Γράφει η Oλυμπία Κουτσιούμπα
Αναπληρώτρια εκπαιδευτικός (ΠΕ70)
Ονομάζομαι Κουτσιούμπα Ολυμπία. Κατάγομαι από τις Σέρρες και βρέθηκα στη Ρόδο το 2010 λόγω του επαγγέλματος του συζύγου μου. Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια φοίτησα στο Παιδαγωγικό Τμήμα και στη συνέχεια στο μεταπτυχιακό «Π.Μ.Σ. Μοντέλα Παρέμβασης στην Ειδική Αγωγή» του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Όταν το 2020 παρακολούθησα το σεμινάριο «Διαπολιτισμική Εκπαίδευση: Θεωρητικές και Βιωματικές Προσεγγίσεις» του ΕΚΠΑ, που να ήξερα τι μου επιφύλασσε το μέλλον.
Το 2021, ως αναπληρώτρια δασκάλα, βρέθηκα στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδου και στο Τμήμα Υποδοχής-ΖΕΠ. Η συγκεκριμένη σχολική μονάδα ήταν η πρώτη μου επιλογή, αφού την προηγούμενη χρονιά υπήρξε μία επιτυχής διαδικτυακή συνεργασία (Webex).
Όμως, στο Τμήμα ΖΕΠ; Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα. Τα συγκεκριμένα τμήματα βρίσκονται σε πολλές σχολικές μονάδες και έχουν ως στόχο την ενίσχυση μαθητών/τριών από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (παιδιά μεταναστών, παλιννοστούντων, ρομά, μουσουλμανόπαιδες), τα οποία υποστηρίζονται κυρίως στο κομμάτι της διδασκαλίας της ελληνικής, ως δεύτερης γλώσσας. Τελικά αποδείχτηκε ότι το ΖΕΠ ήταν μία πρόκληση. Είχα στο σύνολο 23 μαθητές/τριες από Αλβανία, Σουδάν, Καναδά, Βουλγαρία και Ουκρανία. Είχα παιδιά που δεν γνώριζαν ελληνικά και επικοινωνούσαμε στα αγγλικά. Είχα παιδιά που δεν γνώριζαν ούτε αγγλικά και χρησιμοποιούσα μία εφαρμογή μετάφρασης στο κινητό. Είχα όμως καλά παιδιά!
Παιδιά που διψούσαν για να μάθουν. Που με το ενδιαφέρον τους, μου άλλαζαν το πρόγραμμα και αυτό δεν μ’ ενοχλούσε, γιατί ήταν τόσο δημιουργικό! Παιδιά που προχώρησαν με θαυμαστό και γρήγορο τρόπο. Παιδιά που αξίζουν να τα θαυμάζεις!
Μεταξύ όλων των άλλων, στις 3 Δεκεμβρίου (παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία) δημιουργήσαμε μία αφίσα αφιερωμένη στο Κέντρο Διημέρευσης- Ημερήσιας Φροντίδας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, «Ελπίδα», με τίτλο: «Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι». Για να δείξουμε ότι γνωρίζαμε τι θα πει διαφορετικότητα! Και επειδή η μέρα ήταν βροχερή το στείλαμε διαδικτυακά. Επιπλέον, συμμετείχαμε στον διαγωνισμό φωτογραφίας που κήρυξε η Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία για την παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος στις 31 Μαΐου με 11 φωτογραφίες δικές μας, από τις 140 που ήταν η συμμετοχή από όλη την Ελλάδα. Αρχικά, υπήρξε ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για τις συνέπειες του καπνίσματος, δημιουργήθηκε μία αφίσα/κολλάζ με φωτογραφίες από το διαδίκτυο και τίτλο: «Λέμε όχι στο κάπνισμα.
Λέμε όχι στο παθητικό κάπνισμα. Επιλέγουμε να είμαστε υγιείς». Την ημέρα των αποτελεσμάτων γράψαμε στον προαύλιο χώρο το μήνυμα που καταλήξαμε ότι είναι σημαντικό: «Το κάπνισμα δεν είναι μαγκιά». Όλο αυτό έφερε τα παιδιά πιο κοντά, αν και ήταν από διαφορετικές ηλικίες και τάξεις.
Ήταν/είναι ένα πολυπολιτισμικό σχολείο με παιδιά από τόσα σημεία του κόσμου!
Όπως είναι και τα περισσότερα σχολεία. Μόνο που το δικό μου το βλέπω ως το καλύτερο!
Γιατί είδα παιδιά που τα αγκάλιασαν τα δικά μας παιδιά και έγιναν όλοι μαζί μία παρέα.
Που πήραν και έδωσαν.
Που γνωρίζονται πλέον χρόνια και είναι φίλοι.
Που μπορούν και συνυπάρχουν μ’ έναν παραδειγματικό, για εμάς τους μεγάλους, τρόπο!
Που όταν θα μεγαλώσουν θα καταλάβουν πόσα ήταν τα οφέλη από αυτή την επαφή, από αυτό το σχολείο! Γιατί θα γνωρίζουν για τη διαφορετικότητα, θα έχουν ζήσει μαζί της, θα σέβονται και θα μπορούν να συνυπάρχουν με όλους. Σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρεθούν.
Τη γραμματική, τα μαθηματικά, την ιστορία μπορεί να τα ξεχάσουν. Και δεν είναι κακό. Γι’ αυτό υπάρχουμε εμείς. Για να τα ξαναθυμίσουμε. Όμως, δεν θα ξεχάσουν τους φίλους τους και τις φίλες τους, πως έπαιξαν, πως γέλασαν και ποιοι ήταν δίπλα τους για να τους βοηθήσουν κάθε φορά που λύγιζαν, δυσκολεύονταν ή χαίρονταν.
Το αγάπησα αυτό το σχολείο! Αφήνω πίσω καλούς και αξιόλογους συναδέλφους, έναν διευθυντή που ήταν πάντα εκεί για εμάς και για όλα τα παιδιά. Αφήνω, όμως, και τα παιδάκια μου, τα καλύτερα παιδιά: τον Οργκέν, την Πάολα, την Αιμιλία, την Ναφίγε, τον Έλτο, την Αθηνά, τον Έλιο, την Εύα, την Ενσιόνα, τη Μαρία, τον Χαμίντ, τη Ναταλία, τον Αλμπιόν, την Αγκνέσα, τον Ασλάνντ….και αποχαιρετώ τους μεγάλους μας που θα πάνε γυμνάσιο: την Ορνέλα, τον Θύμιο, τον Γιονίντ ή Μickey (όπως ήθελε να του γράφω στα φύλλα εργασιών), τον Κλέο, τον Ρούση. Και τα παιδάκια μου που μου ήρθαν από έναν πόλεμο και μ’ αγκάλιαζαν καθημερινά τόσο σφιχτά, όσο ίσως είχαν αυτά τα ίδια ανάγκη: τον Ιβάν, τη Μαρία και τη Νάσια. Ποιος ξέρει; Ίσως είμαι τυχερή και μπορέσω να είμαι πάλι μαζί τους την επόμενη σχολική χρονιά.
Ο κάθε εκπαιδευτικός πρέπει να νιώθει τυχερός! Η συναναστροφή με τα παιδιά μπορεί να σε «κουράζει» αρκετές φορές, αλλά την ίδια στιγμή σε γεμίζει ενέργεια!
Όμως, η συναναστροφή με παιδιά από διαφορετικά μέρη του κόσμου, διδάσκει!
Και όπως έχω ξαναπεί: Νιώθω τόσο τυχερή! Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να περνάς τόσες ώρες με τα παιδιά;
Ναι υπάρχει! Να περνάς περισσότερες!
(Μπορείτε να δείτε τη σελίδα της τάξης μας, στο blog του σχολείου: https://blogs.sch.gr/6dimrodou/category/yliko/takseis/takshypodoxhs/).
