Με το σύνθημα «Έλα μ’ ένα ποίημα!» τιμήσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στο 4ο ΓΕ.Λ, την Παρασκευή 21 Μαρτίου. Αρκετοί μαθητές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Και ήταν μια έκπληξη! Ανακάλυψα κρυμμένα χαρίσματα μαθητών μου που η καθημερινότητα της τάξης, η προγραμματισμένη διδασκαλία καταπίνει.
Ενδεικτικά παραθέτω μερικούς από τους θησαυρούς:
Ταπ. Ταπ. Ταπ. Ταπ.
Ο ρυθμός ενός πληκτρολογίου στο κινητό,
ένα ατίθασο καρδιοχτύπι ενός παιδιού
που ανυπομονεί να γυρίσει σπίτι.
«Πάρε με όταν γυρίσεις»
Έγραψε ο γονιός ως απάντηση
Ωστόσο το τηλεφώνημα δεν ήρθε…
Παιδί δεν γύρισε.
Το τελευταίο οξυγόνο που αγκάλιασε τα πνευμόνια των ανθρώπων
σ’ εκείνο το βαγόνι.
Είχε ελάχιστο οξυγόνο εκεί μέσα, το μόνο που μπορούσαν να νιώσουν;
Τα εγκαύματα
Να μεγαλώνουν σαν ρίζες και αγκάθια που κομματιάζουν τα πνευμόνια…
Λευκές ορχιδέες μένουν στο ματωμένο χώμα,
στα πέταλα η σκόνη μιας καμένης ανθρώπινης ζωής.
Κι όμως αντί να της δώσουν το οξυγόνο που φώναζαν
πριν γι’ αυτό με τώρα ξεχασμένα πνευμόνια…
Οι γραβάτες πατάνε πάνω στα πέταλα ρίχνοντας παραπάνω χώμα,
για να πνίξουν ακόμα και την πιο αδύναμη άνθηση που είχε
απομείνει από τον άνθρωπο,
η καρδιά να χάνεται σαν να μην είχε καν χτυπήσει ποτέ.
Φώναξε όσο δυνατά όσο έκλαψαν και αυτοί που έχασαν
συνανθρώπους τους.
Φώναξε, ίσως αν φωνάξεις και ίσως αν δακρύσεις, οι ορχιδέες
θα μεγαλώσουν και θα χαλάσουν ακόμα και το πλαστικό
που φοράνε οι γραβάτες.
Θα μεγαλώσουν και το καρδιοχτύπι θα επιστρέψει
Ακόμα και αν είναι ένας ζωντανός ψίθυρος στον άνεμο.
Αχιλλέας Γκόρης
Αφήστε μια απάντηση