«Είμαστε καθ’ ολοκληρία κλεισμένοι μέσα στις παραστάσεις μας γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, είναι οι παραστάσεις μας εκείνες που αποφασίζουν για την πραγματική φύση των αντικειμένων»
(J.F. HERBART)
Το θεατρικό έργο «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» του Σάιμον Στήβενς παρακολούθησαν στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής τους επίσκεψης στη Βουλή των Ελλήνων, μεταξύ άλλων, οι μαθητές της Γ’ τάξης του 3ου Γυμνασίου Κέρκυρας. Αντιγράφω από το διαδικτυακό τόπο του θεατρικού περίληψη της πλοκής του: «Είμαι ο Κρίστοφερ Τζον Φράνσις Μπουν. Ξέρω όλες τις χώρες του κόσμου με τις πρωτεύουσές τους και όλους τους πρώτους αριθμούς μέχρι το 7507. Είναι 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Ο 15χρονος Κρίστοφερ στέκεται δίπλα στον σκοτωμένο σκύλο της γειτόνισσάς του, της κ. Σίαρς, που τον έχουν καρφώσει με ένα δικράνι. Η κ. Σίαρς θα καλέσει την αστυνομία, και ο Κρίστοφερ για πρώτη φορά στη ζωή του θα οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, όπου θα του γίνει σύσταση. Παρά την απαγόρευση του πατέρα του, ο Κρίστοφερ αποφασίζει να λύσει το μυστήριο του σκοτωμένου σκύλου, γιατί πιστεύει πως ο δολοφόνος πρέπει να βρεθεί και να τιμωρηθεί. Με την ενθάρρυνση της δασκάλας του, θα καταγράψει όλα τα στοιχεία που θα συγκεντρώσει σ’ ένα βιβλίο, που θα γίνει και θεατρικό έργο για τη σχολική γιορτή…».
Το έργο, δείγμα επιλογής θεατρικής παιδείας των συναδέλφων που το επέλεξαν (κ.κ Γισδάκη Μ., και Κατσίκα Β.,) περνά την αισιοδοξία μέσα από την υπέρβαση ενός παιδιού με σύνδρομο Asperger (αυτισμό), το οποίο καταφέρνει στο τέλος να λύσει το μυστήριο του «ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», να ξεπεράσει τους φόβους του πηγαίνοντας στο Λονδίνο μόνος για να βρει τη μητέρα του και να γράψει και βιβλίο, το θεατρικό που παρακολουθήσαμε… Ένα 15χρονο παιδί με αναπηρία που μπορεί να ονειρεύεται, που συνειδητοποιεί ότι μπορεί, αφού έκανε ότι έκανε, να γίνει γιατί όχι και επιστήμονας… Το θεατρικό εμπνέει αν μη τι άλλο αισιοδοξία και καταφέρνει να ταυτίσει συναισθηματικά το θεατή με τη ψυχική κατάσταση του Κρίστοφερ, να τον κάνει να κατανοήσει τη συμπεριφορά και τα κίνητρά του.
Δεν θα αναφερθώ στις ερμηνείες – όλες πολύ καλές των ηθοποιών- μ’ αυτή του Κρίστοφερ (Γιάννης Νιάρρος) να ξεχωρίζει αφού καταφέρνει να αναπαραστήσει την αναπηρία τόσο επιτειδευμένα, μοναδικά και ανεπανάληπτα σε τέτοιο βαθμό που… νομίζεις ότι όταν τον συναντήσεις ξανά θα είναι είναι ο ίδιος με αυτόν που είδες στην παράσταση. Έναν Νιάρρο μ’ αλλόκοτο περπάτημα, με τικ στο πρόσωπο (αλήθεια πως το καταφέρνει αυτό;), με το βλέμμα στιγμές, στιγμές να ξεφεύγει… θέλω να επισημάνω μόνον ένα σημείο, ένα χαρακτηριστικό του έργου που το κάνει τόσο γήινο, τόσο αληθινό…
Ο χαρακτήρας του Κρίστοφερ κινείται στον αντίποδα του χαρακτήρα του Φράνς Κάφκα, αυτού του Γκρέγκορ Σάμσα, στο έργο του «Μεταμόρφωση» ο οποίος ξυπνώντας από ένα κακό όνειρο συνειδητοποιεί ένα πρωινό ότι έχει μεταμορφωθεί σε μια γιγάντια κατσαρίδα. Στο «ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» δεν έχουμε καμία μεταμόρφωση, καμία αρνητική αλλαγή, ούτε βέβαια και θετική, όλα παραμένουν γήινα και ανθρώπινα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται ή δεν καλείται να αποφασίσει αν τελικά θα δεχθεί ή θ’ απορρίψει τον Κρίστοφερ, ούτε ο πατέρας, ούτε η μητέρα του, ούτε ο κοινωνικός του περίγυρος. Κανείς. Δεν απασχολεί το συγγραφέα αυτό που πραγματικά ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι. Ούτε και το θέμα της κοινωνικής απομόνωσης έρχεται στο προσκήνιο… Όλα ξεπερνιούνται από τον Σάιμον Στήβενς, με έναν τρόπο μοναδικό. Εκείνο που ξεπροβάλλει είναι η δύναμη του ίδιου του ατόμου (αυτό που σε πολλά σημειώματά μου τονίζω), η θέληση όχι για αλλαγή αλλά για υπέρβαση, αφού η αναπηρία του Κρίστοφερ είναι πάντα εκεί… Και κάτω από το πρίσμα αυτό θεωρώ την επιλογή μας εξαιρετική όχι μόνο για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή αναπηρίες αλλά και για εμάς τους μεγάλους αφού κάποια μορφή αναπηρίας φέρνουμε τελικά όλοι μας!
