4ο Γενικό Λύκειο Γαλατσίου

Το blog του 4ου Γενικού Λυκείου Γαλατσίου

Πάμε στοίχημα;

Φεβ 201122

Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο μου δόθηκε από άτομα του φιλικού μου περιβάλλοντος. Δηλώνω ξεκάθαρα από την αρχή πως δεν έχω καμία επαφή με το αντικείμενο και συνεπώς δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημά του και ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι αποτελεί εξάρτηση. Και μάλιστα εξάρτηση κυρίως του ανδρικού φύλου.

Παρά την οικονομική κρίση, αν περάσετε έξω από προποτζίδικο θα το δείτε γεμάτο από κόσμο και μάλιστα σε ώρες αιχμής έχει αρκετούς τζογαδόρους που κοιτούν αποσβολωμένοι μια οθόνη περιμένοντας τα αποτελέσματα.  Μπορείτε με μία γρήγορη ματιά να εντοπίσετε από ρακένδυτους άνδρες που προσμένουν ένα θαύμα για να αλλάξει η ζωή τους, μέχρι και καλοντυμένους άντρες με χαρτοφύλακες που ψάχνουν τρόπο να αυξήσουν τις επενδύσεις τους. Συναντάς όμως και γυναίκες, επίσης κάθε ηλικίας και κοινωνικής επιφάνειας.

Εικόνα όμως που νομίζω ότι θα  θυμάμαι για αρκετά χρόνια είναι  αυτή μιας γυναίκας γύρω στα τριανταπέντε με τη μικρή της κόρη που σίγουρα φοιτούσε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Η μητέρα συμπλήρωνε ένα δελτίο και το κοριτσάκι έκανε προσπάθειες να τη μιμηθεί(πρότυπο που διάλεξε κι αυτό!) ζωγραφίζοντας πάνω σε ένα δελτίο. Και το χειρότερο μέρος έρχεται τώρα. Η μητέρα ζητούσε από το κοριτσάκι της να της πει νούμερα προκειμένου να συμπληρώσει το δελτίο της.

Γιατί μας κάνουν συνένοχους; Γιατί γαλουχούμαστε έτσι ώστε να μπαίνουμε από τόσο μικροί στην εξάρτηση και πόσο μάλλον από άτομα του στενού οικογενειακού μας περιβάλλοντος; Σκεφτείτε λογικά. Είναι δυνατόν αυτό το παιδάκι όταν ενηλικιωθεί, ίσως και λίγο νωρίτερα, να μην ενταχθεί στη μερίδα των ανθρώπων που παίζουν τυχερά παιχνίδια;

Και το χειρότερο νομίζω πως έρχεται τώρα. Η διαρκής επαφή αυτών των ανθρώπων με το χρήμα, τους κάνει να χάνουν την αίσθησή του και να το υποβαθμίζουν συνεχώς.  Παίζουν ολόκληρα χρόνια, εφευρίσκουν  μάλιστα μέχρι και τεχνικές και όταν τελικά τους χαμογελά η τύχη και καταφέρνουν να κερδίσουν ένα αρκετά μεγάλο ποσό, δεν διστάζουν να το ξαναρίξουν στο στοίχημα με  την  πιθανότητα, ή καλύτερα την βεβαιότητα να το χάσουν.

Αποτελεί θλιβερό γεγονός , όχι τόσο η ενασχόληση των ενηλίκων με το στοίχημα, όσο η ενασχόληση νέων παιδιών, παιδιών της ηλικίας μας ή και πρόσφατα ενηλικιωμένων. Είναι άσχημο η ευτυχία μας να στηρίζεται στη λειτουργία ενός απενοχοποιημένου και πληρωμένου θεσμού! Ας βάλουμε λοιπόν ένα διαφορετικό «στοίχημα», να δώσουμε ένα τέλος σε ένα από τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας της εποχής μας.

Είναι κρίμα ρε παιδιά…

Ας παραθέσω όμως μια συνέντευξη από δύο δεκαεφτάχρονους συμμαθητές μας, τον Α. και τον Γ.(διατηρείται η ανωνυμία τους για προφανείς λόγους), με θέμα το στοίχημα, από την οποία θα βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Ερ: Πόσο καιρό παίζεις;

Απ: Γ.: Παίζω δύο χρόνια συνεχόμενα, αλλά είχα ασχοληθεί και πιο μικρός.

Α.: Εγώ πέντε- έξι μήνες, αλλά είχα ασχοληθεί περιστασιακά και στο παρελθόν.

Ερ: Πόσο πιο μικροί δηλαδή ξεκινήσατε την ενασχόληση με το στοίχημα;

Απ: Γ.: Από έκτη δημοτικού. Αλλά έπαιζα τριαντάλεπτα, τίποτα.

Α.: Εγώ μπορεί και πιο μικρός. Τετάρτη δημοτικού; Τρίτη; Δεν ξέρω…

Ερ: Πώς ξεκινήσατε;

Απ: Α.: Εμένα έχει ο θείος μου προποτζίδικο και πήγαινα καμιά φορά.

Γ.: Εγώ το έβλεπα και μου άρεσε από μικρός. Άρχισα, μετά σταμάτησα λίγο καιρό, αλλά έκανα το λάθος και έπαιξα ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού, έβαλα 30 ευρώ και πήρα 120. Ε, έπειτα από τη χαρά συνέχισα και συνέχισα.

Ερ: Δηλαδή ο πειρασμός για σένα Α. είναι μέσα στην οικογένεια;

Απ: Α.: Όχι ακριβώς γιατί ούτε ο θείος μου παίζει, αλλά ούτε και ο πατέρας μου. Παίζουν μια φορά στο τόσο. Και όταν πήγαινα με τον πατέρα μου στο θείο μου έπαιζα καμιά φορά.

Ερ: Το γεγονός ότι ο θείος σου αν και έχει προποτζίδικο, δεν παίζει, σε αντίθεση με εσένα δεν σε προβληματίζει Α.;

Απ: Α.: Το γεγονός ότι ο θείος μου μέχρι πριν από δέκα χρόνια έπαιζε συνεχόμενα, αλλά σταμάτησε γιατί κατάλαβε το λάθος του, το έχεις αναλογιστεί;!

Ερ: Στην οικογένεια σου ασχολούνται με το στοίχημα; Ποια η γνώμη των δικών σας προσώπων;

Απ: Γ.: Όχι καθόλου. Και όταν ακούνε ότι πηγαίνω στο προποτζίδικο μου φωνάζουν.

Α.: Κι εμένα, όπως ξαναείπα μόνο ο πατέρας μου παίζει μια στο τόσο. Και εμένα μου φωνάζουν όποτε το μαθαίνουν, γιατί όταν ξεκίνησα και κέρδισα μια φορά 100 ευρώ, και το άκουσε ο αδερφός μου ξεκίνησε κι αυτός γιατί νόμιζε πως ήταν ο εύκολος τρόπος για να κερδίσεις χρήματα. Αλλά δεν κέρδιζε ποτέ. Και επειδή με θεώρησαν έμμεσα υπαίτιο, μου είπαν ότι δεν πρέπει να ξανακούσουν αυτή τη λέξη.

Ερ: Πόσες φορές την εβδομάδα παίζετε;

Απ: Γ.: Τρεις. Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο.

Α.: Εγώ αναλόγως την περίοδο. Ας πούμε τα Χριστούγεννα έπαιζα κάθε μέρα, αλλά τώρα μόνο Σάββατο, μπορεί Κυριακή και ίσως και καμιά καθημερινή.

Ερ: Και τι ποσά στοιχηματίζετε τώρα;

Απ: Α.: Εξαρτάται γιατί παίζω και κίνο παράλληλα, άρα δεν ξέρω. Στο σύνολο δεν πρέπει να έχω παίξει πάνω από 10 ευρώ σε μία φορά.

Γ.:  Το λιγότερο είναι 30 λεπτά. Έχω παίξει και 30 ευρώ, αλλά το περισσότερο το είχα στοιχηματίσει μια άλλη φορά και είναι πολύ παραπάνω. Είναι 150 ευρώ. Και τα έχασα κιόλας.

Ερ: Με τι ποσά ξεκινήσατε όμως;

Απ: Α.: Ξεκίνησα με 1,5 ευρώ την εβδομάδα. Μια φορά έπαιζα μόνο κάθε Σάββατο. 1,5 ευρώ εγώ 1,5 ένας άλλος φίλος μου. Όμως από τότε που κερδίσαμε πηγαίναμε και παίζαμε πιο συχνά. Πολλά δελτία των 1,5 ευρώ ή πολλά τριαντάλεπτα, ό,τι είχαμε.

Γ.:  Εγώ ξεκίνησα με έξι, εννιά ευρώ. Εκεί κοντά.

Ερ: Κάνοντας ταμείο τώρα στον εαυτό σας, θεωρείτε πως βγαίνετε κερδισμένοι ή χαμένοι από τον κόσμο του στοιχήματος;

Απ: Α.: Εγώ νομίζω πως είμαι ακόμα νικητής. Κοίτα, είχα κερδίσει κάποτε 100 ευρώ και τα μοιράστηκα με το φίλο μου και δεν πιστεύω πως από τότε έχω παίξει παραπάνω από 50 ευρώ.

Γ.: Εγώ έχω βγει χαμένος. Το ποσό που είμαι μέσα είναι 615 ευρώ. Αλλά το καλοκαίρι που είχα παίξει κάποια παιχνίδια είχα βγάλει 700, αλλά δεν τα κράτησα. Τα έκανα διακοπές. Επομένως δεν μου έχει πάρει αυτά ο ΟΠΑΠ. Άρα είμαι κανονικά γύρω στα 50 ευρώ χαμένος.

Ερ: Και παρόλα αυτά γιατί συνεχίζεις να παίζεις;

Απ: Γ.: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Όχι μόνο το στοίχημα στον ΟΠΑΠ. Τα πάντα. Δηλαδή μπορώ να παίξω στοίχημα στα πάντα.

Ερ: Άρα είναι το θέμα με την τύχη;

Απ: Γ.: Ναι. Όχι μόνο το ότι θα κάτσω μπροστά από τον υπολογιστή ή την τηλεόραση και ξέρεις πως το έχεις παίξει αυτό και περιμένεις να δεις αν το πιάνεις ή το χάνεις. Δηλαδή είμαστε στο τρένο με φίλους μου και μου λένε πέντε ευρώ να σηκωθείς όρθιος και να φωνάξεις: «Είμαι ομοφυλόφιλος»! φυσικά και το έκανα και το έχω ανεβάσει και στο facebook.

Ερ: Δηλαδή σε όλη σου τη ζωή παίζεις στοιχήματα;

Απ: Γ.: Ναι. μπορώ να ρισκάρω τα πάντα. Κάθομαι ας πούμε με τον αδερφό μου και ποντάρουμε δίευρα, με τον εντεκάχρονο αδερφό μου, για το πιο τραγούδι θα παίξει στο jukebox  του mad.

Ερ: Ας πάμε όμως στο μέλλον και φανταστείτε τον εαυτό σας σε 15-20 χρόνια. Θα συνεχίσετε να παίζετε;

Απ: Α.: Ίσως ναι. Ίσως όχι. Αν και τώρα που, όποτε πηγαίνω στο προποτζίδικο, βλέπω κάτι πενηντάρηδες στο διπλανό τραπέζι… καλοί μου φαίνονται. Καλά δείχνουν ότι περνάνε.

Ερ: Δεν σε προβληματίζει να παίζεις 20 χρόνια συνεχόμενα;

Απ: Α.: Φυσικά δεν σημαίνει ότι θα παίζω 20 χρόνια συνεχόμενα. Αλλά ξέχασα να αναφέρω πως το προποτζίδικο που παίζω, το έχει ο πατέρας ενός συμμαθητή μου, του Κώστα, οπότε πηγαίνουμε και καθόμαστε εκεί.

Γ.: Όσο έχω λεφτά θα παίζω. Αυτό που σκέπτομαι δηλαδή είναι μόλις πάρω σύνταξη, να κάνω αυτό που κάνουν όλοι. Να πάω σε ένα καφενείο, να κάνω φίλους, να κάθομαι εκεί όλη μέρα, να παίζω πόκα και να πηγαίνω στο προποτζίδικο.

Α.: Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι και εγώ έτσι με φαντάζομαι. Να πηγαίνω στο προποτζίδικο, που πλέον θα το έχει ο Κώστας και να τον βλέπω. Αν το κρατήσει ο Κώστας βέβαια.

Ερ: Νιώθετε εξαρτημένοι;

Απ:  Γ.:  Εντελώς.

Α.: Μπα, δε νομίζω. Αφού εγώ δεν παίζω τόσο πολύ για να θεωρούμαι εξαρτημένος.

Ερ: Δηλαδή θεωρείς πως αν το έβαζες στόχο θα μπορούσες να το σταματήσεις και να μην το ξαναρχίσεις;

Απ: Α.: Ναι. Αφού δεν παίζω τόσο για το κέρδος, όσο για την αναμονή. Να δεις άμα κερδίσεις ή όχι. Είναι το άγχος που έχεις μόνο για το αν θα μπει το γκολ. Και για αυτό το λόγο παίζω και κίνο γιατί αγωνιάς για το αν θα ανοίξει ο αριθμός σου.

Ερ: Έχετε κάνει ποτέ κάτι ακραίο για το στοίχημα; Είστε προληπτικοί;

Απ: Α.: Εγώ όχι.

Γ.: Εγώ στην αρχή, ναι και ειδικά όταν κέρδιζα. Έκρυβα τα δελτία από το στοίχημα για να αποφύγω την γκαντεμιά σε διαφορετική θέση κάθε φορά. Μια φορά μάλιστα, τα είχα βάλει πάνω από το φωτάκι του ασανσέρ.

Ερ: Πιστεύετε πως μπορείτε να ανέβετε κλίμακα; Δηλαδή σε ένα δυο χρόνια να πηγαίνετε και καζίνο;

Απ: Α.: Ε, καζίνο μια φορά θα πάμε. Δεν θα γίνουμε όμως και τακτικοί πελάτες. Είπαμε βγάλαμε κάρτα στον ΟΠΑΠ, όχι κι εκεί.

Γ.: Εγώ θέλω πολύ. Αν και το καζίνο είναι καθαρά θέμα τύχης. Ενώ στο στοίχημα αν διαβάσεις λίγο σίγουρα θα καταφέρεις να πιάσεις κάποιους αγώνες. Κάποτε είχα διαβάσει πως στην Αγγλία είχαν παιχτεί 130 εκατομμύρια λίρες από το χρηματιστήριο του  στοιχήματος, για να νικήσει μια ομάδα και τελικά ενώ στο 87΄ ήταν ισοπαλία 1-1, ο αγώνας έληξε 2-1. Οπότε αν διαβάσεις και ενημερωθείς λίγο είναι σίγουρο πως θα πιάσεις κάτι.

Ερ: Κορίτσια βλέπετε να παίζουν; Και αν ναι σας παραξενεύει;

Απ: Α.: Καμιά φορά ναι. Αλλά αν παίζουν, το κάνουν για τους γονείς και τους παππούδες τους, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε μέχρι το προποτζίδικο.

Ερ: Έχετε συναντήσει κάποια που να ασχολείται επειδή της αρέσει, όπως και εσάς; Η κοπέλα σας θα σας άρεσε να παίζει;

Απ: Γ.: Προσωπικά, όχι δεν έχω γνωρίσει κάποια.

Α.: Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα. Μια φορά μάλιστα είχα κερδίσει 10 ευρώ στο κίνο  με τη βοήθεια μιας φίλης μου. Από τότε είπαμε να πηγαίνουμε μαζί να παίζουμε, αλλά δεν μας βγήκε στη συνέχεια και το παρατήσαμε.

Ερ: Δεν σας ενοχλεί που το μοναδικό θέμα συζήτησης μεταξύ μια παρέας αγοριών είναι το στοίχημα ή τα αθλητικά.

Απ: Α.: Ε, για αυτό είναι τα αγόρια, για να μιλάνε για αθλητικά. Μια χαρά επικοινωνία είναι. Και τώρα για μπάλα λέμε και σε λίγο μπάλα θα παίξω, αυτό είναι.

Κωνσταντίνα Γ.

Μάρω Γ.

Απειλή του ποινολογίου και αποβολή: αρκούν άραγε για να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο;

Φεβ 201122

Η ποινή στα σχολεία… Ένα θέμα φαινομενικά ανούσιο ή αδιάφορο για κάποιους, αν λάβουμε υπόψη τη μηδαμινή εστίαση των αρμόδιων οργάνων  στον καθορισμό και τον τρόπο εκτέλεσης των ποινών στα σχολεία.

Θεωρώ πως γίνεται από όλους αντιληπτό πως το σχολείο ως μια μικρογραφία της κοινωνίας, δομείται και πρέπει να δομείται  από ένα σύστημα κανόνων. Οι νέοι μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα υιοθετούν ιδανικά και αξίες, μαθαίνουν να σέβονται τη γνώμη και τα δικαιώματα των άλλων και να συνυπάρχουν αρμονικά και δημιουργικά με τους συνανθρώπους τους! Τουλάχιστον αυτά πρέπει να είναι πρωταρχικές επιδιώξεις του. Ανεξάρτητα όμως από το πόσο αυτά ισχύουν, είναι βέβαιο ότι μέσα στο σχολείο διαμορφώνουμε την προσωπικότητα μας, καθώς και  νοοτροπίες και αντιλήψεις για τη ζωή και την κοινωνία μας. Η έννοια της ποινής με οποιαδήποτε μορφή δεσπόζει ωστόσο στη σχολική κοινότητα λειτουργώντας θεωρητικά ως σωφρονιστικό μέσο, καθοριστικό για να οδηγήσει  τον μαθητή στην ενσυνείδητη τήρηση των κανόνων, που αποτελούν θεμέλια του αμοιβαίου σεβασμού και της υιοθέτησης ποικίλων αξιών, όπως είναι η δικαιοσύνη κι η αλληλεγγύη.

Οι εκάστοτε ποινές που θα οριοθετήσουν τον παρορμητικό και αυθόρμητο μαθητή, ο οποίος μερικές φορές αισθάνεται τόσο δυνατός και ικανός ώστε να κάνει ό,τι και όπως το θέλει, θα πρέπει να συμβάλλουν πραγματικά στο σωφρονισμό και τη πηγαία συνειδητοποίηση τους λάθους του. Κι αυτό είναι αναγκαίο για να μην το επαναλάβει κι όχι γιατί η ποινή αποσκοπεί στην εκδίκηση  και την ανάδειξη εξουσίας. Για να μπορέσει λοιπόν η «ποινή» να λειτουργήσει αποτελεσματικά στο σχολικό περιβάλλον, θα  πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις, οι οποίες θα βελτίωναν το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολο του, αν φυσικά τηρούνταν.

Καταρχήν είναι απαραίτητη η επιβολή ποινών σωφρονιστικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα και η αποφυγή εκδικητικών τάσεων. Έτσι το άτομο που τιμωρείται μπορεί να αντιληφθεί το παράπτωμά του και να επηρεαστεί θετικά, αποφεύγοντας πιθανή επανάληψή του. Σημασία έχει μάλιστα και το είδος των ποινών που επιβάλλονται, καθώς οι τυπικές «αποβολές» δε συμβάλλουν στο σωφρονισμό του μαθητή διότι δεν αντικαθιστούν το παράπτωμα με την κατάλληλη αρχή που πρέπει να υιοθετηθεί για την αποφυγή του. Ποινές όμως ,όπως αυτές της κοινωνικής εργασίας μπορούν να έχουν παιδευτικό  ρόλο και να μεταγγίσουν στο νέο γνώσεις και συναισθήματα, που θα το διαφοροποιήσουν και θα τον πείσουν για το άδικο της συμπεριφοράς του. Επιπλέον θεωρώ ότι εξίσου σημαντική και την πραγματοποίηση ενός γόνιμου διαλόγου με το μαθητή. Θα ήταν δηλαδή καλό πριν από την επιβολή των ποινών να προηγείται μια συζήτηση των υπευθύνων με το μαθητή για τα αίτια και τα αποτελέσματα της πράξης του, ώστε να  συνειδητοποιήσει αφενός το λόγο για τον οποίο τιμωρείται και να κατανοήσει αφετέρου πως δεν υπάρχει πρόθεση εκδίκησης, παρά μόνο αγάπη κι ενδιαφέρον προς το πρόσωπο του. Παράλληλα είναι αναγκαία κατά τη γνώμη μου η ενημέρωση των γονέων για τις αξιόποινες πράξεις των παιδιών τους και κυρίως μια εποικοδομητική συζήτηση μαζί τους τόσο για τη φύση της ποινής όσο και για πιθανά προβλήματα και ανησυχίες που βιώνει ο νέος και που ίσως τον οδήγησαν στο σημείο αυτό της αξιόποινης πράξης. Είναι πιθανό το νέο άτομο να έχει κάποια ψυχολογικά προβλήματα ή να του ασκούνται συναισθηματικές πιέσεις, συναισθήματα τα όποια εκδηλώνονται από αυτό, στο χώρο του σχολείου με λανθασμένο τρόπο. Είναι άλλωστε σύνθετη και  εύθραυστη η ψυχοσύνθεση των νέων. Γι’ αυτό άλλωστε συνίσταται η παρουσία και ενεργή συμμετοχή κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων στα σχολεία. Αυτοί έχουν γνώσεις και εμπειρίες που μπορούν να βοηθήσουν στην εύρεση του κατάλληλου τύπου ποινής για το κάθε παιδί.

Επιπρόσθετα, πρέπει να αποφεύγεται ο στιγματισμός των τιμωρημένων μαθητών κι η άνιση μεταχείριση τους, επειδή κατ’ αυτόν τον τρόπο γεννώνται μέσα στις νεανικές ψυχές συναισθήματα μίσους και εκδηλώνονται ακραίες συμπεριφορές.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν το άρθρο μου αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι εφόσον η ύπαρξη ποινών στα σχολεία είναι δεδομένη, θα πρέπει να είναι συγχρόνως και αποτελεσματική. Και για να συμβεί αυτό δεν αρκεί να στοχεύουμε στην καταστολή των αρνητικών φαινόμενων αλλά στην αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών που οδήγησαν τον εκάστοτε μαθητή σε μια αξιόποινη πράξη προκειμένου να εστιάσουμε στη ρίζα του προβλήματος. Αποβολές και αυστηρές επιπλήξεις απλώς φοβερίζουν και απειλούν τους μαθητές, δεν τους κατευθύνουν  όμως στο να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι κι επομένως οι ποινή δεν επιτυγχάνει το σκοπό της.!

Κέικ καπριτσιόζα

Φεβ 201118

Ένα πεντανόστιμο, υγρό κέικ σοκολάτας για κάθε ώρα! Μπήκαμε στο Φεβρουάριο, την καρδιά του χειμώνα και σίγουρα κάθε πρωί χρειαζόμαστε ένα γλυκάκι για να ξεκινήσουμε όμορφα την ημέρα μας. Η καπριτσιόζα  είναι ένα κέικ που η μόνη δυσκολία που έχει είναι οι αλλαγές που πρέπει να κάνετε μεταξύ των δοχείων, όπως θα δείτε παρακάτω στην εκτέλεση. Καλή τύχη λοιπόν!

Υλικά:

  • 250 g βούτυρο
  • 250 g σοκολάτα κουβερτούρα
  • 250 g ζάχαρη
  • 6 ασπράδια αυγών
  • 6 κρόκοι
  • 400 g αμύγδαλα σε σκόνη
  • 1 σφηνάκι κονιάκ ή ρούμι

Εκτέλεση:

Κόβουμε το βούτυρο σε κομματάκια και το λιώνουμε μαζί με τα σοκολάτα. Σε ένα μπολ ρίχνουμε τα 2/3 της ζάχαρης(περίπου 165g) και τους κρόκους των αυγών και ξεκινάμε το χτύπημα, μέχρι να ασπρίσουν. Σε ένα άλλο μπολ χτυπάμε το 1/3 της ζάχαρης και τα ασπράδια, ώσπου να δημιουργηθεί  μία σφιχτή μαρέγκα.  Στο μείγμα με τους κρόκους και τη ζάχαρη προσθέτουμε τη σοκολάτα, ενώ ανακατεύουμε καλά και στη συνέχεια ρίχνουμε το αμύγδαλο σε δόσεις.  Σε αυτό το μείγμα, προσθέτουμε τη μαρέγκα σε δύο δόσεις, ανακατεύοντας σταδιακά μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Μετά, ρίχνουμε και το κονιάκ.

Τέλος, το βάζουμε σε κάποια φόρμα  και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 45-60 λεπτά στους 170º C.

Tipsάκια:

  1. Η φόρμα στην οποία θα προσθέσετε το μείγμα πρέπει να έχει βουτυρωθεί και αλευρωθεί, ανεξάρτητα με το αν είναι αντικολλητικη ή σιλικόνης, για μεγαλύτερη σιγουριά!
  2. Για να το ξεφορμάρετε χωρίς να σας «σπάσει», αφήστε πρώτα τη φόρμα με το κέικ σε δροσερό περιβάλλον, μέχρι να κρυώσει λίγο και όχι στο φούρνο.
  3. Το αμύγδαλο σε σκόνη μπορείτε να το φτιάξετε πολύ εύκολα(αν δεν έχετε) χτυπώντας στο μπλέντερ ανάλατα, αποφλοιωμένα αμύγδαλα μέχρι να γίνουν πούδρα. Ακόμη όμως και αν σας βγουν ψιλοκομμένα, το αποτέλεσμα θα είναι εξίσου καλό.

Ευαγγελία Μ.

Πόσο “ελεύθερους” μας αφήνει το neuromarketing;

Φεβ 201110

Θα μπορούσες ποτέ να διανοηθείς πως η μυρωδιά που έχει το νέο σου αυτοκίνητο βρίσκεται σε ένα μικρό μπουκαλάκι με σπρέι,  με ετικέτα «Άρωμα νέου αυτοκινήτου» και χρησιμοποιείται ευρέως από τις αυτοκινητοβιομηχανίες; Θα με πίστευες αν σου έλεγα πως ο χαρακτηριστικός ήχος που κάνουν τα  corn-flakes  παράγεται σε εργαστήρια ήχου προκειμένου να προσφέρεται μεγαλύτερη απόλαυση στον καταναλωτή; Κι όμως! Όλα αυτά αποτελούν αποτελέσματα ερευνών ειδικών μελετητών και αποκαλύπτονται στο βιβλίο του Μάρτιν Λίντστρομ, «Buy-ology- Αλήθειες και Ψέματα για σχετικά με το γιατί αγοράζουμε».

Ο κλάδος του marketing που ασχολείται με την επιρροή των προϊόντων και των διαφημίσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο ονομάζεται neuromarketing.  Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες του συγκεκριμένου κλάδου αποδείχθηκε πως οι καταναλωτές έχουν μεγάλη εξάρτηση από τις μάρκες προϊόντων που καταναλώνουν συχνά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτή την άποψη είναι το πείραμα που πραγματοποίησε η Pepsi. Η εταιρεία λοιπόν ζητούσε από τους καταναλωτές να κλείσουν τα μάτια τους και να δοκιμάσουν Pepsi και Coca-Cola χωρίς να ξέρουν τι δοκιμάζουν κάθε φορά και στο τέλος να δηλώσουν την προτίμησή τους σε ένα από τα δύο δείγματα που δοκίμασαν. Οι καταναλωτές που δεν γνώριζαν τι δοκίμαζαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία διάλεγαν ως καλύτερο αναψυκτικό την Pepsi, ενώ όταν το πείραμα πραγματοποιήθηκε σε ομάδα καταναλωτών που γνώριζαν τι μάρκα δοκίμαζαν κάθε φορά παρατηρήθηκε το αντίστροφο αποτέλεσμα. Γίνεται επομένως κατανοητό πόσο μεγάλο ρόλο διαδραματίζει η εικόνα του προϊόντος και η κοινή γνώμη που έχει δημιουργηθεί για αυτό σε σύγκριση με άλλα ομοειδή προϊόντα.

Άλλα αποτελέσματα μακροχρόνιων ερευνών σχετικά με το neuromarketing και την αντίδραση του ανθρώπινου εγκεφάλου στα ερεθίσματα της διαφήμισης είναι τα εξής. Καταρρίφθηκε ο μύθος πως το περιτύλιγμα και το λογότυπο έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην επιλογή ενός προϊόντος. Από ότι μάλιστα αποδείχθηκε κύριο λόγο στην επιλογή μας έχει ο ήχος και το άρωμα. Ακόμη, η χρήση του σεξ στις διαφημίσεις για την προώθηση αγαθών δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα στη συνείδηση των καταναλωτών. Τέλος, οι αποτρεπτικές σημάνσεις, όπως αυτές που βρίσκονται στα πακέτα των τσιγάρων όχι μόνο δεν ικανοποιούν το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιούνται αλλά αντίθετα  ενεργοποιούν κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επιθυμία.

Την επόμενη λοιπόν φορά, πριν φτάσετε στην αγορά ενός προϊόντος θυμηθείτε τα παραπάνω. Ίσως να σας φανούν χρήσιμα ώστε να κατανοήσετε και να ζυγίσετε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σας…

Κωνσταντίνα Γ.

Ξέρεις ότι…;

Φεβ 20113
  • Ένας εγκέφαλος ζυγίζει περίπου ένα 1 κιλό. Το μέσο βάρος του εγκεφάλου ενός ενήλικα είναι 1,4 κιλά στον άνδρα και 1,3 στη γυναίκα.
  • Το σάντουιτς πήρε το όνομα του από τον κόμη της περιοχής Σάντουιτς στην Αγγλία. Αυτός ήταν τόσο απασχολημένος με το να παίζει χαρτιά που δεν είχε το χρόνο να σταματήσει το παιχνίδι για να φάει κανονικά κι έτσι ανακάλυψε το γρήγορο φαγητό τον 18ο αιώνα.
  • Το σκάκι οφείλει το όνομά του στην περσική λέξη shah(σαχ) που σημαίνει βασιλιάς. Στο σκάκι άλλωστε το πιο σημαντικό πιόνι  είναι ο βασιλιάς και σκοπός του παιχνιδιού είναι να αιχμαλωτιστεί ο βασιλιάς του αντιπάλου.

Ανάγκη Μεταμόρφωσης

Ιαν 201127

Που πάμε; Μια ερώτηση που ελπίζω να ταλανίζει τους νέους, τους γέρους, ανήλικους ή ενήλικες. Το α’ πληθυντικό δεν το χρησιμοποιώ χάριν ευγενείας αλλά λόγω αλληλεγγύης. κι αυτό το διευκρινίζω γιατί ίσως το ερώτημα που απασχολεί σήμερα την πλειοψηφία είναι το «ΠΟΥ ΠΑΩ». Αυτό το εγωιστικό και ατομικιστικό α’ ενικό που κυβερνά και αλλοιώνει τη σύγχρονη κοινωνία. Όμως φίλε μου το ΕΓΩ δεν πάει πουθενά χωρίς το ΕΜΕΙΣ γιατί το ΕΜΕΙΣ κρύβει μέσα του ένα ΕΓΩ απροσπέλαστο  που πρέπει επιτελούς να το ανακαλύψει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί!

Ποια είμαι εγώ για να κρίνω ηθικά τον κόσμο, εσένα ή την εκάστοτε πολιτική εξουσία; Oύτε ειδήμων ούτε ο τέλειος άνθρωπος παρά ένας απλός παρατηρητής του κόσμου γύρω μου, μια απλή έφηβος που αντικρίζω την πραγματικότητα και ωριμάζω σταδιακά, συνειδητοποιώντας με πίκρα ότι οι αξίες είναι σαθρές και φθείρονται, ότι τα όνειρα και τα παραμύθια παραμένουν στο αιώνιο νεανικό παρελθόν και κανείς δεν προσπαθεί να τα διατηρήσει στο σύγχρονο παρόν και μέλλον. Είμαι ένας παρατηρητής  που αναζητώ το αγαθό της ευτυχίας στα πρόσωπα των άλλων, που προσπαθώ να βρω τρόπους κατάκτησης αυτής της ευδαιμονίας και αντιλαμβάνομαι πως το «παιχνίδι» χάνεται. Εμείς όμως επιτρέπουμε να συμβεί αυτό! Η αδράνεια  και ο εφησυχασμός δεν υπήρξαν ποτέ σύμμαχοι της δημιουργικότητας και της ευχαρίστησης!

Ας αρχίσουμε με το πολυσυζητημένο, μείζονος όμως σημασίας ζήτημα της εκπαίδευσης και της μετέπειτα πορείας του μαθητή που αναλαμβάνει τα ηνία της ζωής του. Το σχολείο αποτελεί βασικό τομέα μόρφωσης και απασχόλησης των παιδιών από μικρή ήδη ηλικία, είναι το δεύτερο σπίτι τους καθώς περνούν σ’ αυτό τη μισή μέρα τους. Το αισθάνονται όμως πραγματικά οικείο σαν το σπίτι τους; Μάλλον όχι! Η επικράτηση της τεχνοκρατικής παιδείας έναντι της ανθρωπιστικής και καλλιτεχνικής καταπιέζει τις έμφυτες τάσεις και τα ενδιαφέροντα του ατόμου που ανακαλύπτει ακόμα τον εαυτό του, όταν μοναδικός σκοπός ενός μαθητή πρέπει να είναι η άριστη απόδοση στα μαθήματα του χωρίς παράλληλα να συμμετέχει σε άλλου είδους δραστηριότητες. Όταν ένα παιδί της α’ δημοτικού αναγκάζεται να μάθει ελληνικά, αγγλικά και να γνωρίσει παράλληλα για πρώτη φορά τον τρόπο αρμονικής συμβίωσης μέσα στην κοινωνία, όσο να πεις κουράζεται και φτάνει στο σημείο της απαξίωσης για τα πάντα.

Να περάσω και στο λύκειο, την τελευταία βαθμίδα τις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου όλοι απαξιούν για τα μαθήματα γενικής παιδείας και τρελαίνονται να αποστηθίζουν και να υπερμελετούν συνεχώς τα ίδια και ίδια στα μαθήματα κατεύθυνσης. Εκεί όπου όλοι οι μαθητές κοιμούνται στα θρανία, χρειάζονται ψυχίατρο για να μετριάσουν το προκαλούμενο αδίκως άγχος τους και βιταμίνες για να στέκονται στα πόδια τους. Εκεί που ξαφνικά όλοι θυμούνται να διαβάσουν. Γιατί μόνο εκεί; Γιατί μαθαίνεις ότι σου λένε και υποστηρίζεις απόψεις επειδή απλά στο λένε; Για τι με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η έλλειψη παιδείας! Πού πάμε όμως  χωρίς παιδεία, κρίση, ιδανικά και πιστεύω; ΠΟΥΘΕΝΑ! Πέρα όμως από το ζήτημα των μαθημάτων έρχεται και το θέμα της εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Μουσική , χορός, τραγούδι,  αθλητισμός. όλα εικονικά και ανύπαρκτα. Η πνευματική όμως καλλιέργεια δεν έρχεται μέσα από την στείρα αποστήθιση. Η αποστήθιση προσφέρεται για ανθρώπους που σκοπεύουν να γίνουν φερέφωνα κάποιας οργάνωσης για να προκόψουν. Γιατί το θεωρούν αξιέπαινο το να μαζεύουν γύρω τους με λόγια άλλων τα πλήθη που χειροκροτούν σαν αστοίβαχτα πρόβατα, χωρίς να κατανοούν τι ακούν, τι πιστεύουν, τι νιώθουν.

Όμως δεν φταίει ποτέ ο ένας! όλοι φταίμε και θεωρώ πολλή φθηνή τη δικαιολογία «αφού το κάνουν όλοι» ή «αυτοί που μας κυβερνούν, αυτοί φταίνε που μας τα φάγανε και μας εξαπατάνε». Κι εσύ τι κάνεις; Θα σου πω εγώ! Τους μιμήσε! Ίσως ακουστεί σκληρό αυτό να ειπωθεί από ένα νέο για τη νεολαία της εποχής του, αλλά εμείς είμαστε όλοι χειρότεροι. Γιατί βλέπουμε και κατακρίνουμε στα λόγια, πράξεις και φαινόμενα συνεχίζουμε όμως την  αναπαραγωγή τους. Προς όφελός μας τα ξεχνάμε όλα!

Ο αγώνας λοιπόν που καλούμαστε να κάνουμε δεν είναι παρά ηθικός. Ηθικός αγώνας δεν είναι φυσικά ο καθωσπρεπισμός και η επιφανειακή ευγένεια ή το λεγόμενο «γλείψιμο» κι οι λαϊκισμοί. αυτό που για μένα  είναι επανάσταση ηθική και αποτελεσματική είναι όταν όλοι επιδιώκουν το γρήγορο κι εύκολο πλουτισμό, εσύ να κοιτάς πως θα ευτυχήσεις  σταδιακά και παντοτινά. Όταν όλοι χάνουν το κέφι τους και θλίβονται, εσύ να χαμογελάς και να δίνεις χαρά και κουράγιο. Όταν όλοι ακολουθούν μια καθορισμένη πορεία, εσύ όχι απλώς να ακολουθείς αλλά να μπορείς να κρίνεις και να αξιολογείς, επιλέγοντας ίσως μια δική σου πορεία.

Έχουμε καταντήσει όλοι ρομπότ! Δρούμε σαν αυτές τις μηχανές που μπαίνουν στην αυτόματη λειτουργία και δουλεύουν συνεχώς ώσπου να κλατάρουν. Εκπαιδεύουμε ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ έτσι ώστε να καλοδιατηρηθούν και να εξελιχθούν σε ΡΟΜΠΟΤ και να καταλήξουν να έχουν τα ίδια ανύπαρκτα  συναισθήματα με αυτά!

Δεν μπορούμε να ζητάμε ένα καλύτερο αύριο κοιτώντας τον ουρανό και περιμένοντας να βρέξει ευτυχία! Δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι κι αμέτοχοι, περιμένοντας να έρθει ο μεσσίας της σύγχρονης εποχής. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι των επιλογών μας, οι πλέον αρμόδιοι  να καθορίσουμε το μέλλον μας και ικανοί να διατηρήσουμε και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Αρνούμαι να δεχτώ και να πιστέψω τα απαισιόδοξα και αρνητικά μηνύματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Αρνούμαι να πιστέψω πως θα καταντήσω κι εγώ ένα θλιμμένο και άψυχο «μηχάνημα» που θα αναπαράγει συνεχώς τα ίδια. Πιστεύω σε όσα θέλω να πιστεύω, αγαπώ αυτά που θέλω να αγαπώ, επιλέγω κι κρίνω τι με ευχαριστεί κι όσα δεν με ευχαριστούν προσπαθώ να τα κάνω δικά μου. Εμείς οι νέοι είμαστε οι μελλοντικοί πολίτες και πολιτικοί που θα καθορίσουμε τα νέα δεδομένα. Ας χαμογελάσουμε λοιπόν κι ας μην φορέσουμε το ψεύτικο μας χαμόγελο, ας βοηθήσουμε τους γύρω μας χώρις να αναμένουμε αντάλλαγμα, ας ονειρευτούμε χωρίς να παραμένουμε στη θεωρητική προσέγγιση των αντικειμένων του πόθου μας = και γενικά ας μην ζούμε με υποκατάστατα και θεωρίες. Για να πάμε μπροστά πρέπει να γίνουμε ξανά από ΡΟΜΠΟΤ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και μετά από ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που γελούν κι ονειρεύονται, που ζουν κάθε στιγμή λεπτό προς λεπτό, έχοντας πάντοτε ιδανικά και στόχους.

Επέλεξε να κάνεις  αυτό που σου αρέσει, μάθε να έχεις τη δική σου άποψη και γνώμη, χωρίς αυτό να συνεπάγεται βέβαια δογματισμούς και απολυτότητες  και πίστεψε στα όνειρα σου. Ασχολήσου με τους γύρω σου. Αγάπησε τους και άφησε πίσω σου όσα σε πληγώνουν κι όσα  σε οδηγούν σε μια εφήμερη κι ανούσια, εικονική ευτυχία!

ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..


Υ.Γ ζητώ συγγνώμη αν το άρθρο μου κούρασε ή φάνηκε υπερβολικό! Ελπίζω τουλάχιστον να άγγιξε έστω κι έναν περιορισμένο αριθμό ατόμων..!!


Ατάκες

Ιαν 201113

1. Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό αδιέξοδο, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από που μπήκα.

2. Διασκέδαση είναι η τέχνη να κουράζεσαι τις ώρες ανάπαυσης.

3. Η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός!

4. Δημοκρατια είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό.

5. Αυτοί που κάνουν πως ξέρουν τα πάντα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε. (η καλύτερή μου..!)

6. Το καλύτερο φάρμακο για το βήχα είναι η φασολάδα. Μετά θα φοβάσαι να βήξεις.

7. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσικη ηλιθιότητα.

8. Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.

9. Μεγαλοφυΐα είναι κάποιος που σε μια παραλία γυμνιστών μπορεί να θυμάται φάτσες.

10. Ακόμα και μια κοινωνία ηλιθίων είναι ταξική. Έτσι ένας ηλίθιος πλούσιος είναι απλά πλούσιος, ενώ ένας ηλίθιος φτωχός είναι απλά ηλίθιος.

11. Η τύχη χτυπάει την πόρτα σου μόνο μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή.

12. Έχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω από το κάπνισμα και το ποτό που αποφάσισα να κόψω το διαβασμα.

13. Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.

14. Κάντε οικονομία στο νερό: πλυθείτε μαζί με ένα φίλο!!

Ανέκδοτα

Ιαν 201113

1. Είναι ένας πελαργός και κουβαλάει ένα γέροντα 80 χρονών.
Κάποια στιγμή γυρνάει ο γέροντας και λέει στον πελαργό:
“Έλα, παραδέξου ότι χαθήκαμε!”

2. Σε ένα εστιατόριο ο πελάτης λέει στο γκαρσόν:
– Σας παρακαλώ, μήπως μπορείτε να πάρετε το κοτόπουλο να το ψήσετε λιγάκι ακόμα?
– Γιατί, τι έχει?
– Μου τρώει τις πατάτες!

3. Ήταν ένας κουφός και ένας χαζός. Ο κουφός ήθελε να κοροϊδέψει τον χαζό οπότε τον ρωτάει:
– Πόσο κάνει 2+1?
– Τέσσερα, απαντάει ο Χαζός
Και ο κουφός:
– Να τη φας και να ‘ναι κρύα.

4. Οι νυχτερίδες κοιμούνται στο δάσος. Ξαφνικά, μια όπως είναι κρεμασμένη ανάποδα, κάνει μία τσακ και κάθεται όρθια στο κλαδί.
Από το διπλανό κλαδί μια άλλη νυχτερίδα φωνάζει στο από κάτω κλαδί:
– Μήτσο, ξύπνα. Ο Γιώργος λιποθύμησε

5. Μια ξανθιά επιστρέφει στο σπίτι και ρωτάει τον άνδρα της:
– Γιώργο που είναι τα παιδιά?
– Στα Αγγλικά.
– George where are the kids?

6. Ειδήσεις σε ποντιακό κανάλι:
Τραγικό δυστύχημα. Διθέσιο αεροπλάνο έπεσε σε νεκροταφείο. Έχουν βρεθεί 3000 νεκροί και οι έρευνες συνεχίζονται.

7- Γιατρέ μου, έχω πολλά νεύρα. Όπου πηγαίνω μπλέκω σε καβγάδες.
– Μάλιστα …. Πρέπει να προσπαθήσετε περισσότερο να συγκρατείτε το θυμό σας αγαπητέ μου. Έχετε μπλέξει σε πολλούς καβγάδες;
– Ναι …. Γιατί; Τραβάς κάνα ζόρι;

8. Γιατί ο Καίσαρας φορούσε σανδάλια?
Γιατί ήταν Ιούλιος.

9. Πως πέθανε η τελευταία πόντια αρκούδα?
Αντί να πέσει σε χειμέρια νάρκη έπεσε σε Γερμανική.

10. Ποιο είναι το αντίθετο του Μηχανόβιος?
Βιομήχανος.

11. Ο καπετάνιος του κρουαζιερόπλοιου στους επιβάτες και στο πλήρωμα:
– Αγαπητοί μου, έχω ένα καλό και ένα κακό νέο. Ποιο θέλετε να ακούσετε πρώτα?
– Το καλό.
– Πάμε για 14 βραβεία Όσκαρ.

12. Πρωί πρωί, μπάτσος σταματάει κάποιον στην Κηφισίας.
– Καλημέρα, του λέει.
Και ο οδηγός:
– Ήτανε…

13. Μεθυσμένος σε σουβλατζίδικο:
– Ένα γύρο απ’ όλα
– Πίτα?
– Άσε, λιώμα

14. Συζητούν δυο φαντάσματα:
-Να σε ρωτήσω κάτι
-Σ’ ακούω
-Πιστεύεις στους ανθρώπους?

15. Δύο τσιμπούρια έχουν πάει σε ένα πάρτυ.
Φεύγοντας αργά το βράδυ μετά από ξέφρενη διασκέδαση ρωτάει το ένα το άλλο:
– Θα πάμε με τα πόδια ή θα πάρουμε κανένα σκύλο?

Ξέρεις ότι…;

Ιαν 201113
  • Οι επιστήμονες λένε ότι όσο πιο πολύ ονειρεύεσαι, τόσο μεγαλύτερο είναι το IQ σου.
  • Περίπου 3,5 εκατομμύρια τόνους οικιακών σκουπιδιών παράγουμε κάθε χρόνο στην Ελλάδα.
  • Η επίσημη λευκή φουστανέλα ζυγίζει 3,5 κιλά και αποτελείται από 400  δίπλες, που συμβολίζουν τα 400 χρόνια σκλαβιάς των Ελλήνων στους Τούρκους.
  • Το ροχαλητό φτάνει στα 92 ντεσιμπέλ, όσο ένα κομπρεσέρ.
  • Οι γυναίκες ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους 2 φορές συχνότερα απ` ότι οι άντρες.
  • 506 Hertz είναι η συχνότητα στην οποία γελούν οι γυναίκες , έναντι 276 Hertz αυτή των ανδρών.
  • Τα στοιχεία του πληκτρολογίου της γραφομηχανής τοποθετήθηκαν μπερδεμένα από τον Christopher Latham το 1868 για να μπερδεύει τις γραμματείς και να μην μπλοκάρουν από την ταχύτητά τους τις μηχανές.
  • Η βέρα φοριέται στο τέταρτο δάχτυλο-παράμεσο γιατί τον παράμεσο διασχίζουν φλέβες που συνδέονται με την καρδιά.
  • “Μικρό παιδί” και “Χοντρός άντρας” ήταν οι κωδικές ονομασίες που είχαν δώσει οι Αμερικανοί στις ατομικές βόμβες που έριξαν στη Χιροσίμα (6/8/45) και στο Ναγκασάκι (9/8/45).
  • Μέχρι τον 7ο μήνα της ζωής του, ένα μωρό έχει την δυνατότητα να αναπνέει και να καταπίνει ταυτόχρονα. Ένας ενήλικας δεν μπορεί να το κάνει ποτέ αυτό.
  • Η χρήση του barcode έγινε για πρώτη φορά στις 26 Ιουνίου 1974 σε ένα πακέτο τσίχλες!
  • Ο Μπετόβεν είχε άλλα οκτώ αδέρφια εκ των οποίων τα τρία ήταν κουφά, τα δύο τυφλά και ένα διανοητικά καθυστερημένο.
  • Ο μικρότερος πόλεμος στην ιστορία ήταν μεταξύ Ζανζιβάρης και Αγγλίας το 1896. Η Ζανζιβάρη παραδόθηκε μετά από 38 λεπτά.
  • Μέχρι και πριν από 80 περίπου χρόνια, οι γιατροί φορούσαν άσπρα και στα χειρουργεία με αποτέλεσμα να δείχνουν σαν χασάπηδες καταρρακώνοντας την ψυχολογία των ασθενών. Κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι το αίμα πάνω σε πράσινες και μπλε μπλούζες αποκτά λιγότερο τρομακτική απόχρωση και θυμίζει περισσότερο λεκέ από καφέ ή ιδρώτα.

Φωτογραφίες από την πενθήμερη εκδρομή του σχολείου μας στα Γιάννενα

Ιαν 201113
« Παλιότερα άρθραΠιο πρόσφατα άρθρα »

Καλωσήρθατε στο Blog του 4ου Γενικού Λυκείου Γαλατσίου.

Η σχολική κοινότητα του 4ου Γενικού Λυκείου Γαλατσίου «Κωνσταντίνος Καραθεωδορή» σας καλωσορίζει στο νέο δημοσιογραφικό blog που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία μαθητών και φυσικά την υποστήριξη των καθηγητών.

Στη σύγχρονη εποχή του καταιγισμού των πληροφοριών, θεωρήσαμε αναγκαία και ιδιαίτερα δημιουργική την ενασχόληση της μαθητικής κοινότητας με κρίσιμα ζητήματα της κοινωνίας μας σε επιμέρους τομείς. Επιδίωξη μας είναι αφενός η ενημέρωση των συμμαθητών μας και αφετέρου η ανάδειξη της κρίσης και της άποψης της νεολαίας που εκπροσωπούμε. Το σχολείο αποτελεί για μας φορέα κοινωνικοποίησης και εκπαίδευσης και σκοπεύουμε να τον εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας.

Σας καλούμε, λοιπόν, να κρίνετε, να σχολιάσετε, να διασκεδάσετε, να εκφράσετε την άποψή σας και να αποδείξετε ότι κι εμείς οι νέοι έχουμε φωνή και μάλιστα δυνατή.



Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων