“Γκρεμισμένα σπίτια” – Τα παιδιά μας τραγουδούν…
Τώρα που σκιάζει τις ζωές μας ο φόβος από μύριες αιτίες είναι καιρός να θυμόμαστε τα απάτητα μέρη της ψυχής μας, γιατί τα γεγονότα σε καιρούς που η μία καταστροφή διαδέχεται απρόσμενα την άλλη θολώνουν μέσα μας τις πιο όμορφες ανθρώπινες πτυχές μας και αποδυναμώνουν τις ουράνιες αφηγήσεις της ελπίδας.
Στη ροή του χρόνου άθελά μας αφήνουμε πίσω την αλλοτινή μας βεβαιότητα ενός δεδομένα όμορφου κόσμου και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα – ότι στον κόσμο αυτό δεν ήλθαμε για να μείνουμε αλλά ούτε και ήρθαμε χωρίς κάποιο νόημα ή σκοπό. Κι αυτός δε μπορεί παρά να είναι τίποτε πέρα από τον άνθρωπο μέσα μας, τον άνθρωπο δίπλα μας, γνωστό ή άγνωστο. Μπορεί να συμπεριφερόμαστε συχνά σαν άθυρμα της μοίρας ή να μην τολμήσαμε ένα κρίσιμο βήμα στο κενό για να τον γνωρίσουμε. Κάθε βήμα προς το άγνωστο, προϋποθέτει τόλμη έξω από το εγώ και το φόβο.
Μπορεί να στερηθήκαμε χρόνια το άγγιγμα των ανθρώπων μέσα από την απομόνωση μιας καραντίνας, να συγκλονιστήκαμε από την καταστροφή ενός σεισμού της γείτονος ή να υποχρεωθήκαμε να πούμε αντίο σε ανθρώπους που ήταν οι πολύτιμοι αγαπημένοι μας, όπως στο δραματικό δυστύχημα των τρένων. Παντού ο άνθρωπος, κοινή αφετηρία και προορισμός. Παντού, ο πόνος, και η απώλεια.
Σε αυτήν την πολυπλοκότητα της ζωής τα παιδιά των Ε’ και ΣΤ’ τάξεων του σχολείου μας στέκονται στοχαστικά, ειλικρινά και γενναία, οπλισμένα με την πεποίθηση ότι μπορούν να δώσουν ζωή στα όνειρά τους, κόντρα στην εικόνα του υποκριτικού κόσμου που τους παραδίδουμε καθημερινά. Στο σύντομο διάστημα που δουλέψαμε μαζί είχα την τιμή να σταθώ μπροστά τους παρατηρώντας τα να ξετυλίγουν σε όλη τη διαδικασία έναν άφθαρτο, ανέγγιχτο κόσμο γεμάτο συναισθήματα και ωριμότητα και με αυτά τα εργαλεία καλούνται να κάνει πράξη η δική τους γενιά την όλο και πιο βίαιη μετάβαση από την παιδικότητα στην εφηβεία. Ο αυθορμητισμός και η ανάγκη τους να μιλήσουν για όσα βιώνουν μέσα στην πιο τρυφερή φάση της ζωής τους, μας οδήγησαν στη λιτή αυτή κίνηση, την οποία όμως αφιερώνουν με όλη την ένταση της αγάπης τους στους ανθρώπους που έφυγαν και ειδικά στους νέους συμμαθητές και άγνωστους φίλους των τραγικών γεγονότων.
Ευχαριστούμε όλους όσοι έβαλαν και το παραμικρό λιθαράκι για αυτόν τον μικρό μας στόχο, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τη διεύθυνση του σχολείου μας. Δεν περισσεύει κανείς στο σύγχρονο κόσμο, γιατί κανείς δε ζει σε κατοικημένες ερήμους ή είναι υπέροχα μόνος, σε μια άδεια γη. Μια χούφτα όνειρα, και λίγος ουρανός, σε όλους μας ανήκουν..
τραγούδι: “Γκρεμισμένα σπίτια”
συνθέτης: Μαρκόπουλος Γιάννης
στιχουργός: Περγιάλης Νότης
πρώτη εκτέλεση: Χατζής Κώστας, 1975
Διδασκαλία/συντονισμός: Μανόλης Παπαδάκης, Καθηγητής Μουσικής 58ου Δ.Σ.
Βιντεοσκόπηση: Καλλιόπη Μαγουλά, Καθηγήτρια Αγγλικών 58ου Δ.Σ.
(Η βιντεοσκόπηση έγινε κατόπιν γονικής συναίνεσης)
