από την/ον ·0 σχόλια

50 χρόνια μετά τη 17η Νοεμβρίου 1973, οι μαθητές της Δ’ τάξης τίμησαν με μια ιδιαίτερη γιορτή την τολμηρή διαμαρτυρία των φοιτητών του Πολυτεχνείου τη μέρα εκείνη.

Με μία αναδρομή στα γεγονότα, μέσα από αφηγήσεις, θεατρικά δρώμενα, βίντεο, ποιήματα και τραγούδια, ύμνησαν τη Δημοκρατία και υπενθύμισαν σε όλους μας πόσο εύθραυστα είναι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες, πόσο απειλούνται συνεχώς και πως δεν πρέπει ποτέ να θεωρούνται δεδομένα.

Οι μαθητές προκάλεσαν τη συγκίνηση και το θαυμασμό όλων για την αρτιότητα και τη σοβαρότητα που επέδειξαν στο εγχείρημά τους και καταχειροκροτήθηκαν. Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλα τα παιδιά, στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς που συνέβαλαν στην υλοποίηση της παράστασης και ιδιαίτερα στους δασκάλους των τμημάτων, κ. Χριστίνα Ντάκα και κ. Θάνο Ταπεινό, για το συντονισμό όλης της γιορτής!

από την/ον ·0 σχόλια
polutexneio

Κάθε εθνική γιορτή έχει τα δικά της ιδιαίτερα μηνύματα. Σε όλες όμως τις εθνικές γιορτές και επετείους, το κοινό μήνυμα είναι ένα:

ΑΓΩΝΑΣ!

Αγώνας, αντίσταση στον εχθρό που μας  πολεμά . Είτε εξωτερικό εχθρό, είτε εχθρό εσωτερικό. Αγώνας ακόμα και ενάντια στον ίδιο τον κακό εαυτό μας. Κι αυτός είναι ο δυσκολότερος και πιο αιματηρός αγώνας.

Σε έναν αγώνα ο καθένας έχει το δικό του μετερίζι, το δικό του, προσωπικό μέτωπο του αγώνα.

Θυμηθείτε το ΄40.

Άλλοι πολεμούσαν, άλλοι κουβαλούσαν εφόδια, άλλοι περιποιούνταν τους τραυματίες. Άλλοι έπλεκαν και συγκέντρωναν ρούχα ή τρόφιμα.

Στο Πολυτεχνείο. Άλλοι ήταν μέσα, στα κάγκελα. Άλλοι αγωνίζονταν απ΄έξω. Άλλοι στο σταθμό, άλλος έτσι εδώ, άλλος αλλιώς εκεί.

Σ΄έναν αγώνα όλοι χρειάζονται. Και αν δεν βοηθήσουν όλοι, νίκη δεν έρχεται.

Νίκες δεν γίνονται μόνο με τους πολεμιστές.  

Και ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ.

Συνεχίστε την ανάγνωση