«Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάμωμε τήν Ἐπανάστασιν, δέν ἐσυλλογισθήκαμε οὕτε πόσοι εἴμεθα, οὕτε πώς δέν ἔχομε ἅρματα, οὕτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τά κάστρα καί τάς πόλεις… ἀλλά ὡς μία βροχή ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας… καί ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι, ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτόν τόν σκοπό κι ἐκάμαμε τήν Ἐπανάστασιν..» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Λόγος εἰς τήν Πνύκαν, 7/10/1838)
«Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελούς! Ἡμεῖς, ἄν δέν εἴμεθα τρελοί, δέν ἐκάμαμεν τήν Ἐπανάστασιν..» Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη
«Ὅταν μοῦ πειράζουν τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία μου, θά μιλήσω, θά ’νεργήσω κι’ ὅτι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν… κι’ αὐτείνη ἡ πατρίδα δέν λευτερώθη μέ παραμύθια, λευτερώθη μ’ αἵματα καί θυσίες… νά ‘ρθει ἕνας νά μοῦ εἰπεῖ ὅτι θά πάγη ὀμπρός ἡ πατρίδα, στέργομαι νά μοῦ βγάλη καί τά δυό μου μάτια. Ὅτι ἄν εἶμαι στραβός καί ἡ πατρίδα μου καλά, μέ θρέφει». Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη
Ιστορία…
Τι να είναι άραγε η Ιστορία; Ένα μάθημα βαρετό; Ένα μάθημα δύσκολο; Αυτό το βιβλίο που μας βασανίζει κάθε χρόνο της σχολικής μας ζωής, γεμάτο ονόματα, γεγονότα, ημερομηνίες; Αυτά που πρέπει σώνει και καλά να θυμόμαστε, να γράψουμε καλά στο διαγώνισμα, να πάρουμε καλό βαθμό;
Τι κι αν βλέπαμε την Ιστορία αλλιώς; Αν δοκιμάζαμε να την αντιμετωπίσουμε όπως το παιδικό μας άλμπουμ; Εκεί που η μαμά μας περήφανη έγραψε την ημερομηνία που γεννηθήκαμε, τη μέρα που είπαμε την πρώτη μας λέξη, τη μέρα που βγάλαμε το πρώτο μας δόντι ή κάναμε το πρώτο μας βήμα….την πρώτη μας μέρα στο σχολείο, την αποφοίτηση, την ορκωμοσία μας στο πτυχίο….
Ναι, δεν είναι το ίδιο εύκολο, το παιδικό μας άλμπουμ αφορά εμάς προσωπικά, πιο εύκολα τα θυμόμαστε!
Κι όμως, η ιστορία του έθνους μας είναι δική μας…είμαστε εμείς αυτοί που βιώνουμε τα αποτελέσματά της, που ζούμε ελεύθεροι γιατί κάποιος “σημείωσε” στο δικό του άλμπουμ “Ήρθε η ώρα να κάνω κάτι”. Είμαστε εμείς που σήμερα κάνουμε κάτι να αφήσουμε στις επόμενες γενιές!
Ας γυρίσουμε λοιπόν 200 χρόνια πριν….
Ή μήπως στο 1453; Εκεί, στις 29 Μαΐου 1453…
Από την Άλωση της Πόλης οι Έλληνες ποτέ δε σταμάτησαν να προσπαθούν. Θέλησαν να μην αλλοιωθούν, να μη χάσουν τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Προσπάθησαν οι κατακτητές να τους εξαθλιώσουν, να τους αφήσουν αμόρφωτους, υπόδουλους, φτωχούς. Κι όμως, η Ιστορία τους δεν το επέτρεψε…περίμεναν 400 χρόνια, αναλλοίωτοι, επαναστάτες, με πίστη και φρόνημα που περνούσε από γενιά σε γενιά.
Φτάνοντας το 1821, 200 χρόνια πριν, μετά από μεγάλη ζύμωση, προσπάθεια, όραμα, ίσως και μια μεγάλη δόση τρέλας, οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν. Μια χούφτα εξαθλιωμένοι άνθρωποι με ελλιπείς δυνάμεις κι εξοπλισμό μα με περίσσευμα ψυχής και πίστης κατάφεραν να συντηρήσουν μια επανάσταση για την ελευθερία 7 χρόνια, απέναντι σε μια οργανωμένη αυτοκρατορία που λυσσαλέα προσπαθεί να την καταπνίξει. Το 1826, η θυσία του Μεσολογγίου, που επί 12 ολόκληρους μήνες αντιστάθηκε ηρωικά, δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν ευαίσθητο και φιλελεύθερο άνθρωπο και αναζωπύρωσε το κίνημα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη. Η πορεία προς την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους δρομολογήθηκε με την επέμβαση των ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Το 1827, στη ναυμαχία του Ναβαρίνου, ο ενωμένος στόλος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας νίκησε τον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο και τρία χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 1830, υπογράφτηκε στο Λονδίνο το πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας, το οποίο αναγνώρισε την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος.
Για να φτάσει η Ελλάδα στη σημερινή της μορφή το 1923 χρειάστηκε να περάσουν πολλά ακόμη χρόνια επιτυχημένων αγώνων, όπως ο Μακεδονικός και οι Βαλκανικοί, αλλά και μιας μεγάλης τραγωδίας, της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Όλα αυτά τα συγκλονιστικά και σπουδαία γεγονότα που χάραξαν την πορεία της Ελλάδας μας πριν 200 χρόνια και την έφεραν στη σημερινή σύγχρονη μορφή της ανέλαβαν να παρουσιάσουν στη γιορτή του σχολείου μας οι εκπαιδευτικοί κ. Καραναστάση Αναστασία και Παφίλη Αικατερίνη. Με εικόνες και αφήγηση, πλαισιωμένα από υπέροχα τραγούδια, ταξιδέψαμε νοερά πίσω σε εκείνα τα χρόνια που μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι.
Θα θέλαμε πολύ να γιορτάσουμε αυτή τη σπουδαία μέρα όλοι μαζί, με δράσεις κι εκδηλώσεις πανηγυρικές, όμως η πανδημία δε μας το επέτρεψε. Η γιορτή μας έγινε διαδικτυακά, μέσω της πλατφόρμας εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, με περισσή όμως φροντίδα και μεράκι να παρουσιάσουμε στα παιδιά μας τη σπουδαιότητα αυτής της επετείου των 200 χρόνων.
Θερμά συγχαρητήρια στις εκπαιδευτικούς του σχολείου μας για τη διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης! Ευχόμαστε να είναι η τελευταία γιορτή που μας βρίσκει κλεισμένους στα σπίτια μας και η επόμενη να μας βρει όλους μαζί, ελεύθερους από την παγκόσμια πανδημία! Τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη στα Απομνημονεύματά του, επίκαιρα ακόμη και σήμερα, ας είναι αυτά που θα μας οπλίσουν με δύναμη να βγούμε κι από αυτή τη λαίλαπα!
Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
Για το 3ο Γυμνάσιο Κοζάνης
Μαρία Σακοράφα
