Ακούσαμε για ένα διαφορετικό καρναβάλι, το Καρναβάλι των Ζώων!
Το Καρναβάλι των Ζώων (Le Carnaval des animaux)είναι μια χιουμοριστική μουσική σουίτα του Γάλλου ρομαντικού συνθέτη Camille Saint-Saëns .
Το έργο γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1886 σ’ ένα μικρό χωριό της Αυστρίας, στο οποίο ο Σεν Σανς περνούσε τις χειμερινές διακοπές του. Ο συνθέτης το θεωρούσε κατώτερο της φήμης του και γι αυτό απαγόρευσε να παρουσιαστεί όσο ζούσε. Μετά το θάνατο του έγινε πολύ διάσημο.
Τα παιδιά είπαν, πώς φαντάζονταν ότι θα είναι το καρναβάλι των ζώων. Πώς θα μασκαρεύονταν τα ζώα ανάλογα με τι μοιάζουν ή πως θα ξεγελάσουν και θα εξασφαλίσουν το γεύμα τους: σκαντζόχοιρος σε αχινό, λιοντάρι σε τίγρη, άλογο σε ζέβρα, σκύλος σε λύκο, γάτα σε τίγρη, γάιδαρος σε άλογο, μαϊμού σε πίθηκο γορίλα, λύκος σε γουρούνι πρόβατο κατσικάκι, αλεπού σε κότα.
Στην πραγματικότητα τα ζώα μεταμφιέστηκαν, όπως μας λέει η αφήγηση του έργου « Και τότε…οι μάσκες έπεσαν. Για να αντιληφθούμε πως εκείνο το βράδυ το Μοσχάρι στην πραγματικότητα ήταν ένας Βάτραχος, η Γάτα ήταν Ποντίκι και … κρατηθείτε καλά στις θέσεις σας…Αυτό που όλο το βράδυ νομίζαμε για Ελέφαντα δεν ήταν παρά μια…Ψείρα!
Στο Καρναβάλι των Ζώων όμως και στο Καρναβάλι των Ανθρώπων ο καθένας μπορεί να πραγματοποιήσει μια κρυφή του επιθυμία, ένα όνειρο, που όμως το ‘χουμε βαθιά φυλαγμένο στην καρδιά…»
Ακούσαμε την αφήγηση του μουσικού παραμυθιού από την κασέτα ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΑΦΗΓΗΣΗ CAMILLE SAINT- SAENS ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ, Αφήγηση- Επιμέλεια ΖΑΚ ΜΕΝΑΧΕΜ.
Λένε πως εγκαταλείποντας την κιβωτό του Νώε μετά από σαράντα μερόνυχτα βροχής που λίγο κόντεψε να τα εξολοθρεύσει για τα καλά, τα ζώα αποφάσισαν να γιορτάσουν την καλή τους τύχη οργανώνοντας μια γιορτή όπως ποτέ, όσο ο άνθρωπος θυμάται, δεν ξανάγινε στην ιστορία των ζώων.
Την ιδέα την πέταξε πρώτος ο χιμπατζής, που όπως όλοι ξέρουμε δεν μπορεί να ανεχτεί να βλέπει τον άνθρωπο να κάνει τον πίθηκο χωρίς να θέλει κι αυτός να κάνει το ίδιο.
«Αν μεταμφιεζόμασταν σε ανθρώπους;» πρότεινε.
«Α! Όχι!» είπε το αρνί, «Γιατί στους ανθρώπους αρέσει να μας τρώνε!»
«Έκτακτα!» είπε σκανδαλισμένος ο λύκος, «μεταμφιεστείτε αμέσως όλοι σε αρνάκια…» πίστευε πως έτσι προετοίμαζε το μεγαλύτερο γεύμα της ζωής του. Αλλά δε ξέρω γιατί, η ιδέα δεν άρεσε.
Τελικά τα ζώα αποφάσισαν να μεταμφιεστούν σε ζώα:
Η Καμηλοπάρδαλη σε πουλί…
Η Γαζέλα σε Ιπποπόταμο…
Το Πρόβατο σε Άλογο…
Για να έχει μάλιστα το Καρναβάλι τους τον ανάλογο ήχο αποφάσισαν να βρουν και την κατάλληλη μουσική. Την παράγγειλαν σ’ έναν μεγάλο μουσικό που κάποτε κάποτε μπορούσε και γινόταν και διασκεδαστικός. Το όνομα του; Saint Saens. Αυτός τους έγραψε μουσική σε 4/4 για τα τετράποδα, σε 2/4 για τα δίποδα και σε 3/4…ε, γι’ αυτούς που τους αρέσει το βαλς.
Σ’ ένα καρναβάλι των ζώων το Λιοντάρι παύει να είναι βασιλιάς. Το Λιοντάρι είναι βασιλιάς όσο μοιάζει με λιοντάρι. Από τη στιγμή όμως που αλλάζει φάτσα και μεταμφιέζεται κανείς πια δεν καταλαβαίνει πως είναι ένας βασιλιάς, γιατί ο κόσμος είναι έτσι φτιαγμένος. Αν τους πεις έρχεται ο Βασιλιάς, υποκλίνονται μπροστά του. Αν πάλι δεν τους πεις τίποτε τότε δεν παίρνουν χαμπάρι πως ένας βασιλιάς είναι Βασιλιάς. Και περνάνε αδιάφοροι χωρίς καν να χαιρετήσουν. Έτσι η θριαμβευτική του είσοδος δε γίνεται αντιληπτή παρά μόνο από αυτόν τον ίδιο.
Όπως οι βασιλιάδες έχουν την αυλή τους, έτσι και το Λιοντάρι έχει τη δική του. Μόνο που οι άνθρωποι της αυλής πληρώνονται με χρυσάφι. Το Λιοντάρι δεν έχει δεκάρα τσακιστή! Βρήκε λοιπόν τη λύση… μέσα από τον Ορνιθώνα. Δηλαδή, οι σωματοφύλακες του είναι οι Κότες και τα μεγάλα φτερωτά Κοκόρια, με το άγριο μάτι και το κατακόκκινο λειρί ορθωμένο έτοιμα για καβγά. Και μεταξύ μας, παρόλο που το Λιοντάρι είναι βασιλιάς, δεν τα βγάζει εύκολα πέρα με τα κακαρίσματά τους!
Το Άλογο μεταμφιέστηκε σε…Άλογο! Αλλά για να μην το γνωρίσουν φτιάχτηκε λίγο πιο…μικρό. Μεγάλωσε τα αυτιά του και παρήγγειλε από την Μογγολία ένα κουστούμι λίγο ανοιχτόχρωμο στο στήθος, πιο σκούρο στην πλάτη και μια μαύρη φράντζα κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς. Και κυρίως… άλλαξε όνομα. αν το δείτε να περνά από μπροστά σας να ξέρετε πως το λένε: Ημίονο…δηλαδή… Μουλάρι!
Όταν σε ένα καρναβάλι οι Χελώνες αποφασίζουν να χορέψουν και μάλιστα γαλλικό Καν-Καν η μουσική του Σαιν Σανς αρχίζει να μοιάζει με Όφενμπαχ. Κι αν αυτός ο δαιμονισμένος χορός φανεί κάπως νωθρός, μην πιστέψετε πως οι Χελώνες είναι τεμπέλικα ζώα. Α, όχι! Μάλλον θα φταίει ο δίσκος σας που γυρίζει στις 33 στροφές…
Εσείς που τα ξέρετε όλα μήπως γνωρίζετε γιατί ένα καμιόνι κι ένας ελέφαντας μοιάζουν; Θα μου πείτε πως και τα δυο κάνουν τα ίδια μακρινά ταξίδια ή ακόμη θα πείτε χίλια δυο πράγματα για τον κύριο Ελέφαντα. Για τις χοντρές του πατούσες, για την μακριά του προβοσκίδα, για το χοντρό πετσί του. Μη φοβάστε! Δε θυμώνει με τίποτα. Ή μάλλον μια συμβουλή…Μην του κάνετε ποτέ κουβέντα για τα μεγάλα του αυτιά. Αυτό δε θα το έβρισκε καθόλου αστείο!…
Το Καγκουρό, ε, αυτό τρελαίνεται να παίζει τον ταχυδρόμο με το μάρσιπο γεμάτο, δηλαδή, τη μεγάλη εκείνη τσέπη που έχει στην κοιλιά του κάνει πήδους, πότε στον ένα και πότε στον άλλο. Κι όλοι έχουν την εντύπωση πως μαθαίνουν τα γύρω κουτσομπολιά από πρώτο χέρι. Φυσικά, πρώτα από όλα μαθαίνουν τα νέα της Αυστραλίας…
Όμως η αποθέωση της γιορτής έμελλε να είναι ένα εκπληκτικό σε ομορφιά θέαμα. Τα υδρόβια ταλέντα. Ναι! Ναι! Έτσι τα λένε. Έπρεπε να βλέπατε τις ακτίνες του ήλιου καθώς πέφτανε μες στο νερό. Πώς μεταμορφώνονταν σε χιλιάδες χρώματα: βιολετί, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και μέσα σε αυτό το μουσκεμένο ουράνιο τόξο, τα χελιδονόψαρα, τα χρυσόψαρα, οι ιππόκαμποι και οι μικρές σαρδέλες που λικνίζονταν στον πιο όμορφο χορό του κόσμου, ένα χορό τόσο ανάλαφρο που νόμιζε κανείς πως κολυμπούσαν στον αέρα ή πως πετούσαν μες στο νερό…
Ο Γάιδαρος ξέρει πως έχει μακριά αυτιά. Πρώτα απ’ όλα γιατί τα βλέπει κάθε μέρα στους συναδέλφους του. Κι έπειτα γιατί του το θυμίζει η σκιά του, με μια δόση υπερβολής, θα έλεγα. Έτσι κι αυτός πήγε σε έναν ειδικό που του τα έδεσε και τα μασκάρεψε σαν πασχαλιάτικα αυγά. Μα μόλις έφτασε στο χορό των ψαριών τον έπιασε πάλι εκείνος ο χρόνιος βήχας του, το γκάρισμα δηλαδή, που κανένας σπεσιαλίστας γιατρός μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να θεραπεύσει. Το τράνταγμα από το βήχα ήταν τόσο δυνατό που τα αφτί του ξαναβρήκαν την παλιά τους φόρμα και φυσικά οι πίσω θεατές άρχισαν να διαμαρτύρονται. Αποτραβήχτηκε κι αυτός σε μια γωνιά και γύρισε την πλάτη του στο ακροατήριο. Πάντως, εγώ τα γαϊδουράκια, ε ναι λοιπόν, τα αγαπώ πολύ…
Ο Κούκος, πολύ σνομπ όπως πάντα, έφτασε στη γιορτή με όλο του το σπιτικό. Ξέρετε, αυτά τα κουτιά που οι άνθρωποι τα λένε ρολόγια ή εκκρεμή ρολόγια ή και κούκους βέβαια. Μπήκε, λοιπόν, ο φίλος μας από το παραθύρι του 12 φορές και τις 12 τον έπιασε εκείνος ο ενοχλητικός λόξυγκας. Κατά γενική ομολογία όμως είχε την καλύτερη θέση απ’ όλους. Παρακολουθούσε όλο το θέαμα, αφ’ υψηλού που λέμε. Και βεβαίως χωρίς να τον ενοχλεί κανείς!…
Ξαφνικά μια μεγάλη έκπληξη περίμενε το ακροατήριο. Ψηλά στον ουρανό πάνω από τα χιλιάδες ψάρια που πετούσαν μες στο νερό, χιλιάδες πουλιά άρχισαν ξαφνικά να κολυμπάνε στον αέρα! Δεν ήξερε κανείς που να πρωτοκοιτάξει. Ποιος ήταν τελικά ο καλύτερος της βραδιάς; Το Φεγγαρόψαρο; Ή μήπως το Πουλί της φωτιάς; Το Αηδόνι; Ή το Περιστέρι;
Κάπου μας φάνηκε πως η μουσική του κυρίου Σαιν Σανς ήδη αξιόλογη από μόνη της ήταν τελικά και εξαιρετικά ερμηνευμένη από κάποιο πιάνο του οποίου οι μελωδικοί ήχοι βγαίναν μέσα από την ορχήστρα του θεάτρου. Σκύψαμε λιγάκι… έτσι για να δούμε καλύτερα! Και τι ανακαλύψαμε προς γενική κατάπληξη; Έναν Άνθρωπο! “Ε, πάντοτε έχουμε ανάγκη από όλο τον κόσμο!” είπε το Ποντίκι. Όμως για να λέμε την αλήθεια, τα ζώα και κυρίως το Ποντίκι δεν είναι καθόλου καλοί πιανίστες! Και το ξέρουν! Όπως ξέρουν πως οι άνθρωποι είναι οι μόνοι που μπορούν να παίξουν σωστά Σαιν Σανς. Γι’ αυτό, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις του βοδιού, του αρνιού, του μοσχαριού, του λαγού, του γουρουνιού και αυτού ακόμη του σαλιγκαριού, φωνάξανε έναν πιανίστα που να ανήκει στην ανθρώπινη ράτσα. Με μια υποχρέωση βέβαια…Να φοράει φράκο και να έχει μεταμφιεστεί σε πίθηκο!
Την ίδια ώρα στην πατρογονική πινακοθήκη γιορτάζοντας το Καρναβάλι με το δικό τους τρόπο παρουσιαστήκανε τα φαντάσματα του παρελθόντος, σαν προϊστορικός στρατός, οι Βροντόσαυροι, οι Δεινόσαυροι οι Ιχθυόσαυροι κι ένα σωρό άλλα ζώα. Ήρθαν κατευθείαν από τα μουσεία, όπου τις νύχτες καμιά φορά σαν βαριούνται λιγάκι παίζουν πάνω στον τεράστιο σκελετό τους… μα τι άλλο;…Ξυλόφωνο!…
Κάποτε ήρθε κι ο Κύκνος κι ήταν σημάδι πως η γιορτή έφτανε στο τέλος της, αλλά τι τέλος! Τι εκθαμβωτική αρμονία, αυτό το χιονάτο πουλί καθώς αργοπετούσε πάνω στο βαθυγάλανο φόντο του ουρανού! Λένε, πως και οι άνθρωποι έχουν το δικό τους όμορφο κύκνο, που το ονομάζουν Ουλάνοβα!…
Η αυλαία έπεσε…Όμως σηκώθηκε πάλι…Δέκα…Είκοσι φορές μέσα από τα θυελλώδη χειροκροτήματα του κοινού. Και ο Κύκνος περιτριγυρισμένος απ’ όλο το θίασο χάρισε στο μεγάλο ακροατήριο ένα μεγαλειώδες φινάλε! Μέσα σε ένα όργιο από φτερά, μαργαριτάρια, λοφία κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, τα πουλιά τραγουδούσαν, τα ψάρια χόρευαν και όλα τα ζώα γέμισαν τη σκηνή μέσα σε ξεσπάσματα χαράς κι ευτυχίας! Και τότε…οι μάσκες έπεσαν. Για να αντιληφθούμε πως εκείνο το βράδυ το Μοσχάρι στην πραγματικότητα ήταν ένας Βάτραχος, η Γάτα ήταν Ποντίκι και … κρατηθείτε καλά στις θέσεις σας…Αυτό που όλο το βράδυ νομίζαμε για Ελέφαντα δεν ήταν παρά μια…Ψείρα!
Στο Καρναβάλι των Ζώων όμως και στο Καρναβάλι των Ανθρώπων ο καθένας μπορεί να πραγματοποιήσει μια κρυφή του επιθυμία, ένα όνειρο, που όμως το ‘χουμε βαθιά φυλαγμένο στην καρδιά…
Για κάποιους από τους ήρωες της ιστορίας φτιάξαμε μάσκες από χάρτινα πιάτα γενεθλίων και χρώματα και άλλους τους ζωγραφίσαμε.
Προσέξαμε την μουσική και αναρωτηθήκαμε αν ταιριάζει με την κάθε ομάδα ζώων. Πράγματι τα παιδιά αναγνώρισαν τη βαριά και αργή μουσική των ελεφάντων, ότι πρόκειται για παρέλαση η μουσική των λιονταριών, το κο κο κο των κοκκοριών και των κοτών, την αργή μουσική των χελώνων, την γρήγορη και με μικρά πηδηματάκια των καγκουρό, το κου κου του κούκου, την επίσης πολύ γρήγορη των πουλιών, την απαλή του κύκνου.
Μπορείτε να την ακούσετε εδώ. Το καρναβάλι των ζώων
Το επόμενο βήμα ήταν να ακούν ένα κομμάτι και να βρίσκουν σε ποιο ζώο ανήκει. Ήταν δύσκολο αλλά τα πήγαν αρκετά καλά.
Μετά προσπάθησαν να βρουν ποια μουσικά όργανα θα ταίριαζαν σε κάθε ζώο και τα κατάφεραν πολύ καλά.
Στο τέλος το κάθε παιδί ζωγράφισε μια σκηνή από την μουσική αυτή ιστορία.
και με… πηλό!
