Όταν δεν υπάρχουν λόγια… όταν η φρίκη του πολέμου τυλίγει τις παιδικές ψυχές…όταν ο βίαιος ξεριζωμός δεν έχει τελειωμό, όταν ο θάνατος και η βιαιότητα, ο τρόμος και ο θρήνος είναι η νέα καθημερινότητα…όταν δεν υπάρχουν λόγια…όταν δεν υπάρχει ούτε καν κοινή γλώσσα επικοινωνίας υπάρχει η παγκόσμια γλώσσα της τέχνης…
Σε μία από τις μεγαλύτερες Παιδιατρικές Κλινικές της Βορείου Ελλάδος το νοσοκομειακό σχολείο προσπαθεί να δώσει σε παιδιά με διαφορετικές μητρικές γλώσσες και πολιτισμικές αναφορές τη δυνατότητα να υπερβούν τους γλωσσικούς φραγμούς μέσω της εικαστικής έκφρασης.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν το κοινό τους βίωμα, το τραύμα…Το τραύμα παίρνει πολλές μορφές:
Όλεθρος πολέμου, προσφυγιά, εγκατάλειψη, φόβος θανάτου… Τα λόγια είναι πάντοτε φτωχά και ανεπαρκή μπροστά στην αρχέγονη δυναμική της παγκόσμιας εικαστικής γλώσσας που απελευθερώνει και λυτρώνει… Τα παραγώμενα έργα αποτελούν μία εξωλεκτική γέφυρα, μεταξύ των παιδιών και του ίδιου του τραύματος καθώς και μεταξύ των παιδιών και των άλλων.
Παιδιά από τον πόλεμο της Συρίας – Προσφυγικές ροές 2017 …δυστυχώς επίκαιρο…
Βομβαρδισμός
“Να πετάξω μακριά…”
Ταξίδι στο Αιγαίο
Το λουλούδι μπροστά στο σπίτι
ΠόλεμοςΕυθαλία Καδέρογλου – Α’ Παιδιατρική