Με ομόφωνη απόφαση ο Σύλλογος Διδασκόντων και το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Γονέων αποφάσισαν  την ονοματοδοσία της αίθουσας εκδηλώσεων σε αίθουσα “Μάνου Λοΐζου ” προς τιμή του μεγάλου Έλληνα μουσικοσυνθέτη.

Η ονοματοδοσία έγινε σε ειδική εκδήλωση, την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016, στην κατάμεστη αίθουσα “Μάνου Λοΐζου” όπου μιλήσαμε για τον συνθέτη και το έργο του και τραγουδήσαμε μαζί με την χορωδία του Συλλόγου Γονέων υπό την διεύθυνση της μουσικού Ιουλίας Τζανετουλάκου δώδεκα τραγούδια του αξέχαστου Μάνου.

Ακολουθεί το κείμενο που διάβασαν μαθητές της Έκτης στην εκδήλωση της ονοματοδοσίας, το οποίο αναφέρεται στον Λοΐζο μέσα από τίλους τραγουδιών τους. Το κείμενο επιμελήθηκαν τα παιδιά της Έκτης με τις δασκάλες τους Βασιλική Χείλαρη και Σταματέλλα Κοσκινά.

Ο Μάνος έχει τη δική του ΙΣΤΟΡΙΑ

 Ο Μάνος Λοΐζος, όπως έχει ειπωθεί, είναι ο μουσικός της φιλίας, της αλληλεγγύης και του αγώνα. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στην Αλεξάνδρεια ή κατά άλλους στη Λάρνακα απ΄ οπου καταγόταν ο πατέρας του και λίγο αργότερα μετακόμισαν στην Αίγυπτο. Πέθανε σε νοσοκομείο της Μόσχας στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 σε ηλικία μόλις 45 χρονών.

Παρά το σύντομο πέρασμα του από τη ζωή, στοίχειωσε το ελληνικό τραγούδι κι αποτέλεσε σημείο αναφοράς.

Όλα τον θυμίζουν τον Μάνο. Με μια κουτσή κιθάρα, κάτω από ένα παλιό ρολόι, κλείνουμε τα μάτια… και με το Παποράκι του Μπουρνόβα ταξιδεύουμε μέχρι τη Τζαμάικα, παρακολουθώντας πάνω στους αφρούς ένα Δελφίνι Δελφινάκι να παίζει. Ατενίζουμε μια Γοργόνα που … μπορεί να είναι το Παραμυθάκι μας… μπορεί και όχι.

Μη με ρωτάς….

Μεγαλωμένος με το ραδιόφωνο και το ωδείο της κοσμοπολίτικης Αλεξάνδρειας, αλλά και με τη λατέρνα και το βιολιτζή της γειτονιάς, θαυμαστής αργότερα στην Αθήνα,  του Τσιτσάνη και του Χατζηδάκι, ο Λοΐζος δεν έπαψε ως το τέλος να πειραματίζεται μουσικά, παντρεύοντας το ηπειρώτικο με το ροκ, το λαϊκό με την μπαλάντα, πειράζοντας τις χορδές του πιάνου, αξιοποιώντας τις καινούριες για την εποχή κονσόλες.

Ο  Λοΐζος είχε βαθιά ριζωμένη μέσα του την πεποίθηση ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος και ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει κάτι γι΄αυτό. Υπήρξε ο πιο γενναιόδωρος μελωδός των μικρών στιγμών και των μεγάλων ελπίδων.

Ένα διφραγκάκι τόσο δα μικρό, ένα φανελάκι καλοκαιρινό θα μας ακολουθούν πάντα και θα ακτινοβολούν μαγικά μέσα από τα μάτια του τραγουδοποιού.

Ο Γιάννης Ρίτσος είχε πει για τον Λοΐζο: « Η μουσική του οικεία, φιλική , μας κερδίζει από το πρώτο της άκουσμα, σύμφωνα με ένα πλατύτατο κοινωνικό συναίσθημα που περιλαμβάνει και το δικό μας».

Ο αιώνιος έφηβος Μάνος Λοίζος φωνάζει από ‘κει που βρίσκεται:

«Καλημέρα ήλιε …  καλημέρα!»

Ο Ήλιος του Λοΐζου … γελά κι αμολιέται στα στενά … πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές. Οι φυσικοί και ψυχικοί τόποι γίνονται ένα στα τραγούδια του Λοΐζου, γιατί έτσι αντιλαμβανόταν τη Ζωή, σαν έναν τόπο που αξίζει να ζεις με την καρδιά σου.