Στη μικρή γιορτούλα μας που έγινε την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου οι μαθητές και των δυο τμημάτων αφιέρωσαν ποιήματα στην Πατρίδα και στη Σημαία μας, τραγούδησαν την ειρήνη ενώνοντας τις φωνές τους ενάντια στον πόλεμο,
δραματοποίησαν σκηνές από το Έπος του ’40 , όπως το πώς είπαμε το ΟΧΙ στους Ιταλούς,
το παραμύθι της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη «Ασπρογάλανο Πανί»,
τη μητέρα που πλέκει στον γιο της «φανέλα θαλασσιά» και προσεύχεται στην Παναγιά να γυρίσουν όλα τα Ελληνόπουλα γρήγορα στο «σπίτι το ζεστό…»
παίρνοντας έτσι μια μικρή γεύση από τη ζωή στα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής τονίζοντας τη σημασία της ελευθερίας και της ειρήνης μεταξύ όλων των λαών της γης…
Το τραγούδι της μάνας:
Μονάκριβέ μου γιε,
Γεράνι μου κι ανθέ
Ασήμι και φεγγάρι
Ελλάδας αϊτέ.
Βοήθα Παναγιά μου
Και έχε τον καλά,
Στεφάνι νίκης δώστου
Πατρίδας λευτεριά!
Κουράγιο παλικάρι,
Παιδάκι μου μικρό,
Λίγο για να ‘ρθεις πάλι
Στο σπίτι το ζεστό.
Κουβάρι κουβαράκι,
Βελόνα βελονιά,
Σου πλέκω για στεφάνι
Φανέλα θαλασσιά.
Και κάλτσες ως τον γόνα
Και γκέτες πιο ζεστές,
Να μην κρυώνεις γιε μου,
Ελλάδας αϊτέ.
Το κρύο μη σε σκιάζει,
Τα χιόνια και οι βροντές.
Έχε και τον σταυρό σου
Να κάνεις προσευχές…
ΟΧΙ στον πόλεμο (τραγούδι):
ΟΧΙ στον πόλεμο φωνάζουν οι λαοί
Αφήστε μας ελεύθερους να ζήσουμε στη γη,
ΟΧΙ στον πόλεμο φωνάζουν τα παιδιά
Το μέλλον μας στα χέρια μας κρατάμε δυνατά,
ΟΧΙ στον πόλεμο
ΝΑΙ στην ειρήνη
Η σκέψη μας ελεύθερη το δρόμο να ανοίγει
ΟΧΙ στον πόλεμο
ΝΑΙ στην ειρήνη
Το σπίτι μας να βάψουμε στο χρώμα της ειρήνης.
ΟΧΙ στον πόλεμο φωνάζουν οι λαοί
Λιγάκι να ανασάνουμε ελεύθερη ζωή
ΟΧΙ στον πόλεμο φωνάζει κι η ζωή
Δικαίωμα στο όνειρο, αυτό μας οδηγεί
ΟΧΙ στον πόλεμο
ΝΑΙ στην ειρήνη
Η σκέψη μας ελεύθερη το δρόμο να ανοίγει
ΟΧΙ στον πόλεμο
ΝΑΙ στην ειρήνη
Το σπίτι μας να βάψουμε στο χρώμα της ειρήνης.
Τραγούδι:
Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη «Ασπρογάλανο Πανί»:
Μιλούσανε δυο νεράιδες.
-Τι σημαία να δώσουμε σ’ αυτή τη χώρα; είπαν και έδειξαν την Ελλάδα.
-Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.
-Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.
Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.
-Κυρά, κυρά αρχόντισσα,
κυρά μας παινεμένη,
Ελλάδα δοξασμένη,
Τι χρώμα θέλεις να ‘χει η σημαία σου;
-Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.
Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν με τη γη και τα βουνά.
-Κυρά, κυρά αρχόντισσα,
κυρά μας παινεμένη,
Ελλάδα δοξασμένη,
σκληρός ο τόπος.
Και η δουλειά σκληρή.
Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας.
Γι’ αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε τη σημαία μας.
Τα ‘γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι η Ελλάδα.
-Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ’ άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα.
Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ’ ασημένια λαχταριστά ψάρια.
-Κυρά, κυρά αρχόντισσα,
κυρά μας παινεμένη,
Ελλάδα δοξασμένη,
εμάς οι ψυχές μας είναι δοσμένες στο γαλανό νερό.
Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει στη σημαία μας.
Τα ‘γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το ‘δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.
-Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες.
Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ’ ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημά του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.
-Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.
Πρόσφατα σχόλια