Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι μία ιδιαίτερη μέρα για τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Στο Νηπιαγωγείο μας τιμήσαμε την ημέρα αυτή επισημαίνοντας πόσο σημαντική είναι, αρχικά για τον χώρο της εκπαίδευσης και κατόπιν για όλους τους Έλληνες!!!
Σύμφωνα με τις επίσημες οδηγίες από παγκόσμιους ειδικούς οργανισμούς ένα παιδί θα πρέπει να εξασφαλίζει την ημέρα περίπου 60 λεπτά άσκησης. Η ένταση που συστήνεται είναι (τουλάχιστον) μέτρια, δηλαδή να προκαλεί μέτριου βαθμού λαχάνιασμα ή εφίδρωση, ενώ το είδος της άσκησης δεν έχει τόσο σημασία, αρκεί να συμβαδίζει με τις προτιμήσεις του παιδιού.
Αν και η συγκεκριμένη «ποσότητα» φυσικής δραστηριότητας έχει υπολογιστεί κυρίως με γνώμονα τη βελτιστοποίηση της σωματικής υγείας των παιδιών, τα οφέλη της άσκησης δεν περιορίζονται στη σωματική ανάπτυξη μόνο, αλλά περιλαμβάνουν ψυχικά και κοινωνικά οφέλη. Τα πολυδιάστατα οφέλη της άσκησης για τα παιδιά μπορεί να συνοψιστούν στα ακόλουθα σημεία:
Η άσκηση βοηθά τα παιδιά να αναπτύξουν ένα υγιές μυοσκελετικό σύστημα. Μέσω της άσκησης «δυναμώνουν» σημαντικά τα οστά, οι μυς και οι αρθρώσεις τους. Παράλληλα με την ενδυνάμωση του σκελετικού και του μυϊκού συστήματος, η άσκηση βοηθάει στην ενδυνάμωση και του καρδιαγγειακού συστήματος.
Επομένως, τα παιδιά που είναι σωματικά δραστήρια ακολουθούν και έναν συνολικότερα πιο υγιεινό τρόπο ζωής.
Στο νηπιαγωγείο μας μιλήσαμε για τα οφέλη της άσκησης, φτιάξαμε την πυραμίδα της άσκησης, παίξαμε πολλά κινητικά παιχνίδια χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά!!!
“Το πιο γλυκό ψωμί”
Κάποτε ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς, πολύ πλούσιος, που ό,τι επιθυμούσε η καρδιά του το ’χε. Όλα τα είχε, και τον έλεγαν ευτυχισμένο, ώσπου έπαθε μια παράξενη ανορεξιά και δεν είχε όρεξη να βάλει τίποτα στο στόμα του. Σιγά σιγά αδυνάτιζε, κι άρχισε να γίνεται γκρινιάρης και παράξενος. Πολλοί γιατροί πήγαιναν και τον έβλεπαν, μα τα γιατρικά τους τίποτα δεν μπορούσαν να του κάμουν. Η ανορεξιά του βασιλιά όλο και κρατούσε, κι εκείνος έρεβε μέρα με την ημέρα. Τίποτα δε λιμπιζόταν να φάει· ούτε «του πουλιού το γάλα», που λέει ο λόγος.
Ώσπου κάποια μέρα, έτυχε να περνάει από το παλάτι του ένας ασπρομάλλης γέροντας φτωχός, που ήτανε όμως σοφός κι ήξερε από γιατρικά. Του είπανε λοιπόν για το βασιλιά, κι ανέβηκε να τον δει. «Μήπως κουράζεσαι, βασιλιά μου;», τον ρώτησε. «Τι λες, γιατρέ μου», του λέει ο βασιλιάς. «Όλη μέρα ξαπλωμένος πάνω στο θρόνο μου, ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι δεν κουνώ». «Μήπως έχεις έγνοιες και σκοτούρες για το λαό σου;» «Όχι, κάθε άλλο. Εγώ ζω ξέγνοιαστος, και καρφάκι δε μου καίεται για κανέναν!» «Μήπως επιθύμησες ποτέ σου κάτι και δεν μπόρεσες να το ’χεις;» «Oύτε κι αυτό! Βασιλιάς είμαι, κι ό,τι γυρέψω, το βλέπω μπροστά μου!…».
Σκέφτηκε, σκέφτηκε λίγο ο γέροντας, ύστερα γυρίζει και λέει του βασιλιά: «Άκουσε, βασιλιά μου: Καθώς βλέπω, δεν έχεις τίποτα σοβαρό. Εκείνο που φταίει και δεν έχεις όρεξη να τρως, είναι το ψωμί που σου δίνουν στο παλάτι! Να διατάξεις να σου φέρουν να φας το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Αν μπορέσεις να το ’χεις αυτό, τότε θα γιατρευτείς!».
Από την ίδια μέρα ο βασιλιάς έδωσε διαταγή στους φουρναραίους του παλατιού να ζυμώσουν και να του ψήσουν «το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου!». Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά οι ψωμάδες σ’ όλο το βασίλειο, ποιος θα κάμει στο βασιλιά το πιο γλυκό ψωμί! Ζύμωσαν με ζάχαρη κι ανθόγαλα κάθε λογής ψωμιά και του τα ’φερναν στο παλάτι να τα δοκιμάσει. Μα κανένα απ’ όλα εκείνα τα ψωμιά δεν άνοιγε την όρεξη στο βασιλιά. Oύτε κι ήθελε να τα φάει. Το ’να του μύριζε, τ’ άλλο του βρομούσε. Ώσπου μια μέρα, έξω φρενών ο βασιλιάς, έστειλε ανθρώπους του να πάνε να βρούνε το γέροντα και να τον ξαναφέρουνε μπροστά του. Έτσι λοιπόν κι έγινε.
«Θα σε κρεμάσω, που με ξεγέλασες!», του φώναξε ο βασιλιάς μόλις τον είδε. «Γιατί, βασιλιά μου;», τον ρώτησε ο γέροντας. «Γιατί το γλυκό ψωμί, που είπες να μου φτιάξουνε να φάω, δε μου έκαμε τίποτα!» «Μπα;», έκαμε ο γέροντας. «Φαίνεται πως το ψωμί που σου ζύμωσαν, δεν ήταν τόσο γλυκό όσο έπρεπε!» O βασιλιάς ήταν πάλι έτοιμος ν’ αγριέψει, μα είδε το γέρο που κάτι συλλογιζότανε, και περίμενε.
«Άκουσε, βασιλιά μου», του λέει ο γέροντας ύστερ’ από λίγο. «Αν θέλεις να δοκιμάσεις στ’ αληθινά το ψωμί που θα σε γιατρέψει, πρέπει να ’ρθεις μαζί μου για τρεις μέρες μονάχα και να κάνεις ό,τι σου λέω. Αν δε γίνεις καλά, είσαι ελεύτερος να μου πάρεις το κεφάλι!»
Κι ο βασιλιάς, παιδί μου, θέλοντας και μη, δέχτηκε να πάει μαζί με τον παράξενο γέροντα, εκεί που του ’λεγε. Φόρεσε κι αυτός φτωχικά ρούχα, παλιοπάπουτσα, πήρε κι ένα μπαστούνι στα χέρια του κι έφυγε κρυφά από το παλάτι, μακριά, και πήγανε στον κάμπο, εκεί που καθόταν ο γέροντας, σε μια καλύβα, μέσα σ’ ένα χωράφι σπαρμένο.
Ξημερώνοντας, έδωκε ο γέροντας στο βασιλιά ένα δρεπάνι και του λέει: «Έλα να θερίσουμε!». Έπιασε ο βασιλιάς και θέριζε μες στο λιοπύρι ολάκερη μέρα. Έκαμε καμιά σαρανταριά δεμάτια στάχυα. Ήρθε το βράδυ, πέσανε ξεροί να κοιμηθούνε. Oύτε φαΐ όλη μέρα, ούτε τίποτα. Έμενε, βλέπεις, κι ο γέροντας νηστικός.
Την άλλη μέρα, πρωί πρωί, ξύπνησε ο γέροντας το βασιλιά και του λέει: «Σήκω τώρα, να πάρουμε όλ’ αυτά τα δεμάτια, να τα πάμε στ’ αλώνι να τ’ αλωνίσουμε!». Κουβάλησε στην πλάτη του ο βασιλιάς περσότερ’ από τα μισά, κι ύστερα όλη μέρα, γκαπ γκουπ, τα κοπάνιζε με το δάρτη, ώσπου κάμανε το στάρι σωρό, τ’ ανεμίσανε και το βάλανε στο σακί. Κι όλη μέρα την περάσανε πάλε έτσι, νηστικοί κι οι δυο τους, μόνο λίγο νερό ήπιανε από τη στέρνα, που ήτανε κοντά στην καλύβα. Πέσανε πάλι κουρασμένοι το βράδυ και κοιμηθήκανε.
Την τρίτη μέρα, το χάραμα, ο γέροντας σήκωσε το βασιλιά: «Ξύπνα», του λέει, «τώρα να πάμε το στάρι μας στο μύλο να τ’ αλέσουμε! Πάρ’ το εσύ στην πλάτη σου, γιατί εγώ δεν μπορώ, και πάμε εκεί στην κορφή του βουνού, που ’ναι ο μύλος». Τι να κάμει ο βασιλιάς, αφού έτσι ήτανε η συφωνία, φορτώνεται το σακί στην πλάτη, και κουρασμένος κι ελεεινός το κουβάλησε στην κορφή. Τώρα αρχίνησε και να πεινάει, μα δεν έλεγε ακόμα τίποτα.
Αλέσανε το στάρι τους, και για να μην τα πολυλογούμε, γυρίσανε κατά το μεσημέρι στην καλύβα, πάλι ο βασιλιάς φορτωμένος τ’ αλεύρι. «Έλα τώρα να ζυμώσουμε», του λέει ο γέρος. Ξεχώρισε ως δέκα λίτρες αλεύρι, το ’ριξε στη σκάφη κι έβαλε το βασιλιά να ζυμώνει. Ύστερα τον έστειλε στο λόγγο να κόψει ξύλα, κι αργά κατά το βράδυ βάλανε κι εκάψανε το φούρνο, για να ψήσουνε 3-4 καρβέλια. O βασιλιάς τώρα πεινούσε κι επερίμενε πότε να ψηθούν τα ψωμιά, για να φάει! Μα πιο πολύ τα λιμπιζόταν, όταν άρχισε να βγαίνει από το φούρνο η μυρωδιά τους. «Πεινάω πολύ», λέει του γέρου. «Περίμενε και θα φας!», του απάντησε κείνος.
Σε λίγο βγήκανε τα καρβέλια, αχνιστά και ροδοψημένα. Σαν πεινασμένος λύκος τότε ο βασιλιάς άρπαξε το καρβέλι, το έκοψε με τα χέρια του κι άρχισε να τρώει. Μα με την πρώτη μπουκιά που κατάπιε, το πρόσωπό του έγινε κόκκινο από χαρά και φώναξε: «Μάλιστα! Αυτό είναι το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου! Κι όμως ούτε μια κουταλιά ζάχαρη δεν έριξα στο ζυμάρι του!». Τότε ο γέροντας χαμογέλασε και του είπε: «Βασιλιά μου, πρέπει να ξέρεις πως η ζάχαρη του ψωμιού σου ήταν ο ιδρώτας που έχυσες για να το φτιάξεις. Τώρα είσ’ ελεύτερος να ξαναπάς στο παλάτι σου. Κοίτα μονάχα να δουλεύεις αποδώ κι εμπρός, και θα δεις πως η όρεξη δε θα σου λείψει».
O βασιλιάς ακολούθησε την ορμήνεια του γέροντα, κι όταν γύρισε στο παλάτι του, δούλευε κάθε μέρα για το λαό του, εκατέβαινε και στον κήπο του γι’ άλλες δουλειές, κι από τότε γιατρεύτηκε από την ανορεξιά κι έτρωε καλά, που μακάρι να τρώαμε κι εμείς έτσι!
Νεοελληνικά λαογραφικά κείμενα, επιμέλεια Δ. Λουκάτος, Βασική Βιβλιοθήκη, Ζαχαρόπουλος
Το λαϊκό αυτό παραμύθι παρακολουθήσαμε στο θέατρο “Ιάκωβος Καμπανέλης”, από το θίασο της Βίκυς Πάνου σε μουσική της Μάρως Θεοδωράκη.
Η ιστορία μας είναι γεμάτη από δύσκολες στιγμές. Ένα χαρακτηριστικό του
λαού μας, είναι να αφιερώνουμε τις μεγάλες νίκες στην Παναγία. Έτσι λοιπόν και η
28 η Οκτωβρίου, μέρα γιορτής του ΟΧΙ αφιερώθηκε στην παναγία- αγία Σκέπη που
καλύπτει με την σκέπη της όχι μόνο τη μικρή Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Με πολλή περηφάνια θυμόμαστε την ηρωική απάντηση που δώσαμε στους
Ιταλούς όταν τα μεσάνυχτα, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, ήρθαν να ζητήσουν την
Πατρίδα μας.
ΟΧΙ είπαν οι μεγάλοι , ΟΧΙ και τα μικρά ελληνόπουλα, ΟΧΙ ποτέ δεν θα
δώσουμε την όμορφη πατρίδα μας.
Έτσι, άρχισε σκληρός ο πόλεμος επάνω στα βουνά της Πίνδου και της
Αλβανίας. Σαν λιοντάρια πολεμούσαν οι στρατιώτες μας και νικούσαν παντού τους
Ιταλούς. Μα και οι γυναίκες και τα παιδιά κουβαλούσαν πολεμοφόδια κι έπλεκαν
μάλλινα για το στρατό. Η λέξη «ΑΕΡΑ» αντηχούσε παντού. 40 εκατομμύρια εκείνοι
και μια χούφτα εμείς. Όμως ο αγώνας ήταν δίκαιος κι αυτό μας έδινε δύναμη και
θάρρος. Όλος ο κόσμος θαύμασε την παλικαριά των Ελλήνων.
Δυστυχώς, ό,τι δεν πέτυχαν οι Ιταλοί το κατάφεραν οι Γερμανοί, οι οποίοι
χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να υποτάξουν τον ελληνικό λαό. Οι οργανώσεις της
Εθνικής αντίστασης απλώθηκαν σε πόλεις και χωριά. Οι δυνάμεις του σκότους όπως
εκφράστηκαν εκείνα τα μαύρα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου μέσα από την
φασιστική και ναζιστική διαστροφή των Μουσολίνι και Χίτλερ και που σκόρπισαν
πάνω από την Ευρώπη ένα σκοτάδι φόβου, βίας, αυταρχισμού και κάθε είδους
ανθρώπινης κτηνωδίας δεν νίκησαν.
Γιατί οι στρατιώτες μας πολέμησαν πέρα από τα σύνορα της Πατρίδας, σε τόπους που
οι άνθρωποι μιλάνε μια γλώσσα εντελώς άγνωστη μόνο για τη σημαία, το ιερό
σύμβολο που γεννά μέσα μας τα πιο ευγενικά αισθήματα: της αφοσιώσεως στην
Πατρίδα και της αυτοθυσίας για το μεγαλείο της. Οι Έλληνες σχεδιάσαμε τη
γαλανόλευκη με έναν σταυρό και τον τοποθετήσαμε σε κεφαλή γωνία ως έναν άλλο
ακρογωνιαίο λίθο.
Στις ατέλειωτες μέρες τις γεμάτες κούραση και αγωνία, μόνη ελπίδα και παρηγοριά η
κυανόλευκη που κυματίζει. Μέσα στη φωτιά της μάχης αυτό το μισοσχισμένο
κομμάτι, κλείνει μέσα στις πτυχές του, μια ολόκληρη ζωή.
Η σημαία αντιπροσωπεύει ότι πιο ιερό έχει ο καθένας μας στον κόσμο. Τον τόπο που
γεννηθήκαμε, που μεγαλώσαμε, τα πρώτα μας δάκρυα, τις ελπίδες μας, τα όνειρα
μας, τις αναμνήσεις μας. Όλα όσα κλείνει η μικρή μαγική λέξη «Πατρίδα».
Η ψυχή των Ελλήνων η οποία είναι βαθιά και άρρηκτα συνδεδεμένη με την λέξη
Πατρίδα, πάλεψε για τη σημαία, πάλεψε δηλαδή για το φως ενάντια στο σκοτάδι. Η
σημαία μας είναι βαπτισμένη με το γαλάζιο υπερβατικό χρώμα του ουρανού και της
θάλασσας, χρώμα πνευματικό, χρώμα λεπτό κι αιθέριο.
Γιατί είναι μέσα στη φύση μας να θυσιαζόμαστε γι’ αυτό το φως, το φως των πιο
αγνών ανθρώπινων αξιών, αυτών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του σεβασμού και
της ισότητας μεταξύ ανθρώπων και λαών.
Όλους αυτούς λοιπόν, που καθημερινά θυσιάζονται για να επικρατήσει το φως στην
ανθρωπότητα, τους τιμούμε τη σημερινή μέρα με τη συγκίνηση που τους αρμόζει.
Στο σχολείο μας τιμήσαμε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που αγωνίστηκαν με πάθος και θυσιάστηκαν προκειμένου να ελευθερώσουν την Ελλάδα, μιλήσαμε για το σύμβολο της πατρίδας μας, την ελληνική σημαία, μάθαμε ποιήματα και τραγούδια, κάναμε δραματοποιήσεις!!!
Στο Νηπιαγωγείο μας καλωσορίσαμε το φθινόπωρο με το δικό μας ιδιαίτερο τρόπο και πολλές δράσεις!!! Δημιουργήσαμε κολάζ, ατομικά και ομαδικά, εξερευνήσαμε και χορέψαμε σε φθινοπωρινούς ρυθμούς. Βασικό συστατικό των εργασιών μας ήταν τα φθινοπωρινά φύλλα ποικιλότροπες τεχνικές!!!
Στο νηπιαγωγείο μας γνωρίσαμε τα είδη των γραμμών και την γραφική τους αποτύπωση, αναπτύξαμε την αδρή και λεπτή κινητικότητα με διάφορα παιχνίδια, παίξαμε παιχνίδια με το όνομα μας!!!
Στο νηπιαγωγείο μας, η 10η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού 2023 υλοποιήθηκε την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023, στο πλαίσιο εναρμόνισής της με την Ευρωπαϊκή Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού με μοναδικό σύνθημα: «Η Κίνηση δίνει Ζωή». αθλητικές δράσεις/δραστηριότητες ή/και εκδηλώσεις, διεξάχθηκαν εντός του σχολικού χώρου, καθ΄ όλη τη διάρκεια του ωραρίου, προκειμένου να αναδειχθεί η θεμελιώδης σημασία της σωματικής άσκησης και του αθλητισμού για την υγεία και την ευημερία του ατόμου, έχοντας ως βασική επιδίωξη την αύξηση της φυσικής δραστηριότητας!!!
Η σχολική μας χρονιά ξεκινάει με τον αγιασμό τη Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου στις 9:30. Σας περιμένουμε όλους με πολλή χαρά!!!
Το νηπιαγωγείο μας έκλεισε αυτή την περιπετειώδη χρονιά δίνοντας στους μικρούς του μαθητές με πολλή χαρά τα ενθύμια τους!!!
