Ομαλή μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό Σχολείο.
Κάθε χρόνο διαπιστώνουμε ότι τα νήπια που τελειώνουν τη φοίτησή τους στο νηπιαγωγείο, έχουν αγωνία για το πώς θα είναι το Δημοτικό την επόμενη χρονιά. Αν θα τα καταφέρουν κι αν θα είναι δύσκολα τα μαθήματα, παρόλο που το σχολείο μας συστεγάζεται με το Δημοτικό και ο χώρος με τα μεγάλα παιδιά τούς είναι οικείος.
Γι’ αυτό φροντίσαμε να γνωρίσουν τα βιβλία της Γλώσσας και των Μαθηματικών της Α τάξης και τους ήρωές τους. Παρουσιάσαμε τα πρώτα μαθήματα και παρατήρησαν ό,τι “δεν είναι δύσκολα”.
Συζητήσαμε στην τάξη τους προβληματισμούς τους, τις ανησυχίες και τις απορίες τους. Στην επίλυση των αποριών βοήθησε πολύ κι ο Αντωνάκης!

Επόμενο βήμα ήταν η επίσκεψη στην Α τάξη, όπου μας υποδέχτηκε η κ. Έλενα και κάποιοι από τους περσινούς συμμαθητές μας! Μας έδειξαν την τάξη με τα θρανία, τον πίνακα, τα βιβλία, τις εργασίες, το αριθμητήριο! Τους παραχώρησαν τις θέσεις τους στα θρανία κι έγραψαν κι εκείνα στο μεγάλο πίνακα!



Και φεύγοντας, κεράστηκαν και το γλυκάκι τους από την κυρία!

“Η ιστορία του τόπου μας” συνέχεια!
Οι στόχοι αυτής της θεματικής ενότητας ηταν:
να μάθουν τα παιδιά την ιστορία της πόλης τους,
να γνωρίσουν τους γεωλογικούς σχηματισμούς της περιοχής και την επίδρασή τους στην εξέλιξη της,
να γνωρίσουν τα ιστορικά μνημεία,
να γνωρίσουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα του τόπου διαχρονικά,
να δημιουργήσουν χάρτες με τα σημαντικά ιστορικά και γεωλογικά σημεία,
να αναδημιουργήσουν το σημαντικότερο ιστορικά τεχνολογικό κατασκεύασμα (παλιό γεφύρι),
να πειραματιστούν με υλικά,
να καλλιεργήσουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους.
Και ορίστε η αναδημιουργία του παλιού γεφυριού!
Με τη βοήθεια του παππού κ. Γιάννη Ντόκου, που όταν του είπε ο εγγονός του για την προσπάθειά μας να φτιάξουμε γεφύρι στο σχολείο με τις πέτρες που μαζέψαμε, πήγε μαζί του βόλτα, μάζεψαν πολλεεές πέτρες (όσες για τρία γεφύρια μας είπε ο Στάθης), έφτιαξε αυτήν την υπέροχη κατασκευή και μας την έφερε στο σχολείο.

Ε, πώς να μην το εξελίξουμε…


Ο Στάθης μας περιέγραψε πώς έφτιαξε καλούπια με ξύλο ο παππούς, έβαλε τσιμέντο και πέτρες και ωπ… να ‘το! Χωρίς τη βοήθεια του είναι σίγουρο ότι δε θα είχαμε τέτοιο αποτέλεσμα.
Ευχαριστούμε πολύ κ. Γιάννη!