43ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου

Καθαρή Δευτέρα

Η Καθαρή Δευτέρα είναι άλλη μια αγαπημένη μέρα των παιδιών. Όλα είχαν να πουν για την εκδρομή που πήγαν, το χαρταετό που ανέβηκε ψηλά, τα σαρακοστιανά που έφαγαν.

Μας επισκέφτηκε ο κύριος πολύγωνος με μια ουρά χαρταετού μπερδεμένη πάνω του. Μετρήσαμε τις πλευρές και τις γωνίες του, είναι κι αυτός φτιαγμένος από τρίγωνα, είναι ολόιδιος με τους χαρταετούς που πέταξαν τα παιδιά, μοιάζει και με την πολύγωνη τάξη μας. Τον βάλαμε κι αυτόν στο σπίτι των σχημάτων.

Ζωγραφίσαμε με μαρκαδόρους και ξυλομπογιές πολύγωνους χαρταετούς.

‘Τέλειωσαν οι Αποκριές,

Πάνε κι οι μασκαράδες,

ήρθε η κυρά Σαρακοστή

μ’ ελιές και ταραμάδες!”

Φτιάξαμε την κυρά Σαρακοστή από ζυμάρι, για να μετράμε τις εβδομάδες μέχρι το Πάσχα.

Στα παιδιά άρεσε πολύ η διαδικασία κι έτσι πολλά από αυτά έφτιαξαν τη δική τους Κυρά Σαρακοστή στο σπίτι!

Στο τέλος της βδομάδας, κόψαμε το πρώτο πόδι. Ευκαιρία για μαθηματικά! Μάθαμε το σύμβολο της αφαίρεσης, για να αποτυπώσουμε με μαθηματικά σύμβολα αυτό που διαπιστώσαμε: 7-1=6.

Φτιάξαμε την Κυρά Σαρακοστή σε χαρτόνι με μαρκαδόρους και την πήραμε στο σπίτι μας , για να μετράμε τις εβδομάδες μέχρι το Πάσχα. Ζωγραφίσαμε και μια μόνοι μας όπως την φανταζόμαστε .

Καλώς μας ήρθες, Μάρτη! Καλώς μας ήρθες, Άνοιξη!

Ο Μάρτης ήρθε με άγριες διαθέσεις! Κρύο και βροχές! Για να μας κάνει να ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο για τον ερχομό της Άνοιξης. Όπως λέει και στο τραγούδι «Ο Μάρτης Μάρτης μίλησε που μάθαμε, «Ο Μάρτης Μάρτης μίλησε και είπε πως θ’ αργήσει, έχει ακόμα δυο βροχές και μια να χιονίσει»… Αλλά έτσι είναι ο Μάρτης: «Μάρτης είναι, χάδια κάνει, μια κλαίει μια γελάει».

Ο Μάρτης Μάρτης μίλησε

Γδάρτης, Πεντάγνωμος, Τρελός, αλλά και Ανοιξιάτης είναι μόνο μερικά από τα παρατσούκλια του.

Ο κύριος Μάρτης ντύθηκε στα πράσινα, γιατί πρασινίζει η γη. Έφερε μαζί του και ξύλα να ζεσταίνεται, γιατί… «Το Μάρτη ξύλα φύλαγε, μην κάψεις τα παλούκια». Έχει πάνω του ένα μεγάλο μαρτάκι: «Απού ‘χει κόρη ακριβή, του Μάρτη ο ήλιος μην τη δει». Φοράει φέσι και έχει φέρει την ελληνική σημαία και ένα τσολιαδάκι, γιατί μέσα στο Μάρτιο γιορτάζει η Ελλάδα. Μας έφερε χαρταετούς, για την Καθαρή Δευτέρα. Και την κυρά Σαρακοστή, γιατί «Λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;». Έφερε μαζί του χελιδόνι, για να πούμε τα χελιδονίσματα, τα ανοιξιάτικα κάλαντα.

Μαθηματικά με τον καιρό!

Αρίθμηση, προσθέσεις, συγκρίσεις μεγεθών, περισσότερα και λιγότερα, ραβδογράμματα! Κι όλα αυτά… παρατηρώντας τον καιρό!
Όταν μπήκε ο Φεβρουάριος και μάθαμε αυτό που έλεγαν οι παλιοί γι’ αυτόν, δηλαδή «Φλεβάρης Κουτσοφλέβαρος, έρχεται κούτσα-κούτσα, όλο νερά και λούτσα» και «Ο Φλεβάρης με νερό κουτσός μπαίνει στο χορό», θέλαμε να δούμε αν πραγματικά ο Φλεβάρης είναι όλο νερά, δηλαδή αν βρέχει συχνά. Φτιάξαμε, λοιπόν, έναν πίνακα καιρού (έναν για την τάξη μας και έναν για κάθε παιδί) και κάθε μέρα προσθέταμε ένα τουβλάκι στη στήλη του σωστού καιρού. Στη συνέχεια, τα παιδιά ζωγράφιζαν το τουβλάκι στον δικό τους πίνακα. Για να είναι σίγουρα ότι έχουν ζωγραφίσει τόσα τουβλάκια όσα πρέπει, ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα, τα παιδιά σύγκριναν τον δικό τους πίνακα καιρού με αυτόν της τάξης. Έτσι, μπορούσαν να βρουν μόνα τους τα λάθη τους και να κάνουν τις απαραίτητες διορθώσεις. Σωστοί επιστήμονες, δηλαδή! Καθημερινά, παρατηρούσαμε ποιος καιρός «κερδίζει», δηλαδή έχει τα περισσότερα τουβλάκια. Κάναμε και εκτιμήσεις για το ποιος καιρός θα είναι ο νικητής. Μόλις τέλειωσε ο μήνας, μετρήσαμε ποια στήλη είχε τα περισσότερα τουβλάκια και βρήκαμε ότι πράγματι ο Φεβρουάριος έχει πολλές βροχές. Μάθαμε ότι αυτοί οι «πύργοι» που φτιάξαμε, μοιάζουν με ραβδιά και αυτό που φτιάξαμε ονομάζεται ραβδόγραμμα.

Σέβομαι τους άλλους

Το δεύτερο εργαστήριο δεξιοτήτων για το σεβασμό, αφορά το σεβασμό στους άλλους.

Τι είναι σεβασμός; Τα παιδιά έχουν ακούσει τη λέξη από το σπίτι τους, αλλά και στο σχολείο που την χρησιμοποιούμε συχνά.

Να οι αρχικές γνώσεις: πρέπει να σεβόμαστε τον άλλο, όταν παίζουμε να μην τους χτυπάμε, όταν κοιμάται κάποιος να μην τον ενοχλούμε, δεν μιλάμε σε κάποιον που παίζει παζλ με 500 κομμάτια, σεβόμαστε αυτόν που διαβάζει, δεν διακόπτουμε αυτόν που μιλάει, περιμένουμε να τελειώσει.

Διαβάσαμε το βιβλίο “Μαθαίνω να σέβομαι”, που μας βοήθησε να καταλάβουμε τι σημαίνει σεβασμός αλλά και σε ποιους απευθύνεται και σε ποιες περιπτώσεις, σεβασμός στον εαυτό μας, τους άλλους, το περιβάλλον.

Χρησιμοποιήσαμε εικόνες για να αναγνωρίσουμε πού υπάρχει σεβασμός και πού όχι. Μάθαμε καινούριες λέξεις, «ασεβής και αγενής».

Τώρα μάθαμε ότι σεβασμός είναι να νοιαζόμαστε, να ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας και για τους άλλους αλλά και για το περιβάλλον, φυτά και ζώα. Να καταλαβαίνουμε και να νοιαζόμαστε για τα συναισθήματα των άλλων.

Μιλήσαμε για τις συμπεριφορές που δείχνουν σεβασμό και για αυτές που δεν δείχνουν.

Είδαμε την ταινία μικρού μήκους “For the birds” (Για τα πουλιά)

Για τα πουλιά

Συζητήσαμε το αν η συμπεριφορά των πουλιών προς το μεγαλύτερο και διαφορετικό πουλί έδειχνε σεβασμό προς αυτό, όπως και η συμπεριφορά του μεγαλύτερου πουλιού προς το σμήνος με τα μικρότερα στο τέλος.

Τα παιδιά ζωγράφισαν καταστάσεις που δείχνουν σεβασμό προς τους άλλους και καταστάσεις που δεν δείχνουν σεβασμό.

Μετά τις καταστάσεις, ήρθε η σειρά των λέξεων που δείχνουν σεβασμό. Ποιες είναι αυτές;

Βασιλική: αγκαλιάζω, παρηγορώ

Φάνης: φίλος/η, μπράβο, είσαι όμορφος/η

Λίλα: φιλάκι

Σάρα: καρδούλα

Χριστόφορος: χαϊδεύω

Μυρτιάννα: σ’ αγαπώ, υπόσχομαι

Μαρισόφη: μοιράζομαι, αγαπάω, προσέχω

Αλέξανδρος: βοηθάω, συγγνώμη

Γιάννης Κ.: μαζί

Φωτεινή: δίνω

Μαρίζα: ομάδα, συνεργάζομαι

Πέτρος: είσαι γενναίος

Χρήστος: ευχαριστώ

Μαρίνα: παρακαλώ

Τις λέξεις που βρήκαν τα παιδιά για το σεβασμό τις γράψαμε πάνω σε «φρούτα», που τα κολλήσαμε πάνω στο «Δέντρο του Σεβασμού» που έφτιαξαν τα παιδιά με κολάζ.

Παρουσιάσαμε στα παιδιά μια φανταστική ιστορία με ένα ψέμα. Ένα παιδί λέει στη φίλη του που πάνε μαζί στο κολυμβητήριο ότι η ώρα της προπόνησης άλλαξε. Το παιδί με τη μαμά του πάει στο κολυμβητήριο μια ώρα μετά, όταν η προπόνηση έχει τελειώσει. Έγινε συζήτηση για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε από αυτό το ψέμα και αν αυτό δείχνει σεβασμό ή όχι στους άλλους ( ποιος δεν σεβάστηκε ποιον, τι πρόβλημα δημιούργησε, τι δεν νοιάστηκε).

Τα παιδιά είπαν ψέματα που έχουν πει αυτά ή οι γονείς τους. Και οι μεγάλοι λένε ψέματα. Κάποια μικρά ψέματα τα λέμε, για να μην στενοχωρήσουμε κάποιον ( σου αρέσει το παντελόνι μου; Δεν μου αρέσει αλλά λέω: ναι πολύ ωραίο είναι!). Μιλήσαμε για τα μεγάλα και τα μικρά ψέματα. Δυσκολεύτηκαν τα παιδιά ως προς το πώς θα μετράνε αν είναι μεγάλο ή μικρό ένα ψέμα.

Συμφωνήσαμε ότι μικρό ψέμα είναι αυτό που δεν δημιουργεί ζημιά ή πρόβλημα σε κάποιον. Μπορούμε να λέμε μικρά ψέματα για να κάνουμε ένα αστείο ή για να μην στενοχωρήσουμε κάποιον.

Συμπληρώσαμε τον πίνακα με τα ψέματα και δικαιολογήσαμε τις απαντήσεις μας.

Διαβάσαμε το βιβλίο «Δεν θα σου ξαναπώ ψέμματα» και μάθαμε το αντίθετο της λέξης ψέμα, που είναι η αλήθεια. Γράψαμε και τη λέξη αλήθεια σε ένα φρούτο του δέντρου του σεβασμού: Όταν λέμε την αλήθεια, σεβόμαστε και τον εαυτό μας και τους άλλους.

Το επόμενο βήμα ήταν να δημιουργήσουμε δραματικά σενάρια που δείχνουν ή όχι σεβασμό. Τα παιδιά χωρίστηκαν σε 4 ομάδες που η κάθε μια θα σκεφτόταν και θα παρουσίαζε μια σκηνή ύπαρξης ή μη σεβασμού.

α) Ένα πουλάκι που το τραυματίζει ένας κυνηγός και τα παιδιά που το βρίσκουν το πάνε στον κτηνίατρο

β) Ένα παιδί χτυπάει ένα άλλο επειδή του χάλασε τον πύργο από τουβλάκια με το στεφάνι του

γ) Ένα παιδί που χτύπησε το πόδι του και έμεινε σπίτι και η φίλη του τον επισκέφτηκε να δει τι κάνει

δ) Δυο παιδιά δίνουν νερό σε ένα διψασμένο σκυλάκι

Φτιάξαμε τα κουτιά του σεβασμού: Στο πράσινο μπαίνουν οι συμπεριφορές που δείχνουν σεβασμό και στο κόκκινο αυτές που δεν δείχνουν σεβασμό. Κάθε φορά που παρουσιάζεται μια συμπεριφορά με το σχετικό ενδιαφέρον, το παιδί που είχε τη συμπεριφορά ζωγραφίζει τι έγινε και τοποθετεί την κάρτα στο ανάλογο κουτί.

Ήρθαν οι αποκριές!

Μπήκαμε στον ρυθμό των αποκριών με πολλή χαρά. Την Τσικνοπέμπτη, ντυθήκαμε και ξεφαντώσαμε, έστω και χωρίς ρεύμα!

Απολαύσαμε την πεντανόστιμη πίτσα Μαργαρίτα που μας πρόσφερε μητέρα του διπλανού τμήματος από το κατάστημά της! Την ευχαριστούμε πολύ!

Χορέψαμε το γαϊτανάκι.

Παίξαμε αστεία παιχνίδια

Τα παιδιά χαίρονται πολύ αυτή την γιορτή και ανυπομονούν να έρθει η μέρα που θα μασκαρευτούν.

Φέτος μασκαρευτήκαμε μελισσάκια, αφού είναι το θέμα μας από την αρχή της χρονιάς.

Διαβάσαμε τον Αρλεκίνο της Ζωρζ Σαρρή και τον ζωγραφίσαμε.

Φτιάξαμε μια κούκλα Αρλεκίνο, για να θυμόμαστε την ιστορία και να παίζουμε.

Διαβάσαμε το παραμύθι «Το μαγικό σκουπόξυλο».

Ζωγραφίσαμε τα πόδια της μάγισσας με λαδοπαστέλ και νερομπογιές.

Μάθαμε να ζωγραφίζουμε μάγισσες και ο καθένας ζωγράφισε τη δική του όπως ήθελε. Εξ’ άλλου, δεν υπάρχουν μάγισσες και, επομένως, μπορούμε να τις φανταζόμαστε όπως θέλουμε!

Οι μάγισσες μας θύμισαν το βιβλίο «Ο μαγικός καθρέφτης», στις σελίδες του οποίου βλέπουμε ότι η μάγισσα Συμμετρία έκοψε τα πάντα μισά! Με τη βοήθεια του μαγικού καθρέφτη, ξαναγίνονται ολόκληρα.

Έτσι θυμηθήκαμε πάλι τη συμμετρία και παίξαμε ένα καινούργιο παιχνίδι: Στη μια πλευρά της γραμμής (που μάθαμε ότι λέγεται άξονας συμμετρίας), ένα παιδί φτιάχνει σιγά σιγά ένα σχέδιο, χρησιμοποιώντας μικρά αντικείμενα. Κάθε φορά που προσθέτει ένα αντικείμενο, ένα άλλο παιδί βάζει από την άλλη πλευρά της γραμμής, το ίδιο αντικείμενο στην ίδια ακριβώς θέση.

Φτιάξαμε χαρταετούς σε σχήμα ρόμβου και το κάθε παιδί άφησε τη φαντασία του να το οδηγήσει στο πώς θα τον ζωγραφίσει.

Τα παιδιά αναγνώρισαν τον κύριο ρόμβο παρόλο που φορούσε μάσκα, γιατί έμοιαζε με τα κομματάκια του υφάσματος της στολής του Αρλεκίνου και με τους χαρταετούς που φτιάξαμε. Μετρήσαμε τις πλευρές και τις γωνίες του, τον διπλώσαμε στις διαγώνιες του και είδαμε ότι αποτελείται από 4 τρίγωνα. Τον βάλαμε στο σπίτι των σχημάτων, όπως ζήτησαν τα παιδιά.

Έχοντας εξοικειωθεί με τη συμμετρία, μάθαμε τρόπους για να φτιάχνουμε ένα ρόμβο από χαρτί. Κόψαμε ρόμβους, τους χρωματίσαμε και τους κολλήσαμε σε χαρτόνι, που είχαμε χρωματίσει με σφουγγαράκι. Βάλαμε σπάγκο και φτιάξαμε φιογκάκια με τρίγωνα χαρτονάκια. Νάτη πάλι η συμμετρία! Αν κόψουμε στη μέση διαγώνια ένα τετράγωνο, έχουμε δυο τρίγωνα! Με την ευκαιρία, μάθαμε τι είναι ο άξονας συμμετρίας και ότι αυτός μπορεί να είναι οριζόντιος, κατακόρυφος η διαγώνιος.

Μάθαμε τρόπους να ζωγραφίζουμε εύκολα χαρταετούς, ρόμβους ή πολύγωνα. Κάθε παιδί ζωγράφισε στο χαρτί του όσους και όπως ήθελε.

Ρόμβους μπορούμε να φτιάξουμε με δυο ή με τέσσερα τρίγωνα. Πειραματιστήκαμε, δυσκολευτήκαμε, αλλά ο επιμένων νικά και όλα τα παιδιά τα κατάφεραν στο τέλος!

Διαβάσαμε το παραμύθι της Αντιγόνης Παρούση και του Αλέξη Κυριτσόπουλου” Ήταν ένα μικρό χαρτάκι” όπου ένα μικρό χαρτάκι σκέφτεται τι να γίνει άμα μεγαλώσει. Ρωτάει τους γονείς, τους φίλους και συγγενείς και στο τέλος γίνεται χαρταετός. Γνωρίσαμε όλους τους ήρωες του παραμυθιού που είναι σύνθετες λέξεις με το χαρτί και βρήκαμε κι άλλες.

Αποκριές χωρίς κυνήγι θησαυρού δε γίνονται. Παίξαμε λοιπόν και διασκεδάσαμε. Συγχρόνως εξασκήσαμε το μυαλό και τη γλώσσα μας. Στα παιδιά άρεσαν οι γρίφοι και γι αυτό έφτιαχναν και αυτά. Έτσι χρησιμοποιούν λέξεις με παρόμοια σημασία με την ζητούμενη λέξη, λέξεις που περιγράφουν μια έννοια και χωρικές έννοιες.

Τι είχε το κουτί που βρήκαν; Όχι ακόμη τον θησαυρό αλλά τον χάρτη που οδηγεί στον θησαυρό.

Η αγωνία κορυφώνεται και την επόμενη μέρα το κυνήγι συνεχίζεται ακολουθώντας τον χάρτη και λύνοντας καινούριους γρίφους.

Να τος ο θησαυρός! Τον βρήκαμε

Inkedεικόνα Viber 2022 03 04 17 38 43 855 LI

Η χαρά μας δεν περιγράφεται

Σέβομαι τον εαυτό μου … αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου!

«Σέβομαι, βοηθώ, συνεργάζομαι» είναι ο τίτλος των εργαστηρίων δεξιοτήτων που θα πραγματοποιηθούν στον β’ κύκλο στα πλαίσια της θεματικής ενότητας: «Ενδιαφέρομαι και ενεργώ: Κοινωνική συναίσθηση και ευθύνη». Το πρώτο εργαστήριο αναφέρεται στον αυτοσεβασμό καθώς, όταν σέβομαι τον εαυτό μου ,μπορώ να σεβαστώ και τους άλλους, να τους νιώσω, να συνεργαστώ μαζί τους και να τους βοηθήσω.

Ξεκινάμε με την κατανόηση των συναισθημάτων μας καθώς αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας. Όλες μας οι πράξεις και οι σκέψεις συνοδεύονται από κάποιο συναίσθημα, άλλοτε ευχάριστο και άλλοτε δυσάρεστο. Όταν δοκιμάζουμε ένα συναίσθημα μπορούμε να επιλέξουμε πως θα αντιδράσουμε σε αυτό. Όμως πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι.

«Το τερατάκι των χρωμάτων» ήρθε στην παρεούλα μας και μάς μίλησε για το πρόβλημά του. Είχε μπερδέψει τα συναισθήματά του. Εμείς το βοηθήσαμε να τα ξεχωρίσει και μαζί του, γνωρίσαμε την χαρά, την λύπη, τον φόβο, την ηρεμία και τον θυμό. Κλείσαμε τα συναισθήματα μέσα σε βαζάκια με αντίστοιχα χρώματα όπως ακριβώς αναφέρονται στο βιβλίο.

Η κυρία Ιωάννα, η μαμά της Μαρίας, μας έφτιαξε τα τερατάκια με χρώματα και εκφράσεις που ταίριαζαν σε κάθε συναίσθημα. Κίτρινο για την χαρά, γαλάζιο για την λύπη, κόκκινο για τον θυμό, μαύρο για τον φόβο και πράσινο για την ηρεμία.

Γράψαμε και τις λέξεις και τις βάλαμε στα αντίστοιχα βαζάκια. Έτσι τα συναισθήματα δεν μπορούν να μπερδευτούν ποτέ ξανά.

Πώς νιώθαμε εκείνη την ημέρα; Ζωγραφίσαμε το αντίστοιχο τερατάκι. Κυριάρχησαν η χαρά και η ηρεμία. Τι καλά!

Τις επόμενες μέρες μιλήσαμε για τα δικά μας συναισθήματα. Πότε νιώθουμε χαρά και πότε λύπη;

Πότε θυμό και ηρεμία;

Έγινε καταγραφή τους σε αντίστοιχο φύλλο εργασιών… με υπέροχες ζωγραφιές!

Διαβάσαμε το βιβλίο «ο μεγάλος Θυμός»

και είδαμε ότι όσο περνάει η ώρα ο θυμός μπορεί να γίνεται πολύ μεγάλος και να φέρεται με έναν τρόπο που δεν είναι αποδεκτός, καταστρέφοντας πράγματα, χτυπώντας τους άλλους.

Πώς, όμως, εμείς θα το διαχειριστούμε ώστε να μην φτάσει σε αυτό το σημείο;

Μιλήσαμε για τα πέντε βήματα που μας επιτρέπουν να διαχειριστούμε τον θυμό μας:

Αναρωτιέμαι γιατί είμαι θυμωμένος
Κλείνω τα μάτια μου, παίρνω βαθιές ανάσες και αρχίζω να μετρώ ανάποδα από το 10 μέχρι το 1.
Αν είμαι ακόμα θυμωμένος αρχίζω να περπατώ κυκλικά μέχρι να ηρεμήσω.
Σκέφτομαι πως μπορώ να λύσω το πρόβλημα μου και κάνω μια λίστα με πιθανές λύσεις.
Αργότερα σκέφτομαι αν διαχειρίστηκα σωστά τον θυμό μου και τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά.

Σε κάτι που μας προκαλεί θυμό μπορούμε να αντισταθούμε, όπως είπαν τα παιδιά, να φωνάξουμε: μη, στοπ, μην το κάνεις δεν θέλω, ηρέμησε, δεν θα είμαστε φίλοι!

Όλα αυτά τα κλείσαμε μέσα στις ασπίδες μας, στις ασπίδες άμυνας!

Καταδικάσαμε τις πράξεις με τις οποίες ασκείται βία στους άλλους, τονίζοντας ότι τα χέρια μας δεν είναι για να χτυπάμε. Διαβάσαμε το βιβλίο: «Τα χέρια δε χτυπάνε, τα χέρια αγαπάνε».

Σχεδιάσαμε τα χεράκια μας, τα μετατρέψαμε σε έργα τέχνης, σκεφτήκαμε γιατί τα έχουμε και γράψαμε τις σκέψεις μας.

Χέρια σαν κι αυτά χαϊδεύουν, αγαπάνε, μαγειρεύουν, αγγίζουν, παίζουν παιχνίδια, διαβάζουν βιβλία, ζωγραφίζουν, δεν χτυπάνε.

Ακούσαμε και μάθαμε το τραγούδι των Locomondo με τον αντίστοιχο τίτλο “Χέρια σαν κι αυτά”

Τα χεράκια μας μάς βοηθούν να μετράμε κάθε φορά που μαθαίνουμε κι έναν καινούριο αριθμό. Μας βοήθησαν να μάθουμε το 5 καθώς πέντε είναι τα δαχτυλάκια μας στο κάθε μας χέρι.

Τα χέρια μας μπορούν να παίξουν θέατρο με κούκλες κουκλοθέατρου και με δαχτυλόκουκλες.

Φτιάξαμε και μερικές με.. πλαστελίνη.

Σχεδιάσαμε τα χέρια μας τα κόψαμε,

τα κολλήσαμε και όλα μαζί έγιναν η στολή του κλόουν της χαράς.

Έγιναν και μάσκες!

Ο φόβος είναι ένα έντονο συναίσθημα για τα παιδιά. Φοβούνται τις αστραπές, τις βροντές, τις καταιγίδες και το σκοτάδι.

Ο Νικόλας μάς βοήθησε να ξεπεράσουμε τον φόβο μας για το σκοτάδι και βρήκαμε λύσεις όπως το να ανάβουμε ένα φωτάκι στο δωμάτιο μας και να παίζουμε με τις σκιές.

Τον φόβο μας για τις αστραπές και τις βροντές τον ξεπεράσαμε στο νηπιαγωγείο μας καθώς ένα πρωινό με κακοκαιρία μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για το πώς δημιουργούνται οι αστραπές και οι βροντές οπότε δεν υπήρχε λόγος να μας φοβίζουν. Μάλιστα τσαλακώσαμε τον φόβο μας αυτόν και το κλείσαμε στο βαζάκι του φόβου.

Οι εκφράσεις του προσώπου μας μαρτυρούν και τα συναισθήματά μας. Τα μάτια μας, τα φρύδια μας, το στόμα μας. Παρατηρώντας τα τερατάκια μας και σχεδιάζοντας αντίστοιχες γραμμές φτιάξαμε προσωπάκια με αντίστοιχα συναισθήματα δημιουργώντας έτσι ο καθένας τον δικό του τροχό.

Μια μάγισσα μάς μίλησε και αυτή για τα συναισθήματά της.

Φτιάξαμε κι εμείς μάγισσες με … πολλά συναισθήματα!

Μετά απ΄όλα αυτά φτιάξαμε την γωνιά των συναισθημάτων με τα τερατάκια και τα βαζάκια τους, με τους τροχούς, με τις δαχτυλόκουκλες, με πολλά βιβλία και φυσικά τον κλόουν της χαράς. Εκεί μπορούμε να καθόμαστε να ηρεμούμε όταν για κάποιο λόγο δεν νιώθουμε καλά, να διαβάζουμε σχετικά βιβλία και να ακούμε χαλαρωτική μουσική.