της μαθήτριας Πετροπούλου Μαίρης (Γ4)
Τι κρύβει πίσω της η σημασία της λέξης «πόλη»; Για πολλούς είναι ο χώρος της απόλυτης ξεγνοιασιάς, ευχαρίστησης και διασκέδασης. Για μένα, όμως, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Τσιμέντο, καυσαέριο, ηχορρύπανση. Μια πλαγιά γεμάτη με λευκά και πολλές φορές γκρίζα παραλληλόγραμμα κρυμμένα το ένα πίσω από το άλλο, παρατεταγμένα σα στρατιωτάκια που ετοιμάζονται για μάχη.
Η εικόνα της Αθήνας και κάθε άλλης πόλης στην πρώιμη μορφή της με κάνει να δακρύζω. Η συγκίνηση πηγάζει μέσα από τη νοσταλγία μιας όμορφης, γεμάτης φως και πράσινο Αθήνας. Η φύση στα μάτια μου φαντάζει σα μια θεά και η μεταμόρφωση της Αθήνας σε μια καταπράσινη περιοχή είναι ένα άπιαστο όνειρο.
Σαφώς, η Αθήνα προσφέρει στους ανθρώπους όλα τα υλικά αγαθά. Παρόλ’ αυτά, τους αφαιρεί το πιο σημαντικό αγαθό που έχουν, την υγεία τους. Νιώθουν την πόλη τους να τους πνίγει και να τους εγκλωβίζει μέσα σε ένα σύννεφο βλαβερών ουσιών και σκόνης. Θέλουν να ξεφύγουν, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι.
Το φυσικό περιβάλλον που βλέπω από το παράθυρό μου, με κάνει να λυπάμαι για την κατάσταση της πόλης μου. Παρόλ’αυτά , ούτε το φυσικό περιβάλλον έχει τη μορφή που θα έπρεπε. Γυμνά βουνά, με ένα και μοναδικό δέντρο να αχνοφαίνεται από μακριά καμένα και κατεστραμμένα δάση… Ένα εκκλησάκι στο βουνό παραπονιέται. Τα δέντρα γύρω του έχουν εξαφανιστεί, ο αέρας έχει λιγοστέψει, ο ήλιος και τα σύννεφα φοβούνται να εμφανιστούν και να το συντροφεύσουν, φοβούνται να αντικρίσουν την κατάσταση της φίλης τους, της γης, που είναι ερημωμένη.
Η ανθρώπινη αχαριστία και απληστία και το κυνήγι του κέρδους έχουν εγκλωβίσει τους ανθρώπους σε έναν τρόπο ζωής απειλητικό. Ένα λουλούδι στο μπαλκόνι με κάνει να φαντάζομαι έναν ιδανικό τρόπο ζωής, κοντά στο φυσικό περιβάλλον, τα δέντρα, τα λουλούδια και τα ζώα και συνάμα να λυπάμαι για την κατάσταση της πόλης μου.
