7ο Γυμνάσιο Κέρκυρας Καλώς ήρθατε στο blog μας 

Εργασία της Δήμητρας Δαμίγου, μαθήτριας του Γ2
Και μέσα από τις ταινίες αλλά και μέσα από την κοινή λογική, μπορούμε να δούμε πως το να καταδικάζει κάποιος έναν άνθρωπο σε θάνατο είναι κάτι το τραγικό. Νομίζω οι άνθρωποι βλέπουν τη θανατική ποινή ως κάτι το πολύπλευρο, εννοώντας πως από την μία ξέρουμε πως είναι κάτι άσχημο και λάθος, από την άλλη μετά από λίγη σκέψη γεννιέται κάποιο ερώτημα τύπου «Αν όμως ο Χίτλερ είχε καταδικαστεί σε θανατική ποινή;». Σαφώς θα είχαν σωθεί χιλιάδες άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ λάθος να εξαρτάται πάνω σε έναν άνθρωπο η ζωή κάποιου άλλου. Φυσικά, αν κάποιος δολοφονήσει κάποιον έχουμε τους ίδιους ρόλους, και κανείς δεν είπε ο δολοφόνος να μην τιμωρηθεί. Ισόβια ακόμα. Ας τον κλείσουν στη φυλακή για όλη του τη ζωή, να πληρώσει αυτό που έκανε. Όμως του να του πάρουν τη ζωή, δεν θα έπρεπε να γίνεται. Λέμε πως η ελευθερία ενός ανθρώπου φτάνει μέχρι εκεί όπου δεν παραβιάζει του αλλουνού. Ένας δολοφόνος στέρησε τη ζωή σε κάποιον, εισέβαλλε στην ελευθερία του ολοκληρωτικά. Είναι λάθος, και τα λάθη τιμωρούνται. Όμως το να στερήσει κάποιον τη ζωή στο δολοφόνο, δεν είναι πράξη εξίσου λάθος με εκείνου; Ουσιαστικά οι άνθρωποι που αποφασίζουν ποιοι θα καταδικαστούν σε θανατική ποινή δεν είναι εξίσου – αν όχι παραπάνω – δολοφόνοι;
Το υποθετικό σενάριο που εξετάζουν όλοι με τον Χίτλερ, και λένε πως αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω θα τον σκότωναν έτσι ώστε να μην είχαν σκοτωθεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν συμπεριλαμβάνει όλες τις συνέπειες στην ιστορία – και στους ίδιους – που θα έφερνε ένα τέτοιο γεγονός. Καλώς ή κακώς στον κόσμο οι σχέσεις μας με τους άλλους καθορίζουν και το δικό μας, αλλά και το δικό τους μέλλον. Επομένως χωρίς τον Χίτλερ που είχε τόσο μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, εμείς είναι τεράστιο το ποσοστό πιθανοτήτων να μην υπήρχαμε. Και μία τέτοια σκέψη μπορεί να χαρακτηριστεί εγωιστική, κρατώντας στο μυαλό μας πόσοι σκοτώθηκαν με αισχρό τρόπο και τώρα ζούμε εμείς. Όμως έτσι έγινε. Από τη στιγμή που η σειρά της ιστορίας είναι πλέον αυτή, η παραμικρή – ακόμη και σχεδόν ασήμαντη θα σκεφτεί κανείς – αλλαγή, τα αλλάζει όλα στο σήμερα. Κατά τη γνώμη μου ο Χίτλερ θα έπρεπε να τιμωρηθεί για όλη του τη ζωή, αλλά όχι να του στερηθεί αυτή. Αυτό δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να το κάνει κανείς.
Επομένως η θανατική ποινή δεν είναι λύση στο κακό. Όσο κακό κι αν είναι αυτό, η ζωή είναι ότι πιο πολυτιμότερο έχουμε και δεν γίνεται να φτάσει ποτέ στο σημείο να εξαρτηθεί από ένα «ναι» ή ένα «όχι» κάποιου άλλου. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι απάνθρωπο, ίσα απάνθρωπο με το όποιο έγκλημα έκανε ο κατηγορούμενος. Ούτως ή άλλος σκοπός της τιμωρίας είναι να αναγνωρίσει ο άνθρωπος το λάθος που έκανε και να μετανιώσει για αυτό. Με το να του στερεί κάποιος τη ζωή, αυτό δεν θα γίνει ποτέ, δεν του δίνεται καν η ευκαιρία να προσπαθήσει και ίσως με τον καιρό (ανάλογα το έγκλημα) να επανορθώσει. Η θανατική ποινή, πάει κατά στη φύση και στα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου, δεν θα έπρεπε καν να θεωρείται πιθανή λύση – τιμωρία.