Το ιστολόγιο του 6ου Λυκείου Καλλιθέας

Η 21η Μαρτίου ήταν και μέρα ενάντια στο ρατσισμό. Με τα θεωρητικά τμήματα της β΄λυκείου έχουμε εδώ και λίγες μέρες ξεκινήσει, με αφορμή τους ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας, κάποιες κουβέντες για την ταυτότητα και την ετερότητα, για τους ( εκάστοτε ) ξένους. Το θέμα θα τραβήξει αρκετά. Θα ζητήσουμε και τη συνδρομή της τέχνης: Είπαμε 1) να παρακολουθήσουμε ένα κινηματογραφικό έργο ( Τη “διόρθωση” ), να διαβάσουμε και να συζητήσουμε ένα βιβλίο ( Γκ. Καπλάνι ” Μικρό ημερολόγιο συνόρων “) και 3) να δούμε τη θεατρική παράσταση ” Ένας στους δέκα “.

Γι’ αυτό το τελευταίο και το σημερινό μας post. Μια μικρή ενημέρωση για το έργο και μια πρόσκληση για να το παρακολουθήσουμε μαζί, την Κυριακή, 6 Απριλίου.

Για το έργο, λοιπόν:

” Τέσσερα χρόνια μετά τους Εμιγκρέδες, το Θέατρο του Νέου Κόσμου-Δώμα επανέρχεται στο θέμα της μετανάστευσης, δίνοντας βήμα στη δεύτερη γενιά μεταναστών. Σε δικές τους εμπειρίες βασίζεται η παράσταση Ένας στους δέκα, που επιλέξαμε να είναι η εναρκτήρια της φετινής σεζόν, που συμπίπτει με τα δεκάχρονα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου-Δώμα.
Τρεις νέοι ηθοποιοί, παιδιά μεταναστών, σ? ένα βαλκανικό παιχνίδι με τις ενοχές, την πραγματικότητα και την ελπίδα, στο δύσκολο δρόμο που οδηγεί από ένα ονειρικό αλλού και κάποτε, σε ένα οικείο εδώ και τώρα. Τρεις νέοι ηθοποιοί, μετανάστες δεύτερης γενιάς, μιλούν για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο για τις προσωπικές τους εμπειρίες, σχολιάζοντας με ευαισθησία και χιούμορ την προσπάθειά τους να επιβιώσουν σ? έναν τόπο που οι υπόλοιποι ονομάζουμε πατρίδα.
Στην Ελλάδα, το δέκα τοις εκατό του πληθυσμού αποτελείται από μετανάστες. Αντιμέτωποι με μύρια όσα προβλήματα, ανδρώνονται πια ανάμεσά μας οι μετανάστες δεύτερης γενιάς. Θα υιοθετήσουμε μια πολιτική που θα τους ενσωματώσει ή θα τους απομονώσει;
Δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε. Ένας στους δέκα δίπλα μας είναι μετανάστης. “
Παίζουν οι ηθοποιοίΔαβίδ Μαλτέζε, Κρις Ραντάνοφ, Ένκελεντ Φεζολλάρι Διαμόρφωση κειμένου – Σκηνοθεσία: Λαέρτης Βασιλείου

Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι την Πέμπτη, 27 Μαρτίου, ώστε να προλάβουμε να κάνουμε κράτηση.

( την εικόνα την πήραμε από το anagennimeni.wordpress.com )

Ήταν ωραία η μέρα σήμερα στο σχολείο. Μουντό πρωινό, μέσα ολοζώντανο, πάντως. Στην αίθουσα υποδοχής δέσποζε η προβολή στον τοίχο, περίπου 2,5Χ3,5. Ποιήματα διαβασμένα από τους ίδιους τους ποιητές, τραγούδια , αποσπάσματα από το λόγο του Σεφέρη στη Στοκχόλμη, από συναυλίες του Θεοδωράκη, από ντοκιμαντέρ για το Ρίτσο, Εγγονόπουλος, Δημουλά, ποιητικός λόγος που κατακλύζει την πρωινή διάθεση των μαθητών που αρχίζουν να φτάνουν. Στα ταμπλό έχουν αναρτηθεί αφίσες μικρές και μεγάλες, ποιήματα.

Σε δυο μεγάλες επιφάνειες απλωμένο άσπρο χαρτί, δίπλα μαρκαδόροι, ” γράψτε μας λίγους στίχους”, τα παιδιά ανταποκρίνονται, λίγο αργότερα οι επιφάνειες είναι γεμάτες τρυφερές φράσεις ή και καυστικές αντιδράσεις, στις τάξεις, κάθε παιδί βρίσκει σε ένα χρωματιστό χαρτί κάποιο ποίημα, χαρά, διαμαρτυρίες, ” αυτά είναι ίδια “, “αυτό δε μ’ αρέσει, δώστε μου του Καβάφη..”, ” ποιο είναι αυτό, κύριε, που λέει στο τέλος ‘μια λέξη γυμνή:ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α;’ ” και λοιπά. Έξω έχει αρχίσει η βροχή. Μέσα, η αίθουσα υποδοχής έχει γίνει κινηματογράφος ορθίων. Στη βιβλιοθήκη η Έφη μου ζητάει Καβάφη κι ένα αγόρι της Β΄ Αναγνωστάκη. Κάνω μάθημα στην κατεύθυνση και βλέπω κάποια να ρίχνει κλεφτές ματιές σε μια πορτοκαλί φωτοτυπία. Ξέρω πως είναι το Μονόγραμμα του Ελύτη.

Όλα αυτά χωρίς να χαθεί λεπτό μάθημα, χωρίς να πειραχθεί καθόλου το πρόγραμμα. Κι όμως. Ήταν αλλιώτικα ζωντανό σήμερα το σχολείο.

Θέλω να ευχαριστήσω – κι αν δεν το κάνω θα σκάσω! – τη συνάδελφο που είχε την ιδέα της προβολής και που ήρθε από τα χαράματα για να την ετοιμάσουμε. ( ” Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περσότερα” !! )

Αύριο, μεθαύριο, λεω όσο θάναι καιρός,
ν΄ ανεβώ να φυτέψω στο λόφο μου εκείνα τα δένδρα
να με αντιπροσωπέψουν στον τομέα της δημιουργίας. Τόσον
Ήλιο πολύ θησαύρισα και στο τέλος δεν μπόρεσα
μέσα σε λέξεις να τον κλείσω τον αιώνιο,
να φτιάξω ένα περιδέραιο ολόλαμπρο για τις ψυχές.
Μα αυτά τα δένδρα συμμετέχοντας στο μέγα έργο,
κινούμενα μες στο κινούμενο σύμπαν σαν συνειδήσεις,
σ΄ ένα άλλο θαύμα μεταβάλλοντας τον ήλιο που μου διέφυγε,
θα μου ευκολύνουνε τη διέλευση από τους κριτές.

(Τα φαντάζομαι κιόλας, δυνατά, αιωνόβια,
φορτωμένα ως τα κούτσουρα με άνθη να σαλεύουν προς όλες
τις διευθύνσεις, προτείνοντας, με ψίθυρους αγάπης,
τους καρπούς της ψυχής τους).

Αύριο, μεθαύριο, λεω, όσο θάναι καιρός,
ν΄ αντικατασταθώ φυτεύοντας εκείνα τα δένδρα.

Ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου
Από τη συλλογή
ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ

Συμπαντικό τζακ-ποτ
του Πωλ Ντέιβις
μτφ. Γιώργος Χρηστίδης
(τίτλος πρωτοτύπου: Cosmic Jackpot)

Για αιώνες οι άνθρωποι στέκονταν με θαυμασμό μπροστά στο μεγαλείο του σύμπαντος και αναρρωτιόνταν: Γιατί είμαστε εδώ; Μέχρι πρόσφατα, η απάντηση ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ιερέων και των φιλοσόφων. Σήμερα όμως, οι επιστήμονες έχουν αρχίσει να εισέρχονται κι εκείνοι στα «χωράφια» του μακραίωνου ερωτήματος της ύπαρξης, προσφέροντας αναπάντεχες και, πολύ συχνά, επίμαχες ιδέες.
Στο νέο του βιβλίο, ο φυσικός Πωλ Ντέιβις μας δείχνει με ποιο τρόπο πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις αποκαλύπτουν ένα πολύ παράξενο γεγονός: Ότι πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά του σύμπαντος ? από την ταχύτητα του φωτός έως το ταπεινό άτομο του άνθρακα ? φαίνονται να είναι «κομμένα και ραμένα» ώστε να παράξουν ζωή. Μια ριζοσπαστική νέα θεωρία εξηγεί το γεγονός αυτό ισχυριζόμενη ότι το σύμπαν μας είναι ένα από άπειρα άλλα σύμπαντα, όπου το καθένα είναι και κάπως διαφορετικό. Δηλαδή, το σύμπαν μας είναι «βιοφιλές» από ατύχημα ? κυριολεκτικά μας έτυχε να κερδίσουμε το Συμπαντικό τζακ-ποτ!
Αν και αυτή η θεωρία των πολυσυμπάντων είναι αρκετά θελκτική, έχει παράδοξες προεκτάσεις που ποικίλουν από άπειρα αντίγραφα του εαυτού μας μέχρι εξομοιώσεις συμπάντων όπως στην ταινία Matrix. Ο Ντέιβις πιστεύει ότι υπάρχει μια πιο ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα της ύπαρξης: οι παρατηρήσεις που κάνουμε σήμερα θα μπορούσαν να διαμορφώσουν τη φύση της πραγματικότητας του απώτερου παρελθόντος. Αν αυτό αληθεύει, τότε η ζωή και, τελικά, η συνείδηση δεν είναι απλώς συμπωματικά υποπροϊόντα της φύσης, αλλά κεντρικοί παίκτες στη δημιουργία του σύμπαντος.
Κάνοντας εξαιρετικά κατανοητές σε όλους τις νέες ιδέες της φυσικής, όπως η σκοτεινή ενέργεια και η σκοτεινή ύλη, η θεωρία Μ ή το πολυσύμπαν, ο Ντέιβις μας παρακινεί να σκεφτούμε το σύμπαν όπου ζούμε με έναν νέο και συναρπαστικό τρόπο.

Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια και ευχαριστίες στο Διονύση για την ανελλιπή παρουσία του στο μπλογκ του σχολείου.Έχει διάθεση ,χιούμορ ,ευγένεια και πρωτοτυπία.Πάντα τέτοια και καλλίτερα όπως εσύ ξέρεις Νιόνιο.Σου αφιερώνω τη φωτογραφία που δείχνει τη Ζάκυνθο με την οποία είσαι παθιασμένος,και όπως σου έχω πει τη έχω φιάξει σε ηλικία 11 χρονών,μαθητής 5ης τάξης του 3ου Δημοτικού Σχολείου της Τρίπολης.Για την ιστορία επιβλέπων Δασκαλος ήταν ο αείμνηστος Νίκος Τζιρίτης.

Πάνω στο στίχο που θα γράψω ακροβατώ
Πάνω στο στίχο που ‘χω γράψει ισορροπώ
Ένα κλαδί γερό είναι το ποίημα
Που δένω πότε – πότε εκεί την κούνια μου
Να αιωρούμαι πάνω από το μαύρο
Αντώνης Φωστιέρης

Ελπίζουμε να ξεχαστείτε και να πάρετε λίγα κομμάτια ποίησης σπίτι!

Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, τα έλαβε από τον πατέρα του, ο οποίος δίδασκε σε διάφορες ακαδημαϊκές σχολές τεχνών της Βαρκελώνης, όπου σπούδασε και ο Πάμπλο περνώντας επιτυχώς τις εισαγωγικές εξετάσεις.
Το φθινόπωρο του 1897, έφυγε για την Μαδρίτη και έγινε δεκτός στην Βασιλική Ακαδημία του Σαν Φερνάντο. Βρίσκοντας όμως τη διδασκαλία εκεί χωρίς κανένα νόημα, περνούσε όλο και περισσότερο τον καιρό του αποτυπώνοντας τη ζωή γύρω του, στα καφενεία, στους δρόμους, και στο Νουσείο Πράδο, όπου ανακάλυψε την ισπανική ζωγραφική. Έγραψε: «Το Μουσείο Ζωγραφικής είναι πολύ ωραίο. Ο Βελάσκεθ πρώτης κατηγορίας, ο Ελ Γκρέκο έχει ζωγραφίσει μερικά υπέροχα κεφάλια, ο Μουρίλο δεν με πείθει σε όλα τα έργα του». Τα έργα αυτών και άλλων καλλιτεχνών, όπως του Γκόγια, θα αιχμαλωτίσουν τη φαντασία του Πικάσο σε διάφορες περιόδους της μακρόχρονης σταδιοδρομίας του.
Ο Πικάσο αρρώστησε την άνοιξη του 1989 και πέρασε την υπόλοιπη χρονιά αναρρώνοντας στο κατελανικό χωριό Όρτα νε Έμπρο με συντροφιά το φίλο του από τη Βαρκελώνη Μανουέλ Παλάρες. Όταν ο Πικάσο επέστρεψε στη Βαρκελώνη στις αρχές του 1899, ήταν άλλος άνθρωπος, είχε παχύνει, είχε μάθει να ζει μόνος του στην ύπαιθρο, μιλούσε Καταλανικά, και το σπουδαιότερο, είχε πάρει την απόφαση να διακόψει την καλλιτεχνική του εκπαίδευση σε σχολές ζωγραφικής και να αγνοήσει τα σχέδια της οικογένειάς του για το μέλλον του. Άρχισε ακόμη να δείχνει σαφή προτίμηση στο επίθετο της μητέρας του και υπέγραφε πιο συχνά τα έργα του ως Π. Ρ. Πικάσο (από τα τέλη του 1901 εγκατέλειψε εντελώς το επίθετο Ρουίθ).
Στη Βαρκελώνη ο Πικάσο κινούταν μέσα σε ένα κύκλο Καταλανών καλλιτεχνών και συγγραφέων, που το ενδιαφέρον τους ήταν στραμμένο στο Παρίσι. Ήταν οι φίλοι του που σύχναζαν στο καφενείο «Οι Τέσσερις Γάτοι» (κατά τον Μαύρο Γάτο του Παρισιού), στο οποίο ο Πικάσο πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στη Βαρκελώνη τον Φεβρουάριο του 1900?.. (συνεχίζεται)

« πιο πρόσφατα άρθρα — παλιότερα άρθρα »