Εργασία Θρησκευτικών Γ’ Τάξης 7ου γυμνασίου Κέρκυρας
σχολικό έτος 2017-2018
Θεματικός πυρήνας –Θανατική Ποινή
Υπεύθυνος καθηγητής:
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
ΟΜΑΔΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
Περίληψη Ταινιών
Το Πράσινο Μίλι
Πρόκειται για μια αμερικανική ταινία φαντασίας που μας γυρίζει πίσω στο 1935. Ένας φύλακας ασφαλείας που εργάζεται στις φυλακές , στην πτέρυγα των μελλοθάνατων , γνωστός ως Τζον Έτζκοπ, αντιλαμβάνεται τους φυλακισμένους με διαφορετικό τρόπο.
Παρ ΄ όλο που ο Πωλ Έτζκοπ είναι άτομο με οξυδέρκεια , η πίστη του κλονίζεται παρακολουθώντας τους κρατούμενους να ακολουθούν την πορεία προς το θάνατο. Μια ιδιαίτερη περίπτωση κρατούμενου είναι ο Τζον Κόφφεϊ , ένα άτομο ευγενικό που φοβάται το σκοτάδι , ο οποίος κατηγορείται για το βιασμό και τη δολοφονία δύο μικρών κοριτσιών. Ο Τζον Κόφφεϊ δεν κατατάσσεται μαζί με τους ψυχοπαθείς δολοφόνους. Όσο προχωράει η ταινία ο Πωλ καταλαβαίνει ότι ο Κόφφεϊ είναι τελικά αθώος και ότι πίσω από αυτή την καλοσύνη υπάρχει και κάτι άλλο … Έχει την ικανότητα να θεραπεύει τις ασθένειες με θεϊκό τρόπο.
Dead Man Walking
Η μοναχή Έλεν Πρεζάν δέχεται για πρώτη φορά στη ζωή της να προσφέρει πνευματική καθοδήγηση σε ένα νεαρό θανατοποινίτη , τον Μάθιου Πονσελέ , για το φόνο και βιασμό δύο εφήβων. Στόχος της είναι να τον απαλλάξει από το μίσος του για την κοινωνία , το οποίο ενισχύθηκε από το γεγονός ότι ο συνένοχός του γλύτωσε τη θανατική ποινή , σε αναγνώριση της αποτρόπαιας πράξης του , ώστε να πεθάνει με αξιοπρέπεια , ενώ ταυτόχρονα η Έλεν θα δει τις αντοχές της να δοκιμάζονται …
ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
Το Πράσινο Μίλι
Είναι μια εξαιρετική ταινία με πολλά νοήματα. Ένα από αυτά είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον με βάση την εμφάνισή του ή το ότι ποτέ δεν είναι αργά για να μετανοήσουμε . Όμως αυτά τα νοήματα παραμερίζονται για να αφεθεί ο θεατής στα γεγονότα που συμβαίνουν. Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο νόημα που βγαίνει στο προσκήνιο είναι όλα τα θέματα γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία πλαισιώνονται με το μεταφυσικό στοιχείο , που τοποθετείται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι , το καλό και το κακό. Επίσης τίθεται το ηθικό δίλημμα για την ορθότητα της θανατικής ποινής , ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται το αίσθημα στο θεατή να πιστευεί στα θαύματα , με την παρουσία της θείας δύναμης στον κεντρικό ήρωα.
DEAD MAN WALKING
Η ταινία είναι ένα δυνατό και βαθιά ανθρώπινο δράμα, που μεταφέρει στον θεατή πολλά και βαθιά νοήματα. Κύριο νόημα της ταινίας είναι η θανατική ποινή και η επιζήτηση της επιβολής της από τον κοινωνικό περίγυρο , καθώς επίσης , μέσα στην καθοδική πορεία του , ο θανατοποινίτης θα μπορέσει να βρει μερικές ευχάριστες στιγμές μέσα από τη μετάνοια. Ακόμη ποτέ δεν είναι αργά να παραδεχτούμε τα λάθη μας και πως ότι και αν είσαι και ότι και αν έχεις κάνει , πάντα υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν. Όμως εκτός από βασικά νοήματα τίθενται βασικά ερωτήματα όπως :
• Είναι τελικά ένας φόνος ικανός να αντισταθμίσει σε επίπεδο δικαιοσύνης έναν φόνο;
• Μπορεί κανείς να αξιολογήσει την ειλικρίνεια της μετάνοιας , κάποιου που δεν δίστασε να αφαιρέσει τη ζωή ενός συνανθρώπου του;
• Μπορεί η αφαίρεση ζωής να αποτελέσει μέσο παραδειγματισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας;
Πως παρουσιάζεται η θανατική
ποινή μέσα από τις ταινίες;
Μέσα από τις ταινίες η θανατική ποινή παρουσιάζεται ως ένας τρόπος να ξεφορτωθούμε τους εγκληματίες , ο οποίος συγκεκριμένος τρόπος σωφρονισμού των εγκληματιών αποδεικνύεται πως είναι άδικος (όπως στο πράσινο μίλι) , διότι υπάρχει δικαστική πλάνη.
Η θανατική ποινή παρουσιάζεται ως απάνθρωπη και βίαιη πράξη. Μέσα από τα κινηματογραφικά παραδείγματα γεννιέται το ερώτημα : έχουμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε τη ζωή ακόμη και από τον χειρότερο εγκληματία ή μήπως η θανατική ποινή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ανθρωποκτονία με τη συγκατάθεση του κράτους; Η απάντηση βρίσκεται στην ηθική του καθενός.
Προσδίδονται επίσης υπαρξιακές προεκτάσεις και προβληματισμοί πάνω στις ανθρώπινες αξίες , αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και την αμφισβήτηση , του κατά πόσο υπήρξε δίκαιη η ποινή της ηλεκτρικής καρέκλας ή της θανατηφόρας ένεσης , διότι υπήρξαν κρατούμενοι που δεν διέπραξαν ποτέ κανένα έγκλημα ή τουλάχιστον είχαν μετανιώσει πραγματικά για μια τέτοια πράξη τους. Στη θανατική ποινή φαίνεται πως το κράτος λειτουργεί με ανδιοτέλεια και ενεργεί για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από έναν ειδεχθή εγκληματία (αμετανόητο και επικίνδυνο κακοποιό) , με σκοπό την παραδειγματική του τιμωρία , το σωφρονισμό των ομοίων του και την προστασία της κοινωνίας από την επανάληψη της πράξης του.
Γενικές πληροφορίες για τη θανατική ποινή
Γενικά για τη Θανατική ποινή: Θανατική ποινή είναι η ποινή που επιβάλλεται σε έναν εγκληματία από τις αρχές ενός κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής αυτού. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί, και συχνά ονομάζεται “η εσχάτη των ποινών”. Οι περισσότερες εκτελέσεις στην ιστορία, και ακόμα και σήμερα σε κάποιες χώρες, γίνονταν δημοσίως, ενώπιον πολλών θεατών, για παραδειγματισμό και για επίδειξη της δύναμης του κράτους.
Ιστορική Αναδρομή: Τη Ρωμαϊκή εποχή συνηθέστερος τρόπος θανάτωσης σε όλη τη Μεσόγειο ήταν η σφαγή, ο αποκεφαλισμός, η σταύρωση, ο κατασπαραγμός από θηρία κ.λ.π. Μέθοδοι θανατικής ποινής από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. ήταν η κρεμάλα και η πυρά (που έχει συνδυάσει με τον πνευματικό σκοταδισμό και το κάψιμο των μαγισσών). Σε πολλούς πολιτισμούς συνυπήρχαν διαφορετικά είδη θανάτωσης, ανάλογα με το διαπραχθέν έγκλημα, διότι κάθε είδος είχε συνήθως διαφορετικό συμβολισμό. Για παράδειγμα, στην Ευρώπη, ο θάνατος δι’ απαγχονισμού θεωρείτο εξευτελιστικός και προβλεπόταν για ληστές. Αντίθετα ο αποκεφαλισμός θεωρείτο ευγενής τρόπος θανάτου, κατάλληλος για αριστοκράτες. Οι αιρετικοί καίγονταν στην πυρά διότι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, η φωτιά ήταν μέσο κάθαρσης.
Είδη θανατικών ποινών στο παρελθόν: Η θανάτωση εγκληματιών ήταν πολύ συνηθισμένη στο παρελθόν, από την αρχαιότητα μέχρι τον 20ό αιώνα. Οι συνηθέστεροι τρόποι θανάτωσης στην αρχαιότητα ήταν η σφαγή, ο αποκεφαλισμός κλπ. Κατά την ρωμαϊκή εποχή διαδόθηκε σε όλη τη Μεσόγειο η μέθοδος της σταύρωσης και του κατασπαραγμού από θηρία.
Θανατική ποινή στην Αρχαία Ελλάδα: Οι μορφές θανατικής ποινής που ίσχυαν στην αρχαιότητα ήταν οι εξής: -Αποκεφαλισμός με τσεκούρι -Λιθοβολισμός: Συχνά λιθοβολούνταν και οι συγγενείς του εγκληματία, πληρώνοντας και οι ίδιοι για ένα έγκλημα που δεν τέλεσαν. -Εκτέλεση με κώνειο , η πιο γνωστή εκτέλεση ήταν φυσικά αυτή του Σωκράτη, όπου ήταν ένα θανατηφόρο δηλητήριο που το έδιναν σε όποιον αμφισβητούσε τις ιδέες της εποχής. -Σταύρωση: Η σταύρωση ήταν τρόπος τιμωρίας ήδη από τα αρχαία χρόνια. Πολλές πηγές αναφέρουν την εφαρμογή αυτού του μέτρου για την τιμωρία εγκληματιών. -Ρίξιμο σε λάκκο: Χρησιμοποιούνταν στη Σπάρτη, όχι μόνο για ενήλικες, αλλά και για παιδιά που γεννιόνταν με δυσμορφίες. Ενάντια στη θανατική ποινή ήταν ο Θουκυδίδης.
Άλλοι τρόποι Θανατικής Ποινής στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα: Άλλες Θανατικές Ποινές στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα: Θάνατος στην πυρά: Η φωτιά συνήθως στηνόταν έτσι ώστε να εξαπλωθεί αργά πάνω στο σώμα του μελλοθάνατου μέχρι τελικά να φτάσει στο κεφάλι του. Δημόσιος Απαγχονισμός: Ήταν μια αποκρουστική μέθοδος δημόσιας εκτέλεσης. Ο κατάδικος έπρεπε να συρθεί μέσα στην πόλη μέχρι το σημείο που θα κρεμιόταν. Εκεί τον κρέμαγαν από τον λαιμό μπροστά στα μάτια όλων για παραδειγματισμό.
Ο μπρούτζινος ταύρος: Ένας από τους χειρότερους τρόπους εκτέλεσης δημιουργήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Πρόκειται για μια κατασκευή από μπρούντζο, η οποία είχε το σχήμα ταύρου και λειτουργούσε ως φούρνος. Ο καταδικασμένος έμπαινε μέσα στον ταύρο και περίμενε τον αργό και βασανιστικό βρασμό του. Μέσα στον ταύρο υπήρχαν επίσης ειδικά διαμορφωμένοι σωλήνες οι οποίοι μετέτρεπαν τις κραυγές του μελλοθάνατου σε ήχους παρόμοιους με μουγκρητό ταύρου. Τροφή στα θηρία: Ο μελλοθάνατος αφήνεται στο έλεος πεινασμένων ζώων . Ακόμα κι αν κατάφερνε με κάποιον τρόπο να ξεφύγει, νέα ζώα εξαπολύονταν εναντίον του ώστε να εξασφαλιστεί ο θάνατός του.
Θάνατος από ισπανικό «γάιδαρο»: Μία από τις πιο αποτρόπαιες μεθόδους που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ. Ο μελλοθάνατος τοποθετείται πάνω σε μία ξύλινη κατασκευή που μοιάζει με γάιδαρο και η σέλα του έχει τριγωνικό σχήμα. Βάρη δένονται στα πόδια του έτσι ώστε το μέσο του σώματός του να πιέζεται στη γωνία της κατασκευής και τελικά το σώμα να κόβεται στα δύο.
Πριόνισμα: Ο μελλοθάνατος κρεμιέται ανάποδα από τους αστραγάλους του και ο εκτελεστής αρχίζει να πριονίζει το σώμα του σιγά σιγά ξεκινώντας από τον καβάλο με κατεύθυνση προς το κεφάλι.
Σύνθλιψη: Ο καταδικασμένος σε θάνατο ακινητοποιείται ξαπλωμένος μπρούμυτα και περιμένει κάτι πολύ βαρύ να τον… συνθλίψει. Το θανατηφόρο αντικείμενο θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε μεταξύ ενός μεγάλου βράχου έως και του ποδιού ενός ελέφαντα.
Αργός τεμαχισμός: Ο εκτελεστής ξεκινά τη δουλειά του κόβοντας σιγά σιγά όλες τις περιοχές του σώματος που περιέχουν την περισσότερη σάρκα. Η τελική μαχαιριά έχει στόχο κατευθείαν τη καρδιά του καταδικασμένου.
Λόγοι επιβολής θανατικής ποινής στο παρελθόν: Οι δολοφονίες και τα εγκλήματα πολέμου ήταν λόγοι του τουφεκισμού. Οι προδότες, οι εχθροί του κράτους, οι δολοφόνοι και οι ληστές απαγχονίζονταν.
Λόγοι επιβολής θανατικής ποινής στο Βυζάντιο: η ποινή του θανάτου μετά τον 8ο αιώνα διατηρήθηκε μόνο για την προδοσία, τη λιποταξία, το φόνο, αλλά και στις περιπτώσεις αυτές σπάνια εφαρμοζόταν. Οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι ο ακρωτηριασμός ήταν ένα υποκατάστατο της θανατικής ποινής. Πρώτος ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος καθιέρωσε τον ακρωτηριασμό σε μεγάλη κλίμακα και από τότε οι Βυζαντινοί το χρησιμοποιούσαν αρκετά συχνά. Σήμερα βέβαια το αντιμετωπίζουμε σαν μια αποκρουστική και βάρβαρη συνήθεια, ωστόσο πολλοί άνθρωποι προτιμούσαν τότε τον ακρωτηριασμό από το θάνατο.
Σημαντικά πρόσωπα που καταδικάστηκαν σε θάνατο: Σωκράτης: Η μήνυση εναντίον του Σωκράτη έγινε από τον ποιητή Μέλητο, τον πολιτικό Άνυτο και τον ρήτορα Λύκωνα επειδή ένας του μαθητής πήρε μέρος στην εξουσία των τυράννων. Ο Σωκράτης θα μπορούσε να αθωωθεί αλλά δεν το έκανε και τον έβαλαν για 30 μέρες δεσμωτήριο διότι ο νόμος απαγόρευε την θανατική ποινή. Δεν αρνήθηκε τις φιλοσοφικές του απόψεις και περίμενε τον θάνατο ειρηνικά και γαλήνια. Ήπιε το κώνειο όπως πρόσταζε ο νόμος.
Ιησούς Χριστός: Η εκτέλεση του Ιησού Χριστού έγινε με εντολή του Πιλάτου. Έτσι τον κατεδύθησαν προς τον λόφο Γολγοθά οπού εκεί τον εκτέλεσαν με σταύρωση από το ειδικό εκτελεστικό τμήμα στρατού. Μαρία Αντουανέτα: Το 1789, εξαγριωμένες γυναίκες εισέβαλαν στο παλάτι στις Βερσαλλίες και προσπάθησαν να σκοτώσουν τη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Η βασιλική οικογένεια κατάφερε να αποφύγει την εκτέλεση και μεταφέρθηκε στο Ανάκτορο του Κεραμεικού στο Παρίσι. Ο κόσμος ήλπιζε ότι αν ο βασιλιάς ζούσε ανάμεσα στον απλό λαό, θα έβλεπε τη δυστυχία και τη φτώχεια που επικρατούσε.
Σαντάμ Χουσεΐν: Ο Σαντάμ Χουσεΐν κυβέρνησε το Ιράκ από το 1979 έως το 2003, όταν και καθαιρέθηκε από την εξουσία, έπειτα από στρατιωτική επιχείρηση των Η.Π.Α. Στις 5 Νοεμβρίου 2005 οδηγήθηκε σε δίκη, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Περίπου ένα χρόνο μετά, το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον πρώην ηγέτη του Ιράκ και τον καταδίκασε εις θάνατον δι’ απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέστηκε στις 30 Δεκεμβρίου.
Νίκος Μπελογιάννης: Ο ιδεολόγος Νίκος Μπελογιάννης και αγωνιστής της Εθνικής αντίστασης κατηγορήθηκε για κατασκοπεία και το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασαν σε θάνατο με τουφεκισμό στις 30 Μαρτίου το 1952. Αυτό προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση για τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο».
Τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα: Η θανατική ποινή στην Ελλάδα έχει καταργηθεί. Η τελευταία εκτέλεση θανατοποινίτη ήταν του Λυμπέρη Βασίλη και έγινε στις 25 Αυγούστου 1972 στη Κρήτη. Καταδικάστηκε διότι έκαψε όλα τα μέλη της οικογένειας του ζωντανά.
Η θανατική ποινή σήμερα: Η θανατική ποινή αποτελεί αντικείμενο ποικίλλων συζητήσεων και διαφωνιών. Οι πολέμιοί της την θεωρούν απάνθρωπη, με το επιχείρημα ότι κάθε ανθρώπινη ζωή πρέπει είναι σεβαστή και αναφαίρετη. Οι υπέρμαχοί της , αντιθέτως , πιστεύουν ότι είναι κατάλληλη για εγκλήματα όπως ο φόνος ή η παιδεραστία. Υπάρχουν διάφορα είδη θανατικής ποινής, ανάλογα με τους νόμους των χωρών οι οποίες την εφαρμόζουν. Παραδείγματα είναι: ~ Τουφεκισμός ~ Θανατηφόρος ένεση ~ Ηλεκτρική καρέκλα ~ Απαγχονισμός ~ Λιθοβολισμός ~ Αποκεφαλισμός ή καρατόμηση.
Ηλεκτρική καρέκλα : Ο κρατούμενος δένεται στην καρέκλα με δερμάτινα λουριά. Δυο χάλκινα ηλεκτρόδια συνδέονται στο σώμα του. Το ένα βρίσκεται μέσα σε ένα κράνος το οποίο εφαρμόζεται στο ξυρισμένο του κεφάλι. Μια δερμάτινη μάσκα ή ένα μαύρο ύφασμα καλύπτει το πρόσωπο.
Θανατηφόρος ένεση : Μια θανατηφόρα δόση χλωριούχου καλίου είναι η τρίτη και τελευταία της χορηγηθείσας τριών φαρμάκων, και αυτό που προκαλεί πραγματικά τον θάνατο.
Απαγχονισμός: Ο καταδικασμένος οδηγείται πάνω σε πόρτα καταπακτής, σε σκάλα, καρέκλα ή άλογο. Πάνω από αυτόν υπάρχει ένα κλαδί, από το οποίο έχει περαστεί σκοινί που καταλήγει σε αγχόνη. Στη συνέχεια, ο δήμιος περνάει σφιχτά την αγχόνη γύρω από τον λαιμό του καταδικασμένου. Με τη διαταγή της εκτέλεσης, η καταπακτή στην οποία στέκεται ο καταδικασμένος ανοίγει ή η σκάλα/καρέκλα/άλογο μετακινείται μακριά, με αποτέλεσμα αυτός να πέσει στο κενό.
Λιθοβολισμός: Στην εκτέλεση του καταδικασμένου, από την κοινή γνώμη ή την πολιτεία, παίρνει μέρος σημαντικός αριθμός ανθρώπων. Ο λιθοβολισμός συνήθως γίνεται έξω από την πόλη. Βάζουν τον κατάδικο στη μέση και αρχίζουν να του ρίχνουν όλοι πέτρες μέχρι να πεθάνει. Λιθοβολισμός είναι η ρίψη του λίθου. Αποτελεί ένα από τους πιο παλιούς και πιο άγριους τρόπους θανάτωσης των εγκληματιών και των παραβατών, ιδίως των ηθικών νόμων.
Χώρες εφαρμογής θανατικής ποινής στις μέρες μας: Νιγηρία: για σοδομισμό και απαγωγή. Λιβύη: εσχάτη προδοσία, απόπειρα αλλαγής του πολιτεύματος με βίαια μέσα, φόνο εκ προμελέτης. Μαλαισία: για φόνο, απαγωγή, κήρυξη πολέμου. Υεμένη: για φόνο, μοιχεία, ομοφυλοφιλία, αποστασία. Σιγκαπούρη: για φόνο, απαγωγή, εσχάτη προδοσία, διακίνηση ηρωίνης ή μορφίνης.
Σουδάν: για σοδομισμό, κήρυξη πολέμου, αποστασία, πορνεία, εσχάτη προδοσία, φόνο, ένοπλη ληστεία, παράνομη κατοχή και λαθρεμπόριο όπλων. Ταϊβάν: για εσχάτη προδοσία, κατασκοπεία, αεροπειρατεία, φόνο, ληστεία μετά φόνου, βιασμού ή εμπρησμού, κατασκοπεία, πειρατεία, απαγωγή. Ταϊλάνδη: για φόνο βασιλιά, ανταρσία ή επανάσταση, φόνος, δωροδοκία, εμπρησμό, βιασμό, φόνο από πρόθεση, απαγωγή, ληστεία που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο.
ΗΠΑ: Στις 32 επί συνόλου 50 πολιτειών εφαρμόζεται ακόμα για εγκλήματα που σχετίζονται με την ανθρωποκτονία, κατασκοπεία, εσχάτη προδοσία, εμπόριο ναρκωτικών. Ιαπωνία και Σομαλία: για φόνους κατά συρροή. Ινδία: για φόνο, πρόκληση παιδιού σε αυτοκτονία, εσχάτη προδοσία, τρομοκρατικές πράξεις, για διακίνηση ναρκωτικών, αεροπειρατεία, ληστεία κατά συρροή και βιασμό κατά συρροή. Βόρεια Κορέα: για πορνεία “συναλλαγές ναρκωτικών”, συνωμοσίες εναντίον της εθνικής κυριαρχίας, τρομοκρατία, προδοσία εναντίον του λαού, φόνο, βιασμό, ένοπλη ληστεία και μεγάλη κλοπή. Λευκορωσία: για εγκλήματα κατά συρροή, η διεθνής τρομοκρατία, η γενοκτονία, τρομοκρατικές πράξεις, εσχάτη προδοσία, χρήση όπλων μαζικής καταστροφής.
Ινδονησία , Ιράκ και Κουβέιτ: για φόνο, διακίνηση ναρκωτικών, τρομοκρατία.
Ιράν: για φόνο, ένοπλη ληστεία, διακίνηση ναρκωτικών, απαγωγή, βιασμό, παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, κατασκοπεία, τρομοκρατία, αποστασία. Κίνα: για βιασμός παιδιών, η απάτη, η επίθεση με βόμβα, η εμπορία ανθρώπων, η πειρατεία, ο βιασμός, η διαφθορά, ο εμπρησμός, η δολοφονία, η λαθροθηρία, η τρομοκρατία. Μπανγκλαντές: για ανήθικους ή παράνομους σκοπούς, εμπορία γυναικών με σκοπό την εκπόρνευση, τρομοκρατία, βιασμό, ένοπλη ληστεία, ψευδορκία και εσχάτη προδοσία. Αφγανιστάν: για αποστασία, ομοφυλοφιλία και φόνο. Αιθιοπία: για φόνο, εσχάτη προδοσία, ένοπλη συνωμοσία, γενοκτονία. Πακιστάν, Συρία και Αίγυπτο: για φόνο, λαθρεμπόριο ναρκωτικών, τρομοκρατία, βιασμό, παράνομη συνάθροιση και βλασφημία. Σαουδική Αραβία: για φόνο, αποστασία, εμπορία ναρκωτικών, βιασμό, ένοπλη ληστεία, , μαγεία, σεξουαλική παρενόχληση.
Διεθνής Αμνηστία: Η Διεθνής Αμνηστία είναι ένα κίνημα περισσότερων από τρία εκατομμύρια υποστηρικτών μελών και ακτιβιστών που προσπαθούν να διατηρούν την προστασία των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στόχοι Διεθνούς Αμνηστίας και κινητοποίηση: Η διεθνής αμνηστία έχει σκοπό: 1)απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων 2)κατάργηση βασανιστηρίων και θανατικής ποινής 3)η καταπολέμηση της ατιμωρησίας έτσι ώστε οι δράστες να τιμωρούνται σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα πχ φυλάκιση. Κινητοποίηση: ~ Μέλη διεθνούς αμνηστίας διαμαρτύρονται κατά τον απαγχονισμό σε πορείες. ~ Η μέρα κατά της θανατικής ποινής γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου.
ΑΤΟΜΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
• Νεκτάριος Βλάχος
Υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής και γιατί;
Πιστεύω πως μια τέτοια πράξη δεν δικαιολογείται ηθικά. Το πρώτο και σημαντικότερο που έρχεται στο μυαλό του κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου, είναι ότι η ίδια η εκτέλεση της ποινής , έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Η κοινωνία προσπαθεί να τιμωρήσει τον εγκληματία με το ίδιο το έγκλημά του , εφαρμόζοντας την Εβραϊκή αντίληψη <>. Κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται δίκαιο και ειδικά στην οικογένεια του θύματος , η οποία είναι λογικό να είναι συναισθηματικά φορτισμένη. Κατά τη γνώμη μου η θανατική ποινή δεν έχει θέση σε ένα πολιτισμένο και οργανωμένο κράτος. Το σύστημα θα πρέπει να βρίσκει άλλους τρόπους τιμωρίας του εγκληματία αλλά και τρόπους για την πιθανή αποκατάσταση και επανένταξή του στην κοινωνία.
Άλλος σημαντικός λόγος , είναι ότι η θανατική ποινή είναι αμετάκλητη απόφαση , άπαξ και εκτελεστεί δεν υπάρχει περιθώριο ανάκλησής της. Αν αργότερα ο άνθρωπος αποδειχτεί αθώος , δεν υπάρχει περιθώριο επιστροφής στη ζωή. Ακόμα και αν η θανατική ποινή είναι τιμωρία για βαρύτατα εγκλήματα οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή δεν επιστρέφουν αν φύγει και ο εγκληματίας.
Επίσης θα πρέπει να τονίσω ότι δεν έχει αποδειχτεί ότι η θανατική ποινή αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό το έγκλημα. Οι εγκληματίες θα βρουν τρόπους να ασκήσουν τις παράνομες πράξεις τους. Εάν όπως λέγεται , η θανατική ποινή λειτουργεί αποτρεπτικά στο έγκλημα , θα περιμέναμε να βλέπαμε χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στις χώρες που εφαρμόζεται , αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Σε γενικές γραμμές , μπορεί κάποτε να αφήνει την αίσθηση ικανοποίησης του αισθήματος περί δικαίου που υπάρχει στον κόσμο , όμως δεν λαμβάνει υπόψιν της , την συγχώρεση , την δεύτερη ευκαιρία, τη δυνατότητα μετάνοιας του ανθρώπου , αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να είναι άδικη σε βάρος αυτού που την υφίσταται.
Ακόμη , σύμφωνα με την άποψη του περίφημου Ιταλού ποινικολόγου Τσεζάρε Μπεκαρία , σκοπός της ποινής δεν είναι η εκδίκηση , αλλά ο σωφρονισμός αυτού που διέπραξε το αδίκημα και ο παραδειγματισμός των άλλων. Άρα σκοπός της ποινής είναι η πρόληψη υπό δυο έννοιες , γενική πρόληψη του κακού , δηλαδή να αποτρέψει πολλούς άλλους από το να θελήσουν να αδικήσουν (παραδειγματισμός) και ειδική πρόληψη , να αποτρέψει δηλαδή το συγκεκριμένο άτομο από το να ξαναεγκληματίσει. Προσωπικά , συμφωνώ με την άποψή του , διότι η εκτέλεση του ενόχου δεν είναι λύση αλλά ούτε και ποινή. Κάθε ποινή , όπως αναφέρει ο Τσεζάρε Μπεκαρία , πρέπει να έχει το στοιχείο του σωφρονισμού. Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να μιλάμε για σωφρονισμό , αναφερόμενοι σε μελλοθάνατους. Όσον αφορά το θέμα του παραδειγματισμού , κυριαρχεί η άποψη πως η θανάτωση του εγκληματία είναι το αποτελεσματικότερο μέτρο αποτροπής. Η αποτελεσματικότητα όμως αυτή οφείλεται στο φόβο και όταν η συμπεριφορά των πολιτών καθορίζεται από αυτόν , τότε μιλάμε για τρομοκρατία και όχι για δημοκρατία. Η δημοκρατία απαιτεί ελευθερία και η ελευθερία σημαίνει δυνατότητα επιλογών , χωρίς τρομοκρατικούς εξαναγκασμούς. Ο φόβος δημιουργεί τρομοκρατημένους υπήκοους , ανίκανους να υπηρετήσουν τη δημοκρατία. Εξάλλου , ο φόβος δεν εξαλείφει το έγκλημα , απλώς το αναβάλλει. Άλλωστε η θανατική ποινή ωθεί τους επίδοξους εγκληματιές σε πιο φρικιαστικά εγκλήματα , ενώ η θανάτωση των εγκληματιών προκάλεσε ορισμένες φορές την ηρωοποίησή τους (έγιναν τραγούδια – λαϊκά ινδάλματα). Αξίζει να επισημάνουμε και τις ψυχολογικές συνέπειες των δημίων – εκτελεστών της ποινής (Πωλ Έτζκομπ στην ταινία πράσινο μίλι). Η εφαρμογή της θανατικής ποινής ανά τους αιώνες δεν έκανε τους ανθρώπους ηθικότερους , αλλά η κατάργησή της βοήθησε σημαντικά προς την κατεύθυνση αυτή. Αναγνωρίστηκε , πως ένα κεφάλι γίνεται καλύτερο όταν το μορφώνεις και όχι όταν το … κόβεις. Άρα βασικότερο όπλο της πολιτείας είναι η παιδεία και όχι η βία.
Και η εκκλησία , έχει το δικό της σκεπτικό με το οποίο , όχι μόνο απορρίπτει τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές αλλά προλαμβάνει παρόμοιες καταστάσεις διαμορφώνοντας το ανθρώπινο ήθος θετικά. Η ζωή είναι δωρεά του Θεού. Η εκκλησία εναντιώνεται στη θανατική ποινή , επειδή στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να μετανοήσει και να σωθεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πιο ξεχωριστό πρόσωπο που υπέστη τη θανατική ποινή ήταν ο ίδιος ο Χριστός , ο οποίος σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές και τους έδωσε τη δυνατότητα της μετάνοιας την τελευταία στιγμή. Η μετάνοια προϋποθέτει τη συνέχιση της ζωής. Με τη θανατική ποινή αφαιρείται η ανθρώπινη ζωή και έτσι η μετάνοια καθίσταται ανέφικτη. Η χριστιανική παράδοση μας μαθαίνει να μην εξοντώνουμε τους άλλους. Μας οδηγεί στη συγχώρεση. Νόημα έχει η αγάπη , η συγχώρεση , η ζωή και όχι ο θάνατος. Πιο πάνω από την δικαιοσύνη είναι η αγάπη.
Δεν είναι δυνατόν η κρατική εξουσία να χρησιμοποιεί μέσα , τα οποία η ίδια καταδικάζει … τον φόνο , έστω και αν γίνεται για σωφρονισμό. Η θανατική ποινή είναι απαρχαιωμένος θεσμός με εκδικητικό χαρακτήρα και θα έπρεπε να είχε καταργηθεί από όλα τα αναπτυγμένα κράτη.
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά , προβληματίστηκα πάνω στο θέμα της θανατικής ποινής , σκεπτόμενος … τις διαστάσεις που λαμβάνει χώρα στη ζωή των ανθρώπων το κακό … από καταβολής κόσμου (προπατορικό αμάρτημα). Επίσης προβληματίστηκα στο γεγονός: πως μπορεί να θεωρήσει κανείς λογικό το γεγονός ότι η κοινωνία σκοτώνει για να μας δείξει ότι είναι κακό να σκοτώνουμε; Η θανατική ποινή , οδηγεί σε μια ψευδαίσθηση δικαιοσύνης , στην ουσία όμως είναι ύβρη, δηλαδή προσβολή προς τον Θεό καθώς μόνο Εκείνος έχει πλήρη εξουσία πάνω στη ζωή και στο θάνατο.
• Νίκος Αναγνώστου
Υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής και γιατί;
Είμαι κατά της θανατικής ποινής γιατί η θανατική ποινή δεν προλαμβάνει κανένα έγκλημα. Το σύστημα <> αναχρονιστικό και δεν μπορεί να εφαρμόζεται στις σύγχρονες κοινωνίες. Μπορεί με τη θανατική ποινή να επέρχεται ψυχική δικαιοσύνη της οικογένειας του θύματος αλλά με το θάνατο του εγκληματία το θύμα δεν ξαναέρχεται στη ζωή. Ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα της θανατικής ποινής πιστεύω πως είναι το μη αναστρέψιμό της σε περίπτωση δικαστικής πλάνης. Πολλές φορές αποδεικνύονται λανθασμένες και στο τέλος θανατώνονται αθώοι. Σκοπός της θανατικής ποινής είναι ο σωφρονισμός του εγκληματία αναμόρφωση του χαρακτήρα του με συνείδηση της πράξης του και την επανένταξή του στην κοινωνία.
Συμπέρασμα
Το συμπέρασμα που έβγαλα από την εργασία αυτή είναι ότι η ανθρώπινη ζωή είναι αγαθό απαραβίαστο και η κρατική εξουσία δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρεί για κανένα λόγο. Ο εγκληματίας γίνεται , δεν γεννιέται. Για αυτό η κοινωνία έχει χρέος με την ανάλογη αγωγή και μόρφωση μελών της , να τα αποτρέψει από το έγκλημα. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Β. Ουγκό <>.
• Σπύρος Θεοδόσης
Υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής και γιατί;
Εγώ είμαι υπέρ της θανατικής ποινής μόνο σε κάποιες πολύ σοβαρές περιπτώσεις εγκλημάτων π.χ. ο βιασμός ανηλίκων ( παιδεραστία ) και δολοφονίες με ασήμαντη αφορμή.
Οδηγήθηκα σε αυτή την απόφαση για τρεις λόγους
• Οι εγκληματίες που τελούν πράξεις όπως βιασμοί ανηλίκων χαρακτηρίζονται ως <>. Η δικαιοσύνη της οικογένειας τέτοιου ανήλικου θύματος ικανοποιείται με τη θανάτωση του δράστη.
• Αν επιβληθεί για ένα τέτοιο βαρύ έγκλημα η ισόβια φυλάκιση , κανείς δεν έγκειται ότι ο δράστης δεν θα ξανακάνει το ίδιο έγκλημα , αλλά αυτή τη φορά μέσα στις φυλακές.
• Η θανατική ποινή έχει τεράστια εκφοβιστική και προληπτική δράση καθώς ο φόβος της ποινής θα αποθαρρύνει τον εγκληματία από την τέλεση τέτοιων σοβαρών εγκλημάτων.
