43ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου

Δεν είναι δίκαιο!

Όλοι μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με κάποια αδικία ή διάκριση σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό κατά την διάρκεια της ζωής μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μας δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Η μεγαλύτερη αδικία που βιώνουν τα παιδιά, όπως τα ίδια είπαν, ύστερα από σχετική ερώτηση, είναι το να μην τα παίζουν οι φίλοι τους.

Μια τέτοια αδικία βίωσε και ο Ρομπέρτο της ιστορίας μας, ο άσπρος σκίουρος. Την ιστορία μάς την διηγήθηκε ο Πίπης, ο δικός μας σκίουρος που βρίσκεται «στην γωνιά της φύσης» στην τάξη μας.

Ο Ρομπέρτο, λοιπόν, είναι ένα άσπρο σκιουράκι που με τους γονείς του μετακόμισαν σε μία χώρα που όλοι οι σκίουροι είναι καφέ. Όταν πηγαίνει στο σχολείο οι συμμαθητές του δεν θέλουν να παίξουν μαζί του γιατί είναι άσπρος… άρα διαφορετικός.

Τι θα πρέπει να κάνει τώρα ο Ρομπέρτο; Τα παιδιά απάντησαν: Να το πει στην κυρία, να μαλώσει η κυρία τα καφέ σκιουράκια, να μιλήσει ο ίδιος με τα καφέ σκιουράκια και να τους φωνάξει δυνατά: «Δεν πειράζει να είσαι διαφορετικός», να το πει στους γονείς του.

Συνεχίσαμε την ιστορία και είδαμε ότι ο Ρομπέρτο αποφάσισε να το πει στους γονείς του και αυτοί τον βοήθησαν να βρει λύση στο πρόβλημά του. Εμείς αν ήμασταν οι γονείς του Ρομπέρτο τι θα τον συμβουλεύαμε;

Ώρα, λοιπόν, για δραματοποίηση! Κόψαμε καφέ ουρές και άσπρες ,από γκοφρέ χαρτί, τις φορέσαμε και παίξαμε την ιστορία του Ρομπέρτο.

Μπήκαμε και «στον διάδρομο συνείδησης» και εκεί δώσαμε πολλές διαφορετικές λύσεις ως μπαμπάδες και μαμάδες. Έτσι χάρη στις συμβουλές τους ο Ρομπέρτο κατάφερε να γίνει φίλος με τα καφέ σκιουράκια.

Αρχίσαμε όλοι να σκεφτόμαστε πώς ένιωσε ο Ρομπέρτο όταν οι συμμαθητές του δεν ήθελαν να παίξουν μαζί του.

Φυσικά ένιωσε χάλια, άσχημα, ήταν λυπημένος, έκλαιγε, στενοχωρήθηκε, ντράπηκε.

Πώς ένιωσε, όμως, όταν λύθηκε το πρόβλημά του και όλοι έγιναν φίλοι;

Ένιωσε υπέροχα, τέλεια, ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα συναισθήματα δυσάρεστα, ευχάριστα. Τα συναισθήματα βγήκαν από ένα κουτί

και παίξαμε λίγο με αυτά! Όταν ο Ρομπέρτο ήταν λυπημένος διαλέγαμε το λυπημένο προσωπάκι.

Όταν, όμως, ένιωθε χαρά το προσωπάκι ήταν… χαρούμενο!

Μπήκαμε κι εμείς στην θέση του Ρομπέρτο και ζωγραφίσαμε τα συναισθήματά μας… πριν και μετά.

Στην συνέχεια εφαρμόσαμε την τεχνική «του ρόλου στον τοίχο». Σχεδιάσαμε το περίγραμμα ενός παιδιού πάνω σε χαρτί του μέτρου. Στο χέρι του κρατούσε το λευκό σκιουράκι, τον Ρομπέρτο, γεγονός που του επέτρεπε να μπει στην θέση του και να γίνει ο ίδιος Ρομπέρτο. Τι σκεφτόταν; Όλα τα παιδιά είπαν τις σκέψεις τους και έγινε η καταγραφή.

Έξω από το περίγραμμα του παιδιού συγκεντρώσαμε τις σκέψεις και τις αντιδράσεις των καφέ σκίουρων γι’ αυτό και σχεδιάσαμε το περίγραμμα ενός καφέ σκίουρου!

Άλλη μία ιστορία που μας μίλησε για την αδικία που βιώνει κανείς όταν δεν τον θέλουν οι άλλοι λόγω της διαφορετικότητας του ήταν «Το Κάτι Άλλο».

Το Κάτι Άλλο, όμως, βρήκε το Κατιτί και τελικά και οι δύο ήρωες, πολύ διαφορετικοί, έζησαν ευτυχισμένοι. Τι είχαν να πουν ο ένας στον άλλο; Πολλά!

Έτσι τελείωσε και το 4^ο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας με τίτλο «Είναι άδικο!».

Εγώ είμαι εγώ και με… αγαπώ!

Κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη και είδαμε τον εαυτό μας.

Φυσικά κανένας δεν έμοιαζε με τον άλλο. Καθένας είναι μοναδικός, καθένας είναι ξεχωριστός. Αφού όλοι μιλήσαμε για τα δικά μας χαρακτηριστικά, πήραμε τον καθρέφτη μας και φτιάξαμε το πορτρέτο μας.

Έτσι αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με την διαφορετικότητα και να μας αρέσει! Γίνεται το σύνθημα μας «Εγώ είμαι εγώ και με… αγαπώ!».

Αρχίζει, λοιπόν, το 3^ο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας, με τίτλο «Δέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι!».

Δίνονται και άλλα συνθήματα,

χωριζόμαστε σε ομάδες και τα φωνάζουμε με διαφορετικούς τρόπους.

Σε κύκλο και φωνάζοντας δυνατά,

με μουσικά όργανα,

με κορδέλες και αυτοσχέδιο χορευτικό,

με όργανα γυμναστικής που έχουν το ρόλο των εμποδίων που τα αντιμετωπίζουμε και τα ξεπερνάμε.

Σκεφτόμαστε και ζωγραφίζουμε το δικό μας σύνθημα.

Δεν πειράζει, λοιπόν, να είσαι διαφορετικός. Το βιβλίο με τον αντίστοιχο τίτλο, μας βοήθησε ακόμα περισσότερο να αντιληφθούμε πόσο ωραίο είναι να υπάρχει η διαφορετικότητα!

Ακόμα και σε πίνακες ζωγραφικής του Πικάσο είδαμε πρόσωπα που μας φάνηκαν διαφορετικά.

Γίναμε και εμείς για λίγο «Πικασάκια» ζωγραφίζοντας ο καθένας το δικό του διαφορετικό πρόσωπο.

Βάφοντας κομμάτια κούτας δημιουργήσαμε πρόσωπα περίεργα, ξεχωριστά

και παίξαμε με αυτά.

Η Ελένη και η Αργυρώ από τα βιβλία «Είμαι ξεχωριστή» και «Η Αργυρώ γελάει»

μας μιλούν για την διαφορετικότητά τους καθώς και οι δύο μετακινούνται με αναπηρικό καροτσάκι. Η διαφορετικότητά τους αυτή δεν τις εμποδίζει να κάνουν πολλά πράγματα σαν κι εμάς. Η Ελένη και οι φίλοι της όμως αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες, για τις οποίες προτείναμε τρόπους ώστε να τις ξεπεράσουν : να φτιαχτούν μπάρες για να μετακινούνται πιο εύκολα, να δημιουργηθούν ειδικές σημάνσεις στα πεζοδρόμια για τους τυφλούς και να μην παρκάρουν οι γονείς μας σε θέση που υπάρχει αυτό το σήμα.

Μιλήσαμε για τον κώδικα Μπράιγ

και το νοηματικό αλφάβητο και με τα χεράκια μας φτιάξαμε αντίστοιχα γράμματα κατανοώντας ότι υπάρχει και μία διαφορετική αλφαβήτα.

Η Ελενίτσα, η Helen, η δικιά μας κουκλίτσα ήρθε από την Αφρική και είναι ένα κοριτσάκι σαν την Ελένη και την Αργυρώ με κινητικά προβλήματα που όμως δεν έχει αναπηρικό καροτσάκι για να μετακινείται. Η βοήθειά μας είναι αρκετά σημαντική. Της φτιάξαμε εμείς ένα αναπηρικό καροτσάκι. Χρησιμοποιήσαμε κούτες, ρολά, καπάκια.

Κόψαμε, βάψαμε, κολλήσαμε και το αναπηρικό καροτσάκι ήταν έτοιμο.

Η Ελενίτσα έμεινε στην παρεούλα μας θυμίζοντας μας ότι: «Όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι είμαστε ίσοι».

Ψάξαμε στο internet και διαβάσαμε ιστορίες ανθρώπων με δυσκολίες λόγω της αναπηρίας τους που όμως δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί και να μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους και το ταλέντο τους.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Στήβεν Χόκινγκ φυσικός, κοσμολόγος, συγγραφέας που έπασχε από την νόσο του κινητικού νευρώνα και έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα.

Ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος και επικοινωνούσε μέσω συσκευής παραγωγής ομιλίας. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει. Διατύπωσε πολλά θεωρήματα στα μαθηματικά και την θεωρία της σχετικότητας και ασχολήθηκε με τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Το 1988, εξέδωσε το διάσημο βιβλίο του «Μία σύντομη ιστορία του χρόνου» που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων.

Μια άλλη σημαντική προσωπικότητα είναι ο Andrea Bocelli, τενόρος και συνθέτης τραγουδιών ο οποίος γεννήθηκε με περιορισμένη όραση και η κατάσταση του χειροτέρεψε σε ηλικία 12 ετών, όταν τυφλώθηκε εντελώς από ατύχημα που είχε καθώς έπαιζε ποδόσφαιρο.

Έμαθε να παίζει φλάουτο, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, κιθάρα, ντραμς. Ηχογράφησε 14 προσωπικά άλμπουμ στην pop και κλασική μουσική, τρία άλμπουμ των πιο πετυχημένων hits, εννιά ολοκληρωμένες όπερες και πούλησε 80 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο. Είναι από τους πιο επιτυχημένους τενόρους. Ακούσαμε την δική ερμηνευτική εκδοχή στο διεθνές τραγούδι των Χριστουγέννων, “Silent night” ή αλλιώς “Άγια Νύχτα”.

“Silent night”

Στο Νηπιαγωγείο μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά έναν αθλητή με κινητικές δυσκολίες. Ο κ. Μιχάλης Λεμονής ήρθε από τον Άγιο Νικόλαο.

Τον ακούσαμε με μεγάλη προσοχή να μας μιλάει για την δικιά του ιστορία, για το πώς κατάφερε να περπατήσει σε ηλικία 8 χρονών χάρη στην δική του δύναμη, στην υποστήριξη και την φροντίδα των γονιών του, των γιατρών και των φυσικοθεραπευτών του. Ο κ. Μιχάλης κατάφερε να πάρει μετάλλια κατακτώντας την δεύτερη και τρίτη θέση σε πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης.

Σήμερα ασχολείται με το Μπότσια και προετοιμάζεται για να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς του Τόκυο.

Η επίσκεψη του ήταν ένα μάθημα ζωής για εμάς. Μας έμαθε ότι είμαστε όλοι ίσοι και όταν συναντάμε κάποια εμπόδια πρέπει να τα ξεπερνάμε. Για να τον ευχαριστήσουμε του φτιάξαμε μια ομαδική ζωγραφιά με το σύνθημα: «Μπορούμε να τα καταφέρουμε!»

Μας χάρισε ένα κύπελλο για να μας θυμίζει ότι μπορούμε να είμαστε νικητές, ακόμα και όταν έχουμε πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίσουμε.

Αρκεί να μην το βάζουμε κάτω!

Σ’ ευχαριστούμε πολύ κ. Μιχάλη και σου στέλνουμε τις ζωγραφιές μας!

Είναι άδικο…

Το τέταρτο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας ξεκίνησε στις 3 Δεκεμβρίου, παγκόσμια ημέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, όχι τυχαία. Σκοπός ήταν να μάθουν τα παιδιά ότι το διαφορετικό, όποια μορφή κι αν έχει αυτό, (πρέπει να) είναι αποδεκτό.
Ξεκινήσαμε με την ανάγνωση της ιστορίας του Ρομπέρτο, του άσπρου σκίουρου. Ο Ρομπέρτο, μαζί με τους γονείς του, μετακομίζει σε μια χώρα όπου όλοι οι σκίουροι είναι καφέ. Οι συμμαθητές του στο σχολείο δεν θέλουν να παίξουν μαζί του, επειδή είναι διαφορετικός.
Μεταμορφωθήκαμε όλοι σε σκίουρους. Ένα σκιουράκι ξάπλωσε πάνω σε χαρτί του μέτρου και η δασκάλα έκανε το περίγραμμά του.

Ακολουθήσαμε την τεχνική του «ρόλου στον τοίχο». Όλα τα παιδιά μπήκαν στη θέση του Ρομπέρτο και είπαν πώς ένιωθαν και τι σκέφτονταν. Οι απαντήσεις τους καταγράφηκαν μέσα στο περίγραμμα του σκίουρου.

Μετά, τα παιδιά φόρεσαν καφετιές ουρές και μπήκαν στη θέση των συμμαθητών του Ρομπέρτο: Τι σκέφτονται; Τι νιώθουν; Τι να του λένε; Οι απαντήσεις τους καταγράφηκαν γύρω από τον Ρομπέρτο.

Συνεχίσαμε την ιστορία μας: Ο Ρομπέρτο αποφάσισε να μιλήσει στους γονείς του, για να βρει λύση στο πρόβλημά του. Φτιάξαμε το «διάδρομο της συνείδησης»: Ο Ρομπέρτο φόρεσε μια άσπρη ουρά και προχωρούσε μέσα στο διάδρομο. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες του έδιναν διαφορετικές λύσεις.

Κάθε παιδί διάλεξε ένα χρωματιστό χαρτί και έφτιαξε με τις τέμπερες ένα φανταστικό πλασματάκι, διαφορετικό από εμάς. Μετά, μας μίλησε για το πλασματάκι του.

Διαβάσαμε το βιβλίο «Δεν πειράζει να είσαι διαφορετικός».

Ξεπερνώ με θάρρος τις δυσκολίες!

Όλοι έχουμε τα αδύνατα και τα δυνατά σημεία μας, γεγονός που μας κάνει να ξεχωρίζουμε ο ένας από τον άλλο. Οι αδυναμίες μας πολλές φορές μας κάνουν να νιώθουμε ανασφάλεια και μας εμποδίζουν από το να κάνουμε με ευκολία τα πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε. Όμως αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να δεχόμαστε τις αδυναμίες μας, να αγαπάμε τον εαυτό μας και να αναπτύσσουμε έναν αισιόδοξο τρόπο σκέψης για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Αυτό ήταν το θέμα του 2ου εργαστηρίου ψυχικής ανθεκτικότητας.

Τα ζωάκια από το βιβλίο «Ένας για όλους και όλοι για έναν» μας μίλησαν για τα δικά τους δύσκολα σημεία. Μας έμαθαν ότι κάποιες φορές δυσκολευόμαστε να κάνουμε κάποια πράγματα όμως μπορούμε να κάνουμε καλύτερα κάποια άλλα. Ο βατραχούλης δεν μπορούσε να ακούσει, μπορούσε όμως να πηδήξει ψηλά, η τυφλοποντικίνα δεν έβλεπε καλά όμως μύριζε … τα πάντα ακόμα και τις καταιγίδες, ο ποντικούλης δεν μπορούσε να περπατήσει αλλά άκουγε πολύ καλά και ο σκαντζόχοιρος είχε τα αγκάθια που δεν τα ήθελε κανείς όμως αποδείχθηκε ότι ήταν ένας τέλειος φύλακας. Παρόλα αυτά, όλοι μαζί κατάφεραν να φτιάξουν ένα καταφύγιο, για να προστατευθούν από μία μεγάλη καταιγίδα, που σίγουρα δεν θα μπορούσαν να το φτιάξουν … αν ο καθένας ήταν μόνος του!

Συγκεντρώσαμε τους ήρωες, τις αδυναμίες τους και τα δυνατά τους σημεία και φτιάξαμε κι εμείς γι’ αυτούς ένα καταφύγιο!

Μία κούτα την οποία τυλίξαμε με χαρτί του μέτρου,

ήταν αρκετή για να μεταμορφωθεί σε καταφύγιο

και να μπουν οι ήρωες μας μέσα!

Το καταφύγιο τους θα είναι και για μας ένα καταφύγιο που όταν θα δυσκολευόμαστε θα μας θυμίζει ότι «αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες με θάρρος!» και ότι «όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα!». «Ένας για όλους και όλοι για έναν!». Ένα σύνθημα που το φωνάζουμε δυνατά ….καθημερινά.

Σκεφτήκαμε κι εμείς κάτι που μπορούμε να κάνουμε και κάτι που δεν μπορούμε και το ζωγραφίσαμε!

Άλλο ένα υπέροχο βιβλίο το «Γέτι, η δύναμη του ακόμη» της Μαρίνας Γιώτη μας έμαθε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας φωνάζοντας δυνατά την λέξη «ακόμη!».

Έτσι, αν αντί να πούμε «δεν μπορώ», πούμε «δεν μπορώ ακόμη» σίγουρα αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσουμε αργότερα! Αρκεί να μην τα παρατήσουμε!

Ένα μπλε ύφασμα μάς μεταμόρφωσε σε Γέτι!

«Δεν μπορώ να …» έλεγε το ένα παιδί.

«Ακόμη!» του απαντούσε το Γέτι … μεταφέροντας την δύναμή του!

Μια δύναμη που σίγουρα την χρειαζόμαστε!

«Δέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι»

Ξεκινήσαμε το τρίτο μας εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας, ακούγοντας υπέροχη μουσική.

Time to say goodbye

Μάθαμε ότι ο τραγουδιστής (τενόρος) είναι ο Andrea Bocelli και είναι τυφλός. Η αναπηρία του αυτή δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί με αυτό που πιο πολύ αγαπούσε: τη μουσική. Σήμερα είναι διάσημος τενόρος και συνθέτης. Δεν σκέφτηκε τις δυσκολίες του, αλλά τα δυνατά σημεία του. Δέχτηκε τον εαυτό του όπως ακριβώς ήταν! Αγωνίστηκε και τα κατάφερε!

Μιλήσαμε, επίσης, και για την Έλεν Κέλλερ, που ήταν και τυφλή και κωφή, σχεδόν από τη γέννησή της.

Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες. Κάθε ομάδα πήρε ένα έτοιμο σύνθημα, το οποίο έπρεπε να παρουσιάσει στους συμμαθητές της με όποιον τρόπο ήθελε. Οι ομάδες συνεργάστηκαν για να βρουν ιδέες και να κάνουν δοκιμές και αυτό ήταν το πιο όμορφο σημείο της δραστηριότητας: συμμετείχαν όλοι με ενδιαφέρον, πρότειναν ιδέες, μιλούσαν ψιθυριστά, για να μην τους ακούν από τις άλλες ομάδες…

Ύστερα μας παρουσίασαν το σύνθημά τους:
Με ρυθμικό χτύπημα με τους διπλανούς, σε κύκλο: Αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι!

Με χορό σε κύκλο στο πρώτο μέρος του συνθήματος και με ελεύθερο χορευτικό στο δεύτερο: Υπάρχουν πράγματα στον εαυτό μου που δεν μπορώ να αλλάξω, αλλά υπάρχουν και πράγματα που μπορώ να αλλάξω!

Με ρυθμικό χτύπημα, ο ένας δίπλα στον άλλον: Δέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι!

Με χορευτικό αυτοσχεδιασμό:Πρέπει να δίνω σημασία στα πράγματα που μπορώ και όχι σε αυτά που δεν μπορώ!

Τέλος, τα παιδιά ζωγράφισαν το πορτρέτο του εαυτού τους όπως είναι, αφού το παρατήρησαν στον καθρέφτη, και υπαγόρευσαν στη δασκάλα τους το καθένα το δικό του σύνθημα.

Μας επισκέφθηκε στο Νηπιαγωγείο ο κ. Μιχάλης Λεμονής, αθλητής με ειδικές ανάγκες.

Τα παιδιά είχαν προετοιμαστεί για την επίσκεψη και σκέφτηκαν τι θα μπορούσαν να τον ρωτήσουν. Σκέφτηκαν τις παρακάτω ερωτήσεις:

Πώς αρρώστησες;
Πώς ένιωθες όταν αρρώστησες;
Πώς έμαθες να κολυμπάς, να πετάς το ακόντιο και τη σφαίρα;
Πώς λύνεις τις δυσκολίες;
Σε τι δυσκολεύεσαι;
Πώς τα κατάφερες;
Τι σκεφτόσουν για να τα καταφέρεις;

Στην ερώτηση «Τι θα θέλατε να του πείτε, όταν έρθει;», είπαν:

Γιάννης Ντ.: Σ’ αγαπάμε!

Σάρα: Να συνεχίσεις να προσπαθείς!

Μιχάλης Π.: Να μην τα παρατάς!

Πέτρος: Να μην το βάζεις κάτω!

Φωτεινή: Να είσαι δυνατός!

Φάνης: Να προσπαθήσεις κι άλλο!

Μαρίνα: Ευχαριστηθήκαμε που ήρθες!

Τα παιδιά ζωγράφισαν την καλύτερη ζωγραφιά που μπορούσε ο καθένας και φτιάξαμε ένα βιβλίο, για να το χαρίσουμε στον κ. Μιχάλη. Στην πρώτη σελίδα, τα παιδιά είπαν να του γράψουμε:

Είσαι πολύ δυνατός! Συνέχισε να προσπαθείς! Σε αγαπάμε πολύ!

Ο κ. Μιχάλης μας είπε την ιστορία του, τις επιτυχίες του, τις δυσκολίες του, αλλά κυρίως, με τη στάση του, μας έμαθε να μην το βάζουμε κάτω και να παλεύουμε για τα όνειρά μας. Αν το κάνουμε αυτό, όσες δυσκολίες κι αν έχουμε, θα τα καταφέρουμε! Μας έμαθε ότι, όσες διαφορές κι αν έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, παραμένουν ίσοι, με τα ίδια δικαιώματα. Μας χάρισε κι ένα βραβείο, για να θυμόμαστε την επίσκεψη και τα λόγια του. Ένα βραβείο για όσα μπορούμε να καταφέρουμε!

Την άλλη μέρα, τα παιδιά ζωγράφισαν στιγμιότυπα από την επίσκεψη του κ. Μιχάλη στο σχολείο μας:

Όταν δυσκολίες συναντώ … δεν τα παρατώ!

Μια φορά κι έναν καιρό … ήταν ο λαγός και η χελώνα! Οι ήρωες ξεπήδησαν μέσα από την ιστοριούλα του Αισώπου και ήρθαν να μας μάθουν ότι: «Όταν δυσκολίες συναντώ … δεν τα παρατώ!».

Η χελώνα μάς έκανε μαθήματα ψυχικής ανθεκτικότητας και μας βοήθησε πολύ να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας . Μας έμαθε ότι οι δυσκολίες που συναντάμε δεν θα πρέπει να μπαίνουν εμπόδιο στην προσπάθειά μας!

Έτσι ξεκίνησαν τα εργαστήρια δεξιοτήτων με τίτλο «Προσπαθώ και δεν τα παρατώ!» που έχουν ως στόχο την καλλιέργεια της ψυχικής ανθεκτικότητας. Λέγοντας ψυχική ανθεκτικότητα εννοούμε την δεξιότητα που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που εμφανίζονται, με δύναμη, με θάρρος και αρκετή προσπάθεια. Έτσι μόνο θα τα καταφέρουμε. Δεν παραιτούμαστε και δεν απογοητευόμαστε.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με την αφήγηση της ιστορίας και στη συνέχεια τα παιδιά εξέφρασαν την άποψή τους για τους δύο ήρωες ,απαντώντας στις εξής ερωτήσεις: α) «ποια ήταν τα πλεονεκτήματα που είχε ο λαγός;» και β) «ποιες ήταν οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η χελώνα;». Όλα τα παιδιά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δυσκολία της χελώνας ήταν το βαρύ καβούκι που την εμπόδιζε να τρέξει, ενώ το βασικό πλεονέκτημα του λαγού ήταν τα μεγάλα και γρήγορα πόδια του.

Προσπαθήσαμε κι εμείς να κατανοήσουμε την δυσκολία της χελώνας βάζοντας στην πλάτης μας βαριά αντικείμενα και διανύοντας μια μικρή απόσταση με αυτά. Πόσο δύσκολο είναι να τρέξεις όταν κουβαλάς κάτι τόσο βαρύ!

Ωστόσο αυτή η δυσκολία της χελώνας δεν την εμπόδισε να κερδίσει τον γρήγορο λαγό. Η χελώνα μας φέρθηκε πολύ, πολύ έξυπνα!

Τι σκεφτόταν, όμως, η χελώνα πριν και κατά την διάρκεια του αγώνα; Καταγράψαμε και ζωγραφίσαμε ο καθένας την σκέψη της (σκέψεις των παιδιών).

Έτσι οι λέξεις μπορώ, προσπαθώ, θα τα καταφέρω, δεν το βάζω κάτω, μας δίνουν δύναμη και μας ενισχύουν σε κάθε δυσκολία που εμφανίζεται και πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το βασικό είναι ότι: «Δεν τα παρατώ!». Γράψαμε σε καρτελίτσες τις λέξεις αυτές και τις βάλαμε παρέα με τον λαγό και την χελώνα. Δημιουργήσαμε μια γωνίτσα γι΄αυτούς και τους φτιάξαμε το περιβάλλον τους, για να νιώθουν άνετα. Έτσι θα τους έχουμε κοντά μας, θα μιλάμε μαζί τους, θα μας συμβουλεύουν, αλλά θα τους συμβουλεύουμε κι εμείς!

Ακολούθησε δραματοποίηση της ιστορίας, αφού πρώτα φτιάξαμε με πολύ απλό τρόπο τα σχετικά … αξεσουάρ μας!

Τα αυτιά του λαγού και το καβούκι της χελώνας. Μάλιστα, το καβούκι της χελώνας το στολίσαμε με κάθετες και οριζόντιες γραμμές. Τα χεράκια μας έχουν εξοικειωθεί πλέον με αυτές. Μια γραμμή ο καθένας και το καβούκι είναι έτοιμο!

Μπήκαμε στον «διάδρομο της συνείδησης».

Η χελώνα εξέφρασε το πρόβλημα της και οι υπόλοιποι προσπαθήσαμε να την βοηθήσουμε. Καταφέραμε να την ενθαρρύνουμε.

Βάλαμε τα αξεσουάρ μας και βγήκαμε στην αυλή όπου ο μεγάλος χώρος μας επέτρεψε να κάνουμε αγώνες!

Όλοι μπορέσαμε και τρέξαμε και το απολαύσαμε. Δεν μας πείραξε, βέβαια, ποιος ήταν πρώτος. Σημασία είχε η συμμετοχή στον αγώνα.

Τέλος ένα επιτραπέζιο παιχνίδι μας έδωσε πολύ μεγάλη χαρά!

Ο λαγός και η χελώνα κάνουν αγώνες και μας μαθαίνουν να μετράμε!

Αντιμετωπίζω τις αντιξοότητες με θάρρος

Το δεύτερο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας αφορά στη μοναδικότητα του καθενός μας. Όλοι έχουμε τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες μας.

Διαβάσαμε το παραμύθι «Ένας για όλους και όλοι για έναν» και συζητήσαμε για τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του κάθε ήρωα της ιστορίας και πώς ο καθένας, με τα δυνατά σημεία του μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα.

Φέραμε στην τάξη μας δυο ακόμα γαντόκουκλες, τον σκαντζόχοιρο και το σκίουρο, ήρωες του παραμυθιού, για να υπενθυμίζουν στα παιδιά όσα έμαθαν.

Κάθε παιδί σκέφτηκε κάτι που δεν μπορεί και κάτι που μπορεί να κάνει, λέγοντας: «Δεν μπορώ να…., αλλά μπορώ να….»:

Μαρίζα: Δεν μπορώ να βάζω σωστά τα παπούτσια μου, αλλά μπορώ να ζωγραφίζω πολύ καλά!

Μιχάλης Π.: Δεν μπορώ να ανοίξω εύκολα τη βρύση, αλλά μπορώ να φτιάξω ένα πύργο από τουβλάκια!

Βασίλης: Δεν μπορώ να γράφω το όνομά μου, αλλά μπορώ να κάνω μόνος μου ποδήλατο!

Μυρτιάννα: Δεν μπορώ να ψήσω, αλλά μπορώ να ζυμώσω!

Πέτρος: Δεν μπορώ να ζωγραφίσω έναν παπαγάλο, αλλά μπορώ να παίζω μπάλα!

Μαρίνα: Δεν μπορώ να βάζω τη μπλούζα μου, αλλά μπορώ να τρέχω γρήγορα!

Φωτεινή: Δεν μπορώ να φτιάξω σαλιγκάρι με την πλαστελίνη, αλλά μπορώ να γράφω γράμματα!

Σάρα: Δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο, αλλά μπορώ να βάζω τα παπούτσια μου!

Χριστόφορος: Δεν μπορώ να παίξω με τις κούκλες του κουκλοθεάτρου, αλλά μπορώ να σηκώνω τις καρέκλες και να τις δίνω στη μαμά να τις πλύνει!

Βασιλική: Δεν μπορώ να σκαλίζω το χώμα, αλλά μπορώ να βοηθάω τη μαμά στο σφουγγάρισμα!

Γιάννης Ντ.: Δεν μπορώ να φτιάξω ένα παζλ που έχω στο σπίτι, αλλά μπορώ να ντύνομαι μόνος μου!

Μιχάλης Μ.: Δεν μπορώ να βάζω τη μπλούζα μου, αλλά μπορώ να ζωγραφίζω!

Μαρισόφη: Δεν μπορώ να ζωγραφίζω καρδούλες, αλλά μπορώ να γράφω αριθμούς!

Γιάννης Κ.: Δεν μπορώ να διαβάζω, αλλά μπορώ να παίζω με τις πλαστελίνες!

Χρήστος: Δεν μπορώ να γράψω καλά το όνομά μου, αλλά μπορώ να τρέχω έξω στο διάλειμμα!

Λίλα: Δεν μπορώ να βάζω στο μπουκαλάκι μου νερό, αλλά μπορώ να βοηθάω τη μαμά να απλώσει τα ρούχα!

Φάνης: Δεν μπορώ να τρέξω, αλλά μπορώ να φτάσω πολύ ψηλά στη βιβλιοθήκη μου!

Αλέξανδρος: Δεν μπορώ να προσέχω την αδελφή μου, γιατί είμαι μικρός, αλλά μπορώ να μαζεύω λουλούδια!

Την επόμενη μέρα, τα παιδιά ζωγράφισαν τα λόγια τους.

Τις αδυναμίες μας μπορούμε να τις ξεπεράσουμε, προσπαθώντας ξανά και ξανά. Στο τέλος θα τα καταφέρουμε! Σε αυτό μας βοηθάει μια μικρή αλλά θαυματουργή λέξη: ακόμη. Αυτό μας έμαθε το υπέροχο βιβλίο που μας έφερε ο Γιάννης Κ., «Γέτι, η δύναμη του ακόμη», της Μαρίνας Γιώτη. Αν, αντί να πούμε «δεν μπορώ», πούμε «δεν μπορώ ακόμη», αυτό σημαίνει ότι αργότερα θα μπορέσουμε! Αρκεί να προσπαθήσουμε και να γυμνάζουμε το μυαλό μας! Αρκεί να μην το βάζουμε κάτω!

Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια: το ένα ήταν παιδί και το άλλο το Γέτι, που το ακολουθούσε συνέχεια. Κάθε φορά που το παιδί έλεγε «δεν μπορώ», το Γέτι συμπλήρωνε δυνατά «ακόμη»!

«Προσπαθώ και δεν τα παρατώ!»

Ξεκινήσαμε τον πρώτο κύκλο εργαστηρίων δεξιοτήτων, με τίτλο «Δυσκολίες συναντώ, παραμένω δυνατό!», που έχει ως κύριο στόχο την καλλιέργεια ψυχικής ανθεκτικότητας στα παιδιά. Η ψυχική ανθεκτικότητα είναι η δεξιότητα εκείνη που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε με θάρρος και δύναμη τις δυσκολίες, τις αναποδιές, τα απρόοπτα γεγονότα της ζωής, χωρίς να απογοητευόμαστε και να παραιτούμαστε, αλλά να βρίσκουμε λύσεις, να περιμένουμε το καλύτερο που θα έρθει και να προχωράμε μπροστά.

Πρώτο εργαστήριο: «Προσπαθώ και δεν τα παρατώ»

Διαβάσαμε τον μύθο του Αισώπου «Ο λαγός και η χελώνα» και συζητήσαμε όσα μάθαμε από την ιστορία αυτή. Μπήκαμε στη θέση και του λαγού και της χελώνας, με έμφαση στη χελώνα, που μας μαθαίνει ότι παρά τις δυσκολίες που έχουμε ή συναντάμε, δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Όποιος προσπαθεί, τα καταφέρνει στο τέλος!

Αυτές ήταν οι απαντήσεις των παιδιών:

Τι σκεφτόταν η χελώνα, πριν τον αγώνα με το λαγό;

Δεν τα παρατάω! (Γιάννης Ντ.)
Δεν θα σταματήσω να περπατάω! (Γιάννης Κ.)
Δεν θα τα παρατήσω! (Μαρίζα)
Θα πηγαίνω βήμα-βήμα! (Μιχάλης Μ.)
Εγώ θα κερδίσω αργά-αργά! (Αλέξανδρος)
Θα προσπαθήσω! (Πέτρος)
Θα τα καταφέρω! (Μιχάλης Π.)
Έχω δύναμη! (Βασίλης)
Είμαι δυνατή! (Λίλα)
Είμαι η καλύτερη! (Πέτρος)
Είμαι γενναία! (Μαρίζα)

Η χελώνα δεν μπορεί να τρέξει. Εσύ τι δεν μπορείς να κάνεις; Τι λύση μπορείς να σκεφτείς, για να τα καταφέρεις;

Πέτρος: Δεν μπορώ να φτιάξω τα lego.

Θα πάρω ένα βιβλίο με οδηγίες!

Λίλα: Δεν φτάνω τη βρύση.

Θα πάω να πάρω το σκαμπό μου!

Γιάννης Κ.: Δεν μπορώ να φτιάξω τα ανθρωπάκια playmobil. Θα βλέπω το βιβλίο με τις οδηγίες!

Βασιλική: Δεν μπορώ να γράψω το όνομά μου.

Θα προσπαθώ πολύ και στο τέλος θα τα καταφέρω!

Μαρίζα: Δυσκολεύομαι να φτιάξω ένα μεγάλο πύργο με τουβλάκια, γιατί πέφτουν.

Θα φτιάχνω τον πύργο με τουβλάκια που ενώνονται!

Χριστόφορος: Δεν μπορώ να ανοίξω την κατάψυξη, που είναι ψηλά.

Μπορώ να πάρω ένα γάντζο, να πιάσω το πόμολο και να την ανοίξω!

Βασίλης: Δεν μπορώ να κατεβάζω τα παιχνίδια μου από το ράφι που είναι ψηλά.

Θα βάλω ένα δικό μου σκαμπό, για να φτάσω τα παιχνίδια! Αν δεν έχω σκαμπό, θα με βοηθήσει η μαμά ή ο μπαμπάς!

Γιάννης Ντ.: Δυσκολεύομαι να σηκώσω τον κουβά με τα αμαξάκια, που έχω στο σπίτι.

Μπορώ να τον σύρω!

Μπορώ να βάζω τα αυτοκινητάκια λίγα-λίγα στη μπλούζα μου!

Φωτεινή: Δεν μπορώ να μιλήσω καλά.

Θα προσπαθώ πολλές φορές, μέχρι να μάθω!

Μιχάλης Π.: Δυσκολεύομαι να ανέβω στο κρεβάτι μου.

Μπορώ να ανέβω από την ξύλινη σκάλα!

Σάρα: Δεν μπορώ να ζωγραφίζω.

Θα προσπαθήσω πολύ και θα μάθω!

Μυρτιάννα: Δεν μπορώ να ανοίξω το κρεβάτι μου.

Θα μου μάθει η μαμά πώς να το ανοίγω!

Μιχάλης Μ.: Δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο.

Θα μου βάλει η μαμά κι ο μπαμπάς μικρά ροδάκια!

Αλέξανδρος: Δεν μπορώ να πιάσω σωστά το μολύβι.

Θα με βοηθήσει η μαμά και οι δασκάλες μου και θα τα καταφέρω!

Φάνης: Δεν μπορώ να ανέβω στο διώροφο κρεβάτι.

Θα με βοηθήσει ο μπαμπάς!

Μαρισόφη: Δεν μπορώ να βάζω κόλλα στις εργασίες μου.

Θα προσπαθήσω και θα μπορώ!

Χρήστος: Δεν μπορώ να φτιάξω ένα δέντρο με τους μαρκαδόρους.

Θα μου δείξουν πώς θα το φτιάξω οι δασκάλες μου και θα τα καταφέρω!

Ζωγραφίσαμε τη χελώνα και από πάνω της ένα συννεφάκι. Κάθε παιδί, χωρίς να το ακούν τα υπόλοιπα, έλεγε στη νηπιαγωγό τι έλεγε στον εαυτό της η χελώνα πριν τον αγώνα, ώστε να βρει το θάρρος να αγωνιστεί και να νικήσει. Τα λόγια της χελώνας (δηλαδή του κάθε παιδιού) τα γράψαμε στο συννεφάκι.

Στην τάξη μας φέραμε δυο γαντόκουκλες, του λαγού και της χελώνας, με τις οποίες τα παιδιά παίζουν όποτε θέλουν τον μύθο και λένε δυνατά τις σκέψεις που κάνει το κάθε ζώο. Αυτό τα βοηθάει να ενστερνιστούν και να εμπεδώσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνα που τα βοηθούν να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες.

Χρησιμοποιήσαμε, ακόμα, την τεχνική του «διαδρόμου της συνείδησης»: Τα παιδιά σχηματίζουν έναν διάδρομο, μέσα από τον οποίο περνάει ένα παιδί που αντιμετωπίζει ένα οποιοδήποτε πρόβλημα. Καθώς διασχίζει το διάδρομο, τα υπόλοιπα παιδιά του προτείνουν λύσεις στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.