Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης, μάθαμε το σύμβολο του μεγαλύτερου και του μικρότερου με κροκοδειλάκια και επεξεργαστήκαμε ποσοτικές μαθηματικές σχέσεις.
Ποιο χαρτονόμισμα του ευρώ είναι μεγαλύτερο; Τα κροκοδειλάκια έχουν ανοιχτό το στόμα για να φάνε τον μεγαλύτερο αριθμό.
Στο πλαίσιο της 31ης Οκτωβρίου, ημέρα που στις χώρες του αγγλοσαξονικού κόσμου γιορτάζεται το Halloween, στο μάθημα των αγγλικών μιλήσαμε γι’αυτό και κάναμε ορισμένες δραστηριότητες.
Πιο συγκεκριμένα, μετατρέψαμε λευκά πλαστικά ποτηράκια σε “φαντασματάκια” ζωγραφίζοντας πάνω τους με μαύρο μαρκαδόρο. Έπειτα στήσαμε τα ποτηράκια με τέτοιο τρόπο ώστε να παίξουμε bowling. Στόχος των παιδιών ήταν να ρίξουν όσα περισσότερα “φαντασματάκια” μπορούσαν, μετρώντας ταυτόχρονα στα αγγλικά τον αριθμό των ποτηριών που έπεφταν.
Μία εξαιρετική δράση στο πλαίσιο της αγωγής υγείας πραγματοποιήθηκε σήμερα στο σχολείο μας.
Πώς φροντίζουμε μια γρατζουνιά; Ένα καρούμπαλο; Ένα κάψιμο; Τι κάνουμε αν ανοίξει η μύτη μας;
Ένα βιωματικό σεμινάριο με δραματοποίηση από την έμπειρη διασώστρια κ. Ειρήνη μεταμόρφωσε τους μαθητές και τις μαθήτριές μας σε διασώστες. Τα παιδιά, φόρεσαν το γιλέκο του διασώστη, έμαθαν πρώτες βοήθειες και το νούμερο που πρέπει να καλέσουν για έκτακτες ανάγκες που χρειάζονται πυροσβεστικό, ασθενοφόρο ή αστυνομία.
Την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2024 γιορτάσαμε την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε μια όμορφη ανοιχτή γιορτή.
Μαθήτριες και μαθητές απήγγειλαν τα ποιήματά τους, τραγούδησαν, στάθηκαν προσοχή στον Εθνικό μας Ύμνο και τήρησαν ενός λεπτού σιγή και κατέθεσαν στεφάνι στη μνήμη των ηρώων που θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας.
Το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για να διαμορφώσουμε το παρόν και το μέλλον σε νέα θεμέλια, απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και φανατισμούς, με αποδοχή, συνεργασία και αλληλεγγύη.
Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά και στην τάξη μας αποφασίσαμε να το καλωσορίσουμε με έναν ξεχωριστό τρόπο: φτιάχνοντας τα δικά μας ατομικά φθινοπωρινά τοπία!
Ξεκινήσαμε την περιπέτειά μας με μια εικαστική εξερεύνηση. Αφορμή για την δημιουργία ατομικής κατασκευής, ήταν εικόνες από πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν φθινοπωρινά τοπία και τα οποία έφεραν τα παιδιά στην τάξη. Παρατηρήσαμε τα χρώματα, τις λεπτομέρειες της φύσης, τα σύννεφα στον ουρανό, τα δέντρα που χάνουν τα φύλλα τους, και συζητήσαμε πώς κάθε καλλιτέχνης αποτύπωσε τη μοναδική ατμόσφαιρα της εποχής.
Στη συνέχεια, εμπνευσμένα από τα έργα τέχνης, τα παιδιά δημιούργησαν το δικό τους τοπίο. Για την δημιουργία της ατομικής κατασκευής τα παιδιά χρησιμοποίησαν φθινοπωρινά χρώματα της επιλογής τους για να φτιάξουν το φόντο. Στη συνέχεια, έκοψαν κορμούς σε λωρίδες, σχεδίασαν και έκοψαν κύκλους, με σκοπό να δημιουργήσουν φθινοπωρινά δεντράκια, τα οποία κόλλησαν στο φόντο τους. Τα έργα των παιδιών τοποθετήθηκαν στην τάξη και παρατηρήθηκε οτι τους άρεσε να περνούν και να παρατηρούν τόσο τα δικά τους όσο και των άλλων.
Τα φθινοπωρινά μας τοπία στολίζουν τώρα την τάξη μας και μας θυμίζουν πως κάθε εποχή έχει τη δική της ομορφιά — αρκεί να τη δούμε με ανοιχτά μάτια και καρδιά!
Ένα φθινοπωρινό φύλλο που έφερε ένα παιδί στη τάξη, ήταν η αφορμή για να μιλήσουμε για το φθινόπωρο και να το εξερευνήσαμε μέσα από δημιουργικές δραστηριότητες. Παρατηρήσαμε τα χρώματα και τις αλλαγές της φύσης ενώ τα παιδιά δημιούργησαν το δικό τους ομαδικό φθινοπωρινό τοπίο.
Αρχικά, καταγράψαμε στον πίνακα αναφοράς τι ξέρω, τι θέλω να μάθω, τι έμαθα και πως το έμαθα, με σκοπό να τον εμπλουτίσουμε κατά τη διάρκεια του μήνα. Αφού έγιναν διάφορες συζητήσεις αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα φθινοπωρινό τοπίο για να στολίσουμε την τάξη μας.
Για την δημιουργία του ομαδικού πίνακα χρησιμοποιήσαμε φθινοπωρινά χρώματα, (κόκκινο, κίτρινο, καφέ, πορτοκαλί) και ζωγραφίσαμε με σφουγγαράκια το φόντο. Έπειτα, τα παιδιά έκοψαν δέντρα, τα ζωγράφισαν και τα κόλλησαν στο φόντο φτιάχνοντας το δικό τους ομαδικό φθινοπωρινό δάσος το οποίο τοποθετήσαμε στην τάξη μας. Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα καλλιεργήσαμε τη φαντασία, την παρατηρητικότητα και τη λεπτή κινητικότητα.
Με μια ξεχωριστή διδακτική παρέμβαση, οι μαθητές του σχολείου μας, είδαν να ξεπροβάλει η ιστορία της χώρας μας.
Τα παιδιά προσπάθησαν να μαντέψουν το περιεχόμενο της βαλίτσας. Ένας ένας ερχόταν κι επεξεργαζόταν τα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα. Ένα ζευγάρι κάλτσες, ένα κασκόλ, παλιές φωτογραφίες, η ελληνική σημαία, ένα γράμμα από τη μητέρα, ένα στρατιωτικό πανωφόρι και μια εικόνα της Παναγίας. Ποια είναι η ιστορία του κάθε αντικειμένου; Για ποιους λόγους είχε το κάθε αντικείμενο μέσα αυτή η βαλίτσα; Πώς έφτασε στα χέρια μας; Τι απέγινε αυτός ο στρατιώτης;
Το 1ο τμήμα του 6ου Νηπιαγωγείου, ολοκλήρωσε το Εργαστήριο Δεξιοτήτων : η Συνεργασία στο Νηπιαγωγείο.
Η συνεργασία αποτελεί πεμπτουσία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Στο νηπιαγωγείο, το παιδί με τον ενεργό του ρόλο τροποποιεί τις αλληλεπιδράσεις του με πρόσωπα και αντικείμενα του περιβάλλοντός και τις μετασχηματίζει από μονοκατευθυντικές σε αμοιβαίες, επενδύοντας σε θετικές και υποστηρικτικές σχέσεις και συνεργασία.
Η έννοια της συνεργασίας αποτελεί βασική ικανότητα της εργαλειοθήκης μάθησης και θεμέλιο λίθο για την ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων. Μέσω της συνεργασίας, τα παιδιά υπερβαίνουν τα ατομικά όρια της δράσης και αναπτύσσουν τη μάθηση σε ανώτερα επίπεδα μέσα από τη συλλογικότητα και τη δυναμική διαμεσολάβηση της ομάδας. Βέβαια, απαιτεί χρόνο και συστηματική καλλιέργεια. Η συνεργασία λαμβάνει μέρος μέσα από έναν συνδυασμό γνώσεων, δεξιοτήτων και στάσεων : από τον ορισμό πλαισίου κοινά αποδεκτών κανόνων συνεργασίας, στην εποικοδομητική συμμετοχή για την κοινή λήψη αποφάσεων και στην ανάληψη ευθύνης και τη διάθεση συναίνεσης και αμοιβαίου σεβασμού.
Σκοπός του προγράμματος είναι η προώθηση της συνεργασίας στο νηπιαγωγείο. Στόχοι είναι τα νήπια να συνεργαστούν σε διάφορες δραστηριότητες είτε σε ζευγάρια είτε σε μικρές ομάδες.
Πραγματοποιήθηκαν συνολικά 7 εργαστήρια με δραστηριότητες που περιλάμβαναν τεχνικές θεάτρου, δραματοποίησης, βιβλία, φύλλα εργασίας, κατασκευές. Τα παιδιά συνεργάστηκαν σε ζευγάρια και σε μικρές ομάδες. Μεταξύ άλλων: (περισσότερα…)
Οι πρώτες μέρες στο σχολείο είναι γεμάτες νέες εικόνες, ήχους, συναισθήματα και εμπειρίες. Με αφορμή λοιπόν, την προσαρμογή των παιδιών στο σχολικό περιβάλλον, διαβάσαμε την ιστορία «Το φιλάκι στο χέρι» της Audrey Penn. Η ιστορία μιλάει για τον Τσέστερ ένα μικρό ρακούν, που δεν ήθελε να πάει σχολείο και η μαμά του κάθε πρωί του έδινε ένα φιλάκι στο χέρι για να την αισθάνεται πάντα μαζί του.
Στην τάξη λοιπόν, διαβάσαμε την ιστορία, μιλήσαμε για το πως αισθάνονται τα παιδιά όταν φεύγουν για το σχολείο, για τις ανησυχίες τους αλλά και τι θα ήθελαν να πουν στην μαμά τους. Τέλος φτιάξαμε κι εμείς το δικό μας φιλάκι στο χέρι.
Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα, ενισχύσαμε την αυτογνωσία, την αίσθηση του ανήκειν και τη μεταξύ μας γνωριμία — γιατί το σχολείο είναι πρώτα απ’ όλα μια κοινότητα που χτίζεται με αποδοχή, φροντίδα και χαμόγελα.
