75o Νηπιαγωγείο Αθηνών

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ…

ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ THN ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Λήψη αρχείου

ΑΣ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

http://www.e-istories.gr/games/memory/index.html

Εμείς που είμαστε μικρότερα παιδιά ακούμε το κείμενο που μας διαβάζει η μαμά , ο μπαμπάς ή τα μεγαλύτερα αδέρφια μας   και επιλέγουμε την εικόνα που του ταιριάζει.

Φτιάχνουμε έτσι ζευγάρια κειμένου-εικόνας.

Κάτι σαν το αγαπημένο μας μέμο…

2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Το 2020 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Σλοβενίας (Slovenská sekcia IBBY). Το φετινό μήνυμα γράφτηκε από τον Σλοβένο συγγραφέα Peter Svetina*, μεταφράστηκε στα ελληνικά, όπως κάθε χρόνο, από τη συγγραφέα Λότη Πέτροβιτς ενώ η αφίσα φιλοτεχνήθηκε από τον Σλοβένο εικονογράφο Damijan Stepančič**

Υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. #ICBD2020 #Greekibby #filanagnosia

Το υπέροχο μήνυμα του Peter Sventina:

“Εκεί που μένω, οι θάμνοι πρασινίζουν αργά τον Απρίλη ή νωρίς τον Μάη και σύντομα γεμίζουν με κουκούλια από πεταλούδες. Αυτά τα κουκούλια μοιάζουν με μπαλίτσες από βαμβάκι ή με κουφέτα και οι νύμφες τους καταβροχθίζουν φύλλο το φύλλο μέχρι που οι θάμνοι απογυμνώνονται. Όταν όμως οι νύμφες γίνουν πεταλούδες και πετάξουν, οι θάμνοι δεν είναι κατεστραμμένοι. Καθώς πλησιάζει το καλοκαίρι, ξαναγίνονται πράσινοι πάλι και πάλι.

Έτσι μοιάζει ο συγγραφέας, έτσι μοιάζει ο ποιητής. Κατασπαράζονται, μένουν κατάστεγνοι από ιστορίες και ποιήματα, που, όταν ολοκληρωθούν, πετούν μακριά, μπαίνουν μέσα σε βιβλία και βρίσκουν τους αναγνώστες τους. Αυτό γίνεται πάλι και πάλι.

Και τι συμβαίνει μ΄εκείνα τα ποιήματα και τις ιστορίες;

Ξέρω ένα αγόρι που έπρεπε να κάνει κάποια εγχείρηση στο μάτι του. Για δύο εβδομάδες μετά την εγχείρηση, έπρεπε να ξαπλώνει μόνο από τη δεξιά πλευρά και μετά δεν έπρεπε να διαβάζει τίποτα για έναν μήνα. Όταν τελικά ξαναπήρε στα χέρια του ένα βιβλία έπειτα από ενάμιση μήνα, ένιωσε σαν να κατάπινε λέξεις μ’ ένα κουτάλι από μια γαβάθα. Σαν να τις έτρωγε. Πραγματικά τις έτρωγε.

Ξέρω κι ένα κορίτσι που, όταν μεγάλωσε, έγινε δασκάλα. Μου είπε: “Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν τους διάβασαν παραμύθια έχουν στερηθεί κάτι σημαντικό”.

Οι λέξεις στα ποιήματα και στις ιστορίες είναι τροφή. Όχι τροφή για το σώμα, όχι τροφή που μπορεί να γεμίσει το στομάχι σου. Τροφή όμως για το πνεύμα και τροφή για την ψυχή.

Όταν πεινάει κάποιος ή διψάει, το στομάχι του γουργουρίζει και το στόμα του στεγνώνει. Οι πεινασμένοι γυρεύουν να φάνε κάτι, ένα κομμάτι ψωμί, ένα πιάτο ρύζι ή δημητριακά, λίγο ψάρι ή μια μπανάνα. Όσο περισσότερο πεινούν, τόσο στενεύει ο οπτικός τους ορίζοντας, ώσπου παύουν να βλέπουν ό,τι δεν είναι τροφή για να τους χορτάσει.

Η πείνα για λέξεις εκδηλώνεται διαφορετικά. Μοιάζει με θλίψη, με λήθη, με αυθάδεια. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τέτοιου είδους πείνα δε νιώθουν πως η ψυχή τους τρέμει από το κρύο κι ότι προσπερνούν τους εαυτούς τους χωρίς να το προσέχουν. Ένα μέρος του κόσμου τους εξαφανίζεται χωρίς να το γνωρίζουν.

Αυτού του είδους η πείνα χορταίνεται με ποίηση και ιστορίες.

(Το υλικό προέρχεται από την ιστοσελίδα elniplex.com)

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου καθιερώθηκε το 1966 από την Διεθνή Οργάνωση για το Παιδικό Βιβλίο (ΙΒΒΥ) που έχει έδρα τη Ζυρίχη.

Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε στη Δανία ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Παρά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια ο μικρός Χανς δεν τα παρατούσε εύκολα…

Έπαιζε με μαριονέτες που του είχε φτιάξει ο πατέρας του που ήταν παπουτσής. Αργότερα άρχισε να φτιάχνει μόνος του καινούργια κοστούμια και να στήνει θεατρικές παραστάσεις με δικές του ιδέες.

Του άρεσε να ακούει τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και τις ιστορίες των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων .Συχνά έβγαζε ιστορίες από το μυαλό του που και οι άλλοι άκουγαν με μεγάλο ενδιαφέρον.

Με πολλές δυσκολίες κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Αρχίζει να γράφει ποιήματα, ιστορίες και παραμύθια.

Σε όλη του τη ζωή ταξιδεύει… έφτασε και στην πατρίδα μας.«Τα ταξίδια είναι ζωή» έλεγε και όταν ταξίδευε κρατούσε σημειώσεις, έκανε σκίτσα των τοπίων και μάζευε υλικό που θα το χρησιμοποιούσε κι αυτό στις ιστορίες που πάντα έγραφε…

Οι συμπατριώτες του αναγνώρισαν την αξία του και τον τίμησαν όσο ακόμη ζούσε . Σήμερα το σπίτι του είναι μουσείο το οποίο επισκέπτονται κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι που αγάπησαν τις ιστορίες του και συγκινήθηκαν από τον μεγάλο Δανό παραμυθά.

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ  ΧΑΝΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΑΝΤΕΡΣΕΝ

-ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ

-ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

-Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΙΖΕΛΙ

-ΤΟ ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΜΠΑΟΥΛΟ

-Ο ΜΟΛΥΒΕΝΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

-Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

-ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

-ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

-Η ΤΟΣΗΔΟΥΛΑ

-Ο ΚΑΠΝΟΔΟΧΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ

Και ο ύμνος του βιβλίου από τον δικό μας παραμυθά…

Πες μου κάτι, τι αξίζει πιο πολύ από φλουριά;
Πες μου κάτι, τι χαρίζει γέλιο, κέφι και χαρά;

Έλα, πες μου τι γεμίζει παρηγόρια την καρδιά;
Έλα, πες μου, τι σκορπίζει την πιο μαύρη συννεφιά;

Έλα, πες μου, τι ‘ναι εκείνο που με κάνει και δακρύζω,
Που με κάνει να γελάω, που με κάνει να ελπίζω;

Έλα, πες μου, τι ‘ναι εκείνο που με κάνει να γιορτάζω,
Που με κάνει να πετάω, στα ουράνια να καλπάζω;

Ένα βιβλίο! Ένα βιβλίο!

Ένα βιβλίο που μαγεύει, όνειρα στο νου φυτεύει
Και στο ταξίδι της ζωής, πιστά μας συντροφεύει!

Ευγένιος Τριβιζάς

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Λήψη αρχείου

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ COVID-19

Λήψη αρχείου

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ…;

Aπό την Μάρλεν Κεφαλίδου (kindykids.gr )

Να μια ερώτηση που οι περισσότεροι γονείς ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν…
Αν και οι πληροφορίες πλέον ταξιδεύουν με απίστευτη ταχύτητα είναι πραγματικά ανεξήγητο
πώς πολλοί γονείς ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουν τι είναι το νηπιαγωγείο.
Ας ξεκινήσουμε όμως με το τι δεν είναι το νηπιαγωγείο.
Σίγουρα δεν είναι ένας παιδικός σταθμός ή προέκτασή του.
Δεν περιμένουμε από το νηπιαγωγείο να έχει το πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού,
γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Δεν είναι χώρος «παρκαρίσματος» των παιδιών,
που επειδή δεν έχουμε που να τα αφήσουμε τα αφήνουμε εκεί…
Δεν είναι ένα μέρος, όπου αφήνουμε τα παιδιά μας για να μας τα ταΐσουν ,
να τα διασκεδάσουν να τα αφήσουν να παίξουν και με τα άλλα παιδάκια και να γυρίσουν στο σπίτι ήρεμα και υπάκουα.
Δεν είναι ένα μέρος, που τα παιδιά μας μαθαίνουν τραγουδάκια,
παιχνιδάκια και περνάνε την ώρα τους έτσι απλά χωρίς νόημα και ουσία…
Δεν είναι δημοτικό σχολείο με βιβλία, γραψίματα και διαβάσματα με καθημερινές υποχρεώσεις για το σπίτι
και ούτε πρέπει να γίνεται. Και τότε τι είναι;
Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας στο νηπιαγωγείο; Σε τι χρησιμεύει;
Ποιος είναι ο σκοπός και ο ρόλος του στη ζωή του παιδιού μας;
Είναι το μέρος εκείνο, που συνήθως καθορίζει το αν το παιδί μας θα αποκτήσει θετική ή αρνητική στάση για το σχολείο και τη γνώση γενικότερα.
Είναι ίσως η μόνη βαθμίδα εκπαίδευσης που θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει βιωματικά,
να κοινωνικοποιηθεί, να γελάσει και να μάθει παίζοντας
γιατί το παιχνίδι γίνεται μέσο μάθησης και κυρίως να μάθει πώς να μαθαίνει.
Να κάνει λάθη χωρίς να φοβάται και να μαθαίνει από αυτά.
Άλλωστε τα λάθη στο νηπιαγωγείο όχι απλά επιτρέπονται,
αλλά χρησιμεύουν ως μέσο μάθησης.
Το νηπιαγωγείο είναι η ευκαιρία για το παιδί να αποκτήσει γενικές γνώσεις,
την ικανότητα να τα πηγαίνει καλά με άλλα παιδιά
και να αρχίσει να ενδιαφέρεται για το πώς θα βγει στον έξω κόσμο
στηριζόμενο στις δυνάμεις του.
Μπορεί το νηπιαγωγείο να είναι ένα μεταβατικό στάδιο από τον παιδικό σταθμό
ή το σπίτι στο δημοτικό σχολείο,
να είναι το μέρος εκείνο που το παιδί μας θα αποκτήσει τις δεξιότητες και τις ικανότητες
που θα το βοηθήσουν να προχωρήσει στο επόμενο βήμα του,
αλλά είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να παραμείνουν παιδιά.
Δε σημαίνει λοιπόν ότι περιμένουμε από το παιδί μας
να αποκτήσει με το ζόρι τις γνώσεις και τις δεξιότητες της πρώτης δημοτικού.
Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά έχουν συγκεκριμένη ώρα για φαγητό και ξεκούραση,
αλλά και συγκεκριμένες ώρες κατά τις οποίες δουλεύονται ομαδικά και ατομικά εκπαιδευτικές δραστηριότητες .
Σταδιακά -όταν η δουλειά στο νηπιαγωγείο
γίνεται όπως πρέπει- τα παιδιά αναπτύσσουν την αυτοεκτίμησή και την αυτοπεποίθησή τους,
την πολιτιστική τους ταυτότητα,
την ανεξαρτησία τους και την προσωπικότητά τους,
ως μοναδικές οντότητες ξεχωριστά από την οικογένεια και το οικείο τους περιβάλλον.
Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της δικής τους συμπεριφοράς με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των νηπιαγωγών.
Είναι το μέρος που καλύπτει την ανάγκη των παιδιών για μάθηση ,
το μέρος που ανταποκρίνεται στην έμφυτη και έντονη περιέργειά τους.
Το νηπιαγωγείο είναι το μέρος που ακούγεται συνέχεια ένα «γιατί» και ένα «πως».
Τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας έχουν πρόσβαση σε διάφορων ειδών δραστηριότητες όπως χτίσιμο με τουβλάκια,
παιχνίδια ρόλων, διάβασμα βιβλίων, ζωγραφική,
επιτραπέζια παιχνίδια με κανόνες και παζλ.
Τα παιδιά μαθαίνουν τους αριθμούς (συνήθως μέχρι το 20 )
να αριθμούν και να απαριθμούν να προσθέτουν και να αφαιρούν κυρίως εμπειρικά.
Επίσης, εξερευνούν τον κόσμο των γραμμάτων και αποκτούν μια πρώτη επαφή με την αλφαβήτα
και δειλά δειλά αρχίζουν να γράφουν λεξούλες και το όνομά τους όπως μπορούν και χωρίς πίεση.
Εξερευνούν το φυσικό κόσμο, τα ζώα,
επιχειρούν να μαγειρέψουν και ασχολούνται με δραστηριότητες που έχουν γι’ αυτά νόημα.
Χρειάζονται όμως και παιχνίδι γι΄ αυτό και παίζουν για κάποια
ώρα στην τάξη και αν ο καιρός το επιτρέπει και έξω στην αυλή.
Το να συμπληρώνουν φύλλα εργασίας δεν πρέπει να είναι η πρωτεύουσα δραστηριότητά τους.
Δεν υπάρχουν βιβλία, ούτε και αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα για το νηπιαγωγείο,
όπως στις υπόλοιπες βαθμίδες.
Αυτό κάνει τη δουλειά της νηπιαγωγού ακόμη πιο δύσκολη και πιο σύνθετη καθώς καλείται να φτιάχνει το πρόγραμμά της καθημερινά με βάση τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες των παιδιών στην τάξη της.
Οι νηπιαγωγοί δεν είναι κάποια κορίτσια που απλά αγαπούν τα παιδιά και βρέθηκαν σε μια τάξη για να υποκαταστήσουν την νταντά στο σπίτι… Έχουν σπουδάσει στο πανεπιστήμιο για τις βιολογικές ανάγκες,
την ψυχολογία και την ανάπτυξη των παιδιών σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία.
Έχουν σπουδάσει επίσης, τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν τα παιδιά σ΄ αυτήν την ηλικία και οφείλουν να εφαρμόζουν αυτά που έχουν διδαχθεί.
Το project και η Διαθεματική Προσέγγιση είναι δυο τρόποι με τους οποίους προσεγγίζουν τα θέματα στο νηπιαγωγείο.
Πολλές φορές χρειάζεται να μελετούν αρκετά προτού ξεκινήσουν να ασχολούνται με ένα θέμα με τα παιδιά.
Εκτός αυτού οφείλουν να είναι «ετοιμοπόλεμες» για κάθε «γιατί» που θα ακουστεί από τους λιλιπούτειους μαθητές τους. Οι νηπιαγωγοί δουλεύουν – εκ περιτροπής – ξεχωριστά με το κάθε παιδί,
με μικρές ομάδες και με ολόκληρη την τάξη.
Και πάνω απ’ όλα οι νηπιαγωγοί είναι υπεύθυνες για την ασφάλεια του κάθε παιδιού ξεχωριστά σε αίθουσες και αυλές,
που πολλές φορές είναι το λιγότερο ακατάλληλες και ίσως και επικίνδυνες για νηπιαγωγεία.
Αυτό λοιπόν είναι με πολύ απλά λόγια το νηπιαγωγείο…
Ένας χώρος που γίνεται πραγματική δουλειά με αγάπη και σεβασμό για το παιδί, για το κάθε παιδί και το δικό σας παιδί. Και εμείς οι νηπιαγωγοί κάνουμε ο ,τι πιστεύουμε καλύτερο για το κάθε παιδί και το δικό σας παιδί…