21 Μαρτίου – Εαρινή Ισημερία και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Μια μέρα που εξισορροπεί το φως από τη μια και το σκοτάδι από την άλλη, όπως και στην ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της ελπίδας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Σε μια συγκυρία, εντελώς αντιποιητική, που το σκοτάδι του πολέμου υπερτερεί, οι μαθητές μας θέλησαν να εκφραστούν μέσα από αντιπολεμικά ποιήματα. Λένε Όχι στον Πόλεμο, Ναι στην Ειρήνη! Ας τους ακούσουμε:
Ματωμένα γαρύφαλλα
Πόλεμος. Μια λέξη που όλοι γνωρίζουμε τη φρίκη που κρύβει μέσα της. Κάποιοι ακόμη καλύτερα. Αφιερώνω αυτό το ποίημα σε όλους, τους ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο, στους Έλληνες και στους αγωνιστές όλου του κόσμου.
Στην πόλη αντήχησαν του πολέμου οι σειρήνες, ανατριχιαστικές, παγωμένες, βγαλμένες απ’ άλλο κόσμο, να σημαίνουν την αρχή μιας νέας φρίκης, μιας νέας παρωδίας
Μαύρισε ο ουρανός παρόλο που ‘ταν μέρα. Όχι απ’ τον καπνό, απ’ τον φόβο στον αέρα, λες και έπαιζαν σε κάποια τραγωδία για μια βεβηλωμένη πατρίδα.
Μήτε οι φωτιές, μήτε τα κανόνια, έσβηναν τα ουρλιαχτά, τους θρήνους από κάθε ανθρώπου στόμα, βλέποντας λαβωμένους ανθρώπους σε κάθε δρόμο, σε κάθε σοκάκι.
Και μόλις λίγο πριν τους παρασύρει η οχλοβοή, το βλέμμα τους μαρτυρούσε πως σφαγιάστηκαν στο χώμα των προγόνων, με την ελπίδα να ξαναμυρίσουν αέρα ελευθερίας.
Όταν ο φάρος της ελπίδας φωτίσει τα πρόσωπά τους, ας αναλογιστούμε μαζί τους πώς και γιατί οι άνθρωποι έχασαν την ανθρωπιά τους.
Ποτέ δε ξεχνά, μόνο θυμάται, της πατρίδας το δοξασμένο χώμα. Κι όταν έρθει η άνοιξη με τα όλο ζωντάνια χρώματά της τότε θα ανθίσει ένα γαρύφαλλο κατακόκκινο σαν το αίμα.
Αναστασία Αγατσίκογλου Β1
Άνοιξη χωρίς Ειρήνη
Τι είναι η Ειρήνη που γι’ αυτήν
δεν μιλάει πλέον κανείς;
Είναι και αυτή μια Άνοιξη.
Μια τεράστια ηθική Άνοιξη.
Σαν κι αυτή της φύσης
Μα και πιο όμορφη
Σαν την Άνοιξη του Ελύτη.
Μόνο πάνω σε χαρτί,
μαύρη από τα γράμματα
που τη συνθέτουν.
Μόνο μία λέξη
Λέξη που ταξιδεύει στον χρόνο
περνώντας απαρατήρητη
από τους Μεγάλους.
Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1
Κόκκινος χειμώνας
Καρδιές σκορπισμένες κομμάτια σε όλο το λευκό βουνό
Έξω και μέσα κρύο τσουχτερό
Πορτοκαλί στον σκούρο μπλε ουρανό
Τουλάχιστον πρόλαβε να του πει «Σε αγαπώ»
Στον χορό της φωτιάς ζηλευτά τα χελιδόνια
Σε τοπία σαν πράσινα φτερά από παγώνια
Τώρα μόνο πτώματα μέσα στα χιόνια
Καλώς ήρθες στον κόκκινο χειμώνα
Παρασκευή Γκαντιά Γ1
Μια ευχή
Πατρίδα μου γλυκιά,
θέλουμε τον πόλεμο μακριά,
γιατί μας ψυχραίνει την καρδιά
και δεν έχουμε χαρά.
Η ψυχή μας το ζητά,
θέλει ευτυχία,
μήτε μονάχα να προσμένουμε
φωνάζοντας ελευθερία.
Θλίψη είναι να χάνονται ψυχές,
αγαθές και ζωηρές,
μονάχα μια ευχή να πραγματοποιηθεί
σ’ όλο τον κόσμο ειρήνη ν’ απλωθεί.
Αργυρώ Ζέρβα B2
Ένας αθώος άνθρωπος
Ένας αθώος άνθρωπος νοσταλγεί,
την χώρα του την μακρινή
που είναι βομβαρδισμένη,
γεμάτο στάχτες η καημένη.
Ψάχνει στέγη για να φυλαχτεί,
την οικογένεια του για να ξαναδεί.
Ακούει πυροβολισμούς , βόμβες και αεροπλάνα
και σε μια στιγμή ένα δάκρυ κύλησε από μια μάνα.
Η ζωή του παιδιού της κινδυνεύει,
προς τον θάνατο οδεύει.
Ένας αθώος άνθρωπος νοσταλγεί,
τη χώρα του τη μακρινή
να φέρει πίσω την ειρήνη προσπαθεί.
Λαμπροπούλου Θεοδώρα-Ισμήνη Β2
Ένας μίζερος ξύπνησε πάλι
Ένας μίζερος ξύπνησε πάλι,
καινούργια γη να πάρει.
Γιατί αυτός ξέρει μόνο να ντροπιάζει,
να κρίνει, να ουρλιάζει ˙
ποτέ δεν κάθησε να δει
το όπλο να αντηχεί,
ψυχές που σβήνουν,
γιατί δεν μπορούν άλλο στη γη να μείνουν,
πρόσωπα που χαμηλώνουν
και χώματα που ματώνουν.
Ένας μίζερος ξύπνησε πάλι,
καινούργια γη να πάρει.
Αρχίζοντας Πόλεμο.
Αψηφώντας την Ειρήνη,
χωρίς να τον νοιάζει τι στον κόσμο όλο θα γίνει.
Κι αν τον μίζερο ένα θαύμα τον σώσει;
Να λυπηθεί, να μετανιώσει;
Τον Πόλεμο να σταματήσει,
η Ειρήνη πάλι να αρχίσει!
Ευαγγελία Παπακωνσταντίνου Β3
