Σήμερα στο εργαστήρι μας συζητήσαμε για τα ημερολόγια και τις ημερολογιακές καταγραφές με αφορμή το διαχρονικό ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.
Η σχεδόν συνομήλική μας Εβραιοπούλα σίγουρα δεν φανταζόταν την τεράστια αξία που θα είχε αργότερα το προσωπικό της ημερολόγιο. Η Άννα το έγραφε για δύο χρόνια σε τρομερά δύσκολες συνθήκες στη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πολέμου, όταν με την οικογένειά της αναγκάστηκαν να κρυφτούν για μεγάλο διάστημα σ’ ένα καταφύγιο στο Άμστερνταμ και να ζήσουν σε απομόνωση, προσπαθώντας να γλιτώσουν από τη μανία των Ναζί.
Η καθημερινή ζωή της διέφερε πολύ από τις δικές μας εμπειρίες. Όμως οι καταστάσεις που κατέγραψε, οι σκέψεις της για όσα συνέβαιναν και τα συναισθήματά της γι’ αυτά που ζούσε, μας βοηθούν να καταλάβουμε πολλά για την ψυχολογία των εφήβων, για τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα που συχνά παρουσιάζονται στις οικογενειακές σχέσεις κι ακόμη για τον τρόπο που σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, για τον πόλεμο και την ειρήνη.
Έτσι κάπως ταυτιστήκαμε μαζί της, αφού κι εμείς κάποιες φορές νιώσαμε την ανάγκη να γράψουμε τις σκέψεις μας για όσα ζήσαμε στο διάστημα της πανδημίας του κορονοϊού με τις καραντίνες του 2020, αλλά και στη μεγάλη πλημμύρα του 2023.
Συζητώντας για όλα αυτά, κάναμε τη διαπίστωση πως όταν γράφουμε για κάτι που μας στενοχωρεί ή αγχώνει, μπορεί τα προβλήματα να λιγοστεύουν και οι δυσκολίες να φαίνονται μικρότερες.
Αποφασίσαμε λοιπόν να μεταφερθούμε νοερά στις ημέρες του Daniel και να γράψουμε τα δικά μας ημερολόγια για το περσινό φθινόπωρο, που μας ταλαιπώρησε πολύ.
Η συνέχεια στο επόμενο εργαστήρι μας…
