Ελληνικοί  Παραδοσιακοί Χοροί και η συμβολή τους.

Η έμπρακτη απασχόληση του νέου ανθρώπου με την τέχνη των Μουσών, σύμφωνα με την Πολυξένη Ματέυ, δεν είναι πολυτέλεια και χαμένος χρόνος. Αντίθετα είναι κέρδος γιατί θα τον πλουτίσει ψυχικά,  θα τον κάνει αισθητικά πιο ευαίσθητο και θα τον προστατέψει από τη μαζοποίηση, από το να γίνει δηλαδή θύμα της τραγικής ισοπέδωσης και ομοιομορφίας στην οποία καταδικάζει τον άνθρωπο ο σύγχρονοςπολιτισμός.
Ο χορός ως μια κοινωνική πράξη ξεχωριστή, αποτελεί μια σύνθετη εκδήλωση, που κλείνει μέσα του την ιστορία της κοινωνίας στην οποία ανήκει. Είναι ένας τρόπος έκφρασης, ένας τρόπος του “ομιλείν” και του “συνδιαλέγεσθαι”. Ήταν ανέκαθεν πηγή χαράς και ομορφιάς, θρησκευτικής κατάνυξης, λατρείας, μαγείας ευφροσύνης ή θλίψης. Οι άνθρωποι χόρεψαν όλες τις ξεχωριστές στιγμές της ζωής τους. και εύρισκαν σ’ αυτόν ένα θαυμάσιο αντιστάθμισμα των συναισθημάτων τους. Στη σκέψη του Έλληνα, ο χορός αποτελούσε μορφή και έκφραση του ελληνικού πολιτισμού. Στην αρχαιότητα, τόσο στην Αριστοτελική αντίληψη, όσο και στην Πλατωνική, θεωρούσαν τον “αχόρευτο” άνθρωπο ως “απαίδευτο” και αξιολογούσαν την όρχηση ως πρωταρχικό μέσο εκπαίδευσης και αγωγής.                                                

Για τον μεν Πλάτωνα, η έντεχνη αυτή αγωγή αποτελούσε τη μόρφωση του αρχαίου Έλληνα, ενώ για τον Λουκιανό, η όρχηση δεν ήταν μόνο τερπνή, αλλά και ωφέλιμη στους θεατές. Προκαλούσε ψυχικό και σωματικό κάλλος, καθώς μόρφωνε τον άνθρωπο, τους δίδασκε και ρύθμιζε τις ψυχές τους, ενώ γύμναζε αυτές με ωραία θέματα και εξαίρετα ακούσματα. 

“Τα μαθήματα διεξάγονται στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου κάθε Πέμπτη και ώρα 14:00 με υπεύθυνη την κ. Γεωργούση Εμμανουέλα”.