Τη συνέντευξη πήρε ο γυμναστής του σχολείου μας Κος Δαραβίγκας Χρήστος
- Ελένη, ήσουν μαθήτρια στο 3ο Λύκειο Χαϊδαρίου, κατά τα σχολικά έτη 2003-2006. Τι ευχάριστο και τι δυσάρεστο θυμάσαι από το σχολείο;
Από το σχολείο θυμάμαι πολλά ευχάριστα, όπως τις πλάκες που κάναμε με τους συμμαθητές μου, θυμάμαι τις φίλες μου, τα μαθήματα που μου άρεσαν, ειδικά την Ιστορία της Τρίτης Λυκείου με την κυρία Φευγαλά και φυσικά τον αγαπημένο κύριο Παγώνη στην Λογοτεχνία, από τον οποίο θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια! Επίσης δεν θα ήταν σωστό να μην αναφέρω τις κοπάνες σαν ευχάριστο και την ώρα της γυμναστικής σαν δυσάρεστο, εκείνα τα χρόνια!
- Ποια διδακτικά αντικείμενα του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής σε ευχαριστούσαν ή σε δυσαρεστούσαν; Τι σχέση είχες με το μάθημα της Γυμναστικής και γιατί;
Ειδικά το βόλεϊ ήταν το χειρότερο μου, αλλά μου άρεσαν οι παραδοσιακοί χοροί. Κατά τα άλλα έψαχνα αφορμές να αποφύγω την ώρα της γυμναστικής και θυμάμαι ότι οι δύο γύροι τζόκιν στην αρχή κάθε μαθήματος μου φαίνονταν σαν βασανιστήριο, κυρίως εξαιτίας της τεμπελιάς μου.
- Οι κτηριακές εγκαταστάσεις του σχολείου, όσον αφορά το μάθημα της Γυμναστικής, πίστευες ότι επαρκούσαν;
Θεωρώ πως, όπως και στα περισσότερα δημόσια σχολεία, έτσι και στο δικό μας, οι αθλητικές εγκαταστάσεις παρουσιάζουν ελλείψεις. Κατ αρχάς δεν υπάρχει κλειστός χώρος για το χειμώνα και τις μέρες με βροχή. Επιπλέον θα ήταν χρήσιμο αν υπήρχαν κάποια όργανα γυμναστικής και γενικά μια γκάμα αντικειμένων, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες όλων των μαθητών και με βάση και το τι τους αρέσει περισσότερο.
- Είχες πειστεί ότι έπρεπε να γυμνάζεσαι για λόγους υγείας – αισθητικής –κοινωνικοποίησης – ποιότητας ζωής – αυτοπεποίθησης;
Το γεγονός ότι η γυμναστική έχει πολλά οφέλη στην υγεία μας, όσο και στην αισθητική του σώματος μας, το γνώριζα από τότε. Απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει αρκετά, ώστε να το θεωρώ απαραίτητο για μένα. Γι’ αυτό και φρόντιζα, όσο μπορούσα, να αποφεύγω την γυμναστική από τεμπελιά κυρίως, και επιπλέον ξεκίνησα και το κάπνισμα.
- Ο Καθηγητής του μαθήματος μπόρεσε να σε πείσει για τα οφέλη της δια βίου άσκησης;
Θυμάμαι πάρα πολλές φορές τον γυμναστή μας, κύριο Δαραβίγκα, που μάταια προσπαθούσε να μας πείσει για τα οφέλη της γυμναστικής, ειδικά της αερόβιας άσκησης, αλλά εγώ θεωρούσα μάλλον πως η συστηματική γυμναστική αφορά τους υπόλοιπους και όχι εμένα. Νομίζω πως περισσότερο ήταν θέμα όρεξης τελικά.
- Θυμάσαι αν είχες ανακαλύψει μυστικά της άθλησης, ώστε να ελέγχεις την αναπνοή σου, να είσαι σε αυξημένη εγρήγορση, να απολαμβάνεις, όταν οι ορμόνες της χαράς (ενδορφίνες – ντοπαμίνη) εκκρίνονται στον εγκέφαλο, να έχεις ρυθμό, να βάζεις στόχους και με την επιμονή και υπομονή να τους φτάνεις, να μαθαίνεις το όριο (κανονισμό), να επιδιώκεις να φτάνεις στην ευεξία, να ακούς το σώμα σου, να το διαβάζεις, να το μάθεις και να το αγαπήσεις;
Γενικά, όλα τα σωματικά και ψυχολογικά οφέλη της γυμναστικής τα ανακάλυψα αργότερα και όχι στο σχολείο. Δεν θυμάμαι να είχα αισθανθεί χαρά από την έκκριση των ορμονών χαράς και δεν θυμάμαι “να το έχω” καθόλου με τον ρυθμό. Ήμουν σίγουρη πως δεν μπορούσα να κάνω αερόβια άσκηση, αφού θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχω προσπαθήσει να ολοκληρώσω έναν γύρο τζόκιν 400 μέτρα και δεν τα κατάφερα. Οπότε απλά είχα πειστεί πως το δικό μου σώμα δεν είχε καμιά όρεξη και θέληση για άσκηση και ευεξία. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως όλα είναι στο μυαλό μας τελικά.
- Κατά την μαθητική σου ηλικία έκανες καταχρήσεις; (κάπνιζες – έπινες αλκοόλ – ξενυχτούσες)
Όπως ανέφερα και παραπάνω, ξεκίνησα το κάπνισμα στο λύκειο και αργότερα, όταν τέλειωσα το σχολείο, πέρασα μια περίοδο με αρκετές “κραιπάλες”, δηλαδή ξενύχτια, ποτά, όπως οι περισσότεροι στα φοιτητικά χρόνια. Δηλαδή καμία σχέση με τον αθλητισμό, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, αφού πήγαινα γυμναστήριο εκείνα τα χρόνια αλλά πραγματικά καμία σχέση δεν έχουν τα όργανα με την αερόβια ολοκληρωμένη και σωστή άσκηση.
- Ποιες σκέψεις σε οδηγήσαν να ασχοληθείς συστηματικά με την άθληση;
Ο λόγος που με έκανε να θέλω να ξεκινήσω να περπατάω αρχικά ήταν να χάσω κάποια περιττά, όπως οι περισσότερες κοπέλες. Ένα δυνατό έναυσμα, για να το πάω παρακάτω, ήταν ένα πρωί στο γυμναστήριο, όπου δίπλα μου στον διάδρομο ένας κύριος άνω των 50 ετών έκανε τζόκιν επί μία ώρα, ενώ εγώ στο 1 λεπτό σταματούσα. Ε, τότε είπα στον εαυτό μου “δεν γίνεται εσύ, μικρή κοπέλα, και να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου!” Έτσι λοιπόν με το πείσμα που με διακρίνει γενικά σαν άνθρωπο, άρχισα σιγά σιγά να ανεβάζω την ένταση του διαδρόμου και να προσπαθώ να κάνω κάθε μέρα κι από 1 λεπτό επιπλέον. Ε, μετά σιγά σιγά βγήκα έξω στο δρόμο και κατόπιν στο γήπεδο, όπου πλέον ήξερα τι ήθελα και τι έπρεπε να κάνω, για να είμαι ικανοποιημένη.
- Σήμερα έχεις τερματίσει τον δεύτερο στη σειρά αυθεντικό μαραθώνιο (42.195μ) με πολύ καλό χρόνο. Πού οφείλεται αυτό;
Σήμερα νιώθω πολύ μεγάλη χαρά που από το ένα άκρο που ήμουν βρέθηκα στο άλλο και κατάφερα να τερματίσω την κλασσική διαδρομή μαραθωνίου δρόμου δύο φορές και ελπίζω και περισσότερες. Το ήθελα πάρα πολύ αυτό και το ονειρευόμουν από τότε που πήγα στον πρώτο μου αγώνα 10 χιλιομέτρων. Έχω κι έναν φίλο ο οποίος ακριβώς, όπως εγώ, άλλαξε συνήθειες και έτρεξε μαραθώνιο, οπότε σκέφτηκα, αφού τα κατάφερε εκείνος, μπορώ κι εγώ, οπότε δήλωσα συμμετοχή με ενθουσιασμό, αλλά και άγνοια για το τι ακριβώς με περίμενε. Μετά έψαξα και ρώτησα για προγράμματα προετοιμασίας και τελικά, αν το μυαλό το θέλει, το σώμα θα το καταφέρει.
- Πόσες ώρες και πόσα χιλιόμετρα κάνεις προετοιμασία κάθε εβδομάδα;
Κάθε βδομάδα κάνω περίπου 60 με 70 χιλιόμετρα, δηλαδή κάθε μέρα από μία (1) ώρα, ρεπό το Σάββατο και την Κυριακή κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι έως δύο (2) ώρες ή κάποιον αγώνα στην εξοχή συνήθως, για να συνδυάζουμε εκδρομή με αθλητισμό.
- Πώς πετυχαίνεις την αποκατάσταση της σωματικής και ψυχικής υγείας
σου μετά τον αγώνα;
Μετά τους αγώνες κανονικά χρειάζεται ελαφρύ τζόκιν και διατάσεις για σωστή αποθεραπεία. Εγώ φροντίζω κατ’ αρχάς να φάω μπανάνα και να πιω νερό και χυμό κι έπειτα τρώω συνήθως κρέας. Φροντίζω επίσης την επόμενη μέρα να κάνω αποθεραπεία, δηλαδή τζόκιν για λίγη ώρα σε μαλακό έδαφος, συνήθως σε χορτάρι γηπέδου. Όσον αφορά την ψυχική μου υγεία, νομίζω πως μετά από κάθε αγώνα είμαι τόσο χαρούμενη για τον τερματισμό, που όσο κι αν έχω ταλαιπωρηθεί κατά την διάρκειά του, το έχω ξεχάσει αυτόματα.
- Διατηρείς την ευχαρίστηση που αισθάνεσαι στον τερματισμό μέχρι τον επόμενο αγώνα;
Η χαρά και η ευχαρίστηση μετά από κάθε τερματισμό διατηρείται και ενισχύεται κατά τη διάρκεια των προπονήσεων μέχρι τον επόμενο αγώνα, όπου πάω με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη και νέους στόχους.
- Μαθαίνεις να διατηρείς τον ρυθμό σου πετυχαίνοντας οικονομικό τρέξιμο, ώστε ο τερματισμός να είναι εφικτός;
Το μυστικό με τις μεγάλες αποστάσεις είναι να διατηρείς τον ρυθμό σου και να τρέχεις οικονομικά και όσο γίνεται ξεκούραστα στην αρχή, ώστε να καταφέρεις να τερματίσεις με δύναμη και χαρά. Αυτό μαθαίνεται με τον καιρό και την προπόνηση και τελικά καταφέρνεις να διατηρείς τον ρυθμό σου για πολλά χιλιόμετρα και να τερματίζεις με άνεση.
- Κατά την μαραθώνια προσπάθεια πονάς. Αντέχεις τον πόνο ή υποφέρεις;
Ειδικά όσον αφορά την μαραθώνια προσπάθεια είναι βέβαιο πως θα νιώσεις πόνο, αλλά εγώ, όπως την βίωσα και τις δύο φορές, ο πόνος ερχόταν μετά την σκέψη του Καλλιμάρμαρου, οπότε και κατάφερα να τον έχω βάλει κάπου στο πίσω μέρους του μυαλού μου για όσο διαρκούσε η προσπάθεια μου και η τόσο μεγάλη εμπειρία του Μαραθωνίου.
- Πόσο σημαντική είναι για σένα η συνήθεια να τρέχεις μεγάλες αποστάσεις; Πόσο δυνατή σε κάνει σωματικά και συναισθηματικά;
Το να καταφέρνεις να κάνεις κάτι, που πριν σου φαινόταν απίστευτο ή ακατόρθωτο, σου δίνει πολύ μεγάλη πίστη και δύναμη. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το θελήσεις και να το προσπαθήσεις. Εμένα προσωπικά το να τρέχω μεγάλες αποστάσεις μου δίνει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Με κάνει να βρίσκω την ισορροπία μου και να αισθάνομαι καλά με το σώμα μου. Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, εφόσον σε κάθε αγώνα ανακαλύπτεις νέες πτυχές του εαυτού σου, της θέλησής σου και των ορίων σου.
- Πιστεύεις ότι τον μόνο αντίπαλο που πρέπει να κερδίσεις είναι ο παλιός σου εαυτός;
Σ´ αυτούς τους αγώνες ο μόνος αντίπαλος που έχω είναι ο εαυτός μου, ο νέος πλέον εαυτός μου, καθώς τον παλιό τον έχω αφήσει οριστικά πλέον πίσω. Αυτό που ήθελα και μου άρεσε να κάνω τα προηγούμενα χρόνια, δεν το μετανιώνω γενικά, αλλά θα έπρεπε από πιο μικρή να έχω τον αθλητισμό στην ζωή μου σε κάποιο ικανοποιητικό βαθμό. Πλέον, όμως, είμαι βέβαιη γι’ αυτό που μου αρέσει και έχει γίνει για μένα τρόπος ζωής, οπότε και αποκλείεται να μπορέσω να κάνω τις κραιπάλες των μαθητικών και φοιτητικών χρόνων. Το καλό με αυτούς τους αγώνες είναι ότι θέλεις να ξεπερνάς τον εαυτό σου και όχι τόσο τους άλλους και φυσικά να φτάνεις στους στόχους που έχεις θέσει.
- Πιστεύεις ότι ο ήχος των βημάτων σου, η αίσθηση της αργής-αεροβικής αναπνοής και οι κτύποι της καρδιάς συνθέτουν μουσική;
Η διαδικασία “τρέχω με σταθερό ή κλιμακωτά αυξανόμενο ρυθμό” θεωρώ πράγματι ότι συνθέτει ένα είδος μουσικής, καθώς μετά τα πρώτα δέκα λεπτά υπάρχει μια ρυθμική εναλλαγή βημάτων και αναπνοής, όπου, αν την ακούσει κανείς με προσοχή, θα διαπιστώσει πως είναι ένας όμορφος μουσικός ήχος με απόλυτη αρμονία.
- Πιστεύεις ότι, όταν τρέχεις μεγάλες αποστάσεις, οι σκέψεις σου ρέουν αγγίζοντας τα όρια του διαλογισμού;
Δεν είναι λίγες οι φορές που, όταν έχω μια δύσκολη μέρα ή είμαι στεναχωρημένη για κάτι, θέλω ακόμη περισσότερο να πάω για προπόνηση, γιατί ξέρω πως εκεί θα ξεχαστώ και θα ηρεμήσω. Όταν τρέχεις μόνος σε αγώνα ή προπόνηση για αρκετή ώρα, πάρα πολλές σκέψεις, ακόμα και λύσεις, έρχονται στο μυαλό. Είναι σαν να ξανασκέφτεσαι όλα σου τα προβλήματα της καθημερινότητας ή γενικά τη ζωή σου και να τα βλέπεις όλα με μια πιο καθαρή ματιά, να τα σκέφτεσαι πιο απλά κι όλα με έναν μαγικό τρόπο να λύνονται ή να φαίνονται λιγότερο απροσπέλαστα. Μόλις κάνεις και το τελευταίο βήμα, είναι πια και το μυαλό σου άδειο και καθαρό. Είσαι ανανεωμένος, αισιόδοξος, ορεξάτος και χαρούμενος.
Είμαι πλέον πεπεισμένη πως ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων και ο κάθε ερασιτέχνης αθλητής κυρίως θεραπεύει την ψυχική του υγεία μέσα από αυτό που κάνει κι έπειτα την σωματική. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να βάλουμε τον αθλητισμό στην ζωή μας, για να αισθανόμαστε καλύτερα και να γινόμαστε καλύτεροι και αισθητικά και σωματικά.
