Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση περί δικαιωμάτων ξεκίνησε κάποιες μέρες πριν, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. Είχαμε συζητήσει τότε τις ανάγκες των παιδιών και το δικαίωμά τους να ζητούν έναν καλύτερο κόσμο. Μέσα από την αγαπημένη τους πια «Τενεκεδούπολη», το πρόβλημα της Μηλίτσας, του Σαρδέλα και των άλλων της ηρώων, έγινε η αφορμή να κατανοήσουν ποιά είναι αυτά τα δικαιώματα και πώς μπορούν να τα υπερασπίζονται.
Έτσι , όταν σήμερα ξεκίνησε η σημερινή κουβέντα και τους αναφέρθηκε τι γιορτάζουμε, τα παιδιά ήταν εξοικειωμένα με τη λέξη «δικαιώματα». Και το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» βγήκε σχεδόν αυτόματα από το στόμα τους. Υπήρχε, λοιπόν, πρόσφορο έδαφος για τη σημερινή προσέγγιση.
Τι να φτιάξουμε για την ημέρα αυτή; Πώς εμείς φανταζόμαστε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε;
«Να πάμε να βρούμε τα παιδιά και να τους δώσουμε φαγητό και ότι δεν έχουν!», «και νερό!!», επέμενε ένα μικρό κοριτσάκι. «Και ρούχα και παπούτσια και παιχνίδια», «και αγάπη» και «φροντίδα» κ.α
Και πως θα πάμε; Πού να μπούμε για να χωρέσουμε όλοι;
Σκεφτήκαμε λοιπόν να φτιάξουμε ένα τρενάκι για να γυρίσουμε τον κόσμο και να προσφέρουμε αυτά που λείπουν στα παιδιά. Έτσι το νηπιαγωγείο φορτώθηκε μέσα στα βαγόνια (όλοι οι καλοί χωρούν!!) και ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι..
Και τί πήραν μαζί τους; «Πολλή- πολλή αγάπη, φροντίδα, χαρά, ευτυχία, μα και ήλιο, ζωή, τραγούδι, παιχνίδια…», ό, τι χρειάζεται για να κάνει ένα παιδί ευτυχισμένο. Οι εκφράσεις αβίαστες, ο λόγος ζωηρός.(ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ)
Όλες αυτές οι τρυφερές λέξεις των παιδιών ξεπετάχτηκαν από το στόμα τους τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίναμε να τις σημειώσουμε για να μην ξεχαστούν. Με τα χέρια απλωμένα ζητούσαν χαρτί για να γράψουν τη λέξη τους. Και δεν ήταν γι’ αυτά μια λέξη μόνο, αλλά είχε ιδιαίτερη βαρύτητα λόγω του νοήματος που της είχαν δώσει και του πόσο επιθυμούσαν να την κάνουν πραγματικότητα! Και η γραφή είχε αποκτήσει νόημα! (ΓΡΑΦΗ)
Κι αφού ζωγράφισαν και έκοψαν και κόλλησαν, το τρένο με τα υπερφορτωμένα βαγόνια δεν είχε ρόδες. Και τώρα, πόσες ρόδες θα βάλουμε; Σε κάθε βαγόνι θα κολλήσουμε από δύο (από την πλευρά που το βλέπουμε τουλάχιστον). Πόσα βαγόνια; Πόσες ρόδες; Από δύο το καθένα; (ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ)
Έτσι η αρίθμηση έγινε παιχνίδι και το γέλιο, ώσπου να μαντέψουν πόσα, πολύ. Πρόκληση τους φάνηκε να μετρούν τις ρόδες δύο δύο και αρκετοί ήταν αυτοί που τα κατάφεραν..
Το διασκέδασαν πολύ να ανεβαίνουν δύο δύο και να μπερδεύονται, ώσπου βρήκαμε το κόλπο ξεκινώντας από το δύο , ένα αριθμό να καταπίνουμε, έναν να λέμε. Και τα μαθηματικά είχαν βρει τη θέση τους στη δραστηριότητα χωρίς κόπο!
Αυτά προέκυψαν μέσα από την απόφαση να αποκαλύψουμε στα παιδιά την ύπαρξη της παγκόσμιας αυτής ημέρας, που τελικά εξελίχτηκε τόσο απλά , όμορφα, και δημιουργικά!