Ο σεβασμός… στους άλλους!

Καθένας έχει δικαίωμα να ζει με σεβασμό. Για να μας σέβονται οι άλλοι πρέπει κι εμείς να τους σεβόμαστε. Η αφόρμηση για το 2^ο εργαστήριο δεξιοτήτων για τον σεβασμό στους άλλους, δόθηκε με το παρακάτω βιντεάκι:

Sesame Street – “Empathy”

Μόλις τέλειωσε τα παιδιά φώναξαν δυνατά: «Δεν είναι σεβασμός, όταν πέφτει κάποιος, ο άλλος να γελάει!».

Τι είναι όμως σεβασμός;

Ο σεβασμός για τα παιδιά, ύστερα από ερώτηση, είναι όλοι εκείνοι οι κανόνες που εφαρμόζουμε μέσα στην τάξη μας, για να περνάμε καλά.

Κοιτάξαμε ξανά την κ. Ρούλα την Συμπεριφερούλα, που υπάρχει στο ταμπλό και θυμηθήκαμε όλες εκείνες τις συμπεριφορές που μας βοηθούν να δείχνουμε σεβασμό ο ένας στον άλλο: Ακούμε τους άλλους με προσοχή, δεν μιλάμε όλοι μαζί, μιλάμε ευγενικά, δεν ενοχλούμε, δεν χτυπάμε ο ένας τον άλλο, τακτοποιούμε τα παιχνίδια μας, τα σεβόμαστε και δεν τα καταστρέφουμε.

Πέρα όμως από την τάξη μας και τους συμμαθητές μας, τα βιβλία «Μαθαίνω να σέβομαι» και «Οι καλοσυνογάτες και ο κακοπόντικας» μάς βοήθησαν πολύ να κατανοήσουμε και να σκεφτούμε πώς δείχνουμε σεβασμό στους γύρω μας και στο περιβάλλον.

Είδαμε εικόνες και τις χωρίσαμε σε δύο ομάδες, σε αυτές που κυριαρχούσε ο σεβασμός και σε αυτές που απουσίαζε και την θέση του την έπαιρνε η ασέβεια!

Δόθηκαν και ασπρόμαυρες εικόνες με χειρονομίες και τα παιδιά καλούνταν ανά δύο να περιγράφουν την εικόνα τους και να την αναπαραστήσουν.

Οι εικόνες αυτές στην συνέχεια μπήκαν στην αντίστοιχη στήλη: Σεβασμός, ναι ή όχι;

Δραματοποιήσαμε και καταστάσεις της καθημερινότητάς μας στις οποίες φαίνονταν που υπήρχε σεβασμός και που έλλειψη σεβασμού.

α) Το παιδί στο νηπιαγωγείο φτιάχνει έναν πύργο με τουβλάκια και το άλλο τον χαλάει.

β) Κάποιοι άνθρωποι περιμένουν στην σειρά για να μπουν στο λεωφορείο και τότε έρχεται ένας κύριος που χωρίς να περιμένει στην σειρά του, μπαίνει πρώτος. Όταν οι άλλοι του λένε ότι πρέπει να περιμένει στην σειρά αυτός αρχίζει να φωνάζει.

γ) Η μαμά κοιμάται και το παιδάκι της την ενοχλεί κάνοντας θόρυβο με τα πιατίνια.

δ) Ο παππούς μπαίνει στο λεωφορείο και ένα παιδάκι σηκώνεται για να του δώσει την θέση του.

ε) Κάποιος προσπαθεί να μιλήσει και ο άλλος δεν τον αφήνει αλλά του φωνάζει.

Στην συνέχεια σε αντίστοιχο φύλλο εργασίας χρωματίζουμε μόνο τις εικόνες εκείνες που δείχνουν σεβασμό.

Είμαστε τώρα έτοιμοι να ζωγραφίσουμε εικόνες που δείχνουν αντίστοιχες καταστάσεις με θετικές αλλά και αρνητικές μορφές συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους.

Στην γωνιά των συναισθημάτων και του σεβασμού δυο κουτιά έχουν … θέση τώρα!

Καθημερινά ζωγραφίζουμε δικές μας συμπεριφορές που δείχνουν σεβασμό και τις βάζουμε μέσα στο κίτρινο κουτί και συμπεριφορές που τους λείπει ο σεβασμός και τις βάζουμε στο μπλε κουτί. Ποιες άραγε είναι οι πιο πολλές; Τις μετράμε στο τέλος της εβδομάδας.

Όλα όσα μάθαμε για τον σεβασμό έγιναν λέξεις που τις γράψαμε πάνω σε φύλλα και σε λουλούδια για να στολίσουν, «Το δέντρο του σεβασμού».

Τέλος με τον μύθο του ψεύτη βοσκού

μάθαμε ότι όταν λέμε ψέματα χάνεται ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη. Επομένως σεβασμός στους άλλους σημαίνει: δεν τους λέω ψέματα. Υπάρχουν όμως φορές που μπορούμε να πούμε μερικά μικρά και αθώα ψεματάκια; Ναι! Πότε;

Όταν είναι Πρωταπριλιά.
Όταν πρόκειται να κάνουμε μία έκπληξη.
Όταν δεν θέλουμε να εκφράσουμε την σκέψη μας γιατί υπάρχει κίνδυνος να στενοχωρήσουμε τον άλλο.

Τελειώνοντας συμπληρώσαμε τον παρακάτω πίνακα.

Ο Μάρτης τα έκανε …μούσκεμα!

Ο Μάρτης είναι ένας μήνας με πολλές εναλλαγές στην διάθεσή του. Μια κλαίει, οπότε βρέχει και μια γελάει και τότε έχει ήλιο. Αυτή η αλλαγή στα συναισθήματά του είναι αρκετά εμφανής αυτές τις μέρες και για εμάς έγινε ένα υπέροχο παιχνίδι ταχύτητας, όπου αποδείξαμε πόσο γρήγορα μπορούμε να απλώσουμε ρούχα αλλά και γρήγορα να τα μαζέψουμε.

Η αφόρμηση δόθηκε από το ποίημα «ο Μάρτης και η μάνα του».

Βάλαμε μπουγάδα, απλώσαμε τα ρούχα όταν ο Μάρτης είχε ήλιο.

Όμως μέσα σε λίγα λεπτά έπρεπε να τα μαζέψουμε καθώς άλλαξε η διάθεσή του και ήρθε η βροχή!

Γελάσαμε πολύ!

Έπειτα ζωγραφίσαμε την μπουγάδα μας και τον Μάρτη και γράψαμε το όνομά του.

Το κάναμε και παζλ!

Δεν ξεχάσαμε να φορέσουμε τα Μαρτάκια μας.

Καλό Μάρτη με χαρά και τραγούδι (από τον Παντελή Θαλασσινό) σε όλους!

Έφυγε η Αποκριά και ήρθε… η κυρά με τα πόδια τα 7!

Ο Φεβρουάριος μας αποχαιρέτησε με μια μεγάλη γιορτή, την γιορτή της Αποκριάς. Οι μέρες κύλησαν με μεγάλη χαρά, γέλιο, πειράγματα, χορό, τραγούδια και πολλή διασκέδαση. Κλόουν, αρλεκίνοι και μασκαράδες είχαν την τιμητική τους!

Διαβάσαμε τον κλόουν που έχασε την μύτη του και… τον βοηθήσαμε να την βρει. Βρήκαμε 8 μύτες που του ταίριαζαν. Δεν είχε σημασία αν ήταν στρογγυλές ή όχι. Ήταν τουβλάκια που χωρούσαν στην θέση της μύτης του όπως σφαίρες, κύβοι, κύλινδροι, ορθογώνια παραλληλεπίπεδα.

Έτσι ο κλόουν ήταν τώρα πολύ χαρούμενος ! Τον ζωγραφίσαμε και του φορέσαμε και ένα παπιγιόν που ήταν το 8, «ξαπλωμένο» όπως είπαν τα παιδιά.

Διαβάσαμε τον «Αρλεκίνο» της Ζωρζ Σαρή

και φτιάξαμε αρλεκίνους με φίλτρα του καφέ πάνω στα οποία κολλήσαμε χρωματιστούς ρόμβους.

Είδαμε πολλούς αρλεκίνους

και φυσικά αυτόν τον ιδιαίτερο και διαφορετικό αρλεκίνο του Πικάσο.

Τον ζωγραφίσαμε, γεμίσαμε την στολή του με ρόμβους και για άλλη μία φορά γίναμε Πικασάκια!

Την Τσικνοπέμπτη η χαρά μας ήταν μεγάλη καθώς κάναμε πάρτι. Μεταμφιεστήκαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε γύρω από το γαϊτανάκι

και φάγαμε τις νοστιμότατες πίτσες που μας κέρασαν οι γονείς της Αιμιλίας από το εστιατόριο τους.

Θέλοντας να αποχαιρετήσουμε την Αποκριά ετοιμάσαμε μία έκπληξη για τους γονείς μας. Μεταμφιεστήκαμε σε τερατάκια των χρωμάτων,

το καθένα με το δικό του συναίσθημα όπως ακριβώς τα είχαμε επεξεργαστεί στο εργαστήριο δεξιοτήτων.

Έτσι μας αποχαιρέτησε η Αποκριά και έδωσε την σκυτάλη της στην κυρά… με τα πόδια τα 7.

Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η κυρά Σαρακοστή. Ήρθε στην παρεούλα μας ψάχνοντας τα πόδια της και την βοηθήσαμε να τα βρει.

Η κυρά Σαρακοστή είναι ένα έθιμο παλιό που οι γιαγιάδες μας την έφτιαχναν με αλεύρι και νερό. Ήταν ένα ημερολόγιο με το οποίο μετρούσαν το πέρασμα των ημερών της νηστείας μέχρι το βράδυ της Ανάστασης. Την κρεμούσαν στο τοίχο και κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι.

Με 3 κούπες αλεύρι, 1 κούπα αλάτι και 1 νερό φτιάξαμε κι εμείς το δικό μας ζυμάρι

για την δικιά μας κυρά Σαρακοστή.

Με την ζύμη που περίσσεψε ο καθένας έκανε τα δικά του ζυμαρένια αριστουργήματα!

Ο καθένας έφτιαξε και την δικιά του κυρά Σαρακοστή για να την έχει στο σπίτι του.

Η πρώτη μέρα της Σαρακοστής είναι η Καθαρή Δευτέρα. Καθαρή Δευτέρα χωρίς χαρταετούς δεν γίνεται. Αρχίσαμε λοιπόν κι εμείς να τους κατασκευάζουμε. Ρόμβοι και πολύγωνα μας βοήθησαν σε αυτό. Διπλώσαμε τις άκρες από χαρτόνια Α3 και δημιουργήσαμε ρόμβους.

Τους κάναμε προσωπάκια, τους κολλήσαμε μια ουρά και ήταν έτοιμοι… να πετάξουν.

Είδαμε ότι δύο τρίγωνα μπορούν να φτιάξουν ρόμβο.

Έξι τρίγωνα τι μπορούν να φτιάξουν; Μα φυσικά ένα πολύγωνο.

Παίξαμε πολύ με τα σχήματα αυτά και στην συνέχεια πήραν την θέση τους πάνω στο χαρτί μας και έγιναν υπέροχες ζωγραφιές γεμάτες με χαρταετούς.

Το τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας από τον πίνακα του Σπύρου Βασιλείου

ήρθε στην τάξη μας μαζί με όλα τα σαρακοστιανά φαγητά.

Είδαμε τον πίνακα να ζωντανεύει μπροστά μας!

Καλή Σαρακοστή σε όλους!

Σέβομαι τον εαυτό μου … αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου!

«Σέβομαι, βοηθώ, συνεργάζομαι» είναι ο τίτλος των εργαστηρίων δεξιοτήτων που θα πραγματοποιηθούν στον β’ κύκλο στα πλαίσια της θεματικής ενότητας: «Ενδιαφέρομαι και ενεργώ: Κοινωνική συναίσθηση και ευθύνη». Το πρώτο εργαστήριο αναφέρεται στον αυτοσεβασμό καθώς, όταν σέβομαι τον εαυτό μου ,μπορώ να σεβαστώ και τους άλλους, να τους νιώσω, να συνεργαστώ μαζί τους και να τους βοηθήσω.

Ξεκινάμε με την κατανόηση των συναισθημάτων μας καθώς αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας. Όλες μας οι πράξεις και οι σκέψεις συνοδεύονται από κάποιο συναίσθημα, άλλοτε ευχάριστο και άλλοτε δυσάρεστο. Όταν δοκιμάζουμε ένα συναίσθημα μπορούμε να επιλέξουμε πως θα αντιδράσουμε σε αυτό. Όμως πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι.

«Το τερατάκι των χρωμάτων» ήρθε στην παρεούλα μας και μάς μίλησε για το πρόβλημά του. Είχε μπερδέψει τα συναισθήματά του. Εμείς το βοηθήσαμε να τα ξεχωρίσει και μαζί του, γνωρίσαμε την χαρά, την λύπη, τον φόβο, την ηρεμία και τον θυμό. Κλείσαμε τα συναισθήματα μέσα σε βαζάκια με αντίστοιχα χρώματα όπως ακριβώς αναφέρονται στο βιβλίο.

Η κυρία Ιωάννα, η μαμά της Μαρίας, μας έφτιαξε τα τερατάκια με χρώματα και εκφράσεις που ταίριαζαν σε κάθε συναίσθημα. Κίτρινο για την χαρά, γαλάζιο για την λύπη, κόκκινο για τον θυμό, μαύρο για τον φόβο και πράσινο για την ηρεμία.

Γράψαμε και τις λέξεις και τις βάλαμε στα αντίστοιχα βαζάκια. Έτσι τα συναισθήματα δεν μπορούν να μπερδευτούν ποτέ ξανά.

Πώς νιώθαμε εκείνη την ημέρα; Ζωγραφίσαμε το αντίστοιχο τερατάκι. Κυριάρχησαν η χαρά και η ηρεμία. Τι καλά!

Τις επόμενες μέρες μιλήσαμε για τα δικά μας συναισθήματα. Πότε νιώθουμε χαρά και πότε λύπη;

Πότε θυμό και ηρεμία;

Έγινε καταγραφή τους σε αντίστοιχο φύλλο εργασιών… με υπέροχες ζωγραφιές!

Διαβάσαμε το βιβλίο «ο μεγάλος Θυμός»

και είδαμε ότι όσο περνάει η ώρα ο θυμός μπορεί να γίνεται πολύ μεγάλος και να φέρεται με έναν τρόπο που δεν είναι αποδεκτός, καταστρέφοντας πράγματα, χτυπώντας τους άλλους.

Πώς, όμως, εμείς θα το διαχειριστούμε ώστε να μην φτάσει σε αυτό το σημείο;

Μιλήσαμε για τα πέντε βήματα που μας επιτρέπουν να διαχειριστούμε τον θυμό μας:

Αναρωτιέμαι γιατί είμαι θυμωμένος
Κλείνω τα μάτια μου, παίρνω βαθιές ανάσες και αρχίζω να μετρώ ανάποδα από το 10 μέχρι το 1.
Αν είμαι ακόμα θυμωμένος αρχίζω να περπατώ κυκλικά μέχρι να ηρεμήσω.
Σκέφτομαι πως μπορώ να λύσω το πρόβλημα μου και κάνω μια λίστα με πιθανές λύσεις.
Αργότερα σκέφτομαι αν διαχειρίστηκα σωστά τον θυμό μου και τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά.

Σε κάτι που μας προκαλεί θυμό μπορούμε να αντισταθούμε, όπως είπαν τα παιδιά, να φωνάξουμε: μη, στοπ, μην το κάνεις δεν θέλω, ηρέμησε, δεν θα είμαστε φίλοι!

Όλα αυτά τα κλείσαμε μέσα στις ασπίδες μας, στις ασπίδες άμυνας!

Καταδικάσαμε τις πράξεις με τις οποίες ασκείται βία στους άλλους, τονίζοντας ότι τα χέρια μας δεν είναι για να χτυπάμε. Διαβάσαμε το βιβλίο: «Τα χέρια δε χτυπάνε, τα χέρια αγαπάνε».

Σχεδιάσαμε τα χεράκια μας, τα μετατρέψαμε σε έργα τέχνης, σκεφτήκαμε γιατί τα έχουμε και γράψαμε τις σκέψεις μας.

Χέρια σαν κι αυτά χαϊδεύουν, αγαπάνε, μαγειρεύουν, αγγίζουν, παίζουν παιχνίδια, διαβάζουν βιβλία, ζωγραφίζουν, δεν χτυπάνε.

Ακούσαμε και μάθαμε το τραγούδι των Locomondo με τον αντίστοιχο τίτλο “Χέρια σαν κι αυτά”

Τα χεράκια μας μάς βοηθούν να μετράμε κάθε φορά που μαθαίνουμε κι έναν καινούριο αριθμό. Μας βοήθησαν να μάθουμε το 5 καθώς πέντε είναι τα δαχτυλάκια μας στο κάθε μας χέρι.

Τα χέρια μας μπορούν να παίξουν θέατρο με κούκλες κουκλοθέατρου και με δαχτυλόκουκλες.

Φτιάξαμε και μερικές με.. πλαστελίνη.

Σχεδιάσαμε τα χέρια μας τα κόψαμε,

τα κολλήσαμε και όλα μαζί έγιναν η στολή του κλόουν της χαράς.

Έγιναν και μάσκες!

Ο φόβος είναι ένα έντονο συναίσθημα για τα παιδιά. Φοβούνται τις αστραπές, τις βροντές, τις καταιγίδες και το σκοτάδι.

Ο Νικόλας μάς βοήθησε να ξεπεράσουμε τον φόβο μας για το σκοτάδι και βρήκαμε λύσεις όπως το να ανάβουμε ένα φωτάκι στο δωμάτιο μας και να παίζουμε με τις σκιές.

Τον φόβο μας για τις αστραπές και τις βροντές τον ξεπεράσαμε στο νηπιαγωγείο μας καθώς ένα πρωινό με κακοκαιρία μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για το πώς δημιουργούνται οι αστραπές και οι βροντές οπότε δεν υπήρχε λόγος να μας φοβίζουν. Μάλιστα τσαλακώσαμε τον φόβο μας αυτόν και το κλείσαμε στο βαζάκι του φόβου.

Οι εκφράσεις του προσώπου μας μαρτυρούν και τα συναισθήματά μας. Τα μάτια μας, τα φρύδια μας, το στόμα μας. Παρατηρώντας τα τερατάκια μας και σχεδιάζοντας αντίστοιχες γραμμές φτιάξαμε προσωπάκια με αντίστοιχα συναισθήματα δημιουργώντας έτσι ο καθένας τον δικό του τροχό.

Μια μάγισσα μάς μίλησε και αυτή για τα συναισθήματά της.

Φτιάξαμε κι εμείς μάγισσες με … πολλά συναισθήματα!

Μετά απ΄όλα αυτά φτιάξαμε την γωνιά των συναισθημάτων με τα τερατάκια και τα βαζάκια τους, με τους τροχούς, με τις δαχτυλόκουκλες, με πολλά βιβλία και φυσικά τον κλόουν της χαράς. Εκεί μπορούμε να καθόμαστε να ηρεμούμε όταν για κάποιο λόγο δεν νιώθουμε καλά, να διαβάζουμε σχετικά βιβλία και να ακούμε χαλαρωτική μουσική.

Κρύο τσουχτερό και … ζεστασιά!

Οι τελευταίες εβδομάδες του Γενάρη και οι πρώτες μέρες του Φλεβάρη μας … πάγωσαν!

Το κρύο ήταν τσουχτερό και οι θερμοκρασίες αρκετά χαμηλές! Πολλοί από εμάς είδαν και το χιόνι έστω και για λίγες ώρες! Έτσι στο νηπιαγωγείο οι συζητήσεις μας, στην παρεούλα, ήταν γύρω από το ευχάριστο αυτό φαινόμενο! Το πρώτο βιβλίο που διαβάσαμε ήταν «Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει» του Μ. Κοντολέων.

Μαζί του ταξιδέψαμε και μιλήσαμε για το υπέροχο «ταξίδι του νερού». Φέραμε και την μακέτα μας από την γωνιά της φύσης,

βράσαμε νερό, είδαμε τους υδρατμούς,

βάλαμε το νερό στην κατάψυξη,

αφήσαμε τα παγάκια να λιώσουν

και όλα πλέον έγιναν … κατανοητά για το πώς δημιουργείται το σύννεφο, η βροχή, το χιόνι.

Καθώς ο χιονάνθρωπος δεν ήθελε να λιώσει αποφασίσαμε να τον βοηθήσουμε, φτιάχνοντας χιονανθρωπάκια που δεν … λιώνουν.

Με ρολά που τα τυλίξαμε με χαρτί Α4.

Με μπουκάλια και βαζάκια πλαστικά που με μεγάλη υπομονή τα γεμίσαμε με χαρτόμπαλες φτιαγμένες από χαρτί κουζίνας.

Παίξαμε μπόουλινγκ με τα χιονανθρωπάκια μας! Μια άσπρη μπάλα έγινε χιονόμπαλα. Θα κατάφερνε να ρίξει κάτω τα χιονανθρωπάκια; Μα και βέβαια…

Χιονάνθρωποι με τρελές πόζες ήρθαν να μας γυμνάσουν.

Βάλαμε τα σκουφάκια μας γίναμε χιονανθρωπάκια και πήραμε τις αντίστοιχες πόζες.

Δεν διστάσαμε να τις ζωγραφίσουμε.

Όταν μιλάμε για πολύ κρύο το μυαλό μας πάει στον Βόρειο Πόλο. “Ο μεγάλος χνουδωτός” μάς μετέφερε στην Γροιλανδία εκεί που υπάρχουν κάτασπρες πολικές αρκούδες και Εσκιμώοι.

Φτιάξαμε τα δικά μας κάτασπρα ,χνουδωτά αρκουδάκια, αφού πρώτα φτιάξαμε «χνούδι» με χαρτί που το αλέσαμε με το μίξερ.

Μιλήσαμε για τα ζώα που αντέχουν σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και σε πολύ παγωμένα νερά και μας έκανε μεγάλη εντύπωση η ζωή στο Βόρειο και Νότιο Πόλο. Βρήκαμε στην τάξη μας και ζωάκια που τα αντιστοιχίσαμε με τις σχετικές εικόνες.

Τα πιγκουινάκια δεν έλειψαν από την συζήτηση μας και μας ταξίδεψαν στην Ανταρκτική. Παρόλο που μοιάζουν με πουλιά δεν μπορούν να πετάξουν. Περπατούν περίεργα. Προσπαθήσαμε να μιμηθούμε το περπάτημα τους βάζοντας ένα μπαλόνι ανάμεσα στα πόδια μας. Δύσκολο αλλά και αστείο!

Με τον αριθμό 8 φτιάξαμε τα δικά μας πιγκουινάκια.

Το προσπαθήσαμε και με ένα σχοινάκι.

Οι πλαστελίνες στα χεράκια μας πήραν μορφή έγιναν πιγκουίνοι, φώκιες, πολικές αρκούδες, φάλαινες, ψάρια.

Το καθένα ζωάκι μπήκε στην μακέτα που την στολίσαμε στην γωνιά της φύσης. Φυσικά δεν έλειψε ο Εσκιμώος!

Όλα αυτά μας πάγωσαν! Έπρεπε κάπως να ζεσταθούμε! Τι πιο ζεστό από μια ξυλόσομπα. Βάψαμε δύο μεγάλες κούτες,

φτιάξαμε με γυαλιστερό χαρτί το μπουρί, η Ηρώ μας έφερε κούτσουρα για να ανάψουμε την φωτιά,

βρήκαμε τα χρώματα που θα έφτιαχναν την φωτιά μας και μετά από λίγη ώρα ήμασταν όλοι καθισμένοι γύρω από την ξυλόσομπα για να ζεσταθούμε

αλλά και για να ψήσουμε πατάτες.

Η φουφού του καστανά με τα ζεστά κάστανα πήρε κι αυτή την θέση της στην τάξη μας. Τυλίξαμε το τραπεζάκι του κουκλόσπιτου με μαύρο χαρτόνι, βάλαμε μέσα φωτιά, πήραμε την μασιά και οι καστανάδες άρχισαν να πουλούν τα κάστανά τους.

Ήταν μια πολύ ωραία δραστηριότητα καθώς μάθαμε να μετράμε τα κάστανα ανάλογα με το πόσα ήθελε να αγοράσει ο καθένας.

Σιγά παιδιά, φωνάζει ο καστανάς. Όλοι θα πάρετε!

Πολλά αστεράκια … πολλές ευχές!

Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει το αστεράκι, του Ευγ. Τριβιζά ξεπήδησε από το βιβλίο και ήρθε στην παρεούλα μας την ώρα που ετοιμαζόμασταν να ξεστολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μας διηγήθηκε την ιστορία του και την προσπάθεια που κατέβαλε για να φτάσει στο στόχο του, που φυσικά ήταν να πιάσει το δικό του αστεράκι.

Παίξαμε κουκλοθέατρο και το ποντικάκι μας έφτασε το αστεράκι

παρά τους πειρασμούς που συνάντησε στην πορεία του.

Έτσι μας δόθηκε η αφορμή να μιλήσουμε κι εμείς για τους δικούς μας στόχους, ευχές, επιθυμίες για τη νέα μας χρονιά, για το 2022.

Φτιάξαμε τα δικά μας αστεράκια αφού πρώτα τα κόψαμε με ιδιαίτερη προσοχή, τα στολίσαμε με χρυσόσκονη

και κλείσαμε μέσα το 2022 , αφού πρώτα το χρωματίσαμε με υπέροχα φωτεινά χρώματα και κάνοντας την ευχή να είναι μια φωτεινή χρονιά όπως το αστεράκι που λάμπει στον ουρανό.

Στο αστέρι γράψαμε τις ευχές μας για το νέο έτος που δεν ήταν άλλες από:

Να φύγει ο κορονοϊός και να μην υπάρχει πια!
Να φέρει μια μεγάλη αγκαλιά
Πολλές καρδούλες για όλα τα παιδάκια
Πολλά φιλάκια
Πολλά παιχνίδια
Χαρά
Πολλή αγάπη για τις μανούλες
Πολλά χαμόγελα
Πολλούς φίλους και να είμαστε μαζί για πάντα
Ειρήνη σε όλο τον κόσμο
Να είναι όλος ο κόσμος καλά
Και όλα να είναι γλυκά!

Αφού γράψαμε τις ευχές στα αστεράκια, έπρεπε να τα βάλουμε όπως είπαν τα παιδιά πάνω… στον ουρανό. Ο ουρανός από την έναστρη νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ ήρθε στην φαντασία μας.

Πάνω εκεί θα έπαιρνε θέση το αστεράκι μας. Αφού παρατηρήσαμε σχέδια, σχήματα, χρώματα και μιλήσαμε γι’ αυτόν τον υπέροχο ουρανό, πήραμε τα πινέλα μας, τα χρώματά μας και γίναμε… Βανγκογκάκια.

Ο πίνακάς ήταν έτοιμος

και τα αστεράκια μας μπήκαν στον ουρανό, που φώτισε με τις ευχές μας.

Τα αστεράκια μάς έμαθαν και τη φωνούλα Αα. Ψάξαμε στην τάξη μας και βρήκαμε λεξούλες πολλές ,όπως τα ονόματα των συμμαθητών μας που αρχίζουν από Α, η αράχνη, το άλογο, το αερόστατο.

Το γράψαμε πολλές φορές,

το σχηματίσαμε με τουβλάκια

και παίξαμε μαζί του… γκολφ!

Το Α έγινε μια διαδρομή μέσα στην οποία έπρεπε να οδηγήσουμε με προσοχή, με ένα κονταράκι, μία μπαλίτσα που έπρεπε να φτάσει στο μικρό… α. Τα καταφέραμε μια χαρά και γελάσαμε πολύ!

Το 2022 μας έδωσε και αυτό την ευκαιρία να παίξουμε. Σκορπίσαμε τους τέσσερις αριθμούς που το συνθέτουν

και προσπαθήσαμε να τους βάλουμε στη σειρά.

Αφού εξασκηθήκαμε αρκετά, καθένας μας πήρε έναν αριθμό, σε ομαδούλες αποτελούμενες από τέσσερα παιδάκια και με το ρυθμό της μουσικής, χορεύαμε παρέα με τους αριθμούς.

Μόλις σταματούσε η μουσική έπρεπε όλοι οι αριθμοί να μπουν… στη σειρά τους.

Καθώς το 2022 αποτελείται από πολλά 2 ήταν η ευκαιρία να μάθουμε να γράφουμε τον αριθμό 2!

Η γλυκιά χρονιά αρχίζει πάντα με μια γλυκιά βασιλόπιτα. Γράψαμε την συνταγή,

συγκεντρώσαμε τα υλικά μας

και ξεκινήσαμε το ανακάτεμα των υλικών.

Φυσικά δεν ξεχάσαμε να βάλουμε το φλουρί.

Η βασιλόπιτά μας μετά από μία ώρα ήταν έτοιμη και μύριζε υπέροχα.

Αγιο-Βασιλάκια, δεντράκια και φυσικά το χρυσό 2022 πήραν τη θέση τους πάνω στην χιονισμένη μας βασιλόπιτα για να τη στολίσουν. Την κόψαμε, την μοιράσαμε και ο Γιωργάκης μας κέρδισε το φλουρί. Το δώρο του ήταν μια υδρόγειο σφαίρα ξύστρα και ένα μολυβάκι.

Όμως το πιο σημαντικό ήταν το βιβλίο με τις ζωγραφιές και τις γλυκές ευχές μας για το 2022.

Καλή χρονιά με υγεία και χαρά!

Περιμένοντας… τον Άγιο Βασίλη!

Μια ερώτηση γεμάτη με αγωνία κυριαρχεί αυτές τις μέρες στο νηπιαγωγείο: “Ο Άγιος Βασίλης θα ‘ρθει;”

Ένα γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη γράψαμε όλοι μαζί για να τον καλέσουμε στο νηπιαγωγείο μας.

Μια μαμά ανέλαβε να το ταχυδρομήσει κι εμείς με μεγάλη αγωνία τον περιμέναμε. Μέχρι τότε… του αφιερώσαμε μερικές μέρες! Διαβάσαμε τις περιπέτειες του

και τον ζωγραφίσαμε!

Ο Άγιος Βασίλης στην περιπέτεια “Σιγά, Αϊ-Βασίλη” φώναζε δυνατά “χο, χο, χο!” Μάθαμε κι μείς να το γράφουμε! Και όταν το “ο” άλλαζε θέση ο Αϊ- Βασίλης φώναζε “οχ!”. Κάποιοι έγραψαν και: “χα, χα, χα!”

Αϊ-Βασίλης χωρίς Ρούντολφ δεν γίνεται! Διαβάσαμε ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία

και στην συνέχεια φτιάξαμε τα κερατάκια για να γίνουμε κι εμείς «Ρουντολφάκια».

Ζωγραφίσαμε και το πορτρέτο του.

Οι μέρες πέρασαν και το γράμμα μας έφτασε στον Άγιο Βασίλη. Ένα δυνατό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα μας. Η έκπληξη μεγάλη και ο Άγιος Βασίλης… μπροστά μας!

Κάθισε στην παρεούλα μας και συζητήσαμε μαζί του.

Είχαμε τόσα πολλά να πούμε. Τραγουδήσαμε μαζί του τον Ρούντολφ, τα κάλαντα και φυσικά μας μοίρασε δωράκια. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Του δώσαμε κι εμείς ένα δώρο… έναν πίνακα για να τον στολίσει στο δωμάτιο του!

Σε ευχαριστούμε Άγιε Βασίλη, σε αγαπάμε πολύ και σου αφιερώνουμε το παρακάτω τραγούδι!

Ο Αϊ-Βασίλης πάλι θα ‘ρθει

Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου!

Έρχονται Χριστούγεννα και όλα γίνονται… γιορτινά!

Έρχονται Χριστούγεννα και η ατμόσφαιρα στην τάξη μας γίνεται γιορτινή. Το μπακάλικο και το κουκλόσπιτο αλλάζουν όψη… μετατρέπονται σε ένα πιάνο και σε ένα σαλονάκι όπου εκεί ανάμεσα στήνεται ένα δέντρο!

Ένα δέντρο που ονειρεύεται να γίνει χριστουγεννιάτικο! Και καθώς εμείς δεν χαλάμε χατίρια αναλαμβάνουμε να κάνουμε το όνειρό του πραγματικότητα. Βρίσκουμε υπέροχα στολίδια και αρχίζουμε να τα το στολίζουμε.

Έχει γίνει πολύ όμορφο και το καμαρώνουμε.

Ζωγραφίζουμε ο καθένας το δικό του δέντρο με τρίγωνα … που ονειρεύονταν κι αυτά να γίνουν γιορτινά, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να γίνουν χριστουγεννιάτικα δεντράκια.

Τα τρίγωνα έγιναν και αγγελάκια, χιονανθρωπάκια και… Άγιο Βασιλάκια!

Μάλιστα όταν τα βάλαμε όλα μαζί… πάλι δημιούργησαν ένα μεγάλο τρίγωνο δέντρο αλλά… πολύ διαφορετικό.

Κόψαμε τρίγωνα

και μαζί με κανέλες και μακαρόνια,

τα μεταμορφώσαμε σε ελαφάκια που έγιναν οι κάρτες μας για να γράψουμε τις ευχές μας.

Τα χεράκια μας τα μοναδικά, όταν ενώθηκαν όλα μαζί έφτιαξαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο… ένα τρίγωνο αριστούργημα!

Στην παρέα μας μπήκανε και οι κύκλοι. Τους κόψαμε, τους ζωγραφίσαμε

και φτιάξαμε χιονόμπαλες.

Κόψαμε πορτοκάλια και οι φέτες τους είδαμε ότι ήταν κύκλοι.

Όταν τις βάλαμε όλες μαζί δημιουργήσαμε ένα δέντρο πάλι… διαφορετικό… πάλι τρίγωνο.

Κύκλοι σχεδιασμένοι πάνω σε χαρτόκουτα

έγιναν χριστουγεννιάτικα στεφάνια αφού κολλήσαμε πάνω διάφορους καρπούς όπως καρύδια, κάστανα, φιστίκια, ψημένα πορτοκάλια, κανέλες και γλυκάνισο. Με πηλό φτιάξαμε τον μπισκοτένιο

που δεν θα μπορούσε να λείπει από το στεφάνι αυτό.

Άλλος ένας μικρότερος κύκλος, σχεδιασμένος πάνω σε χαρτόκουτα, έγινε Άγιος Βασίλης αφού βάψαμε το πάνω του μέρος κόκκινο και το κάτω άσπρο. Έτσι έγινε ένα στολίδι για το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας.

Ένα χάρτινο πιατάκι, κύκλος και αυτό, έγινε το σπιτάκι του χιονάνθρωπου που θα φιλοξενούσε το ημερολόγιο του 2022.

Τα τρίγωνα μάς θύμισαν το χριστουγεννιάτικο τραγούδι “Τρίγωνα κάλαντα”. Βρήκαμε κι εμείς τα τριγωνάκια μας

τα τραγουδήσαμε και με συνοδεία πιάνου

… φυσικά χορέψαμε.

Στην χριστουγεννιάτικη γωνιά μας με το φως ενός κεριού ξετυλίχτηκε η ιστορία της Γέννησης του Χριστού,

την οποία ζωγραφίσαμε.

Όλα όσα έγιναν γιορτινά θα μπουν μέσα σε σακούλες που τις κάναμε και αυτές γιορτινές!

Καλά Χριστούγεννα!!!

Δεν είναι δίκαιο!

Όλοι μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με κάποια αδικία ή διάκριση σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό κατά την διάρκεια της ζωής μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μας δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Η μεγαλύτερη αδικία που βιώνουν τα παιδιά, όπως τα ίδια είπαν, ύστερα από σχετική ερώτηση, είναι το να μην τα παίζουν οι φίλοι τους.

Μια τέτοια αδικία βίωσε και ο Ρομπέρτο της ιστορίας μας, ο άσπρος σκίουρος. Την ιστορία μάς την διηγήθηκε ο Πίπης, ο δικός μας σκίουρος που βρίσκεται «στην γωνιά της φύσης» στην τάξη μας.

Ο Ρομπέρτο, λοιπόν, είναι ένα άσπρο σκιουράκι που με τους γονείς του μετακόμισαν σε μία χώρα που όλοι οι σκίουροι είναι καφέ. Όταν πηγαίνει στο σχολείο οι συμμαθητές του δεν θέλουν να παίξουν μαζί του γιατί είναι άσπρος… άρα διαφορετικός.

Τι θα πρέπει να κάνει τώρα ο Ρομπέρτο; Τα παιδιά απάντησαν: Να το πει στην κυρία, να μαλώσει η κυρία τα καφέ σκιουράκια, να μιλήσει ο ίδιος με τα καφέ σκιουράκια και να τους φωνάξει δυνατά: «Δεν πειράζει να είσαι διαφορετικός», να το πει στους γονείς του.

Συνεχίσαμε την ιστορία και είδαμε ότι ο Ρομπέρτο αποφάσισε να το πει στους γονείς του και αυτοί τον βοήθησαν να βρει λύση στο πρόβλημά του. Εμείς αν ήμασταν οι γονείς του Ρομπέρτο τι θα τον συμβουλεύαμε;

Ώρα, λοιπόν, για δραματοποίηση! Κόψαμε καφέ ουρές και άσπρες ,από γκοφρέ χαρτί, τις φορέσαμε και παίξαμε την ιστορία του Ρομπέρτο.

Μπήκαμε και «στον διάδρομο συνείδησης» και εκεί δώσαμε πολλές διαφορετικές λύσεις ως μπαμπάδες και μαμάδες. Έτσι χάρη στις συμβουλές τους ο Ρομπέρτο κατάφερε να γίνει φίλος με τα καφέ σκιουράκια.

Αρχίσαμε όλοι να σκεφτόμαστε πώς ένιωσε ο Ρομπέρτο όταν οι συμμαθητές του δεν ήθελαν να παίξουν μαζί του.

Φυσικά ένιωσε χάλια, άσχημα, ήταν λυπημένος, έκλαιγε, στενοχωρήθηκε, ντράπηκε.

Πώς ένιωσε, όμως, όταν λύθηκε το πρόβλημά του και όλοι έγιναν φίλοι;

Ένιωσε υπέροχα, τέλεια, ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα συναισθήματα δυσάρεστα, ευχάριστα. Τα συναισθήματα βγήκαν από ένα κουτί

και παίξαμε λίγο με αυτά! Όταν ο Ρομπέρτο ήταν λυπημένος διαλέγαμε το λυπημένο προσωπάκι.

Όταν, όμως, ένιωθε χαρά το προσωπάκι ήταν… χαρούμενο!

Μπήκαμε κι εμείς στην θέση του Ρομπέρτο και ζωγραφίσαμε τα συναισθήματά μας… πριν και μετά.

Στην συνέχεια εφαρμόσαμε την τεχνική «του ρόλου στον τοίχο». Σχεδιάσαμε το περίγραμμα ενός παιδιού πάνω σε χαρτί του μέτρου. Στο χέρι του κρατούσε το λευκό σκιουράκι, τον Ρομπέρτο, γεγονός που του επέτρεπε να μπει στην θέση του και να γίνει ο ίδιος Ρομπέρτο. Τι σκεφτόταν; Όλα τα παιδιά είπαν τις σκέψεις τους και έγινε η καταγραφή.

Έξω από το περίγραμμα του παιδιού συγκεντρώσαμε τις σκέψεις και τις αντιδράσεις των καφέ σκίουρων γι’ αυτό και σχεδιάσαμε το περίγραμμα ενός καφέ σκίουρου!

Άλλη μία ιστορία που μας μίλησε για την αδικία που βιώνει κανείς όταν δεν τον θέλουν οι άλλοι λόγω της διαφορετικότητας του ήταν «Το Κάτι Άλλο».

Το Κάτι Άλλο, όμως, βρήκε το Κατιτί και τελικά και οι δύο ήρωες, πολύ διαφορετικοί, έζησαν ευτυχισμένοι. Τι είχαν να πουν ο ένας στον άλλο; Πολλά!

Έτσι τελείωσε και το 4^ο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας με τίτλο «Είναι άδικο!».

Εγώ είμαι εγώ και με… αγαπώ!

Κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη και είδαμε τον εαυτό μας.

Φυσικά κανένας δεν έμοιαζε με τον άλλο. Καθένας είναι μοναδικός, καθένας είναι ξεχωριστός. Αφού όλοι μιλήσαμε για τα δικά μας χαρακτηριστικά, πήραμε τον καθρέφτη μας και φτιάξαμε το πορτρέτο μας.

Έτσι αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με την διαφορετικότητα και να μας αρέσει! Γίνεται το σύνθημα μας «Εγώ είμαι εγώ και με… αγαπώ!».

Αρχίζει, λοιπόν, το 3^ο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας, με τίτλο «Δέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι!».

Δίνονται και άλλα συνθήματα,

χωριζόμαστε σε ομάδες και τα φωνάζουμε με διαφορετικούς τρόπους.

Σε κύκλο και φωνάζοντας δυνατά,

με μουσικά όργανα,

με κορδέλες και αυτοσχέδιο χορευτικό,

με όργανα γυμναστικής που έχουν το ρόλο των εμποδίων που τα αντιμετωπίζουμε και τα ξεπερνάμε.

Σκεφτόμαστε και ζωγραφίζουμε το δικό μας σύνθημα.

Δεν πειράζει, λοιπόν, να είσαι διαφορετικός. Το βιβλίο με τον αντίστοιχο τίτλο, μας βοήθησε ακόμα περισσότερο να αντιληφθούμε πόσο ωραίο είναι να υπάρχει η διαφορετικότητα!

Ακόμα και σε πίνακες ζωγραφικής του Πικάσο είδαμε πρόσωπα που μας φάνηκαν διαφορετικά.

Γίναμε και εμείς για λίγο «Πικασάκια» ζωγραφίζοντας ο καθένας το δικό του διαφορετικό πρόσωπο.

Βάφοντας κομμάτια κούτας δημιουργήσαμε πρόσωπα περίεργα, ξεχωριστά

και παίξαμε με αυτά.

Η Ελένη και η Αργυρώ από τα βιβλία «Είμαι ξεχωριστή» και «Η Αργυρώ γελάει»

μας μιλούν για την διαφορετικότητά τους καθώς και οι δύο μετακινούνται με αναπηρικό καροτσάκι. Η διαφορετικότητά τους αυτή δεν τις εμποδίζει να κάνουν πολλά πράγματα σαν κι εμάς. Η Ελένη και οι φίλοι της όμως αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες, για τις οποίες προτείναμε τρόπους ώστε να τις ξεπεράσουν : να φτιαχτούν μπάρες για να μετακινούνται πιο εύκολα, να δημιουργηθούν ειδικές σημάνσεις στα πεζοδρόμια για τους τυφλούς και να μην παρκάρουν οι γονείς μας σε θέση που υπάρχει αυτό το σήμα.

Μιλήσαμε για τον κώδικα Μπράιγ

και το νοηματικό αλφάβητο και με τα χεράκια μας φτιάξαμε αντίστοιχα γράμματα κατανοώντας ότι υπάρχει και μία διαφορετική αλφαβήτα.

Η Ελενίτσα, η Helen, η δικιά μας κουκλίτσα ήρθε από την Αφρική και είναι ένα κοριτσάκι σαν την Ελένη και την Αργυρώ με κινητικά προβλήματα που όμως δεν έχει αναπηρικό καροτσάκι για να μετακινείται. Η βοήθειά μας είναι αρκετά σημαντική. Της φτιάξαμε εμείς ένα αναπηρικό καροτσάκι. Χρησιμοποιήσαμε κούτες, ρολά, καπάκια.

Κόψαμε, βάψαμε, κολλήσαμε και το αναπηρικό καροτσάκι ήταν έτοιμο.

Η Ελενίτσα έμεινε στην παρεούλα μας θυμίζοντας μας ότι: «Όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι είμαστε ίσοι».

Ψάξαμε στο internet και διαβάσαμε ιστορίες ανθρώπων με δυσκολίες λόγω της αναπηρίας τους που όμως δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί και να μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους και το ταλέντο τους.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Στήβεν Χόκινγκ φυσικός, κοσμολόγος, συγγραφέας που έπασχε από την νόσο του κινητικού νευρώνα και έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα.

Ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος και επικοινωνούσε μέσω συσκευής παραγωγής ομιλίας. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει. Διατύπωσε πολλά θεωρήματα στα μαθηματικά και την θεωρία της σχετικότητας και ασχολήθηκε με τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Το 1988, εξέδωσε το διάσημο βιβλίο του «Μία σύντομη ιστορία του χρόνου» που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων.

Μια άλλη σημαντική προσωπικότητα είναι ο Andrea Bocelli, τενόρος και συνθέτης τραγουδιών ο οποίος γεννήθηκε με περιορισμένη όραση και η κατάσταση του χειροτέρεψε σε ηλικία 12 ετών, όταν τυφλώθηκε εντελώς από ατύχημα που είχε καθώς έπαιζε ποδόσφαιρο.

Έμαθε να παίζει φλάουτο, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, κιθάρα, ντραμς. Ηχογράφησε 14 προσωπικά άλμπουμ στην pop και κλασική μουσική, τρία άλμπουμ των πιο πετυχημένων hits, εννιά ολοκληρωμένες όπερες και πούλησε 80 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο. Είναι από τους πιο επιτυχημένους τενόρους. Ακούσαμε την δική ερμηνευτική εκδοχή στο διεθνές τραγούδι των Χριστουγέννων, “Silent night” ή αλλιώς “Άγια Νύχτα”.

“Silent night”

Στο Νηπιαγωγείο μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά έναν αθλητή με κινητικές δυσκολίες. Ο κ. Μιχάλης Λεμονής ήρθε από τον Άγιο Νικόλαο.

Τον ακούσαμε με μεγάλη προσοχή να μας μιλάει για την δικιά του ιστορία, για το πώς κατάφερε να περπατήσει σε ηλικία 8 χρονών χάρη στην δική του δύναμη, στην υποστήριξη και την φροντίδα των γονιών του, των γιατρών και των φυσικοθεραπευτών του. Ο κ. Μιχάλης κατάφερε να πάρει μετάλλια κατακτώντας την δεύτερη και τρίτη θέση σε πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης.

Σήμερα ασχολείται με το Μπότσια και προετοιμάζεται για να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς του Τόκυο.

Η επίσκεψη του ήταν ένα μάθημα ζωής για εμάς. Μας έμαθε ότι είμαστε όλοι ίσοι και όταν συναντάμε κάποια εμπόδια πρέπει να τα ξεπερνάμε. Για να τον ευχαριστήσουμε του φτιάξαμε μια ομαδική ζωγραφιά με το σύνθημα: «Μπορούμε να τα καταφέρουμε!»

Μας χάρισε ένα κύπελλο για να μας θυμίζει ότι μπορούμε να είμαστε νικητές, ακόμα και όταν έχουμε πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίσουμε.

Αρκεί να μην το βάζουμε κάτω!

Σ’ ευχαριστούμε πολύ κ. Μιχάλη και σου στέλνουμε τις ζωγραφιές μας!

43ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου

Άρθρα συντάκτη ΜΑΡΑΥΓΑΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο σεβασμός… στους άλλους!

Sesame Street – “Empathy”

Ο Μάρτης τα έκανε …μούσκεμα!

Έφυγε η Αποκριά και ήρθε… η κυρά με τα πόδια τα 7!

Σέβομαι τον εαυτό μου … αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου!

Κρύο τσουχτερό και … ζεστασιά!

Πολλά αστεράκια … πολλές ευχές!

Περιμένοντας… τον Άγιο Βασίλη!

Έρχονται Χριστούγεννα και όλα γίνονται… γιορτινά!

Δεν είναι δίκαιο!

Εγώ είμαι εγώ και με… αγαπώ!