τραγουδούσε ο Μελένιος στην “Ντενεκεδούπολη” της Ευγενίας Φακίνου. Από τότε έως σήμερα αυτή την φράση την είπαμε άπειρες φορές μεταξύ μας, έγινε ακόμη και σύνθημα σε τοίχους, χωρίς πολλοί να γνωρίζουν πως είναι φράση που έγραψε για την Ντενεκεδούπολη η Ευγενία Φακίνου.
Μια φράση που συχνά σκέφτομαι, έχοντας διαβάσει πολλές μαρτυρίες από το Πολυτεχνείο, πως εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό το τώρα εκείνων των στιγμών της εξέγερσης, το πώς ένιωθαν εκείνες τις ημέρες όσοι νέοι άνθρωποι πήραν μέρος σε αυτές τις οριακές στιγμές. (Αναστασία Γρηγοριάδου)