Καλωσόρισμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης από το δάσκαλο του Τμήματος Ένταξης

Αγαπημένα μου παιδιά, γεια σας…!

Ελπίζω και εύχομαι εσείς και η οικογένειά σας να είστε υγιείς και δυνατοί, να έχετε αισιοδοξία, ελπίδα και να χαμογελάτε. Πάνω από όλα όμως να περνάτε καλά μαζί, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ…!

Το ίδιο προσπαθώ να κάνω κι εγώ…! Μένω στο σπίτι και βγαίνω πολύ λίγο έξω, μόνο για τα απαραίτητα. Ξεκουράζομαι, διαβάζω, τηρώ τους κανόνες υγιεινής που προτείνουν οι ειδικοί και προσπαθώ να περνώ καλά με την οικογένειά μου. Συγκεκριμένα, παίζουμε, γυμναζόμαστε, διαβάζουμε, περιποιούμαστε το μπαλκόνι, ακούμε και παίζουμε μουσική, αξιοποιούμε τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντά μας, τακτοποιούμε τις ντουλάπες… και τις σκέψεις μας! Όμως, μου λείπετε εσείς, οι συνάδελφοί μου, το σχολείο, οι φωνές σας, τα παιχνίδια σας/μας, η θετική ενέργεια και η χαρά που μόνο εσείς τα παιδιά ξέρετε να δίνετε στο σχολείο, το οποίο τώρα είναι άδειο και έρημο χωρίς εσάς….!

Θέλω, επίσης, να σας πω πως όλο αυτό που βιώνουμε, με τον νέο κορωνοϊό, είναι κάτι πρωτόγνωρο και διαφορετικό για όλους μας…! Για κάποιες μέρες ή εβδομάδες είναι σημαντικό όλοι να μείνουμε στα σπίτια μας για το καλό το δικό μας, αλλά και των άλλων. Κάτι τέτοιο συμβαίνει για πρώτη φορά! Ούτε οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας μπορούν να θυμηθούν και να μας περιγράψουν κάποια παρόμοια εμπειρία στη ζωή τους. Κι αυτό κάπως τρομάζει…!

Ας έχουμε όμως στη σκέψη μας πως όταν μια κατάσταση μας φοβίζει, άλλοτε την παραποιούμε λίγο για να την κάνουμε πιο υποφερτή π.χ. λέγοντας «έλα μωρέ, δεν είναι κάτι τρομερό…!» ή άλλοτε τη μεγεθύνουμε στο μυαλό μας π.χ. λέγοντας «αλίμονό μας, τι πάθαμε…!». Δεν βοηθά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η αλήθεια βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση. Άρα, μπορεί να συμβούν και τα δυο. Εδώ, δεν υπάρχουν πολλές λύσεις για να προστατευτούμε, παρά μόνο μία: Να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών, αυτών που ξέρουν πολύ περισσότερα από μας. Μάλιστα, το πιο σωστό είναι να επιλέξουμε μια αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης και από εκεί, μια-δυο φορές τη μέρα, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Εσείς τα παιδιά καλύτερα να ενημερώνεστε από τους γονείς σας.

Αξίζει να θυμόμαστε πως η παραμονή στο σπίτι δε σημαίνει και απομόνωση. Είμαστε με τους αγαπημένους μας, μπορούμε να τηλεφωνούμε σε φίλους, να βλεπόμαστε (έστω από μακριά, αφού η τεχνολογία το επιτρέπει) και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Να μιλάμε με τους δικούς μας για τις σκέψεις, τις απορίες, τις ανησυχίες και τα συναισθήματά μας και πιστέψτε με θα μάθουμε πολλά ο ένας για τον άλλο…!

Όμως, ο άνθρωπος πάντα τα καταφέρνει ακόμη και στα δύσκολα, άρα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. Το σίγουρο είναι πως οι επιστήμονες στο τέλος θα κάνουν αυτό που πρέπει. Είναι μια ακόμη δοκιμασία για την ανθρωπότητα που θα περάσει. Όταν όλο αυτό ξεπεραστεί, πιστεύω πως ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος και πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Οι άνθρωποι, παρότι ξεχνάμε γρήγορα, θα πάρουμε ένα καλό ΜΑΘΗΜΑ ζωής. Όλοι θα μάθουμε να αγαπάμε πιο πολύ το περιβάλλον, τον συνάνθρωπό μας, θα βοηθάμε περισσότερο ο ένας τον άλλο στις δύσκολες στιγμές, θα είμαστε πιο ειλικρινείς και θα διαπιστώσουμε πως κάποια πράγματα που θεωρούσαμε ασήμαντα είναι, τελικά, ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ…!

Επειδή, όμως, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί, δεν πρέπει να ξεχαστούμε τελείως και να αφήσουμε πίσω τα μαθήματά μας…! Ακόμη και στα δύσκολα πρέπει «…να ζούμε, να αγαπάμε και να μαθαίνουμε…», όπως λέει και ο Λεό Μπουσκάλια. ΤΩΡΑ είναι μια μεγάλη ευκαιρία να θυμηθούμε και να διαβάσουμε ξανά μαθήματα του σχολείου και όχι μόνο. Είναι ευκαιρία να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας. ΤΩΡΑ μπορούμε να προσπαθήσουμε και να ξεπεράσουμε δυσκολίες που μας ταλαιπωρούσαν και πιστεύαμε πως δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά όπως οι άλλοι. ΤΩΡΑ κανένας δεν θα μας βάλει τεστ ούτε και βαθμό…! ΤΩΡΑ είναι μια καλή ευκαιρία να αποκτήσουμε γνώσεις – πέρα από τα μαθήματα του σχολείου – και μάλιστα με τον τρόπο που μας αρέσει π.χ. παίζοντας, παρακολουθώντας βίντεο, κάνοντας μάθημα με «ψηφιακό» δάσκαλο μέσα από τον υπολογιστή. Πιστέψτε με όμως… κανένας «ψηφιακός δάσκαλος» δεν θα είναι σαν τον δάσκαλό μας, αφού, για παράδειγμα, δεν θα νιώσουμε την αγάπη, το ενδιαφέρον, την τρυφερότητα και το χάδι του…! Σίγουρα όμως θα είναι καλύτερος από το «τίποτα» και θα είναι μια συνέχεια σε αυτό που κάνουμε στο σχολείο. Οι δάσκαλοι του σχολείου μας ήδη αξιοποιούν την τεχνολογία, ώστε οι τάξεις και το σχολείο μας να γίνουν «ψηφιακά» και να μάθουμε πράγματα «εξ αποστάσεως». Παρακολουθούμε λοιπόν αυτά που οι δάσκαλοί μας μάς προτείνουν…!

Μαζί δεν θα κάνουμε «μάθημα», όπως το ξέραμε…! Θα σας προτείνω και εγώ κάποιες ιστοσελίδες που μπορείτε να αξιοποιήσετε, αλλά κυρίως θα σας στέλνω κάποιες δραστηριότητες που θα σας βοηθήσουν να περάσετε ευχάριστα τον χρόνο με τους δικούς σας…! Πολύ σύντομα θα ξέρουμε αν θα χρησιμοποιήσουμε και άλλους τρόπους επικοινωνίας.

Αυτά για την ώρα…!

Να είστε υγιείς, γενναίοι, υπεύθυνοι και να μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε «εξ αποστάσεως» με τους συμμαθητές σας και τους ανθρώπους που αγαπάτε…!
Θέλουμε να προχωρήσουμε και θα προχωρήσουμε, ο κόσμος να χαλάσει…!

Μέχρι να ξαναβρεθούμε στο σχολείο και στη γειτονιά…!
Με πολλή αγάπη
Ο δάσκαλός σας
Δημήτρης Αλεξόπουλος

Υ.Γ. «Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα»
Τζιμ Μόρισον

Σκέψεις και προβληματισμοί ενός δασκάλου για την τηλεκπαίδευση και τις αλλαγές στη ζωή μας

Γράφει στο facebook ο δάσκαλος Ειδικής Αγωγής του σχολείου μας, Δημήτρης Αλεξόπουλος

Πολύς ο λόγος για την εξ αποστάσεως διδασκαλία (τηλεκπαίδευση) με στόχο, πέραν της διατήρησης της επαφής των μαθητών με τη μαθησιακή διαδικασία, ΚΑΙ την κάλυψη της διδακτέας ύλης… Κι όλο αυτό μέσα από μια «διαδραστική τάξη μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικού».

Καλό ακούγεται και μάλιστα πρωτότυπο, ειδικά στην περίπτωση που κάποιος μαθητής πάρει και «διαδικτυακή αποβολή» από το μάθημα…ή εφεύρει κάποιο «διαδικτυακό σκονάκι»!

Γιατί όμως ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ μάθημα, διδακτική ύλη, γραμματικοί κανόνες, εξισώσεις… και σχολική γνώση;

Μήπως ΤΩΡΑ είναι ευκαιρία…. η οικογένεια (μιας και είναι εγκλωβισμένη στους 4 τοίχους) και το σχολείο – μέσω της τηλεκπαίδευσης – να μιλήσουν με τα παιδιά για τις αξίες που διαχρονικά εκφυλίζονται, για τους άξονες κοινωνικής συνοχής και τους «κοινούς τόπους» συν-Εννόησης που χάνονται, για το πώς αποχαλινώνονται τα ένστικτα και πώς καθίσταται ασύδοτο το «ατομικό δικαίωμα» (βλ. τα άδεια ράφια με τα χαρτιά υγείας στα super markets), για την αυτοπειθαρχία που εκλείπει ακόμη και στην κρίσιμη στιγμή, για το πώς η συγκεκριμένη πανδημία συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό των αξιών και των προτεραιοτήτων του ανθρώπου;

«Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα». Αρκεί ένα μπουκάλι αντισηπτικό και μια μάσκα…και το θερμόμετρο στους 36,5C.

Το παρακάτω κείμενο που τυχαία συνάντησα στο διαδίκτυο, της Χρησηϊδας Δημουλίδου, θα μπορούσε, όλον αυτό τον καιρό, να είναι, για παράδειγμα, το κύριο ΘΕΜΑ επεξεργασίας της οικογένειας και του σχολείου με τα παιδιά όλων των ηλικιών…Οι τρόποι δε προσέγγισής του άπειροι….!

Υ.Γ. Τα παιδιά που βρίσκονται στο σπίτι, εγκλωβισμένα, πιθανόν φοβισμένα, αγχωμένα και αποπροσανατολισμένα μόνο τις διαφορικές εξισώσεις ή τα κλάσματα δεν έχουν τη δεδομένη στιγμή ανάγκη. Τα βλέπουν απλά «πάρεργο». Αν όμως επεξεργαστούν το συναίσθημά τους, επαναπροσδιορίσουν τις αξίες και τα πρότυπά τους, μάθουν πράγματα για τους «σημαντικούς άλλους τους», εκτιμήσουν πράγματα «ασήμαντα» αλλά σημαντικά, τότε έχουμε ελπίδα και σίγουρα θα μάθουν και τις ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ. Μάλιστα, θα κατανοήσουν και τη χρησιμότητά τους στην πρόοδο, την επιστήμη… και την ΠΑΙΔΕΙΑ….!

Παραθέτω ατόφιο το κείμενο, καλή ανάγνωση:

“Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές.
Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα.
Ξαφνικά η υγεία μας, που θεωρούσαμε δεδομένη εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας.
Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, εραστές μας τρόμαξαν, πολύ περισσότερο ο έρωτας.
Ξαφνικά η ελευθερία χάθηκε και μαζί της πολύτιμος χρόνος, βιαζόμαστε. Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο σημαντικές.
Κοιτάζω τα ντουλάπια μου γεμάτα από πράγματα που θεωρώ πολύτιμα. Κοιτάζω τα αμέτρητα παπούτσια, τσάντες, αξεσουάρ, καλλυντικά, αρώματα, είδη περιποίησης, είναι τόσα πολλά. Όμως το βλέμμα μου σταματά σ’ ένα μπουκάλι φθηνό οινόπνευμα, σ’ ένα αντισηπτικό χεριών, είναι τα πιο πολύτιμα. Τι θα φορέσω σήμερα; Σκέφτομαι καθώς εξετάζω αναποφάσιστη την παραφουσκωμένη ντουλάπα μου που αναστενάζει.
Τι σημασία έχει τι θα φορέσω, αφού κανείς δεν βρίσκεται στους δρόμους να με θαυμάσει;
Τι κραγιόν να επιλέξω; Τα κοιτάζω στην σειρά, είναι τόσα πολλά, διαφορετικά με όμορφα χρώματα. Όμως το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια χειρουργική μάσκα των 0.50 λεπτών και αντιλαμβάνομαι πως καμία σημασία δεν έχει τι κραγιόν θα φορέσω, η μάσκα θα κρύψει τα πάντα, είναι πιο πολύτιμη.
Αλήθεια τι φωτογραφία θα αναρτήσω σήμερα στα social media; Να παριστάνω την χαρούμενη, την επιτυχημένη, την σπουδαία, την όμορφη, την ευτυχισμένη, την πολυταξιδεμένη, την πλούσια, την διάσημη ή να επιδείξω πόσο ωραίο σπίτι έχω, πόσους φίλους, ότι διασκεδάζω στα πιο ωραία μέρη, ότι είμαι η εκλεκτή; Ποια από όλες να αναρτήσω; Η μάσκα είναι πολυτιμότερη. Η μάσκα τα υποβαθμίζει όλα.
Είμαι φυλακισμένη, δεν μπορώ να βγω έξω, να με δουν, να με θαυμάσουν, ίσως και να ζηλέψουν; Αυτός δεν είναι ο σκοπός; Τώρα όμως είναι άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, δεν μου χρειάζονται, βολεύομαι με μια απλή φόρμα, αρκεί να είναι καθαρή, με την πιζάμα μου, βολεύομαι με το αντισηπτικό μου, βολεύομαι με το θερμόμετρό μου, είμαι ευτυχισμένη που δείχνει μόνιμα 36,5, που δεν βήχω, που δεν αισθάνομαι κατάπτωση, που είμαι καλά. Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να τραβήξω φωτογραφίες και να τις αναρτήσω, κανείς δεν ενδιαφέρεται πως δείχνω, τι φοράω, πόσο καλά περνάω. Το πολύ να αναρτήσω μια φωτογραφία με μάσκα που θα κρύβει το μισό μου πρόσωπο περνώντας το μήνυμα «Να, εγώ προσέχω, το ίδιο να κάνετε κι εσείς» κι όχι «Να, δείτε πόσο λαμπερή, όμορφη και ευτυχισμένη είμαι»
Μήπως η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα;
Μήπως ήρθε να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση της ύλης είναι ευτυχία, πως η κοινωνική μας θέση στα πιο ψηλά σκαλοπάτια είναι το ζητούμενο, πως η διασημότητα είναι δείγμα επιτυχίας, πως ο πλούτος είναι σκοπός, πως επειδή έχεις πολλούς followers στο instagram είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος;
Ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό. Μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια έλλειψη ελευθερίας, την ίδια ανασφάλεια.
Ξαφνικά δεν έχει σημασία που μένεις, σε έπαυλη, θαλαμηγό, διαμέρισμα, παράγκα, κινδυνεύεις το ίδιο, είσαι φυλακισμένος.
Ξαφνικά δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς ή υπήκοος, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο.
Είσαι φυλακισμένος.
Ξαφνικά αναθεωρείς. Όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά, τελικά δεν είναι. Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα μια χειρουργική μάσκα. Σημαντικά είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο να αγκαλιάζεις, σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τον έρωτα, την αγάπη.
Σημαντικό δεν είναι τι φοράς, που και τι τρως, ποιος είσαι, σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.
Μήπως ο ιός ήρθε να διδάξει; Μήπως ήρθε να μας θυμίσει τι πραγματικά είναι πολυτιμότερο; Μήπως ήρθε να μας πει πως είμαστε περαστικοί, πως δεν θα ζήσουμε αιώνια, πως δεν ήμαστε εμείς το Σύμπαν;
Μήπως ήρθε να μας πει πως προσκυνούμε ανθρώπους που πέρα από την επίδειξη -τύπου Καρντάσιαν – δεν προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό όπως όλοι αυτοί οι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που είναι οι πραγματικοί ήρωες και που αξίζει να υποκλινόμαστε;
Μήπως είναι καιρός να εστιάσουμε στις πραγματικές αξίες ζωής, στους αξιόλογους ανθρώπους, τους σοφούς, τους στοχαστές, τους πνευματικούς και όχι σε εκείνους που παριστάνουν τους σπουδαίους επειδή έχουν πολλούς followers ή επειδή βγαίνουν στην τηλεόραση;
Μήπως η υπερβολική αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό μας, καλλιεργεί φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης, που απαιτούν υπερβολικό θαυμασμό και ιδιαίτερη μεταχείριση;
Μήπως ο υπερκαταναλωτισμός και υπερ-αυτοθαυμασμός προκαλούν Ναρκισσιστική Διαταραχή που είναι μορφή Ψυχοπάθειας;
Μήπως ο ιός εκτός από «δολοφόνος» είναι τελικά και «διδάσκαλος;»
Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε;
Μήπως τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά;
Ξαφνικά, δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε.”