Συζητώντας για ρατσισμό. 28 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Θέματα - ρατσισμός| Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός της « απ? την άλλη πλευρά » αφήγησης, γεγονός που βοηθάει τον αυτόχθονα αναγνώστη να προσεγγίσει προσεκτικότερα το θέμα, να αισθανθεί τον καινούργιο του γείτονα, να καταλάβει και να μοιραστεί κάτι από την περιπέτειά του.
Βιβλίο που δίνει αφορμές να επανεξεταστούν απόψεις, να επανατοποθετηθούν προβλήματα, να συζητηθούν θέματα που πολύ έχουν κακοποιηθεί από την προχειρολογία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και από τις επικρατούσες στερεότυπες κοινωνικές αντιλήψεις. Βιβλίο που βοηθάει πολύ να αντιμετωπιστεί η ξενοφοβία του κοινωνικού σώματος.
Σας αντιγράφουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Γιατί μας τα αφηγείσαι όλα αυτά;
” Εσείς μπορεί να τον ρωτήσετε: Γιατί μας τα αφηγείσαι όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι, αν είσαι μετανάστης, της πρώτης γενιάς ειδικά, η πρώτη επιλογή είναι η σιωπή. Μέσα στο μετανάστη κατοικούν ο φόβος, η επιφυλακτικότητα, η βία της πρώτης επαφής με την άγνωστη χώρα, το αίσθημα του απρόσκλητου, η μνησικακία, η νοσταλγία της πατρίδας και η απάρνησή της ταυτόχρονα, η ενοχή και η οργή? Ο μετανάστης είναι ένα μπερδεμένο πλάσμα, πολύ ανασφαλής, και γι’ αυτό φοβάται την εξομολόγηση. Αρκεί ένα νεύμα από την άλλη πλευρά, ένα νεύμα άρνησης ή αδιαφορίας του τύπου ” και τι με νοιάζει εμένα, ρε φίλε, από πού έρχεσαι και τι έχεις περάσει εσύ; ” και ο μετανάστης νιώθει γελοίος, απροστάτευτος, παραμορφωμένος?Γι’ αυτό προτιμά να μη ρισκάρει. Καταναλώνει στη μοναξιά τις εμπειρίες του και σιγά σιγά πείθεται πως η μαρτυρία του δεν ενδιαφέρει κανέναν. Σε τελευταία ανάλυση, σκέφτεται, εγώ δε φτιάχτηκα για να πω ιστορίες, αλλά για να παλέψω σα σκυλί για την επιβίωση. Οι άλλοι, σκέφτεται, όχι μόνο δεν μπορούν να τον κατανοήσουν, αλλά, προπάντων, δε θέλουν να τον κατανοήσουν?
Η δεύτερη επιλογή είναι εκείνη του ρίσκου, της απογύμνωσης, της εξομολόγησης. Ν’ αφηγείται τη ζωή του, την επώδυνη και αντιφατική διαδρομή ενός μετοίκου. Προπαντός, επειδή νιώθει πως, εάν μείνουν μέσα του όλα αυτά, κινδυνεύει να γίνει νευρωτικός και μνησίκακος? Το μέγιστο που μπορεί να προσδοκά τότε είναι να τον κατανοήσουν:αυτόν και, μέσω αυτού, όλους εκείνους που δεν μπορούν, δεν ξέρουν, δεν τολμούν ή απλώς δεν έχουν χρόνο να αφηγούνται και θάβουν τις αφηγήσεις μέσα τους. Γιατί δεν μπορείς να κατανοήσεις έναν μετανάστη, εάν δεν ακούσεις πρώτα τη μαρτυρία του?”
(σελ. 13)
Πώς σας φαίνεται;
Ένα νέο βιβλίο για το Άπειρο 11 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Θέματα - Μαθηματικά-Φιλοσοφία| Παρουσίαση βιβλίου| Το σχολείο μας - βιβλιοθήκη361 σχόλια
Να και μερικές κριτικές
9 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Παρουσίαση βιβλίου| Το σχολείο μας - βιβλιοθήκη361 σχόλια
Στη βιβλιοθήκη του σχολείου έχουμε ένα νέο
βιβλίο .
Ο τίτλος του βιβλίου είναι
« Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης »
και συγγραφέας ο Luis Sep?delva .
Το έχει μεταφράσει ο Αχλλέας Κυριακίδης .
Εκδόσεις OPERA
από τον Κώστα Κατσουλάρη στην εφημερίδα
TO BHMA της Κυριακής 14 Μαρτίου 1999
Η φωνή της φύσης
Κινούμενος συνεχώς ανάμεσα στη Λατινική
Αμερική και στον ευρωπαϊκό πολιτισμό ο
«΄Ενας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης » ,
Από μία συνέντευξη του συγγραφέα στον
?????????????????????.
΄Εχετε γυρίσει μία φορά τουλάχιστον τον
« Όχι , υπάρχουν ακόμη πολλά μέρη όπου δεν
Διαφέρει ο άνθρωπος από μέρος σε μέρος ;
« Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι σε όλα
Όπως ;
« Σε όλα τα μέρη τα πάθη είναι τα ίδια . Σε όλα
ή εφαρμόζονται με διαφορετικούς τρόπους ,
????????????????????????
Πόσο απέχει το λάθος από το σωστό ;
Γι’ αυτό και όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος
???????????????????????
Στην Ελλάδα έχετε φίλους;
« Πολλούς ! Θα σας πω μια ιστορία . Το 1984
ταφόπλακα ” Δεν πιστεύω τίποτα , δεν φοβάμαι
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω , μου έκαναν μια
” Να , ο τοίχος απέναντι , γράψε ένα ποίημα
????????????????????????
Αυτή την ηθική που ακολουθείτε στη
Ποιος σας επηρέασε ; οι γονείς σας ;
«Μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια πολύ
Πού μεγαλώσατε;
« Στο Σαντιάγο ».
Με παραμύθια μεγαλώσατε;
«Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρός ο παππούς
τα βιβλία ».
Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σας ;
« Ο πατέρας μου είχε εστιατόριο και η μητέρα
????????????????????????
Πιστεύετε στο ταλέντο ; Δηλαδή , αυτό
« Πιστεύω ότι αυτό που μας κάνει να
ένα 95% δουλειά και πειθαρχία . Στη δουλειά
Να ‘ναι καλά οι φίλοι μου. Αυτοί με πίεσαν να
??????????????????????…..
Εσάς, τι σας ενδιαφέρει να μη χάσετε;
« Τη χαρά ».
Και τι είναι αυτό που σας δίνει μεγάλη χαρά ;
« Βασικά οι συναντήσεις με τους φίλους μου ,
καλή ταινία , να ακούσεις ένα όμορφο τραγούδι ,
Απόλυτη ευτυχία υπάρχει;
« Υποθέτω , ναι και αν όχι , πρέπει να την
?????????????????????……..
Ποιους συγγραφείς θαυμάζετε πολύ ή
« Η λίστα είναι τεράστια . Νομίζω ότι ήταν όλοι
παραδοσιακά λογοτεχνικά είδη όπως ο
Ο δρόμος των επιδράσεων δεν σταματάει ποτέ .
παράλογο να ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει την
Ποιους λατινοαμερικανούς συγγραφείς
θαυμάζετε ;
« Τον Χούλιο Κορτάσαρ , που υπήρξε και
στην Αργεντινή , ο ποιητής Ρόκε Ντάλτον ,
Και τώρα , από τη μεγάλη λίστα των φίλων μου ,
Οσβάλδο Σοριάνο , άλλος ένας Αργεντινός
????????????????????………
¨ Κοιτάξτε πάνω : έρχονται οι βροχές .
Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε τι έγινε .
Τώρα έχει βγει να κυνηγήσει άνθρωπο . Δε θα
Εύχομαι σε όλους καλή ξεκούραση !!!
Με συγχωρείτε (;) 7 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: θέματα| Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Στην ταινία, π.χ, ” Η άκρη του ουρανού”, που παίζεται ακόμα στις αίθουσες, μπορεί κανείς να πάρει σχετικές αφορμές για σκέψη.
Οι βασικές αρτηρίες του βιβλίου του Τσέχου Ιβάν Κλίμα, που είχαμε παρουσιάσει από το μπλογκ μας στις 3 Φεβρουαρίου, είναι, επίσης, η αγάπη κι η συγχώρεση.
” Συγχώρεση, εν ολίγοις, ρε φίλε, – εσύ αναμάρτητος είσαι; Παρεμπιπτόντως, να σου πω τι μου είπε ένας ασθενής μου – μου λέει:”Γιατρέ, αν καταλαβαίνω καλά, η συγχώρεση, δηλαδή, είναι αυτό που λέει η λέξη. Συγχωρώ, δηλαδή συν-χωράω, χωράμε μαζί κι εγώ κι ο άλλος”. Και δεν το ‘χα σκεφτεί ποτέ, με εντυπωσίασε – δεν είμαι δεινός στη γλώσσα βεβαίως, θα το διαπίστωσες υποθέτω! Όμως αυτό είναι, Λουκά. Ο κοινός χώρος. Κάνεις χώρο και στον άλλον, ή πας εσύ στο χώρο του και μπαίνεις λίγο στη θέση του. Περί αυτού πρόκειται. Και δεν είναι αθώωση, είναι άλλο – συνύπαρξη είναι, αν θες”.
Και βέβαια, η συγχώρεση αποτελεί και το κεντρικό θέμα στο ομώνυμο ευσύνοπτο αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου, που κυκλοφόρησε απ’ τον Πατάκη εδώ και τρία χρόνια. Εδώ, κεντρικό θέμα η ακραία στάση της συγχώρεσης που προσφέρει μια μάνα στον εγκληματία του παιδιού της, μια στάση που φαίνεται να είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιζήσει η μάνα. Η Τριανταφύλλου, τραβώντας το στα άκρα, καταφέρνει, αν μη τι άλλο, να εγείρει πολλές συζητήσεις.
Παραθέτουμε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου, όπως δίνεται στο http://soti.bravehost.com/
Συγχώρεση
«Αν πεθάνει το κτήνος, θα πεθάνει κι ο άνθρωπος». Αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο της «Συγχώρεσης», του νέου αφηγήματος της Σώτης Τριανταφύλλου. Πιστεύω ότι μ? αυτό το βιβλίο η Σώτη κάνει μια στροφή στη συγγραφική της πορεία. Το κείμενο σου δίνει την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει στην οπτική, αλλά και τη θεματολογία της. Και αν και όπως υποστηρίζει η ίδια όλα τα βιβλία της έχουν ένα ανθρωπιστικό βλέμμα, η «Συγχώρεση» πάει ένα βήμα πάρα κάτω. Είναι ένα σχεδόν «τρυφερό» αφήγημα, «απάνθρωπα» ανθρώπινο. Προσπαθεί να μιλήσει για το καλό που κρύβουμε μέσα μας και για το κακό που προβάλλουμε. Η ηρωίδα της η Αντονία έχει κάθε λόγο να μισεί, κι όμως αγαπά. Έχει κάθε λόγο να κάνει το κακό, κι όμως κάνει το καλό. Έχει το δικαίωμα στο μίσος και το μετατρέπει σε συγχώρεση, ακόμη και σε συμπάθεια.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο προκάλεσε κάποιου είδους «σύγχυση» ανάμεσα στους πιστούς φίλους της συγγραφέως, αλλά και τους κριτικούς. Ίσως να μην περίμεναν και πολλοί ότι θα καταπιανόταν μ? ένα θέμα όπως η θανατική ποινή, αν και τα κοινωνικά ζητήματα δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν το έργο της. Ίσως να οφείλεται και στο ότι αυτή εδώ δεν είναι μια «ροκ» ιστορία (ακόμη και τα ιστορικά της μυθιστορήματα με τον τρόπο τους «ροκ» ήταν). Όπως και να ?χει, η «Συγχώρεση» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, που μιλά για τον άνθρωπο. Για τον άνθρωπο που φτάνει στα όρια της απόγνωσης και γυρίζει πίσω πιο δυνατός, για τον άνθρωπο που θέλει να κάνει το καλό και κάνει το κακό ή και αντίστροφα.
Ένα κορίτσι εξαφανίζεται στο Νάσβιλλ του Τεννεσσή. Μια μητέρα νιώθει ως τα βάθη της ψυχής της τον πόνο της απώλειας. Νιώθει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω της. Η χαρά πεθαίνει, το ίδιο κι η ελπίδα. Βαθιά μέσα της γνωρίζει ότι η κόρη της είναι νεκρή. Κι όταν ο εγκληματίας συλλαμβάνεται κι ομολογεί, το μόνο που επιθυμεί είναι να τον δει να τιμωρείται. Ο Λούκας καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά και πάλι η Αντονία δεν βρίσκει τη λύτρωση που απεγνωσμένα ζητά. Μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι «η συγχώρεση είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιζήσει». «?Δεν θα ?ταν ωραίο αν φυλακίζονταν οι κακές πλευρές των ανθρώπων κι αφήνονταν ελεύθερες οι αθώες;», αναρωτιέται κάπου. Κάτι τέτοιο όμως, ξέρει ότι, θα συνέβαινε μόνο μέσα σ? ένα ιδανικό κόσμο, κι ο δικός μας κάθε άλλο παρά τέτοιος είναι. Γι? αυτό αδύνατη να κάνει τίποτ? άλλο θα συγχωρέσει. Θα συγχωρέσει το δολοφόνο του παιδιού της. Θα νιώσει γι? αυτόν και κάποια συμπόνια. Και θα θελήσει να τον βοηθήσει. Και θ? απελευθερωθεί από τα δεσμά της θλίψης της. Και θα νιώσει μια γαλήνη να γεμίζει το είναι της.
Εσείς; Τι σκέφτεστε;
4 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Ένα παραληρηματικό κείμενο είναι το αφήγημά της, ένας μονόλογος τεραστίων περιόδων που σου δίνουν την εντύπωση πως είναι γραμμένες χωρίς ανάσα. Εντύπωση και μόνο εντύπωση. Γιατί νοήματα και λόγος είναι τόσο δουλεμένα που μόνο με ταχύτητα δεν είναι δυνατόν να έχουν γραφτεί.
Αναζητά το νόημα η Λαϊνά και διακωμωδεί τις περιπτώσεις που ο άνθρωπος νομίζει πως το ” έχει πιάσει ” . Παρακολουθεί με κριτική και συχνά ειρωνική διάθεση τον άνθρωπο αποπροσανατολισμένο να κυνηγά τις πλάνες του. Τα βάζει με τους συγγραφείς – γράφοντας..-, με τους ψυχαναλυτές, που τους περνάει γενεές δεκατέσσερες με κωμικοτραγικά νεοελληνικά φαινόμενα.
Λόγος αποκαθηλωτικός, σκληρός και αμείλικτος, αυστηρός και παράλληλα κωμικός, σαρκαστικός κι αυτοσαρκαστικός, γκρεμίζει με ευκολία και χωρίς έλεος, παρωδεί και γελοιοποιεί καταστάσεις, συνήθειες, στερεότυπα. Άλλοτε με λανθάνοντα τρόπο και άλλοτε αμεσότερα δεν παύει να υπενθυμίζει πως το απλό, που κρύβεται στο φυσικό, ο άνθρωπος το αποποιείται και το αγνοεί. Σαν σε ώτα μη ακοόντων, φωνάζει πως ΔΕΝ ” μάθαμε, αδελφέ μου, να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά “, διακωμωδεί με πίκρα και χωρίς επιείκεια την ανθρώπινη υπερδραστηριότητα, όταν αυτή θεωρείται μέσον ανέλιξης του είδους μας..
Πρωτότυπο κείμενο, προσωπική και φρέσκια γραφή, χιούμορ μαζί με μελαγχολικές διαπιστώσεις, επισημάνσεις, σκέψεις διεισδυτικές και καίριες. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει σε αρκετά σημεία, ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να μη συμφωνήσει για τις αρετές του βιβλίου.
” Ο άνθρωπος που γράφει, κυρίως ο άνθρωπος που γράφει ή τέλος πάντων ο άνθρωπος που ασκεί κάτι που και ο ίδιος και οι άλλοι το χαρακτηρίζουν τέχνη του γραπτού λόγου, δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο, αν το δούμε με την απαραίτητη αφιλοκέρδεια και ανιδιοτέλεια. Αν πρέπει, αν πρέπει, όχι αν μπορούμε, να πούμε κάτι γι’ αυτόν είναι ότι εννοεί να μιλήσει κι άλλο απ’ όσο μιλάεδι, δεν του αρκεί ο προφορικός άμετρος λόγος θέλει και έμμετρο γραπτό, ναι, θέλει και έμμετρο άμετρο, βλέπε πεζογραφία, και άμετρο έμμετρο, βλέπε ποίηση, θέλει να πιάσει τον προφορικό λόγο και να τον κάνει καλύτερο γράφοντάς τον, θέλει να ενσαρκώσει πατόκορφα το λόγο, να τον πάρει από το στόμα και να τον βάλει, πλήρη χάριτος και αληθείας, στον οφθαλμό, ή δια του οφθαλμού στο ωτίον και πάλι στον οφθαλμό, θέλει αυτό που δεν μπορεί να το πει μιλώντας να το πει γράφοντας, και όχι μόνο, ναι, όχι μόνο, θέλει αυτό που μπορεί να το πει μιλώντας να το πει και γράφοντας, να πει με γραπτές λέξεις αυτό για το οποίο δεν του αρκούν οι προφορικές λέξεις, αλλά κυρίως θέλει, ναι, να μετατρέψει το πτερόεν έπος σε άπτερο, σε άπτερο κατ’έπος, σε γράμμα αλεξίζωο, να μετατρέψει το κινούμενο, το αυθορμήτως και αυτονόητα κινούμενο σε ακίνητο, εδώ είναι το κουμπί – το ήξερε αυτό ο Λέβι Στρως που θεωρούσε κατάρα τη γραφή, ναι, κατάρα τη θεωρούσε -, το κουμπί είναι ότι ο άνθρωπος που γράφει έχει ταχθεί να βρει το νόημα και να το ακινητοποιήσει, ακόμη κι όταν το νόημα εξαντλείται στον εαυτό του, ακόμη κι όταν το νόημα δεν υπερβαίνει, δεν καταφέρνει να υπερβεί τον εαυτό του γιατί δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του, ακίμη κι όταν το νόημα εξαντλείται στον εαυτό του, ναι, ακόμη κι όταν το νόημα βρίσκεται και υπάρχει εν κενώ και ήδη και προ πολλού ακίνητο, ο άνθρωπος που γράφει είναι αποφασισμένος να το βρει, και όχι μόνο να το βρει, ναι, όχι μόνο, αλλά να του εμφυσήσει και περαιτέρω νόημα, να το προικίσει με περαιτέρω νόημα, το περαιτέρω νόημα δεν εξαντλείται, υπάρχει αείποτε, ναι, το περαιτέρω νόημα υπάρχει και όταν ακόμη δεν υπάρχει νόημα, ναι, το περαιτέρω νόημα, σε αντίθεση με το απλό νόημα, υπερβαίνει τον εαυτό του, κι έτσι ο άνθρωπος είναι αποφασισμένος να το βρει και να το κοινωνήσει με τους άλλους, να κοινωνήσουν και οι άλλοι το νόημα και το περαιτέρω νόημα που αυτός βρήκε – ακόμη και η φύση έχει υποφέρει απ’ αυτό, ναι, ακόμη κι η φύση έχει υποστεί περιγραφές που της αποδίδουν ντε και καλά στα καλά καθούμενα νόημα. ”
Τι λέτε;
Λίγα λόγια για το " Ο ελέφαντας εξαφανίζεται ", του Χαρούκι Μουρακάμι ( εκδ. ΚΟΑΝ, σελ. 397 ) 26 Φεβρουαρίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Λογοτεχνία| Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Αγνοώ αν αυτά είναι η αλήθεια. Αυτά πάντως ισχυρίζομαι.
Πρωτοδοκιμάζω αυτές τις μέρες να διαβάσω τα διηγήματα ενός γιαπωνέζου, παρακινημένος από 1-2 ενθουσιώδεις παρουσιάσεις στα μέσα – αλλά και από το γεγονός πως μία απ’ αυτές χαρακτήριζε τα διηγήματα αυτά “δυτικά”, μη έχοντα μεγάλη σχέση με τη γιαπωνέζικη παράδοση θεματολογίας και γραφής ( ποια να είναι αυτή άραγε;). Το βιβλίο είναι του Χαρούκι Μουρακάμι, περιλαμβάνει 17 διηγήματα σε 402 σελίδες και λέγεται ” Ο ελέφαντας εξαφανίζεται”.
Είχα ήδη διαβάσει 6 διηγήματα και πέρα από την πρώτη εντύπωση μιας γυμνής και σε μεγάλο βαθμό αποχρωματισμένης συναισθηματικά γραφής, καθώς και μιας ελαφρά παράξενης θεματολογίας, δε διέκρινα καμιά ιδιαίτερη αρετή στο έργο. Η πρόθεσή μου ήταν να τα παρατήσω. Η ιδέα μου για τις παρουσιάσεις που διάβασα πως καλλιεργούσαν πολλές υπερβολές στις γραμμές τους.
Το 7ο διήγημα λέγεται lederhosen. Είναι μια ιστορία μέσα σε μια άλλη. Μια φίλη διηγείται σε ένα φίλο την ιστορία του χωρισμού της μαμάς και του μπαμπά της. Μάλιστα και σ’ αυτή, τη φίλη, την ιστορία της την έχει διηγηθεί η μητέρα της, η γυναίκα, δηλαδή, που χώρισε. ( Εξασφαλίζονται έτσι πολλά επίπεδα σχολιασμού ). Είναι λίγο παράξενη, ασυνήθιστη ιστορία χωρισμού. Ένα μέσο ζευγάρι με ένα παιδί, που δεν έχουν βιώσει μέχρι τότε ακραία συναισθήματα στη σχέση τους, αποφασίζουν ένα ταξίδι στη Γερμανία. Τελικά ο άντρας δεν καταφέρνει να πάει. Παραγγέλνει μόνο στη γυναίκα του να του φέρει δώρο ένα lederhosen, ένα εκδρομικό παντελονάκι. Η γυναίκα του το φροντίζει αυτό, αλλά αντί να επιστρέψει σε δεκαπέντε μέρες, επιστρέφει μετά από δυο μήνες, αλλά ουδέποτε στον άντρα, στο παιδί της, στο σπίτι της. Οριστικά και αμετάκλητα, χωρίς τη μεσολάβηση εξωτερικών παραγόντων, χωρίζει από τη συζυγική της ζωή.
Με την ανάγνωσή του, κοντοστάθηκα. Αρχικά είπα πως ήταν το καλύτερο, μέχρι στιγμής. Γιατί όμως; Ο λόγος και σ’ αυτό το διήγημα είναι στεγνός. Λείπουν οι απογειωτικές στιγμές. Σκέφτομαι, λοιπόν, πως αποτελεί ένα κείμενο με ενθιάθετα αξιόλογα στοιχεία προς εκμετάλλευση και επεξεργασία. Και πως, όταν τα ενεργοποιήσει ο αναγνώστης, όταν πάρει τα νήματα και πλέξει το δικό του πλεκτό, τότε η αξία του διηγήματος αναδεικνύεται. Υπάρχει το θέμα της μονοτονίας και των σιωπηλών συμβιβασμών που σκοτώνουν τη ζωή -αυτό, το ότι υπάρχει, είναι ολοφάνερο. Από την άλλη, όπως υπαινικτικά φαίνεται στον επίλογο, μπορεί κανείς να αλιεύσει τη σημασία των μικρών πραγμάτων. Ακόμα και το διάλογό τους με την τέχνη της αφήγησης. Πώς η αφήγηση έχει ανάγκη, για να αναδείξει τις έννοιες, να στηριχτεί σε μικρά, απτά πράγματα – στην περίπτωσή μας σε ένα lederhosen.
Δηλαδή, υπάρχουν και κείμενα που δε φωνάζουν ότι είναι καλά, αλλά γίνονται καλά με την παρέμβαση του αναγνώστη; Που περιμένουν την αξιοποίησή τους; Που προτείνουν σιωπηλά και ελπίζουν; Που αναδεικνύονται από τη συνεργασία συγγραφέα και αναγνώστη; Αν είναι έτσι, τότε αυτοί που τα φτιάχνουν, δεν είναι πράγματι πολύ καλοί;
( Για την ιστορία: Πάντως, όταν έφτασα στο 13ο από τα 17 διηγήματα, το βιβλίο το βαρέθηκα και το παράτησα. Ίσως εγώ να μην είμαι επαρκής αναγνώστης?)
Βιβλιοπαρουσίαση 5 Φεβρουαρίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Ένα συναρπαστικό και απλό βιβλίο που ξεκινάει από το πώς αριθμούσαν οι μακρινοί πρόγονοι του ανθρώπου και φθάνει μέχρι τις μέρες μας.Σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι 
στον κόσμο των αριθμών ,που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα ,δε χρειάζεται να είναι κανείς Μαθηματικός για να αναρωτηθεί:μπορούν οι αριθμοί να υπάρξουν ανεξάρτητα από τους ανθρώπους;
Συνιστάται ανεπιφύλακτα τιμή 16 ευρώ
Βιβλιοπαρουσίαση 5 Φεβρουαρίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
3 Φεβρουαρίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Τρεις άνθρωποι σε αναζήτηση αξιών στη σύγχρονη Πράγα
ΙΒΑΝ ΚΛΙΜΑΟύτε άγιοι ούτε άγγελοι ΜΤΦΡ. ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΤΡΑΠΑΛΗ «ΚΕΔΡΟΣ»ΣΕΛ. 307, ευρώ 15.
2 Φεβρουαρίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Λογοτεχνία| Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Το βιβλίο της Αγγελικής Κώττη ” Γιάννης Ρίτσος” έχει εκδοθεί για πρώτη φορά το 1996. Όπως πολύ σεμνά η συγγραφέας του το χαρακτηρίζει στον υπότιτλο, είναι ένα σχεδίασμα βιογραφίας του ποιητή.
Και, κατά την εκτίμησή μας, είναι πολύ πετυχημένο. Η Αγγελική Κώττη καταφέρνει να προσεγγίσει τόσο τον άνθρωπο όσο και το έργο κατανοώντας την ουσία τους. Καταφέρνει στο περιεκτικό της πόνημα να προβάλει από τη ζωή και το έργο του ποιητή στιγμιότυπα που αποδίδουν εύστοχα την αλήθεια του. Να κατανοήσει έναν ποιητή που δηλώνει πως ” το πιο βαρύ φορτίο είναι το φως που δεν μπορούμε να το δώσουμε”, που ζητά ” να ‘μουν ήλιος, να χαρίζω φως”, ένα φως που το συναντάει στις μακρές και πέραν του φωτός νύχτες της ζωής του.
Στο σχεδίασμα αυτό περνάει όλη η δημιουργία του Ρίτσου μέσα από τη γλαφυρή και στοιχειοθετημένη αφήγηση του βίου του. Οι αγωνίες του, το πείσμα του για ζωή, αυτό το
” τραύμα στην ανυπαρξία”, όπως την ορίζει, η προσήλωσή του στην Ελευθερία, την Ειρήνη, στην Ομορφιά, στον Έρωτα, την Επανάσταση, η ανυποχώρητη σε όλο το μήκος της ζωής του διάθεση για δημιουργία, η ανεξάντλητη ενέργειά του, η καταδεκτικότητα, η κατάφαση στη Ζωή, ( “ένας έρωτας είναι η ζωή”, δήλωνε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ), η καθολική πίστη του στον Άνθρωπο σκιαγραφούνται αδρά στο βιβλίο της Αγγελικής Κώττη και επαληθεύονται από την παράθεση στίχων προσεκτικά επιλεγμένων.
Αντιγράφω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο (σελ. 11-12):
” Πάντως, όποιος δεν έχει ακούσει το λαχάνιασμά του στο δρόμο αντοχής και ακάματης προσπάθειας να αιχμαλωτιστούν οι στιγμές, δεν μπορεί να κατανοήσει τη λαχτάρα του. Άλλωστε δύσκολα συνειδητοποιεί ο μη συστηματικός αναγνώστης πως μέσα απ’ την τέχνη του προσελάμβανε τα πάντα, μέσω αυτής ήθελε να τα μοιράζεται. Απαρηγόρητος ο ίδιος, θέλησε να παρηγορήσει με τη δημιουργία του, την επιθυμούσε φωτιά ζωογόνο, εξυγιαντική, την ήθελε αεικίνητη και ταλαντευόμενη, πράξη Εξομολόγησης και Ηδονής, να του επουλώνει τις πληγές και να μετριάζει τη μοναξιά που αύξαινε όσο αύξαινε και η Δόξα. Ακόλουθοί της η Επανάσταση κι ο Έρωτας, το κάλλος των ωραίων ανθρώπων που είχαν τάξει τη ζωή τους, των καθάριων στοχασμών και των γυμνών νεανικών σωμάτων. Τα αδηφάγα μάτια του, οι αισθήσεις και το μυαλό του, οι οξυμμένες του ευαισθησίες τον βοηθούσαν να παρατηρεί ακατάπαυστα. Κατόπιν αθανάτιζε, δίνοντας σημασία στα μεγάλα και στα “μικρά, στα τρωκτικά, στ’ αγνοημένα, στα φθαρμένα”:
” αυτός ο ήσυχος άνθρωπος πώς πλούτισε τον κόσμο
με τραπεζάκια υπαίθριων καφενείων,
με φύλλα, με πουλιά κι ομπρέλες”.
Το βιβλίο, εκτός από αρκετές φωτογραφίες του ποιητή, περιλαμβάνει και χρονολόγιο, βιβλιογραφία, ευρετήριο κύριων ονομάτων. Τη συγγραφέα του, Αγγελική Κώττη, μπορείτε να τη συναντήσετε στο http://many-books.blogspot.com/, με το ψευδώνυμο, παρμένο από ένα έργο του Γιάννη Ρίτσου, “Εαρινή Συμφωνία”.
Αυτό το μήνα θα προσπαθήσουμε να το προμηθευτούμε στη βιβλιοθήκη μας και να το έχουμε στη διάθεσή σας. Εννοείται πως προτείνεται θερμά – και κυρίως για τους μαθητές της Γ΄ θεωρητικής που μελετάνε για τις εξετάσεις τους τη Σονάτα του Σεληνόφωτος.
Αλλά γι’ αυτή σε επόμενο post.