Κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη και είδαμε τον εαυτό μας.

Φυσικά κανένας δεν έμοιαζε με τον άλλο. Καθένας είναι μοναδικός, καθένας είναι ξεχωριστός. Αφού όλοι μιλήσαμε για τα δικά μας χαρακτηριστικά, πήραμε τον καθρέφτη μας και φτιάξαμε το πορτρέτο μας.

Έτσι αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με την διαφορετικότητα και να μας αρέσει! Γίνεται το σύνθημα μας «Εγώ είμαι εγώ και με… αγαπώ!».

Αρχίζει, λοιπόν, το 3^ο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας, με τίτλο «Δέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι!».

Δίνονται και άλλα συνθήματα,

χωριζόμαστε σε ομάδες και τα φωνάζουμε με διαφορετικούς τρόπους.

Σε κύκλο και φωνάζοντας δυνατά,

με μουσικά όργανα,

με κορδέλες και αυτοσχέδιο χορευτικό,

με όργανα γυμναστικής που έχουν το ρόλο των εμποδίων που τα αντιμετωπίζουμε και τα ξεπερνάμε.

Σκεφτόμαστε και ζωγραφίζουμε το δικό μας σύνθημα.

Δεν πειράζει, λοιπόν, να είσαι διαφορετικός. Το βιβλίο με τον αντίστοιχο τίτλο, μας βοήθησε ακόμα περισσότερο να αντιληφθούμε πόσο ωραίο είναι να υπάρχει η διαφορετικότητα!

Ακόμα και σε πίνακες ζωγραφικής του Πικάσο είδαμε πρόσωπα που μας φάνηκαν διαφορετικά.

Γίναμε και εμείς για λίγο «Πικασάκια» ζωγραφίζοντας ο καθένας το δικό του διαφορετικό πρόσωπο.

Βάφοντας κομμάτια κούτας δημιουργήσαμε πρόσωπα περίεργα, ξεχωριστά

και παίξαμε με αυτά.

Η Ελένη και η Αργυρώ από τα βιβλία «Είμαι ξεχωριστή» και «Η Αργυρώ γελάει»

μας μιλούν για την διαφορετικότητά τους καθώς και οι δύο μετακινούνται με αναπηρικό καροτσάκι. Η διαφορετικότητά τους αυτή δεν τις εμποδίζει να κάνουν πολλά πράγματα σαν κι εμάς. Η Ελένη και οι φίλοι της όμως αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες, για τις οποίες προτείναμε τρόπους ώστε να τις ξεπεράσουν : να φτιαχτούν μπάρες για να μετακινούνται πιο εύκολα, να δημιουργηθούν ειδικές σημάνσεις στα πεζοδρόμια για τους τυφλούς και να μην παρκάρουν οι γονείς μας σε θέση που υπάρχει αυτό το σήμα.

Μιλήσαμε για τον κώδικα Μπράιγ

και το νοηματικό αλφάβητο και με τα χεράκια μας φτιάξαμε αντίστοιχα γράμματα κατανοώντας ότι υπάρχει και μία διαφορετική αλφαβήτα.

Η Ελενίτσα, η Helen, η δικιά μας κουκλίτσα ήρθε από την Αφρική και είναι ένα κοριτσάκι σαν την Ελένη και την Αργυρώ με κινητικά προβλήματα που όμως δεν  έχει αναπηρικό καροτσάκι για να μετακινείται. Η βοήθειά μας είναι αρκετά σημαντική. Της φτιάξαμε εμείς ένα αναπηρικό καροτσάκι. Χρησιμοποιήσαμε κούτες, ρολά, καπάκια.

Κόψαμε, βάψαμε, κολλήσαμε και το αναπηρικό καροτσάκι ήταν έτοιμο.

Η Ελενίτσα έμεινε στην παρεούλα μας θυμίζοντας μας ότι: «Όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι είμαστε ίσοι».

Ψάξαμε στο internet και διαβάσαμε ιστορίες ανθρώπων με δυσκολίες λόγω της αναπηρίας τους  που όμως δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί και να μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους και το ταλέντο τους.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Στήβεν Χόκινγκ φυσικός, κοσμολόγος, συγγραφέας που έπασχε από την νόσο του κινητικού νευρώνα και έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα.

Ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος και επικοινωνούσε μέσω συσκευής παραγωγής ομιλίας. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει. Διατύπωσε πολλά θεωρήματα στα μαθηματικά και την θεωρία της σχετικότητας και ασχολήθηκε με τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Το 1988, εξέδωσε το διάσημο βιβλίο του «Μία σύντομη ιστορία του χρόνου» που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων.

Μια άλλη σημαντική προσωπικότητα είναι ο Andrea Bocelli, τενόρος και συνθέτης τραγουδιών ο οποίος γεννήθηκε με περιορισμένη όραση και η κατάσταση του χειροτέρεψε σε ηλικία 12 ετών, όταν τυφλώθηκε εντελώς από ατύχημα που είχε καθώς έπαιζε ποδόσφαιρο.

Έμαθε να παίζει φλάουτο, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, κιθάρα, ντραμς. Ηχογράφησε 14 προσωπικά άλμπουμ στην pop και κλασική μουσική, τρία άλμπουμ των πιο πετυχημένων hits, εννιά ολοκληρωμένες όπερες και πούλησε 80 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο. Είναι από τους πιο επιτυχημένους τενόρους. Ακούσαμε την δική ερμηνευτική εκδοχή στο διεθνές τραγούδι των Χριστουγέννων, “Silent night” ή αλλιώς “Άγια Νύχτα”.

“Silent night”

Στο Νηπιαγωγείο μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά έναν αθλητή με κινητικές δυσκολίες. Ο κ. Μιχάλης Λεμονής ήρθε από τον Άγιο Νικόλαο.

Τον ακούσαμε με μεγάλη προσοχή να μας μιλάει για την δικιά του ιστορία, για το πώς κατάφερε να περπατήσει σε ηλικία 8 χρονών χάρη στην δική του δύναμη, στην υποστήριξη και την φροντίδα των γονιών του, των γιατρών και των φυσικοθεραπευτών του. Ο κ. Μιχάλης κατάφερε να πάρει  μετάλλια κατακτώντας την δεύτερη και τρίτη θέση σε πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης.

Σήμερα ασχολείται με το Μπότσια και προετοιμάζεται για να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς του Τόκυο.

Η επίσκεψη του ήταν ένα μάθημα ζωής για εμάς. Μας έμαθε ότι είμαστε όλοι ίσοι και όταν συναντάμε κάποια εμπόδια πρέπει να τα ξεπερνάμε. Για να τον ευχαριστήσουμε του φτιάξαμε μια ομαδική ζωγραφιά με το σύνθημα: «Μπορούμε να τα καταφέρουμε!»

Μας χάρισε ένα κύπελλο για να μας θυμίζει ότι μπορούμε να είμαστε νικητές, ακόμα και όταν έχουμε πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίσουμε.

Αρκεί να μην το βάζουμε κάτω!

Σ’ ευχαριστούμε πολύ κ. Μιχάλη και σου στέλνουμε τις ζωγραφιές μας!