Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι.
(Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές)

Και ξαφνικά βρεθήκαμε μόνοι Χριστουγεννιάτικα! χωρίς τους μαθητές… Μείναμε μόνοι με τη ψευδαίσθηση ότι το τότε θα είναι για πάντα. 

Τελείωσα και σήμερα τη δουλειά στο άδειο γραφείο, μέσα στο παγωμένο κτίριο. Γυρνάω σπίτι.

«Θα’ ρθουν κι άλλα Χριστούγεννα», σκέφτηκα. Φέτος μας ξέχασαν. Τα φαντάζομαι ανήμερα με άδειους δρόμους, λαμπιόνια και ελάχιστους καλλωπισμούς. Ευτυχώς στο μεγάφωνο της εκκλησίας της γειτονιάς θα παίξει πάλι το πανηγυρικό «Χριστός γεννάται»! Κάποιες μυρωδιές από φρέσκο βούτυρο στις γειτονιές θα ξεφύγουν και γεύομαι από τώρα την μοσχομυριστή Κερκυραϊκή φογάτσα, τα μελωμένα μελομακάρονα.

Στη γωνιά του δρόμου, μάταια περιμένω τον καστανά… Πολλοί λιγότεροι θα μας ευχηθούν «Καλά Χριστούγεννα», φέτος…

Χριστούγεννα του 2017. Τέσσερα χρόνια πίσω… Ξεφυλλίζω το σχολικό φωτογραφικό άλμπουμ και χαμογελώ. Νιώθω ζεστασιά ξανά. Τελικά τούτος ο κόσμος είναι μαγικός. 

Η γιορτή σε βρίσκει εκεί που δεν την περιμένεις. 

Με λίγα ή πολλά, μελαγχολικά ή χαρούμενα, με προσδοκίες ή όχι, τα Χριστούγεννα θα σε βρουν!

(Αφιερωμένο στους μαθητές παρελθόντων ετών του σχολείου μας)