Συζητώντας για ρατσισμό. 28 Μαρτίου 2008
Συντάκτης: 6ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ | κατηγορίες: Θέματα - ρατσισμός, Παρουσίαση βιβλίου | trackback
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός της « απ? την άλλη πλευρά » αφήγησης, γεγονός που βοηθάει τον αυτόχθονα αναγνώστη να προσεγγίσει προσεκτικότερα το θέμα, να αισθανθεί τον καινούργιο του γείτονα, να καταλάβει και να μοιραστεί κάτι από την περιπέτειά του.
Βιβλίο που δίνει αφορμές να επανεξεταστούν απόψεις, να επανατοποθετηθούν προβλήματα, να συζητηθούν θέματα που πολύ έχουν κακοποιηθεί από την προχειρολογία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και από τις επικρατούσες στερεότυπες κοινωνικές αντιλήψεις. Βιβλίο που βοηθάει πολύ να αντιμετωπιστεί η ξενοφοβία του κοινωνικού σώματος.
Σας αντιγράφουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Γιατί μας τα αφηγείσαι όλα αυτά;
” Εσείς μπορεί να τον ρωτήσετε: Γιατί μας τα αφηγείσαι όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι, αν είσαι μετανάστης, της πρώτης γενιάς ειδικά, η πρώτη επιλογή είναι η σιωπή. Μέσα στο μετανάστη κατοικούν ο φόβος, η επιφυλακτικότητα, η βία της πρώτης επαφής με την άγνωστη χώρα, το αίσθημα του απρόσκλητου, η μνησικακία, η νοσταλγία της πατρίδας και η απάρνησή της ταυτόχρονα, η ενοχή και η οργή? Ο μετανάστης είναι ένα μπερδεμένο πλάσμα, πολύ ανασφαλής, και γι’ αυτό φοβάται την εξομολόγηση. Αρκεί ένα νεύμα από την άλλη πλευρά, ένα νεύμα άρνησης ή αδιαφορίας του τύπου ” και τι με νοιάζει εμένα, ρε φίλε, από πού έρχεσαι και τι έχεις περάσει εσύ; ” και ο μετανάστης νιώθει γελοίος, απροστάτευτος, παραμορφωμένος?Γι’ αυτό προτιμά να μη ρισκάρει. Καταναλώνει στη μοναξιά τις εμπειρίες του και σιγά σιγά πείθεται πως η μαρτυρία του δεν ενδιαφέρει κανέναν. Σε τελευταία ανάλυση, σκέφτεται, εγώ δε φτιάχτηκα για να πω ιστορίες, αλλά για να παλέψω σα σκυλί για την επιβίωση. Οι άλλοι, σκέφτεται, όχι μόνο δεν μπορούν να τον κατανοήσουν, αλλά, προπάντων, δε θέλουν να τον κατανοήσουν?
Η δεύτερη επιλογή είναι εκείνη του ρίσκου, της απογύμνωσης, της εξομολόγησης. Ν’ αφηγείται τη ζωή του, την επώδυνη και αντιφατική διαδρομή ενός μετοίκου. Προπαντός, επειδή νιώθει πως, εάν μείνουν μέσα του όλα αυτά, κινδυνεύει να γίνει νευρωτικός και μνησίκακος? Το μέγιστο που μπορεί να προσδοκά τότε είναι να τον κατανοήσουν:αυτόν και, μέσω αυτού, όλους εκείνους που δεν μπορούν, δεν ξέρουν, δεν τολμούν ή απλώς δεν έχουν χρόνο να αφηγούνται και θάβουν τις αφηγήσεις μέσα τους. Γιατί δεν μπορείς να κατανοήσεις έναν μετανάστη, εάν δεν ακούσεις πρώτα τη μαρτυρία του?”
(σελ. 13)
Πώς σας φαίνεται;
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
Σχoλια »
Διονύση , η γειτονιά μας έχει αλλάξει .Άλλοι επιμένουμε να μη το βλέπουμε και νομίζουμε ότι έχουμε ¨γλυτώσει¨ και άλλοι όπως εσύ προσπαθείς με τις ιδέες σου να ανοίξεις ένα νέο δρόμο στο σχολείο για να βοηθήσει τους μαθητές να κατανοήσουν τη νέα μας γειτονιά .
Μα βλέπεις, στο θεατρικό μας το “μότο” αυτό ήταν, το γνωστό του Σολωμού ” πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου ” – μια και μ’ αυτά τα μάτια πρώτα φαίνεται πως βλέπουμε καλύτερα. Η προσπάθεια, προτού βόηθήσουμε τους μαθητές μας αυτή είναι, να κρατάμε εμείς τα μάτια ανοιχτά, να βλέπουμε και με τα μάτια του γείτονα, με τα μάτια της μνήμης, επίσης, να σηκώνουμε το βλέμμα από τον ομφαλό μας, να το ακουμπάμε με τρυφερότητα και κατανόηση στο “άλλο”.
Καλό βράδυ.