Ένα μεγάλο «οικολογικό» πείραμα -έτσι το χαρακτήρισε ο William Ripple, καθηγητής Oικολογίας στο πανεπιστήμιο του Ορεγκον-πραγματοποιείται στο Γελοουστόουν των ΗΠΑ. Στο εθνικό πάρκο, οι λύκοι έχουν εντελώς αξαφανισθεί από το 1926. Οι επιστήμονες, βλέπωντας τις επιπτώσεις που προκλήθηκαν στη συνέχεια, αποφάσισαν να μεταφέρουν στο Γελοουστόουν μερικές δεκάδες γκρι λύκους από τον Καναδά. Η επανεγκατάσταση είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Οταν χάθηκαν οι λύκοι, ο αριθμός των μεγάλων ελαφιών αυξήθηκε αφού δεν υπήρχαν θηρευτές. Τα ελάφια, στη συνέχεια, σχεδόν εξαφάνισαν τη βλάστηση. Μετά την εγκατάσταση των λύκων όμως άλλαξαν ριζικά τις συνήθειες τους: άρχισαν να αποφεύγουν τις κοιλάδες και τα φαράγγια (τα μέρη δηλαδή όπου κινδύνευαν να παγιδευτούν από τους θηρευτές τους). Η βλάστηση στις περιοχές αυτές επανήλθε.
Οι γυμνές πλαγιές των κοιλάδων σύντομα γέμισαν από δάση λεύκας, ιτιάς και γηγενούς κίτρινου ιβίσκου. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των πουλιών. Το ίδιο συνέβη και με τους κάστορες . Τα τρωκτικά αυτά, όπως και οι λύκοι, χαρακτηρίζονται «μηχανικοί του οικοσυστήματος» – δημιουργούν φωλιές για να φιλοξενηθούν άλλα είδη. Τα φράγματα που χτίζουν οι κάστορες στα ποτάμια, π.χ., στεγάζουν βίδρες, μοσχοπόντικες, πάπιες, ψάρια, ερπετά και αμφίβια. Επίσης, οι αρκούδες πλήθυναν επειδή υπήρχαν περισσότερα μούρα στα θάμνους που ξαναφύτρωσαν.
Και το πιο περίεργο: η παρουσία των λύκων άλλαξε και τη γεωμορφολογία του πάρκου, κυρίως τα ποτάμια. Πώς το καταφέρανε αυτό; Τα ανανεωμένα δάση με το ριζικό τους σύστημα σταθεροποίησαν το έδαφος στις όχθες. Ετσι σχηματίστηκαν λιγότεροι μαίανδροι, η διάβρωση μειώθηκε, τα ρυάκια στένεψαν, δημιουργήθηκαν περισσότερες μικρές λίμνες – ιδανικά καταφύγια της άγριας φύσης.
πηγη:geonews
