Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κι ήταν το τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Είχε δυο μεγαλύτερα αδέλφια, την Αλεξάνδρα και τον Αντώνη, το γνωστό “Τρελαντώνη” του ομώνυμου βιβλίου της.
Ήταν η πρώτη συγγραφέας που τόλμησε στην εποχή της να γράψει παιδικά βιβλία στη δημοτική γλώσσα.
Χωρίς να θέλει να διδάξει έπλασε στα βιβλία της ήρωες που είναι βγαλμένοι από τη ζωή: ενδιαφέροντες, περιπετειώδεις, γεμάτοι σκανταλιές.
Η Πηνελόπη Δέλτα δημοσίευσε για πρώτη φορά έργα της στο περιοδικό της Αλεξάνδρειας «Έσο Έτοιμος» σε νεαρή ηλικία.
Στην εργογραφία της ανήκουν:
Τα διηγήματα της «Για την Πατρίδα»
«Παραμύθι χωρίς όνομα»
«Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου»
«Παραμύθια και άλλα»
«Τ’ ανεύθυνα»
«Η Ζωή του Χριστού»
«Ο Μάγκας»
«Τρελαντώνης»
«Στα μυστικά του βάλτου».

Τον μήνα Νοέμβριο το Λογοτεχνικό μας Εργαστήρι διαβάζει και γράφει για τα βιβλία
της αγαπημένης μας Πηνελόπης Δέλτα.

Στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη «ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ»μπορείτε να διαβάζετε, να κατεβάζετε και να εκτυπώνετε εντελώς ελεύθερα και νόμιμα βιβλία της ακολουθώντας τον σύνδεσμο:

https://www.taexeiola.gr/pinelopidelta/%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B7%CF%82/

“1973, Πολυτεχνείο” από .liketobite διατίθεται με άδεια χρήσης CC by-nc-sa-2.0

Ένα βροχερό πρωινό του Σαββάτου, ήμουν περίπου οχτώ χρονών, ακούγαμε με τον παππού μου μια εκπομπή στο ραδιόφωνο κι ο καθένας έλεγε και από μία ιστορία για τα γεγονότα εκείνων των ημερών.
«Παππού», ρώτησα, «εσύ τι μπορείς να μου πεις για τη 17 Νοεμβρίου;»
Ο παππούς, χαμήλωσε τον ήχο στο ραδιόφωνο, πήρε ένα ύφος θλιμμένο κι έπειτα από μια βαθιά ανάσα μου αποκρίθηκε: «Ευχαρίστως παιδί μου. Έχω να σου πω…» Και με τη βαριά φωνή του να αντηχεί σε όλο το δωμάτιο άρχισε τη διήγησή του: «…ήταν 21 Απριλίου του 1967 όταν μια ομάδα αξιωματικών του στρατού, υπό την ηγεσία του Γεώργιου Παπαδόπουλου κατέλαβαν την εξουσία κι επέβαλλαν τη δικτατορία…»
«Τι σημαίνει δικτατορία;» τον ρώτησα ανυπόμονα διακόπτοντας τον λόγο του.
Ο παππούς μου έξυσε το κεφάλι του και με κοίταξε σκεπτικός. Δεν ήταν σίγουρος εάν έπρεπε να μου εξηγήσει τι πάει να πει «δικτατορία».
Έπειτα από μια σύντομη σιωπή αποφάσισε να συνεχίσει τη διήγησή του:
«Παιδί μου, εκείνη την εποχή ήμουν στην Αθήνα. Σπούδαζα στο Πολυτεχνείο. Οι δικτάτορες ήδη κυβερνούσαν τη χώρα μας για πάνω από έξι χρόνια. Ελευθερία δεν υπήρχε. Όσοι εξέφραζαν την αντίθεσή τους με το καθεστώς της δικτατορίας συλλαμβάνονταν και αντιμετώπιζαν βασανιστήρια και φυλακίσεις.
Αλλά όλα αυτά έμελλε να αλλάξουν… Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 φοιτητές σαν ένδειξη διαμαρτυρίας κατέλαβαν το κτίριο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το παράδειγμά τους μιμήθηκε και πλήθος κόσμου, οπότε και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος».
«Παππού ήσουν κι εσύ ανάμεσα στους φοιτητές;» τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια.
«Ναι!», μου απάντησε ο παππούς με αποφασιστικότητα. Τα λόγια του άρχισαν πλέον να βγαίνουν από τα χείλη του με πάθος: «Όλοι οι φοιτητές μέσα στο κτίριο του Πολυτεχνείου ξεκινήσαμε τη λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού και ζητούσαμε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση των Ελλήνων πολιτών. Φωνάζαμε συνθήματα: ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!»
Ο παππούς μου έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή και με φωνή λυπημένη είπε: «Μέχρι το πρωί της 17ης Νοεμβρίου νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους καθώς ένα τανκς εισέβαλλε στον χώρο του Πολυτεχνείου γκρεμίζοντας φοιτητές κι αυλόπορτα».
Το ταξίδι στο χθες τον είχε κουράσει. Τα μάτια του παππού είχαν βουρκώσει. Με μια βιαστική «καληνύχτα» και βήμα γοργό πήγε στο δωμάτιό του.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που έχω κάνει αυτή την ερώτηση στον παππού μου. Έχω διαβάσει κι ακούσει πολλά για τη μέρα του Πολυτεχνείου. Μπορεί να μην καταλαβαίνω πραγματικά τι σημαίνει «δικτατορία», αλλά για όλα τα παιδιά που αγωνίστηκαν νιώθω θαυμασμό και σεβασμό.

Κατερίνα Νικολαΐδου (Στ2)