Πριν από χρόνια ο Robert Graves[1] ανέφερε πως όποιος γνωρίζει καλά μόνο ένα πράγμα έχει το μυαλό ενός βαρβάρου. Στηρίζεται στην ουσία σε ένα ρητό που αποδίδεται στον Θωμά τον Ακινάτη[2] (“Timeo lectorem unius libri”, “Φοβάμαι τον αναγνώστη ενός μόνο βιβλίου”). Αναφέρεται στα προφανή όρια όλων όσων πιστεύουν ότι το διάβασμα ενός μόνο βιβλίου αρκεί για να κατανοήσουμε τον κόσμο.[3] Επίσης είναι γνωστό ότι ο Αϊνστάιν είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την φιλοσοφία και την λογοτεχνία.[4] Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, πως σε άρθρα που έγραψε για τη διδασκαλία και τη μόρφωση των νέων, είχε καταδικάσει την “εξειδίκευση” των σπουδών.
Δυστυχώς, πολύ συχνά ακούγεται η ερώτηση σε τι χρησιμεύει κάποιο γνωστικό αντικείμενο; Ποιά είναι η αξία του; και τι θα προσφέρει στον μαθητή-σπουδαστή στην καθημερινή του ζωή; Η γνώση είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος ο οποίος μπορεί να μας απελευθερώσει από τις αλυσίδες μας, (πνευματικές και πραγματικές). Κοντολογίς με την βοήθειά της έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε διάκριση : σωστού – λάθους, καλού – κακού.
Ποιο ειδικά, η Πληροφορική είναι η επιστήμη που δημιουργήθηκε από τον συνδυασμό διαφορετικών γνωστικών αντικειμένων. Επιπλέον, ο στόχος της είναι η υπολογιστική επίλυση προβλημάτων που άπτονται διαφορετικών πεδίων. Ως εκ’ τούτου όχι μόνο στηρίζεται σε παραπάνω από μια επιστήμες αλλά απαιτεί τον συνδυασμό πολλών και διαφορετικών γνώσεων. Γνώσεων που δεν χαρακτηρίζονται από την μονομέρεια των Θετικών επιστημών αλλά απαιτούν ζυγισμένες γνώσεις και από τις Ανθρωπιστικές επιστήμες. Ειδικά ο προγραμματισμός, ως διαδικασία, δημιουργεί την ανάγκη στον μαθητή να συνδυάσει γνώσεις και δεξιότητες από το σύνολο της εκπαιδευτικής εμπειρίας του. Πιο συγκεκριμένα, τα Μαθηματικά και η Γλώσσα-Έκθεση παίζουν καθοριστικότατο ρόλο στην ανάλυση και επίλυση (προγραμματιστικά) ενός προβλήματος.
Έτσι λοιπόν όσο πιο καλλιεργημένος είναι ο επίδοξος πληροφορικός, τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες αντιμετώπισης πολλών και διαφορετικών προβλημάτων θα έχει. Ο αιτιοκρατικός τρόπος σκέψης που απαιτεί, σε συνδυασμό με την μαθηματική απόδειξη, την καθιστούν ένα εξαίρετο νοητικό-εκπαιδευτικό εργαλείο.
Θεωρώ λοιπόν ότι ο προγραμματισμός ωριμάζει και πυκνώνει τον τρόπο σκέψης του μαθητή. Τον οδηγεί όχι μόνο στον δομημένο τρόπο αντιμετώπισης ενός προβλήματος (όποια και να είναι η φύση του) αλλά τελικά και της ίδιας της πραγματικότητας γύρω του. Με τον προγραμματισμό μπαίνουν (ίσως για πρώτη φορά) ξεκάθαρα τα θεμέλια της αιτιοκρατικής σκέψης στον χώρο της εκπαίδευσης.
Η αρχή της αιτίας – αιτιατού (που εισήγαγε στη σύγχρονη εποχή ο Κάντ[5]) είναι η βάση του δυτικού πολιτισμού. Πιο συγκεκριμένα, όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γίνονται βάσει κάποιας αιτίας, την οποία αναγκαστικά ακολουθεί πάντοτε το ίδιο αποτέλεσμα.[6] Πάνω σε αυτή την αρχή στηρίχθηκαν οι μαθηματικοί επιστήμονες και έθεσαν τις βάσεις της Πληροφορικής ως της επιστήμης που γνωρίζουμε σήμερα.[7]
Κοντολογίς θα ήθελα να κλείσω αυτό τον πρόλογο με τα λόγια του Steve Jobs : «Όλοι σε αυτή τη χώρα (εννοεί τις ΗΠΑ) πρέπει να μάθουν πώς να προγραμματίζουν έναν υπολογιστή. Επειδή αυτό σου μαθαίνει πώς να σκέφτεσαι». Παραθέτω επίσης το link[8] ενός βίντεο στο youtube, το οποίο μέσα σε 5 λεπτά παρουσιάζει την αξία του προγραμματισμού στο σύγχρονο κόσμο αλλά και στον κόσμο του μέλλοντος. Στο ανωτέρω βίντεο σχολιάζουν και καταθέτουν την προσωπική τους άποψη και εμπειρία σύγχρονες προσωπικότητες του κόσμου της Πληροφορικής (επιστήμονες και επιχειρηματίες).
[1] Ρόμπερτ φον Ράνκε Γκρέιβς (Graves) επίσης γνωστός ως Ρόμπερτ Ράνκε Γκρέιβς ήταν Άγγλος ποιητής, μυθιστοριογράφος και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο Γουίμπλεντον στα περίχωρα του Λονδίνου στις 24 Ιουλίου 1895 και πέθανε στις 7 Δεκεμβρίου 1985.
[2] Ο Θωμάς Ακινάτης, ήταν Ιταλός ιερέας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στο Τάγμα των Δομινικανών, και σημαντικός φιλόσοφος και θεολόγος, εκπρόσωπος της σχολής του σχολαστικισμού. Γεννήθηκε το 1225, απεβίωσε στις 7 Μαρτίου 1274.
[3] Στη “Λευκή Θεά” ο Γκρέιβς ήθελε να καταδείξει τον κίνδυνο που ενέχει η γνώση ενός μόνο πράγματος, η εξειδίκευση με τη συνεπαγόμενη απώλεια των σχέσεων μεταξύ των γνώσεων και των επιστημών.
[4] Τα χρόνια που ο Αϊνστάιν σύχναζε στην “Ακαδημία της Ολυμπίας” – όπου συζητούσαν για λογοτεχνία και φιλοσοφία – στάθηκαν αποφασιστικά στο να ανοίξουν τον πνευματικό του ορίζοντα και να τον βοηθήσουν να συλλάβει τον μαθηματικό τύπο της σχετικότητας.
[5] Ο Ιμάνουελ Καντ (1724 – 1804) γεννήθηκε και πέθανε στην Καινιξβέργη, που τότε ανήκε στην Γερμανία και σήμερα, ως Καλίνιγκραντ πλέον, βρίσκεται στην επικράτεια της Ρωσίας, στην Βαλτική.
[6] Η Aιτιοκρατία, ως φιλοσοφικός όρος, προέρχεται από τη Μεταφυσική των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Στους τρεις προηγούμενους αιώνες οπότε η Μηχανική βρισκόταν σε μεγάλη ακμή, οι φυσικοί, που μελετούσαν τις εξελίξεις της, κατέληξαν σε απόψεις με τις οποίες υποστήριζαν ότι όλα τα φαινόμενα του κόσμου μπορούν να ερμηνευτούν σύμφωνα με τις αρχές της Μηχανικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε μια φιλοσοφία που ονομάστηκε «μηχανιστικός Υλισμός». Δημιουργός του μηχανιστικού Υλισμού πρέπει να θεωρηθεί ο Δημόκριτος, ο οποίος -μολονότι στην εποχή του δεν υπήρχαν μηχανές- ανέπτυξε τα εμβρυώδη προπλάσματα των ιδεών αυτών που αποτέλεσαν τη βάση του Nτετερμινισμού ως ολοκληρωμένης θεωρίας. http://eclass.sch.gr/
[7] John von Neumann, Alan Turing, Norbert Wiener, Kurt Gödel, κ.α.
