H μέρα που έγινα κι εγώ «λύκος»

•Amelie Javaux

•Annick Masson

•Εκδόσεις δεσύλλας  

•2021  

5+  

Αυτή είναι η ιστορία της Σάρλοτ. Η Σάρλοτ φοβάται τους λύκους. Τους αληθινούς λύκους. Και ακόμα  περισσότερο τους λύκους που τριγυρίζουν άγριοι και επιβλητικοί στην αυλή του σχολείου της. Αρχηγός τους η Άγκνες και ξωπίσω η αγέλη της. Καραδοκούν έτοιμες να κατασπαράξουν κάθε γέλιο, κάθε όμορφο συναίσθημα και κάθε ανέμελη στιγμή. Η Σάρλοτ νιώθει ανυπεράσπιστη μπροστά τους, σχεδόν ανήμπορη. Μέχρι που μια μέρα γίνεται κι εκείνη λύκος. Αποκτά δόντια και νύχια κοφτερά και μάτια που στάζουν οργή. Επιτίθεται στον Σάιμον ένα αγόρι αβοήθητο όπως ήταν κι εκείνη. Αναγνώρισε αμέσως το φοβισμένο βλέμμα του. Της ήταν τόσο οικείο. Και τότε συνειδητοποίησε πως το θηρίο στο οποίο είχε μεταμορφωθεί δεν της ταίριαζε. Η αγκαλιά της μαμά της ήταν η κινητήριος δύναμη για να εκφράσει όλα όσα είχε κρυμμένα στην καρδιά της. Και οι λέξεις έγιναν γιατρικό. Κι έπειτα κοίταξε τους λύκους κατάματα και αυτή τη φορά δεν την τρόμαξαν. Όχι επειδή τους νίκησε, αλλά επειδή τους αγνόησε. Γιατί όλα όσα χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή ήταν αγάπη, κατανόηση και αποδοχή και τα βρήκε απλόχερα σε μια νέα δυνατή φιλία!  

Το βιβλίο της Amelie Javaux μέσα από λέξεις, εικόνες και συναισθήματα διαπραγματεύεται το τόσο ευαίσθητο και επίκαιρο θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μοιάζει σαν ένας εσωτερικός μονόλογος, ένα συνονθύλευμα συναισθηματικών δυσκολιών που το μικρό κορίτσι καλείται να διαχειριστεί. Σε όλη τη ροή της ιστορίας τίθεται μια ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος, η έννοια της επανάληψης. Η Σάρλοτ βιώνει έντονα τις ψυχολογικές, πνευματικές, σωματικές και κοινωνικές επιπτώσεις του σχολικού εκφοβισμού. Χάνει την όρεξη για φαγητό, τη διάθεση για παιχνίδι και τον ύπνο της, βλέπει εφιάλτες, κλείνετε στον εαυτό της, εμφανίζει σωματικά συμπτώματα και σχολική άρνηση, παρουσιάζει  χαμηλή αυτοεκτίμηση και έντονο στρες. Ακολουθεί την ομάδα των λύκων και υπομένει την κοροϊδία υπό τον φόβο χειρότερης μορφής βίας και έχοντας την ανάγκη να ανήκει κάπου γίνεται ίδια μ’ αυτούς. 

Η εικονογράφηση περνά τα δικά της ηχηρά μηνύματα. Συμβολισμοί και διακείμενα συμπληρώνουν το κείμενο.

Έντονη είναι η αντίθεση μεταξύ των ψυχρών χρωμάτων και του πορτοκαλί φανερώνοντας από τη μια τη θλίψη, την αδικία και την απογοήτευση και από την άλλη την ανάγκη που έχει η παιδική ψυχή για αισιοδοξία και λύτρωση.  

Παράλληλα, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας διαφέρουν στο μέγεθος τονίζοντας την  ανισορροπία δύναμης – εξουσίας ανάμεσα στα παιδιά που εκφοβίζουν και στα παιδιά που εκφοβίζονται. 

Το όνομα του κοριτσιού δεν το μαθαίνουμε από την αρχή. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει στην ιστορία μόνο στις προσφωνήσεις και στα κοροϊδευτικά σχόλια που επιδέχεται. Ίσως γιατί το κορίτσι μπορεί να έχει χιλιάδες ονόματα. Κάθε παιδί θύμα ενδοσχολικής βίας ανεξαρτήτως ηλικίας, θρησκείας ή εθνικότητας πιθανών να αναγνωρίσει τον εαυτό του στο πρόσωπο της Σάρλοτ, να μιλήσει με τη φωνή της, να δει μέσα από το βλέμμα της. Ακόμη και σε μας τους ενήλικες μπορεί να ξύσει πληγές του παρελθόντος που μένουν χαραγμένες κι ανεξίτηλες στη μνήμη μας και μας ακολουθούν σιωπηλά ακόμη και σήμερα.  

Ίσως οι λύκοι να παραμένουν λύκοι, να κάνουν πάντα ότι κάνουν οι λύκοι και να ψάχνουν μόνιμα για θήραμα, τρέφοντας τα δικά τους κενά, τις δικές τους ανασφάλειες και τους δικούς τους φόβους. 

Εμείς όμως οφείλουμε ως εκπαιδευτικοί, ως γονείς αλλά και ως κοινωνία να εξημερώσουμε τους λύκους και να προστατεύουμε τα θύματα. Να δημιουργήσουμε σχολεία όπου η αγάπη, η αποδοχή, η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη θα υψώνουν τοίχος σε κάθε μορφή βίας εστιάζοντας κυρίως στην πρόληψη, την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση αλλά και τη συνεργασία. 

Πηγή: https://www.paperkittens.gr/