια της δίκης ο Γιάννης Αγιάννης αποκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα. Φυλακίστηκε πάλι αλλά κατάφερε γρήγορα να αποδράσει. Έπειτα ξεκίνησε το κυνηγητό. Ο ήρωάς μας είχε υποσχεθεί σε μια εργάτρια, η όποια πέθανε, να προσέχει την μονάκριβή της κόρη, την Τιτίκα, την οποία φρόντιζε μια οικογένεια έξω από το Βιγκό. Αφού πήρε την Τιτίκα από την οικογένεια αυτή, πήγαν στο Παρίσι. Εκεί έμειναν σε ένα μοναστήρι. Όταν η Τιτίκα έγινε δεκαεννέα χρονών, έφυγαν από το μοναστήρι και βρήκαν ένα δικό τους σπίτι. Η Τιτίκα γνώρισε ένα αγόρι, τον Μάριο, τον οποίο ερωτεύτηκε. Αρχικά ο Γιάννης Αγιάννης δεν ενέκρινε το Μάριο. Τελικά όμως τον αποδέχτηκε. Ο Μάριος συμμετείχε σε μια φοιτητική οργάνωσης υπέρ της δημοκρατίας και τον παρακολουθούσε η αστυνομία. Έτσι ο Ιαβέρης εντόπισε ξανά τον Γιάννη Αγιάννη, που υποχρεώθηκε να μετακομίσει σε άλλη περιοχή του Παρισιού. Κατά την κηδεία του στρατηγού Λαμάρκ, που ήταν θερμός υποστηρικτής της δημοκρατίας, ξέσπασαν ταραχές που πνίγηκαν στο αίμα. Κατά την διάρκεια της των ταραχών ο Ιαβέρης αιχμαλωτίστηκε και οι επαναστάτες ήθελαν να τον εκτελέσουν. Ο Γιάννης Αγιάννης, που είχε πάει εκεί λόγω του Μάριου, προσφέρθηκε να εκτελέσει ο ίδιος τον Ιαβέρη. Όμως αντί να τον εκτελέσει, τον άφησε να ζήσει και τον ελευθέρωσε. Ο ήρωάς μας για να σώσει το Μάριο βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Ιαβέρη, με τον οποίο συμφώνησε να πάρει τη θέση του Μάριου. Αφού άφησε το Μάριο στο παλιό σπίτι του, που βρίσκονταν η Τιτίκα με την υπηρέτρια του, γύρισε στον Ιαβέρη, τηρώντας την συμφωνία τους. Ο Ιαβέρης όμως του έβγαλε τις χειροπέδες και αφού τον ρώτησε γιατί τον ελευθέρωσε, έβαλε τις χειροπέδες στον εαυτό του και αυτοκτόνησε πέφτοντας στον Σηκουάνα. Ο Γιάννης Αγιάννης μένει για πάντα ελεύθερος. Σύντομα ο Μάριος και η Τιτίκα παντρεύονται. Ο Γιάννης χάνει τη θέληση του για τη ζωή, καθώς η Τιτίκα δεν τον χρειάζεται πλέον. Ο Μάριος, πεπεισμένος ότι ο Γιάννης είναι χαρακτήρας χαμηλού ηθικού αναστήματος, απομακρύνει την Τιτίκα από αυτόν. Μαθαίνει, ωστόσο πολύ αργά, για τις καλές πράξεις του και σπεύδουν με την Τιτίκα στο σπίτι του, όπου βρίσκεται ετοιμοθάνατος. Ο Γιάννης αποκαλύπτει το παρελθόν του στο ζευγάρι και στις τελευταίες του στιγμές ανακαλύπτει τελικά την ευτυχία με τη θετή του κόρη και τον γαμπρό του στο πλευρό του. Τους εκφράζει την αγάπη του και πεθαίνει.

Δομή

Οι Άθλιοι περιλαμβάνουν μία σειρά ιστοριών, συνδετικός άξονας των οποίων είναι αυτή του πρώην καταδίκου Γιάννη Αγιάννη,ο οποίος γίνεται μία δύναμη του καλού πάνω στη γη, χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Το μυθιστόρημα απαρτίζεται από πέντε μέρη, το καθένα από τα οποία χωρίζεται σε βιβλία, τα οποία με τη σειρά τους χωρίζονται σε κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο είναι σχετικά μικρό, συνήθως απαρτίζεται από μερικές σελίδες. Ωστόσο το βιβλίο στο σύνολο του είναι αρκετά μεγάλο για τα συνήθη δεδομένα, καθώς ξεπερνά τις χίλιες διακόσιες σελίδες στις πλήρεις εκδόσεις του. Στα πλαίσια της κεντρικής ιστορίας, ο Ουγκώ γεμίζει αρκετές σελίδες με τις σκέψεις του σχετικά με τη θρησκεία, την πολιτική και την κοινωνία, περιλαμβάνοντας τρεις εκτεταμένες παρεκβάσεις: μία συζήτηση για τις θρησκευτικές αρχές, μια άλλη για την αργκό, καθώς και τη γνωστή επική εξιστόρηση της μάχης του Βατερλώ.

Απεικόνιση του Γιάννη Αγιάννη

Απήχηση του έργου

Η απήχηση του έργου σαφώς ήταν και είναι πολύ μεγάλη, καθώς το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα από τα περισσότερα διαβασμένα βιβλία, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του δεκάτου ένατου αιώνα και θεωρείται το «κοινωνικό ευαγγέλιο», λόγω των ιδεών, αρχών και μηνυμάτων που περιέχει που φυσικά μας θυμίζουν τις αλήθειες, τις αρχές και τα διδάγματα του χριστιανισμού. Τη μεγάλη απήχηση του έργου μαρτυρά και το πλήθος των θεατρικών παραστάσεων που έχουν ανεβεί και των κινηματογραφικών ταινιών που έχουν προβληθεί με θέμα τους Άθλιους και η εισπρακτική τους επιτυχία.

Εντύπωση για το βιβλίο

Το βιβλίο καταδεικνύει τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής που γράφτηκε το μυθιστόρημα. Παρουσιάζει τις αντιλήψεις των περισσοτέρων ανθρώπων τα χρόνια εκείνα και προβάλλει την αντίθεση των δυο ηρώων, όπου ο ένας, Γιάννης Αγιάννης, συμπεριφέρεται ως άνθρωπος μπροστά από την εποχή του, ακολουθώντας τα διδάγματα του χριστιανισμού και του ανθρωπισμού ενώ ο δεύτερος, Ιαβέρης, είναι απορροφημένος στις αρχές/τύπους της εποχής εκείνης. Η τήρηση της υπόσχεσης του κεντρικού ήρωα στην εργάτρια όσον αφορά την κόρη της, μας φανερώνει τον τον ακέραιο αλλά και ανθρωπιστικό χαρακτήρα του ηρώα μας ενώ η πράξη του να σώσει τον αγαπημένο της Τιτίκας, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή, δείχνει τη μεγάλη αγάπη του για την Τιτίκα και την αυτοθυσία του για χάρη ενός αγαπημένου προσώπου. Μεγαλύτερη εντύπωση πάντως μου έκανε ότι ο Γιάννης Αγιάννης συνεχώς συγχωρούσε τους πάντες για τα πάντα, κυρίως όμως με τον Ιαβέρη, παρά όσα του είχε κάνει.

Μορφές του κακού μέσα από τους λογοτεχνικούς ήρωες
Οι πιο απλές μορφές κακού που βρίσκουμε στο μυθιστόρημα είναι η κλοπή, τα ψέματα και η αχαριστία του Γιάννη Αγιάννη, ανεξάρτητα για πιο λόγο έγιναν.
Η προκατάληψη και η απόρριψη που δείχνουν οι πανδοχείς στον Αγιάννη, ως πρώην κατάδικο.
Η μανία του Ιαβέρη να πιάσει τον Γιάννη Αγιάννη και η σκληρότητα προς του άλλους ανθρώπους φαίνεται σε ολόκληρο το μυθιστόρημα. Δεν δείχνει κανένα έλεος και δε μπορεί καν να δεχτεί το έλεος που του έδειξε ο Αγιάννης.
Η πονηριά, η εκμετάλλευση και η βαναυσότητα της οικογένειας των Θερναδιέρων που κρατούσε την Τιτίκα, καταλήγοντας να γίνουν ληστές.

Εκδίκηση –Συγχώρεση
Την εκδίκηση δεν την παρατηρούμε τόσο έντονα όπως την συγχώρεση.
Η συγχώρεση φαίνεται κυρίως στο πρόσωπο του Γιάννη Αγιάννη, καθώς μέσα στο μυθιστόρημα έχει συγχωρέσει τον Ιαβέρη, που τον καταδιώκει διαρκώς, συγχωρεί και το Μάριο που τον είχε παρεξηγήσει.
Πρώτα βέβαια τη βλέπουμε στο πρόσωπο του επισκόπου Μυριήλ, ο οποίος συγχωρώντας τον Γιάννη Αγιάννη αν και τον έκλεψε παρά τη φιλοξενία που του προσέφερε, κατάφερε να τον ωθήσει στη μεταμόρφωσή του.
Ο άνθρωπος μαθαίνοντας να συγχωρεί, καταφέρνει να ακλουθεί τα διδάγματα του χριστιανισμού, να γίνεται καλύτερος και να πλησιάζει το Θεό.

Ενοχές – Τύψεις – Συνείδηση
Ενοχές, τύψεις και έλεγχο από τη συνείδησή του, αναγνωρίζουμε στον Αγιάννη όταν παρότι έκλεψε τον επίσκοπο Μυριήλ, αυτός τον έσωσε και του άλλαξε τη ζωή. Στον Αγιάννη λειτούργησαν ευεργετικά και τον οδήγησαν κάθε φορά να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.
Τις ένοχες, τις τύψεις και την συνείδηση, τα βλέπουμε όλα μαζί κατά την τελευταία συνάντηση του Γιάννη Αγιάννη με τον Ιαβέρη. Ο Ιαβέρης όμως, παγιδευμένος μέσα στον τρόπο ζωής του δε μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και τελικά αυτοκτόνησε.

Το κακό μέσα από το μυθιστόρημα

Το κακό μέσα από το μυθιστόρημα φαίνεται ισχυρό και αγγίζει όλους τους ανθρώπους σε όλες τις κοινωνικές τάξεις αλλά στο τέλος υπερτερεί το καλό και το νικά. Ο συγγραφέας προσπαθεί και πετυχαίνει να μας δείξει πως μπορούν οι άνθρωποι και γενικά η κοινωνία να αλλάξουν και να γίνουν καλύτεροι.

Τσεζάρε Μπεκαρία
(Cesare Bonesana, Marchese di Beccaria, Μιλάνο 1738 – 1794)
Ιταλός εγκληματολόγος και οικονομολόγος. Φοίτησε στο Ιησουίτικο Κολέγιο της Πάρμα και αργότερα σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Παβία, από το οποίο αποφοίτησε το 1758. Η επαφή του με τα έργα του Διαφωτισμού επηρέασε σημαντικά την πνευματική διαμόρφωσή του, καθώς και η επαφή του με τους αδελφούς Πιέτρο και Αλεσάντρο Βέρι, στο σπίτι των οποίων, στο Μιλάνο, ανέπτυσσαν συζητήσεις για φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.
Το έργο που του εξασφάλισε παγκόσμια φήμη στον Τζ. Μπεκαρία ήταν το Περί των εγκλημάτων και των ποινών (Dei Delitti e delle Pene), το οποίο δημοσιεύτηκε στο Λιβόρνο το 1764. Από τότε επανεκδόθηκε πολλές φορές, ενώ στη συνέχεια μεταφράστηκε σε περισσότερες από 20 γλώσσες (στα ελληνικά το μετέφρασε ο Αδαμάντιος Κοραής το 1802).
Με αυτό το έργο ο Μπεκαρία άσκησε κριτική στο ποινικό σύστημα της εποχής του, ενώ παράλληλα πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις για τη βελτίωση του συστήματος. Βασιζόμενος στη θεωρία του Κοινωνικού Συμβολαίου, που εκλαμβάνει την κοινωνία ως αφηρημένη οντότητα, η οποία δημιουργήθηκε συμβατικά από τα άτομα με σκοπό να εξασφαλίσει τις ελευθερίες τους, υποστήριξε ότι η ποινή δεν αποτελεί την εξωτερίκευση της κυρωτικής εξουσίας του κράτους, αλλά είναι ανάγκη κοινωνικής άμυνας. Σύμφωνα με αυτή την αρχή, η ποινή του θανάτου έρχεται σε αντίθεση προς τη συμβατική φύση της κοινωνίας, η οποία, μολονότι νομιμοποιείται να περιορίζει ορισμένες ατομικές ελευθερίες για χάρη του κοινωνικού οφέλους, δεν διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Ο Μπεκαρία λοιπόν καταδίκασε τη θανατική ποινή, βασισμένος σε δύο επιχειρήματα: α) επειδή το κράτος δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ζωές και β) επειδή η θανατική ποινή δεν είναι ούτε χρήσιμη ούτε αναγκαία μορφή τιμωρίας.
Χαρακτήρισε ως σκληρά και αυθαίρετα τα δικαστικά συστήματα της εποχής και, ειδικότερα, στράφηκε ενάντια στα βασανιστήρια (που εφαρμόζονταν για την εξασφάλιση της ομολογίας του κατηγορούμενου), στην ανώνυμη και μυστική καταγγελία, στις δίκες κεκλεισμένων των θυρών (υποστήριξε την ανάγκη της δημόσιας δίκης, ως αναφαίρετου δικαιώματος της υπεράσπισης), καθώς και ενάντια στην προφυλάκιση, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, θα έπρεπε να έχει τον χαρακτήρα απλής κράτησης του κατηγορούμενου και όχι πραγματικής ποινής.
Ο Μπεκαρία υποστήριξε ότι:
1. Σκοπός της ποινής δεν είναι η εκδίκηση αλλά ο σωφρονισμός εκείνου που διέπραξε το αδίκημα και ο παραδειγματισμός των άλλων. Άρα σωστό είναι να επιλέγεται όχι η πιο εξοντωτική ποινή αλλά αυτή που θα έχει το διαρκέστερο αποτέλεσμα στη σκέψη και στη βούληση του δράστη και των άλλων.
2. Η δικαιοσύνη θα πρέπει να ενεργεί άμεσα, σύντομα, γιατί όσο πιο σύντομα έρθει η ποινή τόσο πιο άμεσος θα είναι ο συνειρμός των δυο (αδικήματος-ποινής) στη σκέψη όλων, ώστε να αποφεύγονται αξιόποινες πράξεις.
3. Το αδίκημα αποτρέπεται πιο αποτελεσματικά όταν υπάρχει η βεβαιότητα κάποιας ποινής παρά όταν επισείεται η αυστηρότητα αβέβαιης τιμωρίας. Η βεβαιότητα μιας μικρής ποινής ενεργεί αποτρεπτικά πιο πολύ από μια μεγάλη ποινή όταν αυτή θεωρείται μόνο πιθανή.
Το έργο του Μπεκαρία είχε ευρύτατη απήχηση και προκάλεσε τους επαίνους του Ντιντερό, του Μπιφόν, του Βολτέρου και αναμόρφωσε το ποινικό σύστημα προς όφελος του πολίτη. Η Αικατερίνη της Ρωσίας προχώρησε σε ορισμένες τροποποιήσεις του ποινικού δικαίου και της ποινικής δικονομίας, σύμφωνα με τις ιδέες που διατύπωσε ο Μπεκαρία. Στην Ιταλία του αποδόθηκαν ανάλογα αξιώματα και τιμές: το 1768 ονομάστηκε καθηγητής των Αυλικών Σχολών του Μιλάνου, όπου ίδρυσε την πρώτη έδρα πολιτικής οικονομίας, ενώ το 1791, ως επιστέγασμα των σχετικών μελετών του, ονομάστηκε μέλος της επιτροπής αναθεώρησης της πολιτικής και ποινικής δικονομίας.

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ –PROJECT ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΗΣ Γ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Β’ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΕ 01

Λίγα λόγια για την εργασία

Στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών της Γ’ Γυμνασίου μας απασχόλησε το ερώτημα του κακού. Κρίναμε ότι αντί διαγωνίσματος οι μαθητές, χωρισμένοι σε ομάδες, θα μπορούσαν να αναπτύξουν προβληματισμούς σχετικά με το θέμα, με αφόρμηση δύο ταινίες, το Dead Man walking και το Green mile, αλλά και τρία κορυφαία λογοτεχνικά έργα, την Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι και τους ‘Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ.
Οι μαθητές κλήθηκαν να δούνε το θέμα του κακού με βάση κάποιους ή όλους τους παρακάτω άξονες:

1. Όψεις του κακού μέσα από τους λογοτεχνικούς ήρωες
2. Εκδίκηση-συγχώρεση
3. Ενοχές-Τύψεις-Συνείδηση
4. Ερμηνεία του κακού
5. Δικαιοσύνη Θεού και ανθρώπων
6. Η θανατική ποινή ως απάντηση στο ερώτημα του κακού

Οι μαθητές εργάστηκαν με φιλοτιμία. Χωρίστηκαν σε ομάδες με κριτήριο αναλογικότητας, δηλαδή οι πιο δυνατοί με τους λιγότερο δυνατούς, ώστε να υπάρχει ισορροπία και να συμβάλουν όλοι στην ετοιμασία της εργασίας. Έγινε μετά το Πάσχα παρουσίαση της εργασίας κάθε ομάδας στη τάξη, συζήτηση, προτάθηκαν διορθώσεις και η τελική μορφή κάθε εργασίας παραδόθηκε προς το τέλος του σχολικού έτους. Η εργασία μέτρησε αποφασιστικά στην τελική βαθμολογία του τετραμήνου.

Αναρτούμε στο blog του σχολείου ενδεικτικά κάποιες από τις εργασίες, με την σύμφωνη γνώμη των μαθητών, ευχαριστώντας όλους για την προσπάθεια, για το ταξίδι στην μάθηση, αλλά και την δυνατότητα συνεργασίας και προβληματισμού. Όπως ομολόγησαν οι περισσότεροι κατά την παρουσίαση στην τάξη, η εργασία τους βοήθησε να διαμορφώσουν οι ίδιοι άποψη σχετικά με το υπαρξιακό αυτό ερώτημα.
Ευχαριστούμε την συνάδελφο της Τεχνολογίας κ. Κωνσταντίνα Ζολώτα για την τελική επιμέλεια και ανάρτηση των εργασιών.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός ΠΕ01

Εργασία της Δήμητρας Δαμίγου, μαθήτριας του Γ2
Και μέσα από τις ταινίες αλλά και μέσα από την κοινή λογική, μπορούμε να δούμε πως το να καταδικάζει κάποιος έναν άνθρωπο σε θάνατο είναι κάτι το τραγικό. Νομίζω οι άνθρωποι βλέπουν τη θανατική ποινή ως κάτι το πολύπλευρο, εννοώντας πως από την μία ξέρουμε πως είναι κάτι άσχημο και λάθος, από την άλλη μετά από λίγη σκέψη γεννιέται κάποιο ερώτημα τύπου «Αν όμως ο Χίτλερ είχε καταδικαστεί σε θανατική ποινή;». Σαφώς θα είχαν σωθεί χιλιάδες άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ λάθος να εξαρτάται πάνω σε έναν άνθρωπο η ζωή κάποιου άλλου. Φυσικά, αν κάποιος δολοφονήσει κάποιον έχουμε τους ίδιους ρόλους, και κανείς δεν είπε ο δολοφόνος να μην τιμωρηθεί. Ισόβια ακόμα. Ας τον κλείσουν στη φυλακή για όλη του τη ζωή, να πληρώσει αυτό που έκανε. Όμως του να του πάρουν τη ζωή, δεν θα έπρεπε να γίνεται. Λέμε πως η ελευθερία ενός ανθρώπου φτάνει μέχρι εκεί όπου δεν παραβιάζει του αλλουνού. Ένας δολοφόνος στέρησε τη ζωή σε κάποιον, εισέβαλλε στην ελευθερία του ολοκληρωτικά. Είναι λάθος, και τα λάθη τιμωρούνται. Όμως το να στερήσει κάποιον τη ζωή στο δολοφόνο, δεν είναι πράξη εξίσου λάθος με εκείνου; Ουσιαστικά οι άνθρωποι που αποφασίζουν ποιοι θα καταδικαστούν σε θανατική ποινή δεν είναι εξίσου – αν όχι παραπάνω – δολοφόνοι;
Το υποθετικό σενάριο που εξετάζουν όλοι με τον Χίτλερ, και λένε πως αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω θα τον σκότωναν έτσι ώστε να μην είχαν σκοτωθεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν συμπεριλαμβάνει όλες τις συνέπειες στην ιστορία – και στους ίδιους – που θα έφερνε ένα τέτοιο γεγονός. Καλώς ή κακώς στον κόσμο οι σχέσεις μας με τους άλλους καθορίζουν και το δικό μας, αλλά και το δικό τους μέλλον. Επομένως χωρίς τον Χίτλερ που είχε τόσο μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, εμείς είναι τεράστιο το ποσοστό πιθανοτήτων να μην υπήρχαμε. Και μία τέτοια σκέψη μπορεί να χαρακτηριστεί εγωιστική, κρατώντας στο μυαλό μας πόσοι σκοτώθηκαν με αισχρό τρόπο και τώρα ζούμε εμείς. Όμως έτσι έγινε. Από τη στιγμή που η σειρά της ιστορίας είναι πλέον αυτή, η παραμικρή – ακόμη και σχεδόν ασήμαντη θα σκεφτεί κανείς – αλλαγή, τα αλλάζει όλα στο σήμερα. Κατά τη γνώμη μου ο Χίτλερ θα έπρεπε να τιμωρηθεί για όλη του τη ζωή, αλλά όχι να του στερηθεί αυτή. Αυτό δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να το κάνει κανείς.
Επομένως η θανατική ποινή δεν είναι λύση στο κακό. Όσο κακό κι αν είναι αυτό, η ζωή είναι ότι πιο πολυτιμότερο έχουμε και δεν γίνεται να φτάσει ποτέ στο σημείο να εξαρτηθεί από ένα «ναι» ή ένα «όχι» κάποιου άλλου. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι απάνθρωπο, ίσα απάνθρωπο με το όποιο έγκλημα έκανε ο κατηγορούμενος. Ούτως ή άλλος σκοπός της τιμωρίας είναι να αναγνωρίσει ο άνθρωπος το λάθος που έκανε και να μετανιώσει για αυτό. Με το να του στερεί κάποιος τη ζωή, αυτό δεν θα γίνει ποτέ, δεν του δίνεται καν η ευκαιρία να προσπαθήσει και ίσως με τον καιρό (ανάλογα το έγκλημα) να επανορθώσει. Η θανατική ποινή, πάει κατά στη φύση και στα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου, δεν θα έπρεπε καν να θεωρείται πιθανή λύση – τιμωρία.