«Ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου!

Η αυλή του σχολείου μας…»

Είμαι η αυλή.

Είμαι μόνη και νιώθω λύπη.

Νιώθω όπως μια ασπρόμαυρη ζωγραφιά. Όπως μια παιδική χαρά που δεν παίζουν παιδιά ή ένα σύννεφο που κλαίει βροχή. Νιώθω όπως ένας ελέφαντας που η προβοσκίδα του έπαθε συνάχι, δυο πόδια που τους έβαλαν τρικλοποδιά, μια θάλασσα με σκουπίδια, ένα παπούτσι που του κόλλησε τσίχλα, ένα λιοντάρι με πονόδοντο που έχασε και την ουρά του, μια μπάλα που δεν την κλωτσάει κανείς, ένα παγωτό που λιώνει γιατί δεν το τρώνε…

Νιώθω όπως τα δέντρα και τα λουλούδια που δεν τα ποτίζουν.

Όμως να! Ακούω μια τραγουδιστή φωνή: «Βγαίνουμεεεε!!!»

Πρώτος κατεβαίνει ο Αλέξανδρος. Τρέχει σαν ελέφαντας και τσουλάει με όλη του τη δύναμη την μπλε τραμπάλα-ιπτάμενο αυτοκίνητο από την πόρτα μου μέχρι την άκρη του ουρανού.

Μετά αθόρυβα σαν γάτα βγαίνει η Μυρτώ μιλώντας ψιθυριστά ροζ… Κρατάει αγκαλιά το μωρό της και ψάχνει μια ήσυχη γωνιά για να το νανουρίσει.

Ύστερα έρχεται ο Ηλίας που αγαπάει το πράσινο, τα μακαρόνια με τυρί και τρέχει όπως ο άνεμος. «Φσσσσς!!!…»

Να και ο μπλε Ορφέας! Παίζει πάντα σούπερ μπάσκετ τραγουδώντας τον «Μάγειρα». Ανεβαίνει σαν αστραπή στην αναρρίχηση… «Εεεεε!!! φωνάζει να τον ακούσει όλη η γειτονιά.

Η γλυκιά ατρόμητη Μαρία περπατά προσεκτικά. Αγάπα όλα τα χρώματα και ζωγραφίζει απίθανα. Γλιστράει στην πολύχρωμη τσουλήθρα μου με τα πόδια ψηλά!

Χέρι-χέρι έρχονται και η Σοφία με τη Σοφία, όνομα και πράγμα, αχώριστες παντού, μέσα στα λιλά και τα γαλάζια, παίζουν οικογένεια και μαγειρεύουν αυγά και παστίτσιο.

Πιο πίσω η Ελενίτσα με τα υπέροχα μακριά μαλλιά και τα κάτασπρα παπούτσια χοροπηδά τόοοσο ψηλά σαν να βρίσκεται σε τραμπολίνο. Φτάνει στην κορυφή της αναρρίχησης σε μια στιγμή και ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Επιτέλους! Βγήκε και ο σούπερ ήρωας Πετράκης! Φωνάζει κόκκινα, τρώει (φυσικά) τους Γίγαντες και παίζει με την πολύχρωμη μεγάλη μπάλα.

Ο Νίκος και ο Θανάσης με κίτρινα και χρυσά τρέχουν στην αγαπημένη τους γωνιά μου. Την ζωγραφισμένη με τη φάλαινα και το φαλαινάκι της που κολυμπούν σε εκείνα τα όνειρα που έρχονται μετά από μια βραδιά γεμάτη χάδια, γαργαλητά, ποπ-κορν και παιδικό στον καναπέ με τη μαμά και τον μπαμπά. Ή την μέρα των γενεθλίων με τα μπαλόνια και την γιγάντια τούρτα σοκολάτα. Ή το λαχανιασμένο απόγευμα μιας βόλτας με κατακόκκινο ποδήλατο που έχει πράσινες ρόδες και στραβό κουδουνάκι. Αρχίζουν και αυτοί τα ξεφωνητά και κυνηγιούνται γύρω γύρω από τους θάμνους.

Και έρχονται κι άλλα κι άλλα κι άλλα παιδάκια…

Και γεμίζει η αγκαλιά μου με χαρές και γέλια και φωνές!

Και είναι τότε που το ουράνιο τόξο πλημυρίζει πέρα ως πέρα την καρδιά μου…

Είμαι η αυλή. Η αυλή του σχολείου.

Νιώθω χαρά!!!