Το 4ο και τελευταίο για φέτος εργαστήρι δεξιοτήτων είχε στόχο να ενεργοποιήσει τους μικρούς μαθητές και μαθήτριες, ώστε να γίνουν οι ίδιο-ες ερευνητές, συνθέτες και παρουσιαστές της εργασίας τους.

Το θέμα του εργαστηρίου ήταν “Οι χομπίστες”, εντάχτηκε στη θεματική “Γνωριμία με τα επαγγέλματα’ και τα παιδιά κλήθηκαν να παρουσιάσουν κάποιες από τις απογευματινές τους δραστηριότητες.

Το πινκ πονκ, το σκάκι, το κικ μποξινκγ, η ρυθμική, το αέριαλ, ο μοντέρνος χορός, το ταε κβο ντο, το σκι ήταν μερικές από αυτές. Ερεύνησαν την ιστορία του αθλήματος, τους κανόνες, τους πρωταθλητές, πήραν συνεντεύξεις από προπονητές, φέραν φωτογραφικό υλικό και βίντεο από τις προπονήσεις τους, έδειξαν τον εξοπλισμό τους, τα βραβεία και τα μετάλλια τους, εκπαίδευσαν για λίγο και τους συμμαθητές-τριες τους σε ασκήσεις και κινήσεις.

Τα οφέλη που εισέπραξαν ήταν πολλαπλά και κάποια πέραν των προσδοκιών τους. Έκθεση σε έρευνα και παρουσίαση, διαχείρηση αποριών, οργάνωση υλικού, διαχείριση χρόνου. Πάνω απ΄όλα όμως…διασκέδαση και χαλάρωση σε ένα πλαίσιο παιδικό κι αυθόρμητο!

Γνωρίσαμε μέσα από βιογραφίες και ταινίες, άτομα με σοβαρές αναπηρίες, που όμως ξεπέρασαν δυσκολίες και διακρίθηκαν:

Άλλοι διοχέτευσαν τη δημιουργικότητα τους σε καμβάδες, ζωγραφίζοντας με το στόμα ή το πόδι. Δοκιμάσαμε κι εμείς!

Κάναμε έρευνα για τα συναισθήματα όσων συναντούν άτομα με αναπηρία και φτιάξαμε γραφήματα. Η συμπάθεια, η αμηχανία, ο οίκτος ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα.

Πώς όμως θέλουν τα ίδια τα άτομα με αναπηρία να τους φερομαστε; Ποιες είναι οι σωστές και ποιες οι λάθος προσεγγίσεις; Ρωτήσαμε, μάθαμε και φτιάξαμε εικονογραφημένες ιστορίες.

Διαβάσαμε βιβλία με τέτοιες ιστορίες και γράψαμε βιβλιοπαροτσιασεις. Ο Θωμάς της Λίτσας Ψαραυτη, η Βαγγελίτσα της Έλλης Αλεξίου, Με τα μάτια της καρδιάς της Κατερίνας Σμαροπουλου, μας έδωσαν σπουδαία μηνύματα.

Μάθαμε και τραγούδια στη νοηματική, τραγούδια για γέφυρες που πρέπει να χτίζουμε και φτιάξαμε αφίσες με το σήμα και το μήνυμα των Παραολυμπιακών αγώνων: Yes, i can! Ένα μήνυμα που εμψυχώνει όλους μας, ανάπηρους και μη.

Όλα αυτά, τα μοιραστηκαμε με τους φίλους μας από τις υπόλοιπες τάξεις και τους εξηγήσαμε όσα μάθαμε και νιώσαμε:

Ευχαριστούμε την κυρία Χρυσή Σαββάκη για τη συνέντευξη που μας έδωσε, ως ειδική παιδαγωγός, την κυρία Τάνια για τη διδασκαλία των γραφημάτων, τον κύριο Πέτρο για τις εικαστικές οδηγίες και την κυρία Μαρία Λουκά για τη λογοτεχνική αφήγηση.

Τελικά η αναπηρία δεν είναι ένα τέρας που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά μια κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίζουμε φυσιολογικά, χωρίς ταμπέλες. Όπως λέει και το βιβλίο που διαβάσαμε “οι ταμπέλες είναι για τα κουτιά, όχι για τους ανθρώπους”…

“Μια φορά κι έναν καιρό στην Τριανδρία” ήταν το θέμα που δουλέψαμε στο δεύτερο εργαστήρι δεξιοτήτων, γυρνώντας τον χρόνο πίσω, εκεί που ο τόπος μας άρχιζε να κατοικείται. Καταρχάς, γιατί “βαφτίστηκε” έτσι;

Την απορία μας την έλυσαν τρεις άντρες που δημιούργησαν τη δική τους κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη.

Βενιζέλος, Κουντουριώτης και Δαγκλής.

Η έρευνα στο διαδίκτυο μας βοήθησε να φτιάξουμε μια ιστορική γραμμη από το 1915 ως τις μέρες μας με τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβησαν εδώ.

Το ταξίδι στον χρόνο συνεχίστηκε μέσα από παλιές φωτογραφίες και συνεντεύξεις συγγενών που μεγάλωσαν στην Τριανδρία του τότε. Βρήκαμε το πρώτο δημοτικό που μετέπειτα γκρεμίστηκε, την πρώτη ξύλινη εκκλησία, την ομάδα του Αχιλλέα που τότε λεγόταν “Πάτροκλος”, παλιά επαγγέλματα, δημοσιεύματα, πρόσωπα που μας συγκίνησαν, συνήθειες που δεν υπάρχουν πια…

Κάποιες φωτογραφίες τις… ζωντανεψαμε, γράφοντας δικές μας ιστορίες και μπαίνοντας στη θέση των ηρώων. Έτσι, κάναμε γυμναστικές επιδείξεις, παίξαμε πετροπόλεμο, κολλήσαμε ψείρες, απλωσαμε μπουγαδες, όλες αυτές οι όμορφες στιγμές της γειτονιάς που δε συμβαίνουν πια.

Επιστρέφοντας στη σύγχρονη Τριανδρία, βρήκαμε τις οδούς μας και τα σπίτια μας στο Google earth, κάναμε έρευνα για τους ήρωες των οποίων τα ονόματα έχουν οι οδοί μας και… τους ζωντανεψαμε με το πρόγραμμα VIDNOZ να μας τα πουνε οι ίδιοι!

Ήταν ένα νοσταλγικό και διδακτικό ταξίδι, που το μοιραστηκαμε στο τέλος με μαθητές και γονείς!

Ένα εργαστήρι για την αναγνώριση των συναισθημάτων μας και την προάσπιση των δικαιωμάτων μας σε σχέση με το φύλο και τον προσωπικό μας χώρο.

Το εργαστήρι ξεκίνησε με μια δήλωση γραμμένη στον πινακα από κάθε παιδί σχετικά με τα πράγματα που το ενοχλούν να του κάνουν.