Μπαμπά μην τρέχεις! Κατεβάστε ταχύτητα.. 15 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: θέματα361 σχόλια
Είμαστε σε κρίση χρόνου. Δεν υπάρχει σταμάτημα. Ζούμε σε μια συνεχή κινητικότητα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναπροσαρμογής. Η ταχύτητα των εξελίξεων είναι τέτοια, ώστε μοιάζει να μην υπάρχει άλλη επιλογή για την ελληνική κοινωνία από το να αναπροσαρμοστεί το ταχύτερο δυνατό, αν θέλει να μην παρακμάσει.
Ο ανταγωνισμός, το επείγον, η προσαρμοστικότητα, η ευελιξία είναι πλέον οι αξίες μας, και κάθε αντίθεση σ? αυτές ερμηνεύεται ως αναχρονισμός, εμμονή στα «κεκτημένα», προσκόλληση στα «συντεχνιακά συμφέροντα». Είναι τέτοιες οι αλλαγές οι οποίες συντελούνται στον κόσμο, που οι νοοτροπίες, οι σπουδές, τα επαγγέλματά μας είναι πάντα πίσω σε σχέση με τις εξελίξεις.
Ολα πια γίνονται γρήγορα. Οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Η επικοινωνία «τρέχει» στις ψηφιακές λεωφόρους υψηλής ταχύτητας. Οι χρονικές βεβαιότητες και οι ρυθμοί του ρολογιού σαρώνονται από καταιγιστικές ροές εικονικού χώρου και διαδικτυακού χρόνου. Ολα εκτελούνται αστραπιαία. Η σχέση μας με τον χρόνο έχει μεταβληθεί, με τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικολογικές συνέπειες – διεκδικούμε δικαιώματα σε βάρος των πολιτών του αύριο απειλώντας την ευημερία, ίσως και τη ζωή τους. Αλλά δεν βλέπουμε μπροστά. Ζούμε το τώρα, σαστισμένοι από τις απανωτές επαναστάσεις. Τεχνολογική επανάσταση. Ψηφιακή επανάσταση. Επανάσταση στην επικοινωνία. Επανάσταση στην καθημερινή ζωή… Δεν μπορούμε πια να πούμε πώς θα είναι το μέλλον.
Ανάμεσα στο «μωσαϊκό» του παρελθόντος μας και στο ακατοίκητο μέλλον μας, υπάρχει το παροντικό πάθος της ευημερίας. Τόσο μεγάλο, που ξεχνάμε πια κάθε άλλη επιδίωξη. Η αγχωτική φροντίδα για την εξασφάλιση των μικρών υλικών ανέσεων δεν αφήνει χώρο για σκέψη, για ουτοπίες, μας παγιδεύει σε έναν διαρκώς ανανεωμένο υλισμό, που -μέσα στη συνεχή κίνηση- κρατάει αδρανή την ψυχή μας. Γιατί καταβροχθίζουμε τα πάντα (προϊόντα, πληροφορίες, ψυχαγωγία, τέχνη) ως καταναλωτικά αγαθά, που δεν μπορούν να αντισταθούν στη βιοτική διαδικασία και να γίνουν μόνιμα συμπληρώματα του κόσμου. Από εκείνα που μας έτρεφαν πάντα.
Ας «σβήνουμε», λοιπόν, για λίγο κάθε μέρα τον «διακόπτη», για να διαβάσουμε έναν στίχο, να ακούσουμε μουσική… Θα ανακαλύψουμε ξανά ότι η ανάταση, η ευτυχία μπορεί να κρύβονται και σ? έναν κόκκο χρόνου ίσο με την αιωνιότητα.
“…Η προσπάθειά μου να τεθεί υπό κράτηση το πέρασμα του χρόνου, ήταν και αυτή ευφάνταστη. Kλείνουν φέτος, πενήντα χρόνια καταγγελιών μου εναντίον του χρόνου ως υπεύθυνου για τον τραυματισμό ή και το θάνατο των ημερών μας, που προκαλεί περνώντας με το αθόρυβο, σφοδρά ταχύ μηχανάκι του. Λέξεις μόνο ήταν τα επιβαρυντικά στοιχεία που διέθετα εναντίον του. Mε λέξεις το ενοχοποιούσα αλλά λέξεις πάλι πειστικότερες το αθώωναν…”
Στείλτε μας τις δικές σας σκέψεις για το χρόνο. Αυτόν που έχετε μπροστά σας, αυτόν που αφήνετε πίσω σας, αυτόν που δεν προλαβαίνετε…
Με συγχωρείτε (;) 7 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: θέματα| Παρουσίαση βιβλίου361 σχόλια
Στην ταινία, π.χ, ” Η άκρη του ουρανού”, που παίζεται ακόμα στις αίθουσες, μπορεί κανείς να πάρει σχετικές αφορμές για σκέψη.
Οι βασικές αρτηρίες του βιβλίου του Τσέχου Ιβάν Κλίμα, που είχαμε παρουσιάσει από το μπλογκ μας στις 3 Φεβρουαρίου, είναι, επίσης, η αγάπη κι η συγχώρεση.
” Συγχώρεση, εν ολίγοις, ρε φίλε, – εσύ αναμάρτητος είσαι; Παρεμπιπτόντως, να σου πω τι μου είπε ένας ασθενής μου – μου λέει:”Γιατρέ, αν καταλαβαίνω καλά, η συγχώρεση, δηλαδή, είναι αυτό που λέει η λέξη. Συγχωρώ, δηλαδή συν-χωράω, χωράμε μαζί κι εγώ κι ο άλλος”. Και δεν το ‘χα σκεφτεί ποτέ, με εντυπωσίασε – δεν είμαι δεινός στη γλώσσα βεβαίως, θα το διαπίστωσες υποθέτω! Όμως αυτό είναι, Λουκά. Ο κοινός χώρος. Κάνεις χώρο και στον άλλον, ή πας εσύ στο χώρο του και μπαίνεις λίγο στη θέση του. Περί αυτού πρόκειται. Και δεν είναι αθώωση, είναι άλλο – συνύπαρξη είναι, αν θες”.
Και βέβαια, η συγχώρεση αποτελεί και το κεντρικό θέμα στο ομώνυμο ευσύνοπτο αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου, που κυκλοφόρησε απ’ τον Πατάκη εδώ και τρία χρόνια. Εδώ, κεντρικό θέμα η ακραία στάση της συγχώρεσης που προσφέρει μια μάνα στον εγκληματία του παιδιού της, μια στάση που φαίνεται να είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιζήσει η μάνα. Η Τριανταφύλλου, τραβώντας το στα άκρα, καταφέρνει, αν μη τι άλλο, να εγείρει πολλές συζητήσεις.
Παραθέτουμε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου, όπως δίνεται στο http://soti.bravehost.com/
Συγχώρεση
«Αν πεθάνει το κτήνος, θα πεθάνει κι ο άνθρωπος». Αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο της «Συγχώρεσης», του νέου αφηγήματος της Σώτης Τριανταφύλλου. Πιστεύω ότι μ? αυτό το βιβλίο η Σώτη κάνει μια στροφή στη συγγραφική της πορεία. Το κείμενο σου δίνει την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει στην οπτική, αλλά και τη θεματολογία της. Και αν και όπως υποστηρίζει η ίδια όλα τα βιβλία της έχουν ένα ανθρωπιστικό βλέμμα, η «Συγχώρεση» πάει ένα βήμα πάρα κάτω. Είναι ένα σχεδόν «τρυφερό» αφήγημα, «απάνθρωπα» ανθρώπινο. Προσπαθεί να μιλήσει για το καλό που κρύβουμε μέσα μας και για το κακό που προβάλλουμε. Η ηρωίδα της η Αντονία έχει κάθε λόγο να μισεί, κι όμως αγαπά. Έχει κάθε λόγο να κάνει το κακό, κι όμως κάνει το καλό. Έχει το δικαίωμα στο μίσος και το μετατρέπει σε συγχώρεση, ακόμη και σε συμπάθεια.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο προκάλεσε κάποιου είδους «σύγχυση» ανάμεσα στους πιστούς φίλους της συγγραφέως, αλλά και τους κριτικούς. Ίσως να μην περίμεναν και πολλοί ότι θα καταπιανόταν μ? ένα θέμα όπως η θανατική ποινή, αν και τα κοινωνικά ζητήματα δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν το έργο της. Ίσως να οφείλεται και στο ότι αυτή εδώ δεν είναι μια «ροκ» ιστορία (ακόμη και τα ιστορικά της μυθιστορήματα με τον τρόπο τους «ροκ» ήταν). Όπως και να ?χει, η «Συγχώρεση» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, που μιλά για τον άνθρωπο. Για τον άνθρωπο που φτάνει στα όρια της απόγνωσης και γυρίζει πίσω πιο δυνατός, για τον άνθρωπο που θέλει να κάνει το καλό και κάνει το κακό ή και αντίστροφα.
Ένα κορίτσι εξαφανίζεται στο Νάσβιλλ του Τεννεσσή. Μια μητέρα νιώθει ως τα βάθη της ψυχής της τον πόνο της απώλειας. Νιώθει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω της. Η χαρά πεθαίνει, το ίδιο κι η ελπίδα. Βαθιά μέσα της γνωρίζει ότι η κόρη της είναι νεκρή. Κι όταν ο εγκληματίας συλλαμβάνεται κι ομολογεί, το μόνο που επιθυμεί είναι να τον δει να τιμωρείται. Ο Λούκας καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά και πάλι η Αντονία δεν βρίσκει τη λύτρωση που απεγνωσμένα ζητά. Μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι «η συγχώρεση είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιζήσει». «?Δεν θα ?ταν ωραίο αν φυλακίζονταν οι κακές πλευρές των ανθρώπων κι αφήνονταν ελεύθερες οι αθώες;», αναρωτιέται κάπου. Κάτι τέτοιο όμως, ξέρει ότι, θα συνέβαινε μόνο μέσα σ? ένα ιδανικό κόσμο, κι ο δικός μας κάθε άλλο παρά τέτοιος είναι. Γι? αυτό αδύνατη να κάνει τίποτ? άλλο θα συγχωρέσει. Θα συγχωρέσει το δολοφόνο του παιδιού της. Θα νιώσει γι? αυτόν και κάποια συμπόνια. Και θα θελήσει να τον βοηθήσει. Και θ? απελευθερωθεί από τα δεσμά της θλίψης της. Και θα νιώσει μια γαλήνη να γεμίζει το είναι της.
Εσείς; Τι σκέφτεστε;