43ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου

Όταν δυσκολίες συναντώ … δεν τα παρατώ!

Μια φορά κι έναν καιρό … ήταν ο λαγός και η χελώνα! Οι ήρωες ξεπήδησαν μέσα από την ιστοριούλα του Αισώπου και ήρθαν να μας μάθουν ότι: «Όταν δυσκολίες συναντώ … δεν τα παρατώ!».

Η χελώνα μάς έκανε μαθήματα ψυχικής ανθεκτικότητας και μας βοήθησε πολύ να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας . Μας έμαθε ότι οι δυσκολίες που συναντάμε δεν θα πρέπει να μπαίνουν εμπόδιο στην προσπάθειά μας!

Έτσι ξεκίνησαν τα εργαστήρια δεξιοτήτων με τίτλο «Προσπαθώ και δεν τα παρατώ!» που έχουν ως στόχο την καλλιέργεια της ψυχικής ανθεκτικότητας. Λέγοντας ψυχική ανθεκτικότητα εννοούμε την δεξιότητα που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που εμφανίζονται, με δύναμη, με θάρρος και αρκετή προσπάθεια. Έτσι μόνο θα τα καταφέρουμε. Δεν παραιτούμαστε και δεν απογοητευόμαστε.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με την αφήγηση της ιστορίας και στη συνέχεια τα παιδιά εξέφρασαν την άποψή τους για τους δύο ήρωες ,απαντώντας στις εξής ερωτήσεις: α) «ποια ήταν τα πλεονεκτήματα που είχε ο λαγός;» και β) «ποιες ήταν οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η χελώνα;». Όλα τα παιδιά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δυσκολία της χελώνας ήταν το βαρύ καβούκι που την εμπόδιζε να τρέξει, ενώ το βασικό πλεονέκτημα του λαγού ήταν τα μεγάλα και γρήγορα πόδια του.

Προσπαθήσαμε κι εμείς να κατανοήσουμε την δυσκολία της χελώνας βάζοντας στην πλάτης μας βαριά αντικείμενα και διανύοντας μια μικρή απόσταση με αυτά. Πόσο δύσκολο είναι να τρέξεις όταν κουβαλάς κάτι τόσο βαρύ!

Ωστόσο αυτή η δυσκολία της χελώνας δεν την εμπόδισε να κερδίσει τον γρήγορο λαγό. Η χελώνα μας φέρθηκε πολύ, πολύ έξυπνα!

Τι σκεφτόταν, όμως, η χελώνα πριν και κατά την διάρκεια του αγώνα; Καταγράψαμε και ζωγραφίσαμε ο καθένας την σκέψη της (σκέψεις των παιδιών).

Έτσι οι λέξεις μπορώ, προσπαθώ, θα τα καταφέρω, δεν το βάζω κάτω, μας δίνουν δύναμη και μας ενισχύουν σε κάθε δυσκολία που εμφανίζεται και πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το βασικό είναι ότι: «Δεν τα παρατώ!». Γράψαμε σε καρτελίτσες τις λέξεις αυτές και τις βάλαμε παρέα με τον λαγό και την χελώνα. Δημιουργήσαμε μια γωνίτσα γι΄αυτούς και τους φτιάξαμε το περιβάλλον τους, για να νιώθουν άνετα. Έτσι θα τους έχουμε κοντά μας, θα μιλάμε μαζί τους, θα μας συμβουλεύουν, αλλά θα τους συμβουλεύουμε κι εμείς!

Ακολούθησε δραματοποίηση της ιστορίας, αφού πρώτα φτιάξαμε με πολύ απλό τρόπο τα σχετικά … αξεσουάρ μας!

Τα αυτιά του λαγού και το καβούκι της χελώνας. Μάλιστα, το καβούκι της χελώνας το στολίσαμε με κάθετες και οριζόντιες γραμμές. Τα χεράκια μας έχουν εξοικειωθεί πλέον με αυτές. Μια γραμμή ο καθένας και το καβούκι είναι έτοιμο!

Μπήκαμε στον «διάδρομο της συνείδησης».

Η χελώνα εξέφρασε το πρόβλημα της και οι υπόλοιποι προσπαθήσαμε να την βοηθήσουμε. Καταφέραμε να την ενθαρρύνουμε.

Βάλαμε τα αξεσουάρ μας και βγήκαμε στην αυλή όπου ο μεγάλος χώρος μας επέτρεψε να κάνουμε αγώνες!

Όλοι μπορέσαμε και τρέξαμε και το απολαύσαμε. Δεν μας πείραξε, βέβαια, ποιος ήταν πρώτος. Σημασία είχε η συμμετοχή στον αγώνα.

Τέλος ένα επιτραπέζιο παιχνίδι μας έδωσε πολύ μεγάλη χαρά!

Ο λαγός και η χελώνα κάνουν αγώνες και μας μαθαίνουν να μετράμε!

Γνωριμία με τα σχήματα

Την εβδομάδα αυτή ασχοληθήκαμε με τα σχήματα.

Το πρώτο σχήμα που αναγνωρίζουν τα παιδιά είναι ο κύκλος.

Πώς αναγνωρίζουμε έναν κύκλο;

Δεν έχει γωνίες, έχει καμπύλες, τσουλάει,

βρίσκουμε κύκλους στην τάξη μας.

Βάζουμε τον κύκλο στη ζωγραφιά μας και γίνεται μπαλόνι, ήλιος, φεγγάρι, ποδήλατο, νόμισμα, πρόσωπο, πορτοκάλι, γη, λουλούδι, στεφάνι, μανιτάρι, μπάλα, ντέφι, ταμπουρίνο, κέικ, ντόνατ.

Γνωρίσαμε τον πίνακα του Χουάν Μιρό, Άνθρωποι και σκύλος κάτω από τον ήλιο

Προσπαθούμε να δώσουμε τίτλο στον πίνακα

Η γάτα ανάποδα

Η γάτα κάνει κωλοτούμπα

Πόδια πάνω

Άνθρωπος και γάτα

Πάντως τον ήλιο όλοι τον αναγνωρίσαμε και μάλιστα καυτός!

Πώς αναγνωρίζουμε ένα ορθογώνιο;

Έχει 4 γωνίες και 4 γραμμές (πλευρές τις λένε οι μεγάλοι). Έχει 2 μεγάλες γραμμές και 2 μικρές

Βρήκαμε ορθογώνια στην τάξη μας

Το φτιάξαμε με κλαδάκια στην αυλή

Ζωντανέψαμε το ορθογώνιο παραλληλόγραμμο.

Φτιάξαμε μια πολύχρωμη πόλη: κάθε παιδί διάλεξε παραλληλόγραμμα σε διαφορετικά μεγέθη και σχεδίασε το περίγραμμά τους σε χαρτονάκια. Τα έκοψε, τα κόλλησε, ζωγράφισε τις λεπτομέρειες και έτοιμες οι πολυκατοικίες μας!

Διπλώσαμε το ορθογώνιο στη μέση. Τι έγινε; Δύο τετράγωνα. Πώς αναγνωρίζουμε ένα τετράγωνο;

Έχει 4 γωνίες και 4 γραμμές. Όλες οι γραμμές είναι ίδιες

Βρήκαμε τετράγωνα στην τάξη μας

Την επόμενη μέρα διπλώσαμε το τετράγωνο στη μέση. Τι έγινε; Δύο ορθογώνια. Αν το διπλώσουμε διαφορετικά τι γίνεται; Δύο τρίγωνα.

Το τρίγωνο το αναγνωρίζουμε γιατί έχει τρεις γωνίες και τρεις πλευρές.

Βρήκαμε και τα τρίγωνα της τάξης μας, δεν ήταν πολλά

Και να μπήκε η οικογένεια σχημάτων στο σπίτι της. Αργότερα θα έρθουν κι άλλοι συγγενείς!

Φτιάξαμε ανθρωπάκια με τα σχήματα που γνωρίσαμε

Πουλιά μου ταξιδιάρικα…

Μιλήσαμε για τα αποδημητικά πουλιά: Ποια είναι; Γιατί αποδημούν; Πού πάνε; Ξαναγυρίζουν; Ποια ξέρουμε; Είναι μεγάλο το ταξίδι τους; Έχει κινδύνους;
Φτιάξαμε ένα σμήνος με αποδημητικά πουλιά και τα ταξιδέψαμε.

Μεταμορφώσαμε την παλάμη μας σε πελαργό:

Ζωγραφίσαμε τα αποδημητικά πουλιά.

Τι να σκέφτονται για το ταξίδι τους;

Τα παιδιά είπαν:

Θα τα καταφέρω

Δεν τα παρατώ

Θα είναι μεγάλη η διαδρομή μου

Θα ξαναγυρίσουμε την άνοιξη εκεί που είμαστε

Πάμε στις ζεστές χώρες

Να φύγουμε γιατί κάνει πολύ κρύο

Ξέχασα που πάμε! Θα πάμε στην Αφρική

Θα σταματήσω μόνο στην Ελλάδα

Θα σταματήσω στην άμμο να ξεκουραστώ

Θα έχουμε δυσκολία, θα κινδυνέψουμε από τους έλικες

Να φύγουμε για να βρούμε τροφή

Νομίζω ότι δε θα συναντήσουμε εμπόδια

Πάμε να βρούμε φαγητό στις ζεστές χώρες

Θα σταματήσω κάπου να ξεκουραστώ

Δεν σταματώ

Θα πάω να βρω τροφή

Θα κάνουμε πολλές μέρες να φτάσουμε

Θα σταματήσουμε στην Αφρική

Φοβάμαι να μην πεθάνω

Οι σκέψεις των παιδιών δείχνουν ότι απέκτησαν γνώσεις για τα αποδημητικά πουλιά αλλά το σπουδαιότερο, έχουν καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση. Δηλ. μπαίνουν στην θέση των πουλιών και νιώθουν τα συναισθήματα τους, την αγωνία, το φόβο, την ελπίδα, την ψυχραιμία, το κουράγιο και την ψυχική δύναμη.

Ήταν Νοέμβρης του 1973!

Την προηγούμενη εβδομάδα ασχοληθήκαμε πολύ με την γιορτή του Πολυτεχνείου. Μπήκαμε στην χρονομηχανή και ταξιδέψαμε αρκετές δεκαετίες πίσω … εκεί στον Νοέμβρη του 1973. Είδαμε εικόνες, ακούσαμε τις φωνές των φοιτητών και μαζί τους φωνάξαμε πολλά συνθήματα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», «Εδώ Πολυτεχνείο», « Ζήτω η Δημοκρατία». Συζητήσαμε πολύ για την Δημοκρατία και την Δικτατορία. Αναρωτηθήκαμε πως θα ήταν η ζωή μας με την Δικτατορία και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι θα ήταν δύσκολη, χωρίς ελευθερία.

«Η Ντενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακίνου,

«Το Δάσος» της Σ. Ζαραμπούκα

και «Η σοφή Ελιά» της Ειρήνης Καμαράτου – Γιαλλούση

μας βοήθησαν πολύ σ’ αυτό. Σε όλες αυτές τις ιστοριούλες υπάρχει πάντα κάποιος που καταπατά τα δικαιώματα των άλλων. Υπάρχει όμως η αντίδραση και ο ξεσηκωμός. Είναι ιστοριούλες που μας θυμίζουν πολύ την ιστορία του Πολυτεχνείου.

Τα Ντενεκεδάκια μας θύμισαν τους φοιτητές. Η Μηλίτσα και ο Σαρδέλας ήταν οι ήρωες που μας κατέκτησαν! Βρήκαμε κι εμείς ντενεκεδάκια, τους … φτιάξαμε για να τους έχουμε!

Το σύνθημα των φοιτητών του Πολυτεχνείου «Εδώ Πολυτεχνείο!» εμείς το κάναμε … πραγματικότητα! Μα πώς; Τέσσερα τεράστια ρολά και ένα τρίγωνο πολύ μεγάλο ήταν αρκετά για να στήσουμε το δικό μας Πολυτεχνείο. Σαν πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες πιάσαμε δουλειά!

Σχεδιάσαμε, κόψαμε,

«χτίσαμε»

…και τα καταφέραμε! Φτιάξαμε και τα κάγκελα με γραμμές, κάθετες και οριζόντιες.

Όλοι από μία γραμμή και τα κάγκελα ήταν έτοιμα στη στιγμή! Τα Ντενεκεδάκια πήραν θέση μέσα στο Πολυτεχνείο μας

και έγιναν κι αυτά για λίγο φοιτητές σαν εμάς.

Όλοι μαζί φωνάξαμε: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»

αφού πρώτα βοηθήσαμε τα σκορπισμένα γράμματα να μπουν στην σειρά.

Φτιάξαμε και ο καθένας το δικό του Πολυτεχνείο, με ένα τρίγωνο και κομμάτια από εφημερίδες για τις κολόνες.

Δεν θα μπορούσε να λείπει το σύνθημα: «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!».

Την ημέρα της γιορτής του Πολυτεχνείου τα Ντενεκεδάκια πήραν θέση στο κουκλοθέατρό μας.

Τα ίδια τα παιδιά έπαιξαν κουκλοθέατρο και το καταευχαριστήθηκαν!

Φθινόπωρο είναι…

Φθινόπωρο είναι: η βροχή, τα γκρι σύννεφα, η ομπρέλα, ο γεωργός που φυτεύει, τα κίτρινα, πορτοκαλί, καφέ φύλλα, τα σαλιγκάρια, τα μήλα, τα ρόδια, τα αχλάδια είπαν τα παιδιά.

Όλα αυτά ήρθε να μας τα επιβεβαιώσει ο Φθινοπωρούλης που του αρέσει πολύ να μεταμφιέζεται. Έτσι αυτή την φορά ήταν ντυμένος σκιάχτρο!

Ένα σκιάχτρο που όπως εξήγησε στα παιδιά, το είχε βάλει στο χωράφι του ένας γεωργός που μόλις το είχε σπείρει για να διώχνει μακριά τα πουλιά. Ο Φθινοπωρούλης μας είχε μαζί του πολλά δώρα. Με μεγάλη λαχτάρα τα είδαμε, τα παρατηρήσαμε, τα θαυμάσαμε.

Ένα ρόδι, ένα μήλο, μια κολοκύθα, ένα βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου με υπέροχες εικόνες για όλα όσα συμβαίνουν το φθινόπωρο στην φύση και στην ζωή των ανθρώπων, κλαδιά από δέντρα που δεν πέφτουν τα φύλλα τους, οπότε ήταν η ευκαιρία να μιλήσουμε για τα αειθαλή και τα φυλλοβόλα δέντρα. Φύλλα ξερά πάρα πολλά άλλα κίτρινα, καφέ, και άλλα πορτοκαλί και κόκκινα.

Μιλήσαμε για τα χρώματά τους και παίξαμε με αυτά. Βρήκαμε τα μεγάλα και τα μικρά φύλλα και δεν διστάσαμε να τα ρίξουμε από ψηλά!

Ποιο θα πέσει πρώτο; Το μεγάλο ή το μικρό; Μα φυσικά το μεγάλο καθώς ήταν και πιο… βαρύ!

Τα βάλαμε μέσα σε ένα κύκλο και προσπαθήσαμε να τα βγάλουμε έξω απ’ αυτόν… χωρίς όμως να τα αγγίξουμε. Το πετύχαμε! Φυσώντας! Γίναμε ο αέρας που με μεγάλη ευκολία μεταφέρει τα ξερά φύλλα.

Τα φύλλα μας βοήθησαν να μάθουμε και τις γραμμές. Καμπύλες, ζιγκ ζαγκ και ευθείες οριζόντιες και κάθετες. Σχεδιάσαμε στο πάτωμα και περπατήσαμε πάνω σε αυτές, βιώνοντας τες με το σώμα μας, καθώς έπρεπε να μεταφέρουμε τα φύλλα στο αντίστοιχο καλάθι αλλά με μεγάλη προσοχή ακολουθώντας την σωστή διαδρομή.

Κάναμε και τα αντίστοιχα φύλλα εργασιών.

Βρήκαμε και όμοια φύλλα τα οποία τα ενώσαμε με μαλλί πλεξίματος.

Πόσο μας άρεσε αυτή η δραστηριότητα! Την κάναμε και σε … εργασία!

Υποσχεθήκαμε στον Φθινοπωρούλη να μεταμφιέσουμε τα ξερά φύλλα σε έργα τέχνης και … το πετύχαμε. Έγιναν πεταλούδες, χελώνες, πουλιά και λύκοι.

Πόσο ευχαριστήθηκε ο Φθινοπωρούλης μας. Στέκεται στην γωνιά της παρεούλας μας και τα καμαρώνει.

Μιλήσαμε και για τα πουλάκια που φεύγουν το φθινόπωρο για τις ζεστές χώρες. Όμως, βγαίνοντας στην αυλή μας είδαμε ότι έχουν μείνει κάποια μικρά πουλάκια, τα σπουργιτάκια. Θυμηθήκαμε ότι στην βιβλιοθήκη είχαμε ένα βιβλίο με ήρωες ένα σπουργιτάκι και ένα φύλλο.

«Το φύλλο που δεν ήθελε να πέσει». Και οι δύο ήρωες ξεπήδησαν μέσα από το βιβλίο και μας διηγήθηκαν την πολύ συγκινητική ιστορία τους. Μια ιστορία που μας μιλάει για την δύναμη της αγάπης και της βοήθειας.

Τα χεράκια μας έγιναν κλαδάκια δέντρου (ιδέα από το Pinterest)

που τα στερεώσαμε πάνω σε ρολά που τα βάψαμε καφέ για να γίνουν ο κορμός. Κολλήσαμε πορτοκαλί και κίτρινα φύλλα και έτσι φτιάξαμε ένα δάσος φθινοπωρινό.

Εκεί ζουν πολλές χελωνίτσες που το καβούκι τους είναι ένα καρυδότσουφλο.

Και μια μιλάμε για δέντρα, στην βιβλιοθήκη μας υπήρχε «Το δέντρο που μόνο έδινε». Ήταν μια μηλιά που όταν της ζητήθηκε χάρισε τα πάντα. Τους καρπούς της, τα κλαδιά της, τον κορμό της. Εμείς κρατήσαμε μόνο τα μήλα της.

Γίναμε και μανάβηδες που πουλούν τα πιο τραγανά, νόστιμα μήλα και τα πιο μυρωδάτα αχλάδια. Φτιάξαμε τα καφάσια μας με λωρίδες που κόψαμε από χαρτοσακούλες και τα μήλα και τα αχλάδια με τυπώματα. Τα κόψαμε στην μέση,

οπότε ήταν η ευκαιρία να μιλήσουμε για το μισό και τα βουτήξαμε σε χρώματα αντίστοιχα κόκκινο και πράσινο.

Δε χάσαμε την ευκαιρία να τα πουλήσουμε!

Εδώ Πολυτεχνείο!

Προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν την έννοια της δημοκρατίας και της δικτατορίας με το βιβλίο της Σοφίας Ζαραμπούκα Στο Δάσος. Ο ελέφαντας μετά από τη νίκη του με τους κυνηγούς, θεωρεί τον εαυτό του τον ικανότερο να γίνει αρχηγός, και πετάει από τη θέση της την κουκουβάγια που την είχαν εκλέξει τα ζώα αρχηγό.

Αφού το διαβάσαμε, κουβεντιάσαμε και προβληματιστήκαμε. το δραματοποιήσαμε.

Μιλήσαμε για το δικτάτορα Παπαδόπουλο και αναρωτηθήκαμε τι συναισθήματα έχουν οι άνθρωποι στη δικτατορία. Τα παιδιά είπαν λύπη, φόβο και θυμό. Και στη δημοκρατία, χαρά, ασφάλεια και ηρεμία.

Με ποια χρώματα μπορούμε να δείξουμε τα αρνητικά συναισθήματα και με ποια τα θετικά; Τα παιδιά διάλεξαν τα σκούρα χρώματα για τα πρώτα και τα φωτεινά / ανοιχτά χρώματα για τα δεύτερα. Παίξαμε ένα παιχνίδι, κατά το οποίο τα παιδιά, ανάλογα με τη λέξη δημοκρατία ή δικτατορία, έμπαιναν στα στεφάνια με τα χρώματα που είχαμε συμφωνήσει: κίτρινο, κόκκινο, πράσινο για τη δημοκρατία και μπλε και καφέ για τη δικτατορία.

Παρατηρήσαμε φωτογραφίες με τους φοιτητές: Τι στάση έχει το σώμα τους; Τι έκφραση έχει το πρόσωπό τους; Γίναμε ζωντανή φωτογραφία: Κάθε παιδί διάλεξε όποιον φοιτητή ήθελε και μιμήθηκε τη στάση και την έκφρασή του.

Μιλήσαμε για τα συνθήματα του Πολυτεχνείου: τι ζητούσαν οι φοιτητές; Τι μπορεί να φώναζαν; Τα παιδιά είπαν τις ιδέες τους:

Φύγε, Παπαδόπουλε!
Θέλουμε δημοκρατία!
Κάτω η δικτατορία!
Ελευθερία!
Κάτω ο Παπαδόπουλος!
Δεν σε θέλουμε (Παπαδόπουλε)!

Μετά, κάθε παιδί ερχόταν να φωνάξει δυνατά το σύνθημα που ήθελε και οι υπόλοιποι το επαναλάμβαναν.

Φτιάξαμε τηλεβόες. Τα παιδιά αντέγραψαν το σύνθημα που είχαν διαλέξει και το κόλλησαν στον τηλεβόα τους.

Γνωρίσαμε και παρατηρήσαμε μερικά έργα των χαρακτών Τάσσου και Βάσως Κατράκη

παρατηρήσαμε το χρώμα, τα έντονα χαρακτηριστικά των προσώπων, τη στάση του σώματος, τα συναισθήματα των προσώπων, φανταστήκαμε τι θα ακούγαμε αν είμαστε μέσα στα έργα, τι συμβολίζουν τα περιστέρια που κρατούν.

Οι παρατηρήσεις των παιδιών για τα έργα

Άντρες και γυναίκες που κάνουν παρέλαση

Φωνάζουν και τραγουδούν

Είναι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου που φωνάζουν, για να διώξουν τον Παπαδόπουλο, γιατί δεν τον είχαν ψηφίσει.

Οι γυναίκες που κρατούν τα λουλούδια είναι λυπημένες, γιατί μπορεί να έχουν πεθάνει οι άντρες τους.

Σηκώνουν τα χέρια τους, να πετάξουν τα περιστέρια, για να ευχηθούν να γυρίσουν πίσω αυτοί που λείπουν, αυτοί που πέθαναν.

Κρατούν το περιστέρι, για να στείλουν μήνυμα ειρήνης, για να είναι ελεύθεροι.

Είναι ένα κεφάλι κομμένο πάνω σε ένα τραπέζι, που το έχει κόψει ένα σπαθί, μάλλον έχει πεθάνει και πάνω μια μαύρη τρύπα, ένας μαύρος ήλιος.

Προσπαθήσαμε να ζωγραφίσουμε με τον ίδιο τρόπο

Την ημέρα της γιορτής, τα παιδιά παρακολούθησαν κουκλοθέατρο: Οι δασκάλες τους έπαιξαν την Ντενεκεδούπολη!

Τραγουδήσαμε τα τραγούδια «Ο δρόμος» του Μάνου Λοΐζου και «Εκείνη τη βραδιά» του Γιώργου Παπαδογιώργου.

Ο δρόμος

Εκείνη τη βραδιά

Το βιβλίο της Σοφίας Ζαραμπούκα «στο δάσος» μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για αρχηγούς, εκλογές, ψηφοδέλτια και κάλπες. Αλλά και για Δημοκρατία και δικτατορία.

Μάθαμε πως, στη δημοκρατία, ψηφίζουμε, όποιον/ όποια θέλουμε για αρχηγό.

Στη δικτατορία, γίνεται κάποιος αρχηγός, χωρίς να τον έχουμε ψηφίσει.

Κάναμε εκλογές στην τάξη μας!

Όσοι έβαλαν υποψηφιότητα, έβγαλαν λόγο, για να μας πείσουν να τους ψηφίσουμε! Μας είπαν τι θα κάνουν αν βγουν αρχηγοί:

Μιχάλης Π.: Θα σας βοηθάω να φτιάχνετε πράγματα!

Φωτεινή: Θα μπορείτε να διαβάζετε όποια βιβλία θέλετε!

Πέτρος: Θα σας βοηθάω με τα παζλ!

Μαρίνα: Θα βοηθάω τα παιδιά που έχουν χτυπήσει!

Φάνης: Θα μπορείτε να ακούτε όποια μουσική θέλετε!

Μαρίζα: Θα μπορείτε να ακούτε όποια τραγούδια σας αρέσουν!

Βασιλική: Θα βοηθάω όποιον έχει τραυματιστεί!

Μυρτιάννα: Θα σας βοηθάω με τα παζλ!

Μιχάλης Μ.: Θα μπορείτε να ακούτε τα τραγούδια που θέλετε!

Γιάννης Κ.: Θα μπορείτε να παίζετε με όποια παζλ θέλετε!

Το ψηφοδέλτιο ήταν ενιαίο! Τα παιδιά έβαζαν σταυρό στον υποψήφιο που επιθυμούσαν και μετά το έριχναν στην κάλπη. Όταν ψήφισαν όλοι, ανοίξαμε την κάλπη και κάναμε καταμέτρηση των ψήφων.

Έλαβον (βλέπε φωτογραφία):

Γνωρίσαμε το Δδ της δημοκρατίας και της δικτατορίας, προσπαθήσαμε να το σχεδιάσουμε με διάφορα υλικά και να βρούμε κάτι που να αρχίζει από αυτή τη φωνούλα και να το βάλουμε στο “γραμματοκιβώτιο”, όπως πολύ ωραία ονόμασε ο Χριστόφορος το κουτί της αλφαβήτας. Διαβάσαμε το γλωσοδέτη του Δδ από το “Αλφαβητάρι με γλωσσοδέτες” του Ευγένιου Τριβιζά και μάθαμε τι είναι γλωσσοδέτης.

Στο διάλειμμα το φτιάξαμε με κλαδάκια και φύλλα

και το ζωντανέψαμε με την φαντασία και τις ξυλομπογιές μας.

Η στάση του σώματος που παρατηρούσαν τα παιδιά μας έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθούμε και με το σωματικό σχήμα: Πού βρίσκονται τα χέρια και τα πόδια μας; Τι βρίσκεται κάτω από το κεφάλι μας; Όταν περπατάμε, σε τι θέση βρίσκονται χέρια και πόδια; Όταν σκύβουμε, πώς είναι το σώμα μας; Όταν καθόμαστε, πώς είναι τα πόδια μας; Όταν δίνουμε κάτι, σε ποια θέση βρίσκονται τα χέρια μας;

Σχηματίσαμε ανθρωπάκια με υλικά που έχουμε στην τάξη μας: Το κεφάλι με ένα ξύλινο κύκλο, το σώμα με ένα τουβλάκι και τα χέρια και τα πόδια με μολύβια. Αλλάζαμε τη στάση στο ανθρωπάκι και τα παιδιά έπαιρναν την ίδια στάση με το σώμα τους

Κάναμε το ίδιο, βλέποντας κάρτες με στάσεις σώματος.

Βλέποντας τις κάρτες, σχηματίσαμε τα ανθρωπάκια με ένα καπάκι και χρωματιστά ξυλάκια.

και ζωγραφίσαμε ανθρώπους σε διαφορετικές στάσεις

Η γωνιά του παραμυθιού

Στη γωνιά της βιβλιοθήκης μας δημιουργήσαμε τη Γωνιά του Παραμυθιού.

Σκοπός της είναι η ανάπτυξη της φαντασίας, του προφορικού λόγου, της λογικής σειράς γεγονότων, η αναγνώριση και η έκφραση συναισθημάτων, να χρησιμοποιούν γνώσεις που έχουν αποκτήσει για το περιβάλλον, την ιστορία και την κοινωνία.

Εκεί την ελεύθερη ώρα 1-2 παιδιά θα μπορούν να δημιουργούν τα δικά τους παραμύθια ή να στήνουν αυτά που έχουν διαβάσει. Υπάρχει ένα καλάθι-πλαίσιο όπου θα στήνεται το παραμύθι και υφάσματα, φιγούρες και άλλα υλικά που χρειάζονται, για να δημιουργηθεί το σκηνικό και οι ήρωες. Το υλικό αυτό θα εμπλουτίζεται συνεχώς από το νηπιαγωγείο αλλά και από τα παιδιά.

Παρακάτω είναι η πρώτη ιστορία που σκαρώσαμε όλοι μαζί, για να μάθουν τον τρόπο που διαλέγουν, να στήνουν σκηνικό, ήρωες και το παραμύθι.

Φθινοπωρινή ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Λορέν και περπατούσε να πάει στη γιαγιά της. Στο δρόμο συνάντησε δύο σαλιγκάρια που τη ρώτησαν:

-Πού πηγαίνεις;

-Εγώ πάω στη γιαγιά μου.

-Εμείς ψάχνουμε πέταλα που έχουν σαπίσει, για να τα φάμε.

-Της γιαγιάς μου της αρέσουν τα μανιτάρια, γι’ αυτό θα κόψω μερικά να της τα πάω.

Έτσι όπως έκοβε τα μανιτάρια είδε και μια χελώνα που κοιμόταν στη φωλιά της. Ροχάλιζε. Την άφησε και προχώρησε με πολλή ησυχία, για να μην την ξυπνήσει, γιατί αν την ξυπνήσει, θα πεθάνει από το κρύο. Έφτασε στο σπίτι της γιαγιάς της, της είπε ότι συνάντησε δύο σαλιγκάρια και μια χελώνα και της έδωσε τα μανιτάρια να τα ψήσει, να τα φάει. Και η γιαγιά χαρούμενη της είπε: ευχαριστώ πολύ!

Και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα!

Σκαντζοχοιράκια

Εκτός από τις αλλαγές που φέρνει το φθινόπωρο στα δέντρα και τα φρούτα του φθινοπώρου μιλήσαμε για τα ζώα που πέφτουν σε χειμερία νάρκη και περισσότερο, μαντέψτε, το αγαπημένο των παιδιών σκαντζοχοιράκι.

Διαβάσαμε το Άουτς του Scamell Ragnhild

Ο μικρός σκαντζόχοιρος έφτιαξε τη φωλιά του κάτω από μια μηλιά, του έπεσε όμως ένα ζουμερό μήλο στη ράχη του και τώρα δεν χωράει να μπει στη φωλιά. Προσπαθεί κι αυτός και οι φίλοι του να το ξεκολλήσει αλλά μάταια, αντί αυτού κολλάνε κι άλλα πράγματα πάνω του. Στα παιδιά άρεσε να επαναλαμβάνουν με την ίδια σειρά τα πράγματα που κόλλησαν στα αγκάθια του και να τα μετράνε.

και τον Φαλακρό σκαντζόχοιρο του Ευγένιου Τριβιζά.

Σαν επιπλέον δραστηριότητα του εργαστηρίου ψυχικής ανθεκτικότητας φτιάξαμε το διάδρομο της συνείδησης για τον φαλακρό σκαντζόχοιρο που κλαίει όταν κοιτάζει φαλακρό τον εαυτό του στον καθρέφτη. Τα παιδιά του λένε: Μην κλαις, μπορεί να σου ξαναφυτρώσουν, μπορείς να πας να τα πάρεις πίσω, μπορείς να βρεις αγκάθια που έπεσαν στα χόρτα, μπορείς να ζητήσεις βοήθεια, μπορείς να αγοράσεις.

Μάθαμε πού φτιάχνει τη φωλιά του για τον χειμωνιάτικο ύπνο του και του φτιάξαμε μια φωλιά στην φθινοπωρινή μας γωνιά.

Ήταν τόσο πετυχημένη που τα παιδιά που απουσίαζαν και ήρθαν την άλλη μέρα δεν τον έβρισκαν.

Φτιάξαμε σκαντζοχοιράκια με κουκουνάρια που τα βάλαμε κι αυτά στην φθινοπωρινή μας γωνιά.

Μοιραστήκαμε σε τρεις ομάδες και φτιάξαμε σκαντζοχοιράκια με τρεις διαφορετικές τεχνικές που πρότειναν τα παιδιά, με πλαστελίνη, με ζωγραφική και με χαρτόνι.

Ψάξαμε στην αυλή μας και βρήκαμε υλικά για να φτιάξουμε φωλιές. Φύλλα, κλαδάκια και φλούδες δέντρων.

Καλό ύπνο μικρά σκαντζοχοιράκια!

Σπείρα: Μια γραμμή που κουλουριάζεται!

Μετά την ευθεία και την καμπύλη, γνωρίσαμε άλλη μια γραμμή που συναντάμε γύρω μας: τη σπείρα. Ένα σχοινί στην τάξη μας, που ήταν μια ευθεία, κουλουριάστηκε και έγινε σπείρα! Περπατήσαμε όλοι πάνω της, για να νιώσουμε πώς ξετυλίγεται.

Βγήκαμε στην αυλή και με τις κιμωλίες στολίσαμε όλο το τσιμέντο με χρωματιστές σπείρες!

Φτιάξαμε σπείρες με διαφορετικά υλικά, που είχαμε στην τάξη μας.

Κάθε παιδί ζωγράφισε μια σπείρα και τη στόλισε με σπόρους και καρπούς.

Να οι εργασίες μας!

Αντιμετωπίζω τις αντιξοότητες με θάρρος

Το δεύτερο εργαστήριο ψυχικής ανθεκτικότητας αφορά στη μοναδικότητα του καθενός μας. Όλοι έχουμε τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες μας.

Διαβάσαμε το παραμύθι «Ένας για όλους και όλοι για έναν» και συζητήσαμε για τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του κάθε ήρωα της ιστορίας και πώς ο καθένας, με τα δυνατά σημεία του μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα.

Φέραμε στην τάξη μας δυο ακόμα γαντόκουκλες, τον σκαντζόχοιρο και το σκίουρο, ήρωες του παραμυθιού, για να υπενθυμίζουν στα παιδιά όσα έμαθαν.

Κάθε παιδί σκέφτηκε κάτι που δεν μπορεί και κάτι που μπορεί να κάνει, λέγοντας: «Δεν μπορώ να…., αλλά μπορώ να….»:

Μαρίζα: Δεν μπορώ να βάζω σωστά τα παπούτσια μου, αλλά μπορώ να ζωγραφίζω πολύ καλά!

Μιχάλης Π.: Δεν μπορώ να ανοίξω εύκολα τη βρύση, αλλά μπορώ να φτιάξω ένα πύργο από τουβλάκια!

Βασίλης: Δεν μπορώ να γράφω το όνομά μου, αλλά μπορώ να κάνω μόνος μου ποδήλατο!

Μυρτιάννα: Δεν μπορώ να ψήσω, αλλά μπορώ να ζυμώσω!

Πέτρος: Δεν μπορώ να ζωγραφίσω έναν παπαγάλο, αλλά μπορώ να παίζω μπάλα!

Μαρίνα: Δεν μπορώ να βάζω τη μπλούζα μου, αλλά μπορώ να τρέχω γρήγορα!

Φωτεινή: Δεν μπορώ να φτιάξω σαλιγκάρι με την πλαστελίνη, αλλά μπορώ να γράφω γράμματα!

Σάρα: Δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο, αλλά μπορώ να βάζω τα παπούτσια μου!

Χριστόφορος: Δεν μπορώ να παίξω με τις κούκλες του κουκλοθεάτρου, αλλά μπορώ να σηκώνω τις καρέκλες και να τις δίνω στη μαμά να τις πλύνει!

Βασιλική: Δεν μπορώ να σκαλίζω το χώμα, αλλά μπορώ να βοηθάω τη μαμά στο σφουγγάρισμα!

Γιάννης Ντ.: Δεν μπορώ να φτιάξω ένα παζλ που έχω στο σπίτι, αλλά μπορώ να ντύνομαι μόνος μου!

Μιχάλης Μ.: Δεν μπορώ να βάζω τη μπλούζα μου, αλλά μπορώ να ζωγραφίζω!

Μαρισόφη: Δεν μπορώ να ζωγραφίζω καρδούλες, αλλά μπορώ να γράφω αριθμούς!

Γιάννης Κ.: Δεν μπορώ να διαβάζω, αλλά μπορώ να παίζω με τις πλαστελίνες!

Χρήστος: Δεν μπορώ να γράψω καλά το όνομά μου, αλλά μπορώ να τρέχω έξω στο διάλειμμα!

Λίλα: Δεν μπορώ να βάζω στο μπουκαλάκι μου νερό, αλλά μπορώ να βοηθάω τη μαμά να απλώσει τα ρούχα!

Φάνης: Δεν μπορώ να τρέξω, αλλά μπορώ να φτάσω πολύ ψηλά στη βιβλιοθήκη μου!

Αλέξανδρος: Δεν μπορώ να προσέχω την αδελφή μου, γιατί είμαι μικρός, αλλά μπορώ να μαζεύω λουλούδια!

Την επόμενη μέρα, τα παιδιά ζωγράφισαν τα λόγια τους.

Τις αδυναμίες μας μπορούμε να τις ξεπεράσουμε, προσπαθώντας ξανά και ξανά. Στο τέλος θα τα καταφέρουμε! Σε αυτό μας βοηθάει μια μικρή αλλά θαυματουργή λέξη: ακόμη. Αυτό μας έμαθε το υπέροχο βιβλίο που μας έφερε ο Γιάννης Κ., «Γέτι, η δύναμη του ακόμη», της Μαρίνας Γιώτη. Αν, αντί να πούμε «δεν μπορώ», πούμε «δεν μπορώ ακόμη», αυτό σημαίνει ότι αργότερα θα μπορέσουμε! Αρκεί να προσπαθήσουμε και να γυμνάζουμε το μυαλό μας! Αρκεί να μην το βάζουμε κάτω!

Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια: το ένα ήταν παιδί και το άλλο το Γέτι, που το ακολουθούσε συνέχεια. Κάθε φορά που το παιδί έλεγε «δεν μπορώ», το Γέτι συμπλήρωνε δυνατά «ακόμη»!