Το πέμπτο και τελευταίο εργαστήριο για το σεβασμό αφορά το σεβασμό στο περιβάλλον, στα άβια και τα έμβια όντα.

Μάθαμε ότι πρέπει να σεβόμαστε όλα τα έμβια όντα. Δείξαμε το σεβασμό μας στα πουλιά της περιοχής μας: Η άνοιξη δεν έχει έρθει ακόμη κι εκείνα δύσκολα βρίσκουν τροφή. Συνεργαστήκαμε, λοιπόν, για να τους φτιάξουμε ταΐστρες: τα παιδιά έκοψαν μπαγιάτικο ψωμί σε πολύ μικρά κομματάκια.

Σε αυγοθήκες, βάλαμε λίγη φυτίνη στο πάτο και από πάνω βάλαμε σιτάρι, καλαμπόκι και κοφτό μακαρονάκι, καθώς και το μπαγιάτικο ψωμί.

Κρεμάσαμε τις αυγοθήκες στα κλαδιά των δέντρων της αυλής μας και σκορπίσαμε τα κομματάκια του ψωμιού που περίσσεψαν στο χώμα. Ανυπομονούμε να δούμε τους φτερωτούς μας φίλους να τις επισκέπτονται!

Και να οι πρώτοι επισκέπτες. Τους παρατηρούμε από το παράθυρο.

Με τα πουλιά και την ταΐστρα μάθαμε και τον αριθμό 5

Φτιάξαμε τον τοίχο και τη σκάλα του 5.

Ζωντανέψαμε το 5.

Ο πιο εύκολος τρόπος, για να προστατέψουμε το περιβάλλον είναι να κάνουμε ανακύκλωση.  Χρωματίσαμε ένα χαρτόκουτο μπλε, κολλήσαμε και το σύμβολο της ανακύκλωσης και έτοιμος ο κάδος ανακύκλωσης της τάξης μας!

Τα παιδιά ήξεραν αρκετά πράγματα για την ανακύκλωση και θυμούνταν από πέρσι τι πετάμε σε αυτόν τον κάδο. Έτσι ελπίζουμε ότι τα παιδιά θα αποκτήσουν αυτή τη συνήθεια και θα είναι υπεύθυνοι πολίτες με οικολογική συνείδηση.

Επίσης    μπορούμε  να  επαναχρησιμοποιούμε υλικά και έτσι να μειώνουμε τον όγκο των  απορριμμάτων. Αυτό έκαναν τα  παιδιά με τι οικογένειές τους. Μετέτρεψαν τα  άχρηστα  υλικά που είχαν στο σπίτι τους σε παιχνίδια ή διακοσμητικά.         

Σεβασμός σημαίνει επίσης σέβομαι τη γνώμη του άλλου, μπορεί να διαφωνώ αλλά ακούω τη γνώμη του, λέω τη διαφωνία μου και συζητώ μαζί του.

Αυτό κάνουμε καθημερινά, όταν συγκεντρωνόμαστε στην παρεούλα μας.

Όμως όλοι θέλουν να μιλήσουν πρώτοι, όλοι βιαστικοί, δεν ακούν αυτόν που μιλάει αλλά βιάζονται να πουν το δικό τους, μιλούν με ενθουσιασμό, όταν γνωρίζουν κάτι, δεν περιμένουν να πάρουν την άδεια, μιλούν χωρίς να σηκώνουν χέρι, κάποιες φορές όλοι μαζί. Άλλοτε πάλι, διακόπτουν το συμμαθητή τους, ή σηκώνουν το χέρι τους, όταν αυτός σκέφτεται ή δυσκολεύεται να απαντήσει.

Συμφωνήσαμε λοιπόν σε κάποιους κανόνες διαλόγου, τους εικονογραφήσαμε και τους βάλαμε στο ταμπλό της τάξης μας, για να τους βλέπουμε και να μην τους ξεχνάμε. Κάθε φορά που κάποιος δεν τηρεί κάποιον κανόνα, του τον υπενθυμίζουμε και του τον δείχνουμε.

Στους διαλόγους που γίνονται στην παρεούλα, κάποια παιδιά μονοπωλούν τη συζήτηση και κάποια διστάζουν ή αδιαφορούν.

Σε ένα διάλογο δώσαμε στα παιδιά πέντε χαρτάκια και
κάθε φορά που μιλούσαν ξόδευαν ένα από τα χαρτάκια τους.  Σε αυτά που έμειναν λίγα
 πάει να πει ότι μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον της συζήτησης. Σε αυτά που  έμειναν αχρησιμοποίητα πάει να πει ότι δεν συμμετείχαν πολύ στη συζήτηση. 

Ήταν πολύ εύκολο να καταλάβουν τα παιδιά ποια μίλησαν πολύ και ποια λίγο και μάλιστα το δικαιολόγησαν.

Το 3ο εργαστήριο δεξιοτήτων αφορά το σεβασμό προς τους άλλους, τη συνεργασία και την  αλληλοβοήθεια.

Τι σημαίνει εγωισμός, ποιος είναι εγωιστής; Τα παιδιά δεν γνώριζαν αυτές τις έννοιες.

Διαβάσαμε το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ  Ο εγωιστής γίγαντας.

Ο γίγαντας δεν άφηνε τα παιδιά να παίξουν στον κήπο του, έφτιαξε έναν μαντρότοιχο γι αυτό το λόγο. Ήρθε η άνοιξη παντού αλλά όχι στον κήπο του γίγαντα.  Εκεί έμεινε το κρύο και η παγωνιά. Ο γίγαντας αναρωτιόταν γιατί δεν ερχόταν σε κείνον η άνοιξη μέχρι που τα παιδιά βρήκαν μια τρύπα στη μάντρα του κήπου και μπήκαν και τότε ήρθε η άνοιξη και ο γίγαντας κατάλαβε το λάθος του, γκρέμισε τον τοίχο και έπαιζε με τα παιδιά.

Συζητήσαμε και μάθαμε ότι εγωιστής είναι αυτός που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και τις ανέσεις του και δεν σκέφτεται καθόλου τους άλλους και τις ανάγκες τους. Είναι αυτός που δεν μοιράζεται με τους άλλους αλλά κρατάει όλα για τον εαυτό του. Άρα ο εγωιστής δεν σέβεται τους άλλους.

Ποιες συμπεριφορές είναι και ποιες δεν είναι εγωιστικές; Κάποιες είναι πάντα, κάποιες δεν είναι ποτέ και για μερικές εξαρτάται. Συζητήσαμε για κάθε μια από αυτές και βάλαμε ένα Χ στη σωστή στήλη του πίνακα.

Έχουμε πια καταλάβει πόσο απαραίτητη είναι η συνεργασία. Είναι αυτή που μας κάνει ομάδα. Και γιατί χρειαζόμαστε την ομάδα; Γιατί η ομάδα είναι πιο δυνατή και μέσα σε αυτήν βρίσκουμε ευκολότερα λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Μόνοι μας μπορεί να λυγίσουμε απέναντι στις δυσκολίες. Στην ομάδα όχι! Πήραμε ένα πακέτο μακαρόνια σπαγγέτι. Κάθε παιδί πήρε ένα μακαρόνι και προσπάθησε να το σπάσει. Ήταν πανεύκολο! Όταν, όμως, κάθε παιδί πήρε στα χέρια του ολόκληρο το πακέτο, ήταν αδύνατο να το σπάσει. Τα πολλά μαζί δεν λυγίζουν! Αποφασίσαμε να γίνουμε ομάδα δυνατή, σαν τα μακαρόνια!
Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Παίξαμε παιχνίδια συνεργασίας, διασκεδάσαμε και εξασκηθήκαμε!
Μεταφέραμε μια μπάλα ανάμεσα σε δυο ράβδους.

Μετακινηθήκαμε έχοντας μια μπάλα στην κοιλιά ή στην πλάτη μας, προσπαθώντας να μη μας πέσει.

Κυλίσαμε μια μπάλα, προσπαθώντας να πετύχουμε τα χέρια του συμμαθητή μας, ώστε να μπορεί να συνεχιστεί το παιχνίδι: Ούτε πολύ δυνατά, ούτε πολύ αδύναμα και με πολλή προσοχή, ώστε να πετύχει το στόχο της.

Παίξαμε το παιχνίδι με τους «οδηγούς» και τους «τυφλούς»: Ο οδηγός χτυπάει ένα μουσικό όργανο και βεβαιώνεται κάθε λίγο ότι ο τυφλός τον ακολουθεί. Ο τυφλός προσπαθεί να συγκεντρωθεί μόνο στον ήχο του μουσικού οργάνου του δικού του οδηγού, για να μη χάνει το δρόμο του.

Παίξαμε σε ομάδες με το αλεξίπτωτο της τάξης μας: Η μπάλα έπρεπε να κυλάει πάνω στο αλεξίπτωτο, αλλά να μην πέσει κάτω!

Διαβάσαμε το παραμύθι «Οι δυο ουρές», που μιλάει για την αποτελεσματικότητα της συνεργασίας.