Το δέντρο της γνώσης του εαυτού μας

1

To δέντρο της γνώσης του εαυτού μας, το δικό μας δέντρο ούτε αυτοφυές μα ούτε και αυτάρκες είναι!

Η δημιουργία των φύλλων του ξεκίνησε ως ιδέα από το βιβλίο της Ν. Χολέβα  «Εσύ όπως κι εγώ», όπου οι εκκολαπτόμενοι κηπουροί μας, οι μαθητές του Τμήματος Ένταξης ζωγράφισαν το περίγραμμα των χεριών τους και σε κάθε δάχτυλο έγραψαν ένα τους προτέρημα «Κάτι που τους αρέσει στον εαυτό τους». Κάποιοι απ’ αυτούς αυθόρμητα έκαναν λόγο για την ομορφιά, την εξυπνάδα, την ευγένεια, τη γενναιοδωρία, το ύψος, τη γλυκύτητά τους. Αρκετοί ήταν όσοι δεν μπορούσαν αρχικά ούτε ένα καλό χαρακτηριστικό να εντοπίσουν! «Δεν έχω τίποτε καλό πάνω μου! Έχω;» αναρωτήθηκε μια μαθήτρια.

Αρχικός στόχος της εν λόγω δραστηριότητας τέθηκε η ανακάλυψη των χαρακτηριστικών που δεν άπτονται μόνο της εξωτερικής εμφάνισης, αλλά φωτογραφίζουν την εικόνα που οι ίδιοι οι μαθητές έχουν για την προσωπικότητά τους. Στην πορεία της δράσης τους, τα χαμόγελα, η περηφάνια, το «μοίρασμα» νέων επιθέτων με τους συμμαθητές τους, η ανακάλυψη στοιχείων που τους δένουν μαζί τους, το παιχνίδι, η ανεύρεση ομοιοτήτων μεταξύ τους στο κολάζ που ήδη σχηματιζόταν στην πόρτα της τάξης μας ανέδειξαν τη δύναμη της συνεργασίας και της ομαδικότητας.

Σημειώνω εδώ κάποια χαριτωμένα χαρακτηριστικά που έγραψαν οι μαθητές μας: «που και που καλός», «σούπερ», «λίγο αυθάδης», «πανέξυπνη», «χοντρός»..

Το δέντρο μας κάρπισε τα θετικά τους χαρακτηριστικά, ενίσχυσε την αυτοεκτίμηση των μαθητών καθώς τους ενέπλεξε στη διαδικασία να βρουν «έστω μερικά απ’ τα πολλά τους προτερήματα», ενθάρρυνε τη δημιουργία μέσω της αυτοαντίληψής τους, μας έφερε όλους πιο κοντά.

Ρίζες του δέντρου μας δεν είν’ άλλες απ’ την αγάπη μας, την περηφάνια και τη χαρά για τα επιτεύγματά των μαθητών μας, την εμπιστοσύνη και την επιβράβευση των δυνατοτήτων τους. «Σας αγαπώ! Συνεχίστε έτσι!» αυθόρμητα κι αδιαπραγμάτευτα έγραψα εγώ, καθώς είπαν το δέντρο μας μυγδαλιά κι ηχούν στην ψυχή μου παραφρασμένοι οι στίχοι του Βρεττάκου:

«Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσείς. Μα πότε ανθίσατε;

Στέκομαι στην τάξη μας και σας κοιτώ κι όλο φανερά/κρυφά χαμογελώ»

Mαντώ Ψαλλιδάκου, Δασκάλα Τμήματος Ένταξης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *