43ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου

Λέξεις γλυκές … σαν καραμέλα! Λέξεις ζεστές… σαν κουβέρτα!

Οι λέξεις μπορούν να μας στενοχωρήσουν; Και βέβαια, απάντησαν τα παιδιά. Υπάρχουν λέξεις που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα και μας πληγώνουν. Λέξεις σαν αυτές:

Δεν σε θέλω, δεν σε παίζω, δεν είσαι φίλος μου, φύγε από εδώ.

Διαβάζοντας, όμως, το βιβλίο «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε»

βρήκαμε ένα μεγάλο αριθμό λέξεων που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα, υπέροχα:

Σ’ αγαπώ, παρακαλώ, θα ήθελες να είσαι φίλος μου, συγγνώμη, θα μπορούσες;

Αυτές είναι γλυκές λέξεις και γι’ αυτό τις κλείσαμε μέσα σε χρωματιστές καραμέλες που τις φτιάξαμε με μεγάλη χαρά!

Άλλο ένα βιβλίο «Ο ραφτάκος των λέξεων», μας μίλησε για την δύναμη που έχουν οι λέξεις.

Οι λέξεις μάς βοηθούν να επικοινωνήσουμε, μας ζεσταίνουν και πολλές φορές μας παρηγορούν. Ο ραφτάκος της ιστοριούλας του Αντώνη Παπαθεοδούλου έφτιαξε μια κουβέρτα πολύχρωμη και τόσο ζεστή που τύλιξε και ζέστανε όλους τους κατοίκους της πόλης του.

Ζωντανέψαμε αυτήν την ιστοριούλα φτιάχνοντας κι εμείς την δικιά μας κουβέρτα. Γίναμε για λίγο ράφτες και μοδίστρες και η μικρή μας τάξη έγινε ένα μεγάλο ραφείο. Συγκεντρώσαμε κομμάτια από υφάσματα μεγάλα και μικρά, ορθογώνια και τετράγωνα, με πολλά χρώματα και σχέδια και τα κολλήσαμε πάνω σε χαρτί του μέτρου.

Σιγά σιγά βλέπαμε την κουβέρτα μας να γίνεται όλο και πιο μεγάλη! Θα μπορούσε πια να μας σκεπάσει όλους! Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό και ο ενθουσιασμός μας μεγάλος. Όμως δεν είχαμε τελειώσει ακόμα. Έπρεπε να σκεφτούμε και τις λεξούλες τις γλυκές, τις υπέροχες αυτές που θα μας ζέσταιναν και θα μας έκαναν να νιώθουμε όμορφα. Ήταν πολλές: Κατανόηση, φιλία, αγάπη, χαρά, τρυφερότητα, μπορείς, στοργή, εκπλήξεις, δύναμη, υπομονή, φιλάκια, συνεργασία, βοήθεια, παιχνίδι, αγκαλιά, συγγνώμη.

Τις γράψαμε πάνω σε μικρά πανάκια και τις κολλήσαμε πάνω στα κομμάτια της κουβέρτας που τα παιδιά πίστευαν ότι ταίριαζαν ανάλογα με το σχέδιο και το χρώμα. Όταν πλέον ήταν έτοιμη δεν χάσαμε την ευκαιρία να την σκεπαστούμε! Τι ζεστή που ήταν!

Και τότε… εμπνευστήκαμε ένα μικρό ποιηματάκι:

Για να την δουν οι γονείς μας την απλώσαμε έξω στην αυλή μας.

Τέλος, μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε την ραπτομηχανή του ραφτάκου μέσα από ένα αντίγραφο μιας παλιάς ραπτομηχανής!

«Προσπαθώ και δεν τα παρατώ!»

Ξεκινήσαμε τον πρώτο κύκλο εργαστηρίων δεξιοτήτων, με τίτλο «Δυσκολίες συναντώ, παραμένω δυνατό!», που έχει ως κύριο στόχο την καλλιέργεια ψυχικής ανθεκτικότητας στα παιδιά. Η ψυχική ανθεκτικότητα είναι η δεξιότητα εκείνη που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε με θάρρος και δύναμη τις δυσκολίες, τις αναποδιές, τα απρόοπτα γεγονότα της ζωής, χωρίς να απογοητευόμαστε και να παραιτούμαστε, αλλά να βρίσκουμε λύσεις, να περιμένουμε το καλύτερο που θα έρθει και να προχωράμε μπροστά.

Πρώτο εργαστήριο: «Προσπαθώ και δεν τα παρατώ»

Διαβάσαμε τον μύθο του Αισώπου «Ο λαγός και η χελώνα» και συζητήσαμε όσα μάθαμε από την ιστορία αυτή. Μπήκαμε στη θέση και του λαγού και της χελώνας, με έμφαση στη χελώνα, που μας μαθαίνει ότι παρά τις δυσκολίες που έχουμε ή συναντάμε, δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Όποιος προσπαθεί, τα καταφέρνει στο τέλος!

Αυτές ήταν οι απαντήσεις των παιδιών:

Τι σκεφτόταν η χελώνα, πριν τον αγώνα με το λαγό;

Δεν τα παρατάω! (Γιάννης Ντ.)
Δεν θα σταματήσω να περπατάω! (Γιάννης Κ.)
Δεν θα τα παρατήσω! (Μαρίζα)
Θα πηγαίνω βήμα-βήμα! (Μιχάλης Μ.)
Εγώ θα κερδίσω αργά-αργά! (Αλέξανδρος)
Θα προσπαθήσω! (Πέτρος)
Θα τα καταφέρω! (Μιχάλης Π.)
Έχω δύναμη! (Βασίλης)
Είμαι δυνατή! (Λίλα)
Είμαι η καλύτερη! (Πέτρος)
Είμαι γενναία! (Μαρίζα)

Η χελώνα δεν μπορεί να τρέξει. Εσύ τι δεν μπορείς να κάνεις; Τι λύση μπορείς να σκεφτείς, για να τα καταφέρεις;

Πέτρος: Δεν μπορώ να φτιάξω τα lego.

Θα πάρω ένα βιβλίο με οδηγίες!

Λίλα: Δεν φτάνω τη βρύση.

Θα πάω να πάρω το σκαμπό μου!

Γιάννης Κ.: Δεν μπορώ να φτιάξω τα ανθρωπάκια playmobil. Θα βλέπω το βιβλίο με τις οδηγίες!

Βασιλική: Δεν μπορώ να γράψω το όνομά μου.

Θα προσπαθώ πολύ και στο τέλος θα τα καταφέρω!

Μαρίζα: Δυσκολεύομαι να φτιάξω ένα μεγάλο πύργο με τουβλάκια, γιατί πέφτουν.

Θα φτιάχνω τον πύργο με τουβλάκια που ενώνονται!

Χριστόφορος: Δεν μπορώ να ανοίξω την κατάψυξη, που είναι ψηλά.

Μπορώ να πάρω ένα γάντζο, να πιάσω το πόμολο και να την ανοίξω!

Βασίλης: Δεν μπορώ να κατεβάζω τα παιχνίδια μου από το ράφι που είναι ψηλά.

Θα βάλω ένα δικό μου σκαμπό, για να φτάσω τα παιχνίδια! Αν δεν έχω σκαμπό, θα με βοηθήσει η μαμά ή ο μπαμπάς!

Γιάννης Ντ.: Δυσκολεύομαι να σηκώσω τον κουβά με τα αμαξάκια, που έχω στο σπίτι.

Μπορώ να τον σύρω!

Μπορώ να βάζω τα αυτοκινητάκια λίγα-λίγα στη μπλούζα μου!

Φωτεινή: Δεν μπορώ να μιλήσω καλά.

Θα προσπαθώ πολλές φορές, μέχρι να μάθω!

Μιχάλης Π.: Δυσκολεύομαι να ανέβω στο κρεβάτι μου.

Μπορώ να ανέβω από την ξύλινη σκάλα!

Σάρα: Δεν μπορώ να ζωγραφίζω.

Θα προσπαθήσω πολύ και θα μάθω!

Μυρτιάννα: Δεν μπορώ να ανοίξω το κρεβάτι μου.

Θα μου μάθει η μαμά πώς να το ανοίγω!

Μιχάλης Μ.: Δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο.

Θα μου βάλει η μαμά κι ο μπαμπάς μικρά ροδάκια!

Αλέξανδρος: Δεν μπορώ να πιάσω σωστά το μολύβι.

Θα με βοηθήσει η μαμά και οι δασκάλες μου και θα τα καταφέρω!

Φάνης: Δεν μπορώ να ανέβω στο διώροφο κρεβάτι.

Θα με βοηθήσει ο μπαμπάς!

Μαρισόφη: Δεν μπορώ να βάζω κόλλα στις εργασίες μου.

Θα προσπαθήσω και θα μπορώ!

Χρήστος: Δεν μπορώ να φτιάξω ένα δέντρο με τους μαρκαδόρους.

Θα μου δείξουν πώς θα το φτιάξω οι δασκάλες μου και θα τα καταφέρω!

Ζωγραφίσαμε τη χελώνα και από πάνω της ένα συννεφάκι. Κάθε παιδί, χωρίς να το ακούν τα υπόλοιπα, έλεγε στη νηπιαγωγό τι έλεγε στον εαυτό της η χελώνα πριν τον αγώνα, ώστε να βρει το θάρρος να αγωνιστεί και να νικήσει. Τα λόγια της χελώνας (δηλαδή του κάθε παιδιού) τα γράψαμε στο συννεφάκι.

Στην τάξη μας φέραμε δυο γαντόκουκλες, του λαγού και της χελώνας, με τις οποίες τα παιδιά παίζουν όποτε θέλουν τον μύθο και λένε δυνατά τις σκέψεις που κάνει το κάθε ζώο. Αυτό τα βοηθάει να ενστερνιστούν και να εμπεδώσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνα που τα βοηθούν να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες.

Χρησιμοποιήσαμε, ακόμα, την τεχνική του «διαδρόμου της συνείδησης»: Τα παιδιά σχηματίζουν έναν διάδρομο, μέσα από τον οποίο περνάει ένα παιδί που αντιμετωπίζει ένα οποιοδήποτε πρόβλημα. Καθώς διασχίζει το διάδρομο, τα υπόλοιπα παιδιά του προτείνουν λύσεις στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.

Ήρθε το Φθινόπωρο!

Στην αυλή μας παρατηρήσαμε ότι φύτρωσαν μανιτάρια πάνω στα δέντρα. Μας φάνηκε παράξενο και γι’ αυτό σκεφτήκαμε να μάθουμε περισσότερα για τα μανιτάρια . Είδαμε εικόνες μανιταριών με παράξενα σχήματα και διάφορα χρώματα και μάθαμε ότι κάθε είδος μανιταριού αγαπά και διαφορετικό χώρο και δέντρο για να φυτρώσει.

Ζωγραφίσαμε με τέμπερες τα δικά μας μανιτάρια και τα στολίσαμε στα παράθυρα μας.

Φέραμε στην τάξη μας φθινοπωρινούς θησαυρούς της φύσης.

Τους χωρίσαμε σε ομάδες, βρήκαμε την μικρότερη και την μεγαλύτερη μετρώντας τα στοιχεία κάθε ομάδας.

Φτιάξαμε στη γωνιά της φύσης ένα φθινοπωρινό σκηνικό με όλους αυτούς τους θησαυρούς και εκεί θα πηγαίνουμε να τους παρατηρούμε αλλά και για να κάνουμε πικ νικ.

Παρατηρήσαμε τα φύλλα που αλλάζουν χρώμα και πέφτουν από τα δέντρα, και τη δική μας λεύκα. Μιλήσαμε για τα φυλλοβόλα και τα αειθαλή δέντρα.

Με μήλα και φθινοπωρινά φύλλα κάναμε διατάξεις μεγέθους. Ήταν δυσκολότερο για τα προνήπια, τα οποία μπορούν να κάνουν διατάξεις με τρία αντικείμενα.

Διαβάσαμε από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου Τα παιδιά του Φθινοπώρου « Την υπόσχεση του Νοέμβρη». Ο Νοέμβρης υποσχέθηκε στη μητέρα του τη Βροχή ότι μόλις γίνει 30 ημερών θα πάει στα ξένα να φέρει πίσω τα αδέρφια του τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη και τότε η Βροχή έλαμψε από τη χαρά της και στη γη φάνηκε ένα λαμπρό ουράνιο τόξο. Χορέψαμε και φτιάξαμε με κορδέλες το ουράνιο τόξο. Μάθαμε τη σειρά των χρωμάτων του και έφτιαξε ένα ο καθένας μας.

Διαβάσαμε «Το παραμύθι με τα χρώματα» του Αλέξη Κυριτσόπουλου. Το ουράνιο τόξο φεύγει από τη χώρα, γιατί οι άνθρωποι δεν το προσέχουν, παίρνει μαζί του όλα τα χρώματα και όλα μένουν ασπρόμαυρα, μέχρι που τέσσερα παιδιά το βρίσκουν και το ξαναφέρνουν πίσω.

Φανταστήκαμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς χρώματα και τα ζωγραφίσαμε.

Βρήκαμε τα φθινοπωρινά παιχνίδια για την ελεύθερη απασχόληση που ασκούν την αρίθμηση και μέτρηση,

την άσκηση διαδρομών και λεπτή κινητικότητα

Ασχοληθήκαμε περισσότερο με την μηλιά και την ανάπτυξη της και ασκηθήκαμε στη χρονική ακολουθία

Φτιάξαμε όλοι μαζί με την τεχνική κολάζ μια μηλιά.

Προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε την έννοια του μισού με πραγματικά φρούτα, εικόνες και παιχνίδια.

Καλωσόρισες, Νοέμβρη!

Καλωσορίσαμε τον κ. Νοέμβριο στην τάξη μας! Τον ντύσαμε με φθινοπωρινά χρώματα. Είναι στολισμένος με φθινοπωρινά φύλλα. Η κάπα του είναι μολυβί, σαν τα βαριά σύννεφα που φέρνουν τη βροχή. Κρατάει ένα συννεφάκι και ομπρέλα, αφού το παρατσούκλι του είναι Βροχάρης. Τον λένε και Σποριά, αφού σπέρνει. Γι’ αυτό, έχει κρεμασμένο στον ώμο του το σποροσάκουλό του και ένα σκιάχτρο, για να μην του τρώνε τους σπόρους τα πουλιά. Κρατάει και ένα κανατάκι για κρασί, αφού ονομάζεται και Κρασομήνας, μια και τώρα οι άνθρωποι ανοίγουν τα βαρέλια και δοκιμάζουν το καινούργιο κρασί. Έφερε μαζί του και το χαλάκι του, να μην κρυώνουν τα πόδια του, γιατί όπως έλεγαν τα παλιά τα χρόνια, «Μόλις έρθει ο Νοέμβρης, σιγομπαίνει κι ο χειμώνας».
Του φέραμε δώρο όμορφα φθινοπωρινά φύλλα. Ο αδελφός του ο Οκτώβρης του άφησε τα δώρα που είχαμε φέρει σε εκείνον, δηλαδή τα φθινοπωρινά φρούτα και μια κολοκύθα.

Διαβάσαμε το παραμύθι «Το φύλλο που δεν ήθελε να πέσει». Μάθαμε για την μεγάλη αξία των φύλλων που πέφτουν: γίνονται λίπασμα, τροφή για τα ζώα, παπλωματάκι για το χώμα, ώστε να κρατιούνται ζεστοί οι σπόροι και να μπορέσουν να φυτρώσουν την άνοιξη.

Μάθαμε να ζωγραφίζουμε φύλλα, χρησιμοποιώντας μόνο τα φθινοπωρινά χρώματα.

Μάθαμε να ζωγραφίζουμε φθινοπωρινά δέντρα.

Τα φύλλα, το ουράνιο τόξο, το καβούκι της χελώνας, το συννεφάκι, μας έδωσαν την αφορμή να μάθουμε για τις καμπύλες γραμμές. Αναζητήσαμε καμπύλες στην τάξη μας και στο σώμα μας. Φτιάξαμε καμπύλες με τα χέρια μας, τα πόδια μας ή ολόκληρο το σώμα μας. Γίναμε ζευγάρια και συνεργαστήκαμε, για να φτιάξουμε μια καμπύλη μαζί. Φτιάξαμε καμπύλες με πλαστελίνες και σχοινιά.

Ζωντανέψαμε την καμπύλη: Τι μας θυμίζει η καμπύλη; Πώς μπορούμε να τη ζωντανέψουμε, δηλαδή να τη συνεχίσουμε και να φτιάξουμε κάτι που την περιέχει;

Μάθαμε το παραδοσιακό τραγούδι «Μήλο μου κόκκινο».Χτυπήσαμε το ρυθμό του όλοι μαζί, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και χτυπούσε η μια ομάδα το μισό και η άλλη το άλλο μισό και καταφέραμε να συγχρονιστούμε και να μην μπερδευτούμε!

Μήλο μου κόκκινο

Φτιάξαμε φθινοπωρινή φρουτοσαλάτα, με τα φρούτα που είχαμε φέρει δώρο στον κ. Οκτώβρη και στον κ. Νοέμβρη. Λόγω του κορονοϊού, δεν έκοψαν τα παιδιά τα φρούτα σε μικρά κομματάκια, αλλά η κ. Μαρίλυ, φορώντας γάντια. Μιλήσαμε για την αξία των φρούτων, τις βιταμίνες τους και, φυσικά, τη νοστιμιά τους! Όπως ήταν φυσικό, τα παιδιά καταβρόχθισαν όλη τη φρουτοσαλάτα και ζητούσαν διαρκώς κι άλλη!

28η Οκτωβρίου

Την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, τα παιδιά γιόρτασαν στο τμήμα τους, λόγω των μέτρων για τον κορονοϊό.
Θυμηθήκαμε την ιστορία, τραγουδήσαμε, κάναμε παρέλαση στην αυλή και πήραμε στο σπίτι τις εργασίες που είχαμε κάνει τις προηγούμενες μέρες.