7 λόγοι που είναι καλό να είστε «κακιά» μαμά!

0

Συγγραφέας: 4ο Δημοτικό Ορεστιάδας | Κατηγορία Άρθρα, Γονείς | , στις 20-05-2018

Είναι πολύ εύκολο για ένα παιδί να απονείμει στη μαμά του τον τίτλο της κακιάς μαμάς ή ακόμα και της χειρότερης στον κόσμο. Συνήθως όμως αυτό σημαίνει ότι απλά κάνετε σωστά τη δουλειά σας.

Όχι, οι «κακές» μαμάδες για τις οποίες μιλάμε δεν είναι αυτές που αδιαφορούν για τα παιδιά τους, που δεν τα αγκαλιάζουν ποτέ ή που τα εκθέτουν σε διάφορους φυσικούς και ψυχικούς κινδύνους. Είναι εκείνες που επιβάλλουν κανόνες και εννοούν να τους τηρήσουν με κάθε κόστος, εκείνες που πιστεύουν στη σημασία του να υπάρχει σειρά και πρόγραμμα κι εκείνες που απλά αδιαφορούν αν όλα τα άλλα παιδάκια στη Δευτέρα δημοτικού έχουν το δικό τους iPad. Μία από αυτές είναι η Ντενίζ Σκιπάνι, μια αμερικανίδα μαμά και συγγραφέας. Είναι μάλιστα τόσο περήφανη που είναι «κακιά» που έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Mean Moms Rule: Why Doing the Hard Stuff Now Creates Good Kids Later, όπου εξηγεί γιατί είναι καλό να είσαι “κακιά”!

1. Οι «κακές» μαμάδες δεν χάνουν τον εαυτό τους μέσα στη μητρότητα
Οι καλές μαμάδες νιώθουν τόσο πολύ την υποχρέωση να βάλουν σε προτεραιότητα τα παιδιά τους που ξεχνούν ότι πρέπει να φροντίσουν και τον εαυτό τους. Μόλις γεννήσουν, αντικαθιστούν τα κομψά ρούχα τους με άνετες φόρμες, αποκτούν μαύρους κύκλους στα μάτια και θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό εάν προλάβουν να κάνουν ένα γρήγορο ντους το πρωί. Οι «κακές» μαμάδες ακούν όλα αυτά και νιώθουν ένα ανακάτεμα στο στομάχι. «Τα παιδιά υποτίθεται ότι προσθέτουν στη ζωή μας, γιατί πρέπει να εξαφανίζουν ακόμα και αυτά που θεωρούσαμε βασικά;», λέει στο βιβλίο της η Σκιπάνι. Το να χάσεις την προσωπικότητά σου για χάρη της μητρότητας είναι κακό για σένα (για προφανείς λόγους) αλλά και για τα παιδιά σου. Πώς θα τους μάθεις να σέβονται τον εαυτό τους όταν δεν κάνεις το ίδιο;

2. Οι «κακές» μαμάδες δεν φοβούνται να πουν «όχι»
Το «όχι» δεν είναι παρά μια μικρή, γλυκιά δόση πατρικής αγάπης. Μην φοβάστε να το πείτε. Πολλοί γονείς παγιδεύονται στη… δικτατορία του «ναι», θεωρώντας ότι η θετική διάθεση είναι υποχρέωσή τους. Όμως το «ναι» είναι σαν ένα κομμάτι γλυκό που ανεβάζει τα επίπεδα της γλυκόζης απότομα και σου δίνει ένα αίσθημα ενέργειας το οποίο όμως πολύ γρήγορα κατακρημνίζεται. Το «όχι» είναι σαν ένα μπολ με θρεπτικά δημητριακά ολικής άλεσης που απελευθερώνουν την ενέργεια λίγο λίγο ώστε να διαρκέσει πολύ. Και σου δίνει τη δυνατότητα να διδάξεις στα παιδιά πολλά πράγματα για τα οικονομικά της οικογένειας, τις ηθικές αξίες και τις επιλογές σου. Δοκίμασε να το πεις. Χωρίς ενοχές. Χωρίς δικαιολογίες. Απλά, πες το όποτε το εννοείς.

3. Οι «κακές» μαμάδες δεν νιώθουν την υποχρέωση να κάνουν ό,τι οι άλλες
Θυμάστε όταν ήσασταν στο λύκειο και έπρεπε να φοράτε ένα συγκεκριμένο τζην ή να έχετε τα μαλλιά σας χτενισμένα με ένα συγκεκριμένο τρόπο προκειμένου να ανήκετε στα… κουλ κορίτσια; Ε, λοιπόν, μπορεί να μεγαλώσατε αλλά αυτή η ομάδα των «κουλ» υπάρχει ακόμα. Είναι, πλέον, οι μαμάδες που αποφασίζουν για το πώς θα συμπεριφέρεστε σε ό,τι αφορά το παιδί σας. Επιβάλλουν κανόνες όπως πόσο πρέπει να θηλάσετε το μωρό σας, σε ποια ηλικία πρέπει να κοιμάται όλη νύχτα, σε ποιο σχολείο πρέπει να πάει ή με πόσες εξωσχολικές δραστηριότητες να ασχοληθεί. Αγνοήστε τις και πάρτε τις δικές σας αποφάσεις με βάση τις δικές σας απόψεις και ακολουθώντας το ένστικτό σας.

4. Οι «κακές» μαμάδες δεν διστάζουν να απογοητεύουν τα παιδιά τους λίγο κάθε μέρα
Όσο είναι μωρά είναι σημαντικό να ανταποκρινόμαστε άμεσα στις ανάγκες τους. Να τους προσφέρουμε γάλα τη στιγμή που θα το ζητήσουν, να τα κρατήσουμε αγκαλιά όταν κλάψουν και να τα καθαρίσουμε μόλις λερωθούν. Όμως οι «κακές» μαμάδες, καθώς τα παιδιά τους μεγαλώνουν, αφήνουν λίγο λίγο να περνάει όλο και περισσότερος χρόνος ανάμεσα στο «Μαμάαααα» και το «Έρχομαι, αγάπη μου». Αφήνοντας τα παιδιά μας να ζήσουν μερικές μικρές απογοητεύσεις επειδή δεν σπεύδουμε να τα βοηθήσουμε να βρουν το παιχνιδάκι που έχασαν ή επειδή δεν ζητάμε από τη μαμά του συμμαθητή τους να δώσει και στο βλαστάρι μας πρόσκληση για το πάρτι, τους επιτρέπουμε να χτίσουν την ευελιξία και την αυτάρκεια που χρειάζονται για να ωριμάσουν. Σκεφτείτε: μικρές αποτυχίες σήμερα = μεγάλες επιτυχίες αργότερα!

5. Οι «κακές» μαμάδες έχουν τον έλεγχο στο σπίτι τους
Γιατί πρέπει να νιώθετε ενοχές επειδή θέλετε να έχετε άποψη για το τι υπάρχει μέσα στο ψυγείο σας, για το πότε ανοίγει και κλείνει η τηλεόραση ή για το ποια είναι η ώρα του ύπνου. «Έχω τον έλεγχο» δεν σημαίνει απαραίτητα «είμαι αυταρχική», όμως τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι κάποιος ενήλικας κρατάει το τιμόνι! Οι γονείς που βάζουν κανόνες και όρια (και τα κρατούν) μεγαλώνουν χαρούμενα παιδιά με αυτοπεποίθηση. Μην πέσετε στην παγίδα να θέλετε να είστε φίλοι ούτε να παίρνετε μαζί τις αποφάσεις. Αν θέλετε να μπορούν εκείνα να είναι απλώς παιδιά, θα πρέπει εσείς να είστε οι γονείς! Τόσο απλά…

6. Τα παιδιά των «κακών» μαμάδων ξέρουν να κάνουν δουλειές
Οι «κακές» μαμάδες μαθαίνουν στα παιδιά τους να είναι αυτόνομα, να μπορούν να καθαρίζουν, να μαγειρεύουν, να επιδιορθώνουν τα πράγματά τους, τα τακτοποιούν το δωμάτιό τους, να κατεβάζουν τα σκουπίδια, να βάζουν πλυντήριο. Αυτό δεν είναι μόνο εξυπηρετικό για τις ίδιες, αφού δεν χρειάζεται να αναλαμβάνουν μόνες όλες τις δουλειές του σπιτιού αλλά είναι ιδιαίτερα χρήσιμο και για τα ίδια τα παιδιά που κάποτε θα χρειαστεί να επιβιώσουν μακριά από τους γονείς. Επιπλέον, τους δίνει ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης, δηλαδή κερδίζουν όλοι. Τέλειο!

7. Οι «κακές» μαμάδες μεγαλώνουν παιδιά έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο (όχι παιδιά που νιώθουν ότι ο κόσμος τούς χρωστάει)
Σίγουρα έχετε ακούσει ιστορίες για γονείς που ζήτησαν από κάποιο γνωστό να πάρει το παιδί τους στη δουλειά του ή για μαμάδες που παραπονιούνται στους καθηγητές του λυκείου επειδή δεν έβαλαν καλό βαθμό στο γιο ή την κόρη τους. Υπάρχουν γονείς που συνεχίζουν να λύνουν τα προβλήματα των παιδιών τους ακόμα κι όταν αυτά έχουν μεγαλώσει (πολύ). Αναγκάζονται να το κάνουν επειδή ποτέ δεν τους έμαθαν ότι πρέπει να στέκονται στα δικά τους πόδια. Εάν λοιπόν στην πρώτη δημοτικού κάνει λάθη στην ορθογραφία, μην του τα διορθώσετε. Είναι δικά του λάθη, όχι δικά σας. Αφήστε το να τα κάνει, έχει να μάθει πολλά από αυτά!

Από: Ελένη Καραγιάννη
Imommy.gr

ΠΗΓΗ: http://www.akappatou.gr/index.php/psyxologia-ygeia/13278-7-logoi-pou-einai-kalo-na-eiste-kakia-mama

Χαρταετοί

0

Συγγραφέας: 4ο Δημοτικό Ορεστιάδας | Κατηγορία Άρθρα, Διάφορα | , στις 19-02-2018

«Χαρταετός», έργο του Αλεξανδρινού ζωγράφου Γιάννη Μαγκανάρη (1918-2007)

Ο ουρανός την Καθαρά Δευτέρα γεμίζει από χαρταετούς. Πολύχρωμοι και πολυγωνικοί, με τις φουντωτές ναζιάρικες ουρές τους, υψώνονται στον ουρανό σαν προάγγελοι της Άνοιξης και βέβαια ως ένδειξη του τέλους της Αποκριάς.

Ο χαρταετός, παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους και απαραίτητο συστατικό της Καθαρής Δευτέρας, φαίνεται πως άνοιξε τα πολύχρωμα φτερά του πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, περίπου στα 1.000 π.Χ.

Δεν είναι γνωστή η ακριβής χρονική στιγμή και η τοποθεσία, που ο πρώτος χαρταετός ανέβηκε στον ουρανό, όμως πιθανότατα οι Κινέζοι έκαναν την αρχή με μια κατασκευή που αντέγραφε τη μορφή των πουλιών. Από τις αρχές του κόσμου ο άνθρωπος ονειρευόταν να πετάξει σαν τα πουλιά – ένα όνειρο που φαίνεται σε γραπτά και εικόνες που χρονολογούνται από το 500 π.Χ. Οι χαρταετοί, λοιπόν, έκαναν την εμφάνιση τους στην Κίνα πριν από 3.000 χρόνια. Εκεί ήταν διαθέσιμα και τα κατάλληλα υλικά για την κατασκευή τους: καλάμια bambou για το πλαίσιο και μετάξι για το πανί και την ουρά.

Με αφετηρία την Άπω Ανατολή ο χαρταετός πέρασε τη δική του «Οδύσσεια» ακολουθώντας αρχαίες διαδρομές και υιοθετήθηκε από όλες σχεδόν τις ηπείρους, αποκτώντας νέες μορφές και δημιουργώντας μύθους, καθώς έκανε την εμφάνισή του στους διάφορους πολιτισμούς. Οι ανατολικοί λαοί τους έδωσαν ζωντανές μορφές (ψάρια, πουλιά, δράκοντες κ.λπ.). Άλλοι έδεναν σ’ αυτούς (γραμμένες πάνω σε μικρότερο χαρτί) τις αρρώστιες και τις συμφορές και τις άφηναν να φύγουν μακριά, άλλοι έστελναν προς τα επάνω τις ευχές και τις επιθυμίες τους, και άλλοι προσάρμοζαν μικρές φλογέρες στο κεφάλι του αετού, για να σφυρίζουν και να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Τέλος, άλλοι σήκωναν ομαδικά τους αετούς, σαν προσευχή στον ουρανό και έψαλλαν ύμνους.

Οι χαρταετοί έκαναν την εμφάνιση τους στην Κίνα πριν από 3.000 χρόνια

Στην ελληνική αρχαιότητα, τον 4ο αιώνα π.Χ., ο μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας (440-360 π.Χ.), από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, καλός φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα, χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό και λέγεται ότι ήταν ο εφευρέτης του. Παλαιότερη αναφορά θα μπορούσε να θεωρηθεί η απεικόνιση σε ελληνικό αγγείο της κλασικής περιόδου μιας κόρης που κρατά στα χέρια της λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα, ένα είδος αϊτού δηλαδή, και την οποία ετοιμάζεται να πετάξει. Βέβαια, χρειαζόταν πολύ και λεπτό χαρτί και χαρτί δεν διέθεταν οι χώρες μας (όπως η Άπω Ανατολή), αφού με δυσκολία έβρισκαν παπύρους, για να γράψουν.

«Ο Χαρταετός», έργο του Ισπανού ζωγράφου Φρανθίσκο Γκόγια (1746-1828)

Στην Ευρώπη ο χαρταετός κάνει την εμφάνισή του γύρω στο 1400 μ.Χ. Ο Μάρκο Πόλο γυρίζοντας από τα ταξίδια του φέρνει το χαρταετό στη Μεσαιωνική Ευρώπη. 0 χαρακτήρας του εξαγνισμού, τον οποίο πολλοί απέδιδαν στο πέταγμα του χαρταετού, γίνεται με τον καιρό απολαυστικό παιχνίδι, επιστημονική έμπνευση και πηγή μιας διαρκούς ικανοποίησης του ανθρώπου για την υποταγή της ύλης στα πιο ευφάνταστα και τολμηρά του όνειρα.

Ο χαρταετός στη μακραίωνη ιστορία του χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως: για τη μέτρηση της θερμοκρασίας και της ταχύτητας των ανέμων, για μελέτες της ατμόσφαιρας και του ηλεκτρισμού, αλλά ακόμα και για αεροφωτογραφίσεις. Έσωσε ναυαγούς, έστειλε στρατιωτικά σήματα, κίνησε κάρα, ακόμα και αυτοκίνητα.

Στην ιστορική διαδρομή του χαρταετού συνέβησαν πολλά και διάφορα:

♦ Το 1749 ο Σκωτσέζος μετεωρολόγος Alexander χρησιμοποίησε χαρταετούς με θερμόμετρα, προκειμένου να καταγράψει και να μελετήσει τις θερμοκρασιακές μεταβολές σε μεγάλο υψόμετρο.
♦ Το 1752 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πείραμα με τον χαρταετό, προκειμένου να αποδείξει ότι οι αστραπές δεν είναι τίποτα άλλο παρά στατικός ηλεκτρισμός. Τα χρόνια 1799-1809, ο σερ George Cayley άρχισε να πειραματίζεται με τους χαρταετούς, προκειμένου να κατασκευάσει μια μηχανή που να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει ανθρώπους στον αέρα. Και τα κατάφερε! Το 1853 πέτυχε να πετάξει το πρώτο ανεμοπλάνο, που μπόρεσε να σηκώσει το βάρος ενός ατόμου για σαράντα ολόκληρα δευτερόλεπτα.
♦ Το 1833 ένας Βρετανός, αυτή τη φορά, μετεωρολόγος, χρησιμοποίησε τους χαρταετούς για να ανυψώνει ανεμόμετρα, ώστε να καταγράφει και να μελετά τις ταχύτητες των ανέμων στα διάφορα υψόμετρα.
♦ Το 1887 ο Ε. Β. Archibald τράβηξε τις πρώτες αεροφωτογραφίες χρησιμοποιώντας χαρταετούς. Επίσης, έχουμε μαρτυρίες ότι χαρταετοί έσωσαν ναυαγούς ή χρησιμοποιήθηκαν για αποστολή στρατιωτικών σημάτων!

Από την Ευρώπη ήρθε το παιγνίδι αυτό και στην Ελλάδα, πιάνοντας πρώτα τα λιμάνια της Ανατολής (Σμύρνη, Χίο, Κωνσταντινούπολη), τα λιμάνια της Επτανήσου, έπειτα της Σύρας και των Πατρών, και σιγά-σιγά όλα τα αστικά κέντρα, όπου μπορούσε να αγοραστεί σπάγκος και χρωματιστό χαρτί. Τα χωριατόπαιδα είδαν τα παιδιά των πόλεων στις εκδρομές τους και τα μιμήθηκαν, με πρόχειρα μέσα: ένα κομμάτι χαρτί του μπακάλη (που όμως ήταν βαρύ), ένα φύλλο από τετράδιο του σχολείου, καθώς και νήμα από κουβάρι. Σήμερα βέβαια η κατασκευή ενός χαρταετού είναι σχετικά εύκολη υπόθεση, καθώς υπάρχουν όλα τα τεχνικά μέσα. Αρκεί βέβαια ο κατασκευαστής να έχει κοφτερό μυαλό, επιδέξια χέρια, και βεβαίως έμπνευση.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι τα ονόματα των χαρταετών δεν είναι διαφορετικά μόνο από χώρα σε χώρα, αλλά πολλές φορές και από περιοχή σε περιοχή μέσα στην ίδια χώρα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, τον χαρταετό στη Θράκη τον λένε «πετάκι», στα Επτάνησα «φύσουνα», ενώ γενικά τους εξάγωνους αϊτούς τους λένε και «σμυρνάκια».

Το πέταγμα του χαρταετού. Εξώφυλλο του βιβλίου του Δημητρίου Λουκάτου, «Πασχαλινά και της Άνοιξης», εκδόσεις Φιλιππότη, 1995

Για τα ελληνικά κούλουμα ο χαρταετός κατασκευαζόταν πάντα από τα ίδια τα παιδιά, με ή χωρίς τη βοήθεια των δικών τους, με απλά υλικά, όπως χαρτί, καλάμι ή λεπτό πηχάκι, σπάγγο και εφημερίδες και με περισσεύματα από τις αποκριάτικες κορδέλες. Τα στολίδια του χαρταετού είναι ανάλογα με την έμπνευση του κατασκευαστή του, ο οποίος μερικές φορές εξελίσσεται σε πραγματικό καλλιτέχνη, όταν σκέφτεται με αγάπη το έργο του. Αρχίζει από το ανάλαφρα σχισμένο καλάμι, προσέχει την πολυγωνική συμμετρία και τα χαρούμενα χρώματα. Η ουρά του χαρταετού είναι μικρό πανηγύρι γι’ αυτόν. Διαλέγει τα χρώματα και τα ταιριάζει, προσέχοντας το πάχος να είναι συμμετρικό. Βλέπει τον «αετό» σαν πουλί με την ωραία ουρά του.

Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγκου, δεν κατάλαβε τη δύναμη του αέρα. Κι όποιος δεν φώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού, που βλέπει να κινδυνεύει στον ψηλό μετεωρισμό του ο «αετός», δεν ένιωσε τη χαρά και την υπερένταση του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση. Ωραίο και γραφικό θέαμα οι χαρταετοί, πανηγύρι χρωμάτων στον ουρανό. Ας χαρούμε το έθιμο αυτό, με τον συμβολισμό της Καθαρής Ημέρας του, αφού όλοι θα πρέπει να κοιτάμε ψηλά, προς τον ελληνικό ήλιο και τον ελληνικό ουρανό!

Σήμερα, αντί γι αυτά, αγοράζονται έτοιμοι, πλαστικοί… χαρταετοί! Αν δεν παλέψεις όμως, δεν αγωνιστείς, δεν ιδρώσεις, δεν ματωθείς, για να δέσεις τα καλάμια, να κανονίσεις τα ζύγια και την ουρά, δεν καταλαβαίνεις τι θα πει «πέταγμα χαρταετού»!

Αλέξης Τότσικας, Φιλόλογος – Συγγραφέας

Αλέξης Τότσικας, «Δεύτερη Ανάγνωση», Έκδοση: Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού, Άργος, 2013

Γιατί τα παιδιά μας έχουν γίνει τόσο επιθετικά τα τελευταία χρόνια; Οι ειδικοί προειδοποιούν

0

Συγγραφέας: 4ο Δημοτικό Ορεστιάδας | Κατηγορία Άρθρα, Γονείς | , στις 28-01-2018

Αυξητικές τάσεις παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια τα ποσοστά της παιδικής επιθετικότητας, γεγονός που αποδίδεται από τους ειδικούς στην οικονομική κρίση, την αλλαγή της δομής της οικογένειας, τον τρόπο που μεγαλώνουν και εκπαιδεύονται τα παιδιά, αλλά και τις αυξημένες απαιτήσεις από την κοινωνία.

Σύμφωνα με την ψυχολόγο της Διεύθυνσης Κοινωνικής Μέριμνας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Ελένη Πατίδου, η εμπειρία από τη διαχείριση περιστατικών τέτοιου είδους δείχνει ότι αυξάνονται τα ποσοστά της παιδικής επιθετικότητας, σε μια εποχή που η παραδοσιακή οικογένεια έχει αντικατασταθεί από νέες μορφές οικογένειας. Σε αυτές συχνά απουσιάζει το οικείο υποστηρικτικό περιβάλλον του παππού και της γιαγιάς και φαίνεται να μην ικανοποιούνται πλήρως οι πραγματικές ανάγκες ενός παιδιού σε ό,τι αφορά τον ποιοτικό χρόνο που περνά με τους οικείους του.

«Οι ώρες κατά τις οποίες οι γονείς λείπουν από το σπίτι, γιατί πρέπει να εργαστούν, είναι όλο και περισσότερες και τα παιδιά μπορεί να είναι μόνα τους στο σπίτι ή να βρίσκονται στο ολοήμερο και την απογευματινή δημιουργική απασχόληση» αναφέρει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ. Εκτιμά ακόμη ότι και η ίδια η κοινωνία φαίνεται να ζητά πολλά από τα παιδιά, «τα οποία κατευθύνει ώστε να διαβάσουν πολύ, να μάθουν ξένες γλώσσες, να κάνουν εξωσχολικές δραστηριότητες, να αντεπεξέλθουν στις προσδοκίες των σπουδών, να πάρουν πτυχίο γιατί αλλιώς, με την ανεργία που υπάρχει, δεν θα βρουν δουλειά, και πολλά άλλα».

Το θέμα της παιδικής επιθετικότητας, προτάθηκε, άλλωστε, από τις ψυχολόγους Κυριακή Σιδηροπούλου και Βασιλική Βογιατζάκη ως ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει γενικά τους ειδικούς της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας καθώς, σύμφωνα και με την προϊσταμένη του Τμήματος Δημόσιας Υγείας της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Μαρία Σιδηροπούλου, η αντίστοιχη συμπεριφορά εκδηλώνεται στο σχολείο και στο σπίτι και αφορά δασκάλους και γονείς. «Έτσι το Δίκτυο Πρόληψης και Προαγωγής Υγείας της Περιφέρειας αποφάσισε τη διοργάνωση, σε όλες τις περιφερειακές ενότητες, βιωματικού σεμιναρίου, για γονείς παιδιών νηπιακής και σχολικής ηλικίας, με θέμα «παιδική επιθετικότητα, ενίσχυση θετικής συμπεριφοράς και ο ρόλος της οικογένειας». Το ενδιαφέρον, μάλιστα, των γονέων είναι μεγάλο ενώ πληροφορίες ζητούν και πολλοί εκπαιδευτικοί» σημειώνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η κ. Σιδηροπούλου.

Οι μορφές της επιθετικότητας
Σε ό,τι αφορά τις μορφές της επιθετικής συμπεριφοράς των παιδιών, η κ. Πατίδου αναφέρει ότι υπάρχει ένα μεγάλο εύρος παραδειγμάτων. Ανάμεσα σε αυτά, παραθέτει την περίπτωση ενός παιδιού που στη σχολική τάξη έκανε θόρυβο και χτυπούσε τους διπλανούς του, επειδή απαξιώθηκε για κάποιο λόγο από το σύνολο των παιδιών.

«Η συμβουλευτική που έγινε απέναντι στη δασκάλα ήταν να μη δίνει σημασία στην αρνητική αλλά στη θετική συμπεριφορά που θα επιδεικνύει το παιδί, όσο μικρή και αν είναι αυτή. Η εμπειρία δείχνει ότι όταν επιβραβεύονται οι θετικές συμπεριφορές, αυτές ενισχύονται ενώ φθίνουν οι αρνητικές συμπεριφορές στις οποίες δεν δίνουμε σημασία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το παιδί, που μέχρι τότε πίστευε ότι δεν είναι καλός μαθητής, με την ενθάρρυνση της δασκάλας κατάφερε να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του, σιγά-σιγά προσαρμόστηκε και η αρνητική συμπεριφορά ατόνησε» λέει.

Σε μια άλλη περίπτωση, οι γονείς ενός παιδιού το έδερναν, επειδή εκείνο έδερνε τον αδελφό του και με τον τρόπο αυτόν, όπως εξηγεί η ψυχολόγος της Διεύθυνσης Κοινωνικής Μέριμνας, αναπαραγόταν ένα πρότυπο συμπεριφοράς που μάθαινε στο παιδί ότι για να λύσει τη διαφορά του πρέπει να χρησιμοποιήσει το ξύλο. Απέναντι στο πρότυπο που προστάζει τον γονιό να δείρει το παιδί του όταν κάνει μια ζημιά ή κάτι κακό, η συμβουλευτική προτείνει τον διάλογο ως τρόπο για την επίλυση των διαφορών και των προβλημάτων σε μια οικογένεια.

Αυτό είναι, άλλωστε, το μόνο λειτουργικό μέσο για να επιλύονται διαφορές μέσα από τη συζήτηση, την επικοινωνία και την έκφραση.

«Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά, ωστόσο κάθε περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα» λέει η κ. Πατίδου και αναφέρει ενδεικτικά ένα περιστατικό παιδικής επιθετικότητας, που τελικά αποδόθηκε στο γεγονός ότι το παιδί δεν μπορούσε μέχρι τότε να μιλήσει. Ακολούθησαν συνεδρίες σε λογοθεραπευτή και η επιθετικότητα ατόνησε. «Δεν υπάρχουν συνταγές. Κάθε φορά θα πρέπει να εκτιμώνται οι ανάγκες του ίδιου του παιδιού και της οικογένειας» προσθέτει.

Γονείς, πώς πρέπει να διαχειριστείτε το επιθετικό παιδί
Σε ό,τι αφορά τις οδηγίες και τις συμβουλές που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες στους γονείς, αυτές ξεκινούν από την ενεργητική ακρόαση των παιδιών τους. «Θα πρέπει να δει ο γονιός γιατί το παιδί του είναι επιθετικό, θα πρέπει να το ακούει, να δει μέσα από τη συμπεριφορά του τον εαυτό του, μήπως και αυτός είναι επιθετικός, μήπως λύνει τα προβλήματά του με θυμό, μήπως είναι απαξιωτικός στο παιδί του και αν ικανοποιούνται οι συναισθηματικές του ανάγκες» επισημαίνει.

Για τον τρόπο με τον οποίο ένας γονιός ακούει το παιδί του, η ίδια διευκρινίζει: «Δεν εννοούμε να μας μιλά το παιδί μας την ώρα που εμείς πλένουμε τα πιάτα και έχουμε την πλάτη γυρισμένη σε αυτό. Εννοούμε να του μιλάμε κοιτώντας το στα μάτια και ενθαρρύνοντας τη δική του έκφραση».

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο γονιός μπορεί να γίνει ο καθρέφτης των συναισθημάτων του παιδιού, ώστε να αναγνωρίζει τη διάθεσή του. «Φαίνεσαι λυπημένος, φαίνεσαι στενοχωρημένη, δείχνεις να νιώθεις θυμό» είναι χαρακτηριστικές εκφράσεις μέσα από τις οποίες οι γονείς μπορούν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, αλλά και να προτείνουν τρόπους διαχείρισής τους, μέσα από φράσεις όπως: «τι θα σε ευχαριστούσε να κάνεις;», «πώς πιστεύεις ότι θα πρέπει να μιλήσεις σε αυτόν που σε έκανε να θυμώσεις;».

Όρια και κανόνες είναι, εξάλλου, πολύ σημαντικοί για τα παιδιά καθώς τα κάνουν να αισθάνονται ασφάλεια. Όταν διαπιστώνει ο γονιός ότι το παιδί του είναι επιθετικό, θα πρέπει να του εξηγήσει ότι δεν θα πρέπει να δέρνει ή να χτυπάει. Θα πρέπει να δώσει στο παιδί να καταλάβει ότι αν κάνει κάτι τέτοιο θα έχει συνέπειες, για παράδειγμα δεν θα του κάνουν παρέα οι συμμαθητές του, θα το αποφεύγουν. «Επίσης μπορούμε και εμείς να ορίσουμε συνέπειες, να βάλουμε εκ των προτέρων τους όρους μας. Αλλά όλα μέσα από τη συζήτηση και την αγάπη» σημειώνει.

Σημαντικό ρόλο, τέλος, διαδραματίζει και η ένταξη ενός παιδιού σε ένα δομημένο πλαίσιο με κανόνες και απαιτήσεις, όπως ο παιδικός και ο βρεφονηπιακός σταθμός. «Καλό είναι αυτό να συμβαίνει στην ηλικία των 2,5 – 3 χρόνων» λέει η κ. Πατίδου και σε κάθε περίπτωση συνιστά σε γονείς και εκπαιδευτικούς να δίνουν στο παιδί το χρόνο που χρειάζεται για την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα. «Κάθε παιδί έχει την ιδιαιτερότητά του, τον χαρακτήρα του, το αναπτυξιακό του στάδιο. Η προσαρμογή εξαρτάται από το πόσο εσωστρεφές μπορεί να είναι, κατά πόσο μπορεί να εκφράζεται, ποιες είναι οι ανάγκες του. Δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο» υπογραμμίζει.

Πηγή: http://www.infokids.gr

Σχέση γονέα – δασκάλου

0

Συγγραφέας: 4ο Δημοτικό Ορεστιάδας | Κατηγορία Άρθρα, Γονείς | , στις 15-10-2017

Πολλές φορές, οι γονείς παραπονιούνται ότι η επαφή τους με το δάσκαλο του παιδιού τους δεν είναι όπως θα ήθελαν. Άλλες φορές θεωρούν ότι δεν καταλαβαίνει το παιδί τους, άλλοτε ότι εξαντλεί την αυστηρότητά του σε αυτό ή ότι το αδικεί. Κάποιες φορές δυσφορούν με τη μεγάλη ποσότητα της ύλης που του βάζει για το σπίτι ή και για τη συμπεριφορά του, αν π.χ. φωνάζει ή τους κάνει διαρκώς παρατηρήσεις, τους επιβάλλει τιμωρίες, δεν τα ενθαρρύνει, κ.α.

Financial consultant presents bank investments to a young couple. Taken at iStockalypse Milan. [url=http://www.istockphoto.com/search/lightbox/9786786][img]http://dl.dropbox.com/u/40117171/couples.jpg[/img][/url] [url=http://www.istockphoto.com/search/lightbox/9786622][img]http://dl.dropbox.com/u/40117171/business.jpg[/img][/url]

Από την πλευρά τους, οι δάσκαλοι συχνά θεωρούν ότι οι γονείς παρεμβαίνουν στο έργο τους, είναι επιφυλακτικοί απέναντί τους και δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους αυτά που τους λένε. Στις τακτικές συγκεντρώσεις δεν παρευρίσκονται. Επίσης, αναφέρουν ότι για κάθε δυσκολία που παρουσιάζει το παιδί στο σχολείο με ευκολία μερικοί γονείς αποδίδουν την ευθύνη στο δάσκαλο. Έτσι, συχνά, του υποδεικνύουν τι να κάνει.

Πράγματι, σε κάποιες περιπτώσεις -ευτυχώς λίγες- η συνεργασία γονιών –δασκάλων δεν είναι ικανοποιητική. Τότε η ευθύνη βαραίνει και τις δυο πλευρές.

Τι θα πρέπει να κάνετε:

-Προσεγγίστε με ευγένεια το δάσκαλο του παιδιού σας.

-Αφήστε τον να σας ενημερώσει πρώτα ο ίδιος για το μαθητή του.

-Σκεφτείτε τις ερωτήσεις που έχετε σκοπό να του θέσετε από πριν.

-Δείξτε εμπιστοσύνη σε αυτά που σας λέει.

-Αναγνωρίστε την προσπάθεια του.

-Αν το παιδί σας αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία στο σχολείο, συζητήστε μαζί του και μη διστάσετε να ζητήσετε τη βοήθεια του.

-Μην παραπονιέστε για την αυστηρή βαθμολογία ή αντιμετώπισή του.

-Αν έχετε διαφορετική άποψη, συζητήστε μαζί του τα κριτήρια με βάση τα οποία αξιολογεί το παιδί.

-Μη φύγετε ποτέ χωρίς να πείτε μια καλή κουβέντα στο δάσκαλο του παιδιού σας, ας είναι κι ένα σκέτο «ευχαριστώ», για το χρόνο που διέθεσε για σας.

-Οι εκπαιδευτικοί έχουν πείρα με πολλά παιδιά. Επίσης, οι περισσότεροι διαθέτουν ευαισθησία και ενδιαφέρον για τους μαθητές τους. Οι γονείς που δε σέβονται το έργο τους είναι εύλογο ότι δε θα βρουν στο δάσκαλο έναν πρόθυμο συνεργάτη.

Από το Βιβλίο της κας Αλεξάνδρας Καππάτου, Ψυχολόγου-Παιδοψυχολόγου,  “Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά ” εκδόσεις Μίνωας.

ejvf-megalvste-eytpaid

Η προσαρμογή των παιδιών ματά τις διακοπές

0

Συγγραφέας: 4ο Δημοτικό Ορεστιάδας | Κατηγορία Άρθρα, Γονείς | , στις 03-09-2017

Το φθινόπωρο είναι προ των πυλών, το καλοκαίρι τελείωσε και μαζί με αυτό έληξαν  και οι διακοπές, τόσο για τους γονείς που πρέπει να επιστρέψουν στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, όσο και για τα παιδιά που πρόκειται να ξεκινήσουν άμεσα τη νέα σχολική χρονιά.

SummerkIds

Τα παιδιά καλούνται να προσαρμοστούν στο νέο σχολικό περιβάλλον και να επιστρέψουν στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στον αυστηρό προγραμματισμό που αυτή συνεπάγεται.

Αναμφισβήτητα όλοι, μικροί και μεγάλοι αισθάνονται μια μικρή μελαγχολία με τη λήξη των καλοκαιρινών διακοπών και την επιστροφή στην πραγματικότητα, και για αυτό χρειάζονται τον απαιτούμενο χρόνο προσαρμογής. Αυτή η θλίψη που νιώθουν οι περισσότεροι με το πέρας των διακοπών είναι απολύτως φυσιολογική. 

Η επιστροφή σε ένα πιο σταθερό και αυστηρό ωράριο είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τα παιδιά μετά την πλήρη αποδιοργάνωση, την τεμπελιά, την ελευθερία και την ανεμελιά των καλοκαιρινών διακοπών.

Τα περισσότερα παιδιά δεν ακολουθούν στη διάρκεια των διακοπών συγκεκριμένο πρόγραμμα όσον αφορά στις καθημερινές συνήθειες, όπως είναι το θέμα του ύπνου και του φαγητού. Συνήθως, ξυπνούν αργά το πρωί, περνούν τον περισσότερο χρόνο της ημέρας στη θάλασσα και στο παιχνίδι με τους συνομήλικους, δεν καταναλώνουν υγιεινές τροφές , δεν τηρούν συγκεκριμένα γεύματα, δεν τρώνε σε τραπέζι και αποκλίνουν αρκετά από το συνηθισμένο ωράριο του βραδινού ύπνου. 

Πολύ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο χειρισμός των γονέων απέναντι στα παιδιά έτσι ώστε να τα προετοιμάσουν όσο το δυνατό καλύτερα για τη νέα σχολική χρονιά και να τα βοηθήσουν να προσαρμοστούν στην καθημερινότητα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και να μεταβούν στην πραγματικότητα όσο πιο ομαλά γίνεται.

Ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές προς τους γονείς είναι λοιπόν οι ακόλουθες:

 Η διαδικασία προσαρμογής πρέπει να γίνει έγκαιρα και σταδιακά και όχι απότομα. Μια εβδομάδα τουλάχιστο πιο νωρίς από την έναρξη του σχολικού έτους, οι γονείς καλό είναι να βοηθήσουν τα παιδιά θεσπίζοντας πρωτίστως ένα πρόγραμμα όσον αφορά στο θέμα του ύπνου. Έτσι, θα προετοιμάσουν το παιδί ώστε να αντιμετωπίσει και να συνηθίσει πιο εύκολα το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα.

 Οι γονείς καλό είναι να καθιερώσουν σταδιακά το νέο ωράριο ύπνου. Για παράδειγμα, εάν το παιδί στις διακοπές κοιμόταν το βράδυ στις 12, σε πρώτη φάση μετά τις διακοπές θα πρέπει να πάει για ύπνο στις 11, μετά από λίγες μέρες στις 10 κ.λ.π.

 Οι γονείς θα πρέπει να δείξουν ανοχή και υπομονή όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ενστάσεις, την αντιδραστική συμπεριφορά και τις διαμαρτυρίες του παιδιού και να κάνουν μαζί του έναν εποικοδομητικό διάλογο, εξηγώντας στο παιδί τους λόγους που τους αναγκάζουν να εφαρμόζουν πρόγραμμα στις καθημερινές συνήθειες. Παράλληλα είναι καλό να αναλύουν τα οφέλη που προκύπτουν από αυτό. Έτσι, αυξάνουν τις πιθανότητες να συνεργαστεί μαζί τους το παιδί και να προσαρμοστεί πολύ πιο εύκολα στους νέους ρυθμούς.

 Επίσης, οι γονείς θα πρέπει να φροντίσουν να θεσπίσουν όρια όσον αφορά στο χρόνο που θα παρακολουθεί το παιδί τηλεόραση, θα παίζει στον υπολογιστή ή θα βγαίνει έξω με τους φίλους του και να προσπαθήσουν να παραμείνουν πιστοί σε αυτά.

 Οι γονείς είναι αυτοί που θα πρέπει να δώσουν το παράδειγμα στο παιδί με το να τηρούν πρωτίστως αυτοί τις νέες συνήθειες και να εναρμονίζονται με την πραγματικότητα.

 Οι γονείς είναι σημαντικό να επικεντρωθούν στα θετικά στοιχεία που συνδέονται με την επιστροφή στο σχολείο, ώστε το παιδί να το αντιμετωπίσει σαν μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα εμπειρία και όχι σαν κάτι καταναγκαστικό. Καλό είναι να μιλήσουν με ενθουσιασμό για το σχολείο στο παιδί (π.χ. τι όμορφα που θα είναι μόλις ανοίξουν τα σχολεία και συναντήσεις τους φίλους σου, θα έχεις την ευκαιρία να κάνεις νέες γνωριμίες, θα μάθεις χρήσιμα πράγματα, θα αποκτήσεις νέες εμπειρίες, θα εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου κ.ά).

 Οι γονείς καλό είναι να δώσουν έμφαση στα συναισθήματα του παιδιού και να ενισχύουν το παιδί να εκφράζεται ανοιχτά ώστε να μπορεί να διαχειριστεί ό,τι και αν νιώθει. Αρκετά παιδιά βιώνουν άγχος, φόβο, αγωνία και νευρικότητα όταν αρχίζει η νέα σχολική χρονιά, οπότε είναι σημαντικό να λένε και να δείχνουν στο παιδί πως είναι δίπλα του, το κατανοούν, συμμερίζονται το πώς αισθάνεται και είναι σε θέση να το στηρίξουν και να το βοηθήσουν ανά πάσα στιγμή.

 Επιπλέον, οι γονείς πρέπει να φροντίσουν να οργανώσουν πριν την έναρξη του σχολικού έτους το χώρο που θα μελετά το παιδί και να έχουν διευθετήσει όλες τις εκκρεμότητες σχετικά με διαδικαστικά ζητήματα, όπως σε ποιο σχολείο θα φοιτήσει το παιδί, την εγγραφή στα φροντιστήρια που θα μάθει ξένες γλώσσες, με ποιες εξωσχολικές δραστηριότητες θα εμπλακεί κ.λ.π. Καλό είναι να αγοράσουν έγκαιρα τον απαιτούμενο υλικό εξοπλισμό για το σχολείο (τσάντα, βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λ.π.). Άλλωστε οτιδήποτε αφήνουν για την τελευταία στιγμή μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο άγχος και νευρικότητα σε όλα τα μέλη της οικογένειας.

Η ενεργός συμμετοχή και εμπλοκή των γονέων, το ενδιαφέρον, η κατανόηση, ο υγιής και δημοκρατικός διάλογος, η υπομονή, η στήριξη, η προσοχή, η φροντίδα, η επιβράβευση, η ψυχολογική προετοιμασία του παιδιού, η θέσπιση ορίων και κανόνων και η τήρηση ενός δομημένου προγράμματος όσον αφορά στις καθημερινές συνήθειες του παιδιού, η θετική στάση των γονέων και η διάθεση συνεργασίας, αποτελούν τους βασικούς παράγοντες που συμβάλουν στην ομαλή προσαρμογή του παιδιού μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και διευκολύνουν τη μετάβασή του στη νέα σχολική χρονιά.

ΠΗΓΗ: http://www.marpsychology.gr/index.php/2015-06-25-09-39-52/8-2015-06-25-09-37-13/46-2015-09-03-19-17-43

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση