Συντονίστρια- Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ηλιάδη Αμαλία ΠΕ02, φιλόλογος-ιστορικός, Διευθύντρια 5ου ΓΕΛ Τρικάλων
Απόψεις σχετικά με την ταινία του Γ. Σμαραγδή «Καζαντζάκης», που μας αφηγείται τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη-Κριτική αποτίμηση».
Σωκράτης Γούλας, μαθητής Β1 5ου Γενικού Λυκείου Τρικάλων
Την Παρασκευή, 8/12/2017, με το σχολείο μου, είδαμε στον κινηματογράφο «Τηλέμαχος» της πόλης μας την ταινία του Γ. Σμαραγδή: «Καζαντζάκης». Οι συνοδοί καθηγητές μας: Ηλιάδη Αμαλία, ΠΕ02-Διευθύντρια, Αναγνώστου Αγγελική ΠΕ02, Αλεξανδρή Χαρά ΠΕ02 και Γεωργόπουλος Ιωάννης ΠΕ11 μας πρόσφεραν τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε τη μαγική τέχνη του κινηματογράφου, μέσα από την ταινία του Γ. Σμαραγδή «Καζαντζάκης». Ο σκοπός; να έρθουμε εμείς οι μαθητές/τριες, μέσα από την εν λόγω ταινία τέχνης σε επαφή με τα βασικά χαρακτηριστικά του ποιοτικού κινηματογράφου στο πλαίσιο του οποίου αυτή δημιουργήθηκε, ώστε να προβληματιστούμε για τη σημασία και τη διαχρονικότητα των ιδεών που αυτή εκπροσωπεί, και στη συνέχεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας, στο σχολείο, με βιωματικό, παραστατικό τρόπο, να την περιγράψουμε και να την προσεγγίσουμε κριτικά.
Στο κείμενο που ακολουθεί θα αναλύσω τις απόψεις μου σχετικά με την ταινία που μας διηγείται τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη.
Η ταινία ξεκινά στο νοσοκομείο του Φράιμπουργκ στη Γερμανία όπου ο Νίκος Καζαντζάκης συζητούσε με την γυναίκα του ότι ποτέ δεν κατάφερε να γράψει τον επίλογο του έργου του << Αναφορά στον Γκρέκο>>. Κατόπιν η ιστορία διαδραματίζεται στο σπίτι τους στη Γαλλία όπου ο συγγραφέας αναφέρεται στην πορεία της ζωής του καθώς και στα έργα του. Αφηγείται τα σκληρά παιδικά του χρόνια και την καταπίεση που ένοιωθε από τον οξύθυμο πατέρα του. Έπειτα μας γνωρίζει μέσα από τις αναμνήσεις του τον Άγγελο Σικελιανό. Παράλληλα μας διηγείται τα ταξίδια του στο Άγιο Όρος, το όρος Σινά, τη Γερμανία, τη Ρωσία, τη Γαλλία κ.α. και μας συστήνει μέσα από τα δικά του μάτια τον θεό. Στη συνέχεια μας παρουσιάζει το πρόσωπο που τον βοήθησε να καταλάβει το αληθινό νόημα της ζωής, τον Αλέξη Ζορμπά. Ακόμη μας πληροφορεί για το πώς του στέρησαν το Νόμπελ λογοτεχνίας. Στο τέλος σβήνει η φλόγα της ζωής του, αφήνοντας όμως πίσω του μια τεράστια κληρονομιά και το όνομά του γραμμένο με χρυσά γράμματα στο Πάνθεον των μεγάλων δημιουργών.
Κατά τη γνώμη μου η ταινία περνάει πολλά μηνύματα, σχετικά με τη βία που επικρατεί στον κόσμο (η βία του πατέρα του Καζαντζάκη προς αυτόν) και την αδικία και τη μισαλλοδοξία των Ελλήνων που του στέρησαν το νόμπελ λογοτεχνίας. Πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί αλλά ήταν κάποιοι που ξεχώρισαν. Αρχικά ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που υποδύεται τον συγγραφέα. Ένας ρόλος ο όποιος ταίριαξε πάνω του με απόλυτη ακρίβεια και μου χάρισε αρκετές στιγμές συγκίνησης. Η ηθοποιός Μαρίνα Καλογήρου έπαιξε πολύ καλά το ρόλο της ως Ελένη Σαμίου και ταίριαξε απόλυτα με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Ο ρόλος του Σικελιανού παίζεται από τον ασυναγώνιστο Νίκο Καρδώνη-ένας ρόλος στα μέτρα του.Επίσης ο Θοδωρής Αθερίδης ενσαρκώνει τον Αλέξη Ζορμπά-ένα δύσκολο ρόλο- με τεράστια επιτυχία .Τέλος οι ηθοποιοί στους δευτερεύοντες ρόλους ήταν εξαιρετικοί, μόνο που η Ζέτα Δούκα που υποδυόταν τη Μελίνα Μερκούρη φάνηκε πως δεν κατάλαβε ακριβώς πόσο σπουδαίος ήταν ο ρόλος που της δόθηκε.
Συνοψίζοντας η ταινία ήταν αρκετά καλή για ελληνικό κινηματογράφο και αυτό ήταν κάτι που πραγματικά με εξέπληξε ευχάριστα. Γιατί η τέχνη του κινηματογράφου , αν και είναι μια αφηρημένη έννοια, έχει συγκεκριμένο σκοπό και αποτελέσματα. Τα είδη-φόρμες αυτής της τέχνης είναι αρκετές και η κάθε μια επιδρά με τον τρόπο της λίγο ή πολύ στις ανθρώπινες ζωές αλλά και γενικότερα στην κοινωνία. Κατά την προσωπική μου άποψη ο κινηματογράφος είναι το είδος της τέχνης ,το οποίο μπορεί να επηρεάσει περισσότερο τον άνθρωπο καθώς είναι ένας συνδυασμός πολλών άλλων μορφών τέχνης. Έτσι η τέχνη του κινηματογράφου είναι κάτι που επηρεάζει και παρακινεί ανθρώπους διάφορων ηλικιών και χαρακτήρων να επιδοθούν σε διάφορους τομείς και ευελπιστώ πως αυτό θα συνεχιστεί και στο μέλλον.
