Σήμερα 160 εκατομμύρια παιδιά σ΄ όλον τον κόσμο δουλεύουν για να ζήσουν.
Τα άτυχα αυτά παιδιά είναι τόσο φτωχά… Μπορεί να είναι ορφανά ή παρατημένα από τους γονείς τους. Ίσως έχουν γονείς που δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή και τις ανάγκες τους. Ίσως οι γονείς είναι άρρωστοι και δεν μπορούν να εργαστούν και να φροντίσουν την οικογένειά τους.
Πολλά παιδιά δεν έχουν κανέναν να τα βοηθάει και να τα προστατεύει. Μόνα τους παλεύουν να αντιμετωπίσουν φοβερές δυσκολίες. Μπορεί να προσέχουν τα μικρότερα αδέλφια τους ή ακόμα και τους γονείς τους. Στη χειρότερη περίπτωση τα εκμεταλλεύονται ξένοι άνθρωποι που τα φοβερίζουν να μη μιλήσουν.
Η μεγάλη φτώχια, οι πόλεμοι, ο ξεριζωμός, οι καταστροφές από σεισμούς και πλημμύρες, η δυστυχία, η μοναξιά και η απόγνωση κάνουν αμέτρητα παιδιά να ξυπνούν το πρωί και να ξεκινούν για τη δουλειά και όχι για το σχολείο… Η ψυχή και το κορμάκι τους έχουν μεγαλώσει κι έχουν γεράσει…
Τι κάνουν οι δυνατοί του κόσμου γι αυτά; Τι κάνουμε όλοι εμείς που περνάμε από δίπλα τους; Είναι πλέον τόσο διαδεδομένες εικόνες που τα μάτια μας τις βλέπουν ως «φυσιολογικές» και το μυαλό μας δε σταματάει από άλλες σκέψεις για να τους δώσει χώρο.
Φέτος λόγω της πανδημίας η Unicef καταγράφει δραματική αύξηση για πρώτη φορά στα τελευταία 20 χρόνια και προειδοποιεί πως αν δε ληφθούν μέτρα, τα επόμενα δύο χρόνια άλλα 50 εκατομμύρια παιδιά θα οδηγηθούν στον μονόδρομο της φτώχιας, την παιδική εργασία.
Αυτά τα παιδιά δεν είναι μόνο σε μια μακρινή χώρα που την βλέπουμε, την ακούμε ή τη διαβάζουμε στις ειδήσεις. Είναι και δίπλα μας. Ας ρίξουμε μια ματιά και μετά μια σκέψη και μετά μια βοήθεια και μετά… ας μετρήσουμε ακόμη ένα παιδικό χαμόγελο στη γη.
η εκπαιδευτικός
Αφροδίτη Πιπεράρη