ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ “ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΝΘΡΑΚΑΣ” ΤΟΥ ΑΠΤΟΝ ΣΙΝΚΛΕΡ

Απόσπασμα από το «Βασιλιά Άνθρακα» του Απτον Σινκλερ

Υπήρχε ένα μέρος στον καταυλισμό που το έλεγαν «παραγκούπολη». Εκεί, ανάμεσα στα μικρά βουνά σκουριάς, οι φτωχότεροι των νεοφερμένων αλλοδαπών πήραν άδεια να χτίσουν μόνοι τους καλύβια από παλιές σανίδες, τσίγκο και φύλλα ασφαλτόπανου. Αυτά τα σπίτια ήταν κατώτερα και από τα αξιοπρεπή κοτέτσια, όμως σε μερικά από αυτά στοιβάζονταν μια ντουζίνα άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες κοιμόντουσαν σε παλιά κουρέλια, κουβέρτες, σε πάτωμα από στάχτη. Εδώ τα μωρά μαζεύονταν σαν μύγες. Φορούσαν, κυρίως, μια και μόνη κουρελιασμένη μπλούζα, ενώ τα γυμνά οπίσθια τους ατένιζαν ξεδιάντροπα τον ουρανό.

Τι μπορούσε να κάνει; Μήπως τελικά, το μόνο που τους ταίριαζε ήταν να δουλεύουν στη βρώμα, γι’ αυτό είχαν μαντρωθεί στο συγκεκριμένο χώρο; Αυτά έλεγε η αλαζονική συνείδηση της αγγλοσαξονικής φυλής, διαλογιζομένη τις ορδές της Μεσογείου που έφεραν ένα αποδοκιμαστέο σχήμα κεφαλιού.
… Πάντα, όταν κάποιος κατανοήσει τη ζωή των ανθρώπων, τότε δείχνει έλεος απέναντι τους και όχι περιφρόνηση. Εδώ υπήρχε μια ξεχωριστή φυλή πλασμάτων, υπόγειων καλικάντζαρων, αλυσοδεμένων και στραγγαλισμένων από την κοινωνία για δικούς της λόγους. Έξω, στην ηλιόλουστη χαράδρα, οι μεγάλες σειρές των βαγονιών κατέβαζαν το φορτίο του μαλακού άνθρακα, του άνθρακα που έφτανε στα πέρατα της γης, σε μέρη που οι ανθρακωρύχοι δεν είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους, για να γυρίσει τους τροχούς της βιομηχανίας, τα προϊόντα της οποίας ποτέ τους δε θα έβλεπαν. Για να φτιαχτεί φίνο μετάξι για κομψές κυρίες, στολίδια για να κοσμήσουν την εμφάνισή τους, για να διασχίσουν οι μεγάλοι συρμοί των βαγονιών με τις μαλακές ταπετσαρίες ερήμους και ψηλά βουνά, για να οδηγηθούν τα μεγαλοπρεπή ατμόπλοια από τις χειμωνιάτικες καταιγίδες στις αστραφτερές τροπικές θάλασσες. Οι κομψές κυρίες με τα πολύτιμα μετάξια και τα κοσμήματα θα μπορούσαν να φάνε, να κοιμηθούν, να γελάσουν, να ξαπλώσουν με άνεση, χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό για τα καχεκτικά κατσιασμένα πλάσματα του σκότους, και ούτε εκείνα να γνωρίζουν κάτι γι’ αυτές. Ο Χαλ σκέφτηκε πολύ το ζήτημα, δάμασε την αγγλοσαξονική περηφάνια του και συγχώρησε ότι απωθητικό είχαν αυτοί οι άνθρωποι – τη βάρβαρη και φλύαρη γλώσσα τους, τα ψειριασμένα σπίτια τους, τα ξεβράκωτα μωρά τους.
Κεφάλαιο 6 σελ.35-37.

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση